Diagnose Kanker lotgenotenforum

Ik ben mijn lieve man verloren aan darmkanker. Hij was 35 jaar toen hij stierf. Hij heeft een lange lijdensweg gehad en heeft veel pijn gehad. Men zegt wel eens dat men tegenwoordig geen pijn meer hoeft te hebben door alle medicatie die er nu is. Nou, zo was het dus niet. Hij heeft zo veel meegemaakt. Eerst darmoperatie, chemo toen leveroperatie weer chemo toen bestralen en het kwam weer terug in hals, benen en armen en in de buik overal. Hij had een stoma, die later weer dicht zat waardoor een natuurlijke uitgang voor ontlasting zich gevormd had, een fistel, op zijn buik. Fijn is dat, was hij nog maar bij ons (bij mij en ons dochtertje van 18 maanden)
We missen hem en ik ben zwaar gefrustreerd door de beelden die mij door mijn hoofd gaan van zijn lijdensweg. Die arme schat waarom hij??? waarom mijn lieven man??Waarom op zo een afschuwelijke manier??? Ik mis hem zo.........
RR

Weet niet wat ik moet zeggen,
als ik dit lees staat het kippevel op mijn armen
en de tranen in mijn ogen.
Ik vraag het me ook vaak af waarom nou jij/of ik,
maar lieverd daar word geen rekening mee gehouden,
loop zelf ook bij de longspecialist (vlekje op mijn long)
maar na alle onderzoeken weten ze niet wat het is,
dus de onzekerheid en spanning blijft,moet in Mei weer
voor,longfoto,bloedonderzoek en longfunctie!

Wil je zeggen heel heel veel sterkte.
Liefs Mary

Beste RR

Ook ik heb net je verhaal gelezen,vreselijk als je op zo een jonge leeftijd je man verliest.
Het is ook allemaal zo oneerlijk want het is zo een rotziekte waar je tegen vecht soms vraag je je af WAAROM?????.
Maar daar wordt niet naar gevraagd,ik begrijp dat de periode van behandelingen op je netvlies staan dat kan ook niet anders,maar ik hoop dat er toch ook een plaatsje vrijkomt op je netvlies en dat je beelden krijgt van dat hij nog goed was,het is nu nog te vroeg daarvoor maar je zult zien :echt er komen heus betere beelden te voorschijn.
In ieder geval heel veel sterkte nu en de komende tijd

lieve Mary en aenmklapwijk, bedankt voor jullie reaktie. Fijn dat je niet alleen lekker van je af kunt schrijven, maar ook fijn dat het gelezen wordt door mensen. We bezoeken deze site niet voor niets allemaal op.
Ik heb het nog zo moeilijk. Hij was echt mijn alles. We waren al ongeveer 12 jaar bevriend, 4 jaar getrouwd. Ik was zo gelukkig en trots dat ik van hem zwanger was. Nu heb ik zijn dochter, onze dochter. Hij zal altijd in haar verder leven...wat een lekker kindje, net haar vader. Zij heeft ons allemaal met beiden voeten op de grond gehouden. Terwijl mijn man al langzaam afscheid nam, kwam zij net op de wereld Ongeloofelijk. Kan het nog steeds niet geloven....

Gast I definitely agree with you.

Hoi,

Ik heb ook pas mijn vriend verloren aan darmkanker (19 juli 2009). Hij was net 50 jaar geworden. Ik heb hem ook de laatste maand verschrikkelijk zien lijden dat ik soms dacht voor hem: was het maar voorbij. Hij zat gewoon te wachten totdat ie dood ging. Verschrikkelijk om dit mee te maken en aan te zien hoe iemand lichamelijk en geestelijk zo aan het lijden is. Ik ging er zelf ook kapot aan. Die beelden draaien zich nog elke dag als een film in mijn hoofd af. Wordt soms gek van de wanhoop dat ik hem zo moet missen. Dus ik je begrijp je verhaal heel goed. Weet niet goed hoe ik door dat rouwproces moet komen. De psycholoog waar ik nu onder behandeling ben, zegt dat het slijt, maar daar voel ik nu nog helemaal niks van. Mijn hart barst soms uit elkaar van verdriet over hem.

Groetjes,
Chantal

Gecondoleerd.
Heel begrijpelijk dat je nog niet voelt dat het slijt.
Daar is het nog veel te vers voor.
Fijn dat je gesprekken hebt met een psycholoog, dat heeft mij ook geholpen.
Ik had het gevoel dat de dagen maar niet kom kwamen en de week voorbij was zonder dat ik er erg in had.
Bedenk op moeilijke momenten dat ook die dag maar 24 uur heeft.
Misschien is het gebruik van de agenda een idee om inzicht te krijgen in je gevoel.
Hier tekende ik op als ik even een fijn gesprek of contact had gehad.
Als ik dan na een paar dagen terugkeek, dan bleek het geen doffe ellende te zijn,
maar waren er ook enkele lichtpuntjes geweest.
Ook tekende ik aan of een dag niet geweldig of zeer slecht was met 1 of 2 minnetjes.
Ging de dag zo zo dan ga ik dat aan met een / .
Wie weet heb jij ook iets aan deze manier van je gevoelens bijhouden.
Sterkte.

heel goed zoals je dat beschrijft en ms ook een idee voor andere.
je "schrijft" dan gesprekken.
dat kan ik zelf nog voor mijn broer gebruiken.
want dat is nog een gemis.
in het begin is het slijten ervan ook nog zo onwerkelijk.
het is er nog en gebeurd nog steeds in je gevoel.
maar de scherpe punten gaan er echt op den duur wat vanaf.!
sterkte stoffel