Nu ruim 1,5 jaar later

Getrouwd of samenwonend en dan je partner verliezen door kanker. Hoe pak je je leven weer op? Hoe moet je verder?
Riemke
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Wo 08 Mar 2006 00:29
Locatie: Texel
Contact:

Nu ruim 1,5 jaar later

Berichtdoor Riemke » Wo 08 Mar 2006 00:44

Zelfs al ben je een tijdje onderweg het blijft een pijnlijke situatie. Mijn man is in juli 2004 overleden aan ver uitgezaaide kanker. Kwamen er wel heel erg laat achter. Hij kon kiezen. Alvast kistje uitzoeken of proberen in het AVL. We hadden voor het laatste gekozen. Het was maar een klein plekje op zijn long. Maar het zat al in zijn ribbenkast, bloed, benen, hoofd, noem maar op. Ontzettende pijnen. Maar hij bleef doorgaan. Ook 2kleintjes. toen 4 en 7 jaar oud. Tja hoe leg je het uit. 't is gelukt. We hebben goede zorg gehad. Al moest je wel bijna overal voor vechten en nog. Niet voor mijn man maar voor mijn kids en mezelf. Hulp in huis, de bollen, de baas, de camping. noem maar op. Het ging wel door. Je ken niet zeggen dat je jezelf opsluit. Mag en kan niet voor de kleintjes.
Wat ook nog telt is dat iedereen vind het vreselijk maar iedereen heeft zo weinig tijd. Eigen bedrijf. Allemaal in de leeftijd met kleine kindjes. Die moeten naar school en naschoolse aktiviteiten. En ja je wist niet hoe lang het zou duren. Maar verdorie. Aan de ene kant voel je je in de steek gelaten en aan de andere kant. ......
Wat ik wel heel fijn vond met mijn lief in die maanden die ons nog restte na de diagnose. Wij hebben goed kunnen praten. Ook vreselijke besluiten heeft hij gemaakt. Allemaal voor later. Voor de kleintjes. Voor mij.
ja toen 38 jaar, weduwe - wat een naar woord -
Ik heb nog meer hoor maar het is gewoon zelfs nu soms nog teveel.
Willem is, was en blijft ............... xxx Riemke en een ieder ook veel sterkte in jullie verdriet. - Every cloud has a silver lining -[/img]

Charly
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Ma 08 Jun 2009 23:28

Re: Nu ruim 1,5 jaar later

Berichtdoor Charly » Di 09 Jun 2009 00:02

Hé Riemke.

Ik las jouw verhaal, in eerste instantie de titel: nu ruim 1,5 jaar later.

Bij mij is het wat verser: mijn partner/vriendin (waar ik een lat-relatie mee had), is 4 maanden geleden overleden. De diagnose is vorig jaar juli gesteld. In eerste instantie werd er in het ziekenhuis gezegd dat ze er 80 mee kon worden: niet dus. We zijn een aantal keren bij het VU in amsterdam geweest om te kijken of er een stamcel- of beenmergtransplantatie mogelijk was. Ze was altijd al vrij tenger en een slechte eter, de laatste maanden ging er steeds minder in. Begin januari kregen wij te horen dat een transplantatie niet tot de mogelijkheden behoorde: ze was al dusdanig verzwakt: ze zou de chemo niet overleefd hebben. Er is waarschijnlijk iets geknapt in haar buik, ze is er 7 februari voor naar het ziekenhuis gegaan, aan de morfine, pallitatieve zorg. Haar internist is maandag 9 februari nog aan haar bed geweest: waar ze bang voor waren was gebeurd: de leukemie was omgeslagen van chronisch naar acuut. Het kon nog een paar weken duren, we waren dus bezig met een hospice waar ze erg naar uitkeek: dan konden mensen blijven logeren. Ze heeft iedereen verast: de volgende morgen is ze om kwart over 6 overleden. En ik mis haar ontzettend!!!

Na haar crematie ging het allemaal wel: ik vond dat ik haar flat leeg moest halen (ze had ook geen andere nabestaanden meer), samen met haar beste vriendin is dat ook gelukt en zijn haar spullen naar mij toe gegaan. En de weken daarna ging het ook allemaal best wel ok, ik was alleen vrij druk maar wel positief: we hadden alles goed geregeld, de crematie was erg mooi en goed geweest. En haar koppie wilde nog wel, alleen haar lichaam niet meer: het was dus beter voor haar dat ze ging. Alles ging dus goed totdat ik kritiek kreeg op m'n functioneren op m'n werk. De relatie met mijn bedrijfsleider was tot dan toe moeizaam, precies een maand na de crematie kreeg ik weer ontzettend veel kritiek: ik ben afgeknapt. Trok het allemaal niet meer, kon alleen nog maar huilen.

Nu, 3 maanden nadat dat gebeurd is trek ik het nogsteeds slecht: ik ervaar nu m'n leventje als 'zwaar', kan me slecht concentreren, heb nergens zin in enz. Heb gesprekken gehad met de huisarts, nu met een spv-er: iedereen zegt dat het normaal is. Ben nu 6 uur per dag weer aan het werk, heb weer kritiek gehad en merk dat ik daar even helemaal niet tegen kan. Heb 'n knoop in m'n maag en loop bij de fysio: het is me op m'n schouders en rug geslagen: spanningen.

Wat ik je wil vragen: hoe heb jij je leven weer opgepikt? Ik probeer van alles, het gemis van m'n maatje, m'n praatpaal enz. blijft. En is op dit moment even alles overheersend. Het lijkt zelfs of ik haar nu meer mis als de maanden ervoor. En ik merk dat ik er niet mee terecht kan bij mijn vrienden. Ben ook bang dat ze m'n gezeik op een gegeven moment zat zijn.

Als je hier niet op wilt reageren: alle begrip voor.

Groeten,

Charly.

Chantal Koudenburg
Lid
Berichten: 8
Lid geworden op: Do 13 Aug 2009 13:02

Re: Nu ruim 1,5 jaar later

Berichtdoor Chantal Koudenburg » Vr 14 Aug 2009 16:54

Hoi,

Ik snap dat je het heel moeilijk hebt. Mijn vriendelijk is op 19 juli jl. overleden aan darmkanker. Dus nu bijna 4 weken geleden. In het begin leef je in een roes, begrafenis etc. heel veel aandacht van iedereen.
Ben sinds deze week weer fulltime aan het werk, maar het valt niet mee. Haast totaal geen concentratie.
Ik snap precies wat je bedoelt, hoe langer geleden iemand overleden is hoe meer je hem/haar gaat missen. Zelfs de Albert Heijn waar we altijd samen boodschappen deden na het werk, mijd ik, omdat ik het niet kan verdragen. Ik leef ontzettend met je mee. Zelf ben ik onder behandeling van een psychologe die gespecialiseerd is in rouwverwerking.
Ik wens je heel veel sterkte en als je met me wil mailen hoor ik het wel.
Liefs,
Chantal

stoffeltje
Lid
Berichten: 1370
Lid geworden op: Za 17 Feb 2007 23:24
Locatie: bennebroek

Re: Nu ruim 1,5 jaar later

Berichtdoor stoffeltje » Vr 14 Aug 2009 18:44

hoi chantal en charly,
er over praten met lotgenoten is echt erg belangrijk.
je gevoelens kwijt kunnen en begrepen worden!
mijn broer was overleden zelf werd ik door een dominee opgevangen.
maar mijn schoonzus daar tegenover is teveel over zichzelf gelopen door anderen te steunen.
nu na ruim een jaar is ze overspannen.
dus probeer je rugzak niet tezwaar te maken,het is al zwaar genoeg!
sterkte stoffel :wink:


Terug naar “Ik heb mijn partner verloren”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten