m'n moeder:longkanker+metastasen in hersenen

[Demona]

Hallo ik zal me eerst even voorstellen ik ben Marion en woonachtig omg.Waalwijk.
5 Augustus 2010 we hadden net het avondeten op en ik was de tafel aan het afruimen. De telefoon gaat, het was m'n vader hij moest het nummer hebben van de huisartsenpost want er was iets met m'n ma. Ik vroeg wat dan, hij zei geef me het nummer nou maar en hij klonk nogal paniekerig dus ik het nummer gegeven. Iets later belde hij terug dat ze over een half uur bij de huisartsenpost moesten zijn. Ik heb m'n dochtertje in de auto gezet en ik ben gelijk naar m'n moeder gereden want ik wist niet wat er aan de hand was want ze mankeerde nooit iets. Toen ik daaraankwam zag ik dat ze pijn had in d'r arm, ze zei dat ze was uit de wasmachine wilde halen maar dat ze telkens naast de knop greep, ze kon de knop niet pakken en ze had veel last van kramp in d'r arm. dat deed nogal pijn maar dat werd minder. We zijn toen naar de huisartsenpost gegaan en de pijn was stukken minder en de kracht kwam weer terug in d'r arm. Wij (pa'ma'ik) zaten in de wachtkamer en we dachten dat het een TIA was. Toen riep de dokter ons binnen en m'n ma kreeg allerlei neurologische onderzoeken en de dokter dacht ook aan een TIA, maar voor de zekerheid stuurde hij ons toch ff door naar Tilburg. We komen in Tilburg aan en daar wordt een scan van d'r hoofd gemaakt. M'n pa en dochter zitten te spelen in de speelhoek want het duurde nogal lang en ik zat op m'n moeder te wachten in een kamertje. Ze kwam terug en de arts die zou zo komen en wij maar wachten rond 22:00 kwam de arts pas er was een spoedgeval tussengekomen m'n pa en m'n dochtertje waren er intussentijd ook.
Toen zei ze ik heb heel slecht nieuws voor U, we hebben meerdere tumoren in de hersenen gevonden en de prognose is slecht, ergens in het lichaam moet "een bron" zitten maar dat gaan we morgen onderzoeken waar die zit, U moet hier vanacht blijven. De rest heb ik niet meer gehoord heel m'n wereld storte in elkaar en ik begon keihard te huilen en ik kon niet meer stoppen, m'n pa daar storte ook alles voor in en m'n dochtertje die begon ook te huilen en m'n ma die zat stomverbaasd te kijken, die dacht dat kan helemaal niet waar zijn, ik heb helemaal nix van te voren gevoeld geen hoofdpijn ofzo helemaal nix. Inmiddels was het al over half 11 toen heb ik m'n vriend gebeld dat hij naar het ziekenhuis wilde komen om m'n dochtertje op te halen. Dan konden hun bij m'n moeder blijven en m'n pa en ik naar huis rijden om toiletspullen thuis te gaan halen. Daarna kreeg ze onderzoeken en het bleek van d'r longen af te komen. Ze had dexametason gekregen en ze voelde zich hartstikke goed nergens geen last ook meer van gehad. Vrijdag 13 augustus mocht ze naar huis en op maandag 16 augustus t/m vrijdag 20 augustus werd ze bestraald in het Verbeeten Tilburg, een algehele schedelbestraling, want ze had in totaal 10 tumoren in d'r hersenen zitten, wij zagen er maar 7 op de scan, maar er waren nog 3 hele kleine zei de arts. De long daar werd ff niets aan gedaan, d'r hoofd was het belangrijkst nu. En nog konden we het niet begrijpen, het enige wat me eigenlijk opviel de laatste tijd is dat ze meer trilde met haar handen, ik had dat ook gezegd tegen haar en ze heeft dat ook tegen haar huisarts gezegd, maar de huisarts dacht dat dat van de suiker was, ze is namelijk diabetisch.
Verders ging het allemaal goed met haar niets aan de hand. D'r haar was ze wel kwijt maar ze had een prachtige pruik waar ze heel blij mee was.
Zaterdag 23 oktober 2010 zouden we (pa, ma, ik en m'n vriend) s'avonds naar de japanner gaan. Gaat rond 15:15 de telefoon, m'n pa belde helemaal in paniek op dat m'n ma blauw zag en dat tie dacht dat ze er tussen ging piepen. Ik heb opgehangen onmiddelijk 112 gebeld en ben als een gek naar m'n ouders gereden. Toen ik binnenkwam toen was ze weer een beetje bijgekomen en strompelde in de arm van m'n pa richting de bank. Ik zat op de grond voor haar om haar vast te houden, want ze wilde steeds opstaan, maar ze moest blijven zitten van me, want ze had in de keuken een flinke klap gemaakt, er zat een hele grote bult op haar voorhoofd en ze keek zo raar uit d'r ogen. Na een uur en 10 minuten kwam eindelijk de ziekenwagen, bleek dat ze een epileptische aanval had gehad en ze moest met de ziekenwagen mee naar het ziekenhuis. Ik helemaal over de rooie, ik dacht het is helemaal mis, die tumoren groeien gewoon verder. In het ziekenhuis scan gemaakt en ze kwamen terug met goed nieuws, de bestraling had goed z'n werk gedaan, de tumoren waren gekrompen, wij helemaal blij. Ze moest wel blijven dit weekend, want dan zouden ze beginnen met kepra (medicijn voor epilepsie) en als het goed ging mocht ze maandag 25 oktober weer naar huis. En inderdaad maandag mocht ze weer naar huis, maar eenmaal thuis ging het allemaal niet zo heel lekker als voorheen, ze was meer moe enz. 31 oktober was d'r kleinzoon jarig en ze wilde naar een tijdje alweer naar huis en ze was afwezig. Toen ze thuiskwam, ging ze in de bank liggen dat vond ik wel vreemd, maar ze zei dat zal wel van die aanval nog zijn, dat ik moe ben. Maar dat bleef zo, ze werd steeds afweziger, ze zat alleen maar strak naar de tv te kijken en praten deed ze bijna niet meer. Toen heb ik de bijsluiter van de kepra gelezen, en daar kon je rare bijwerkingen van krijgen, dus wij naar de huisarts en die zag het ook, ze heeft toen depakine gekregen en het leek beetje bij beetje de goede kant op te gaan. Af en toe last van dr knie, maar dat werd steeds meer, todat ze bijna niet meer de trap op kon, m'n pa hielp haar dan, maar eer dat ze dan boven was, moest ze drie keer stoppen, omdat ze dan door haar knie ging, dat ging ook niet langer. Toen hebben we maar een 2persoons bed naar beneden gehaald en in de kamer gezet, we konden ze ook niet meer alleen laten ivm dat ik bang was dat ze zou vallen, maar m'n pa moest gaan werken, dus kon ik gelukkig m'n dochter 's morgens om 7uur bij een vriendin van me brengen en die bracht ze naar school en dan ging ik naar m'n moeder toe. Zo ging dat elke dag, ook op zondag want dan wou ze lekker in bad en dan brachten we haar zo goed en kwaad als 't kon naar boven. Maar iedere 2 weken was er wel wat. Ze zakte steeds meer door d'r knie en ze kreeg last van haar ogen, ze zei het lijkt wel dat er allemaal zand inzit, maar dat kwam omdat d'r ogen niet meer goed dicht gingen, dus die moest ik vochtighouden met ooggel en s'avonds afplakken en bij het lopen moesten we haar helemaal ondersteunen. Ze kon niets meer alleen. Dinsdag 4 januari viel het ons 's middags op dat haar mond opeens scheef ging hangen, drinken liep er aan 1 kant allemaal uit, toen heb ik van badhandoeken en een veiligheidspeld een soort slab gemaakt en zo kon ze koffie drinken zonder dat alles onder zat. Op een geven moment durfde ik het overdag niet meer allemaal alleen en toen is m'n pa de ziektewet ingegaan, want die sliep 's nacht bijna niet meer, want ze moest er om 't half uur eruit om te plassen, vaak ook niet, maar dat dacht ze dat ze moest, dat was niet om vol te houden voor m'n pa, want die moest 's nachts iedere keer meelopen. En dat was ook fijner, want dan kon ik m'n dochtertje zelf weer naar school toe brengen en dan gelijk naar m'n ma om te wassen, dat deden we op de plasstoel, dat ging steeds slechter. En het eten bleef ook allemaal in de wangen en voor haar gebit hangen, maar je leert overal trucjes voor, maar dat duurde steeds langer en langer, op het laatst voerden we haar net zoals bij een baby. Als ze haar behoefte moest doen ,waren we steeds meer te laat en dat vond ze dan zo erg, ik zei dat geeft niet, daar kun je niets aan doen. Ze keek uit naar haar verjaardag, 2 februari werd ze 60 en heeft veel visite gehad, maar het was veels te vermoeiend allemaal voor haar. Maandag 28 februari hebben ze een bed gebracht met zo'n drukmatras en toen is ze bedlegerig geworden. We hebben toen een 1 persoonsbed ernaast gezet en er lag continu 24 uur per dag iemand bij haar. M'n pa en ik wisselde elkaar af, ze had graag iemand bij d'r. 2 maart 2011 heeft ze om 11:45 haar laatste sigaret op (die moest ik in d'r mond doen en dan d'r lippen dichthouden) en toen ze die op had, kreeg ze pijn op d'r borst, huisarts gebeld, die was er zo, maar hij kon er niets aan doen, ze had ook veel pijn in dr benen, vooral als we ze deden wassen en aankleden. De pijn zakte weer wat af en de dokter ging weg en toen zei ze verjaardag maar verder kwam ze niet, ze heeft verjaardag wel 30 keer herhaald. Vrijdag 4 maart was de andere kleinzoon jarig, ik denk dat ze dat wilde halen, want dat was d'r oogappeltje en 's avonds is tie langs geweest en hebben ze op zijn verjaardag afscheid genomen. Ik heb morfinepleisters geplakt en toen ging ze heel veel slapen. Zondag 6 maart eten ging niet meer, ik heb er wel 2 bekers met water erin gekregen, je moet niet vragen hoe, ik heb er heel de dag over gedaan, maar heb ze erin gekregen. Maandag 7 maart hebben ze s 'avonds de morfinepomp aangesloten en toen is ze niet meer bij geweest. Dinsdag 8 maart hebben ze catheter ingebracht. En woensdag 9 maart 2011 om 18:08 is ze rustig van ons heengegaan. Ik was bang dat ze ons zou verrrassen, maar de huisarts zei je weet wel wanneer de tijd gekomen is en dat klopte, ik zag het aankomen, m'n pa en ik waren bij haar toen ze heenging. Dat is vandaag alweer 10 weken geleden. We missen haar zo erg maar we moeten verder.

[liddy]

Gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Longkanker wordt eigenlijk altijd te laat ontdekt.
Maak jezelf dus geen verwijten, zo van had ik maar..
Dat is echt niet nodig.
Ook als ze het een paar weken eerder hadden ontdekt, had dit haar niet kunnen redden.
Krijg je genoeg steun in je omgeving, heb je iemand om me te praten?
Juist nu de eerste emotie voorbij is, komt nog harder het besef wat er allemaal gebeurd is.
Laat je emoties komen, krop ze niet op.
We leren helaas in deze maatschappij niet hoe met een verlies om te gaan.
Mocht je het nodig hebben, zoek hulp bij de huisarts.
Hier ben je natuurlijk ook welkom.

[sonjas]

Gecondoleerd met je moeder!!
Ik lees veel herkenning in je verhaal, mijn moeder gaat ook heel snel achteruit nu..
In oktober is het balletje gaan rollen en de laatste weken is ze heel snel achteruit gegaan.
Hoe is het met je vader? Dat is toch wel het ergste waar ik tegenop zie, dat die arme man
straks helemaal alleen in dat huis over blijft.Heel veel sterkte de komende tijd!
Grappig wel, in woon ook in de buurt van Waalwijk.

Gr Sonjas

[jada]

Gecondoleerd met je moeder. Wat een triest verhaal zeg. Het is en blijft een rotziekte. Ik wens je heel erg veel sterkte.

groetjes jada

[Demona]

hallo..
Bedankt voor jullie lieve reacties..
Met m,n vader gaat het een beetje wisselend..het besef begint te komen dat ze nooit meer terugkomt we hebben vorige week de as van m,n ma opgehaald en daar had hij het heel moeilijk mee..
Het valt niet mee voor een man om alleen achter te blijven (voor een vrouw ook niet begrijp me niet verkeerd) maar m,n ma deed alles..m,n vader weet niets van koken wassen en de rest van het huishouden maar daar help ik hem zoveel mogelijk mee en hij heeft ook al het een en ander geleerd en dat gaat redelijk goed en z,n werk heeft tie naar het overlijden van m,n moeder ook weer redelijk snel opgepakt want thuis werd tie gek..
en in de weekenden logeerd meestal m,n dochter bij hem dan gaan ze naar de efteling dan heeft tie wat afleiding dat scheeld wel een beetje maar het verdriet dat blijft..
Tja en hier gaat het wel en soms ook niet..
Ik en m,n vader hebben haar de beste verzorging gegeven die ze maar kon hebben en dat heeft ze ook dikwijls gezegt en meer hebben we niet kunnen doen er was niet tegen te vechten al heeft ze het wel geprobeerd..
Ze was niet moeilijk tijdens haar ziekte klaagde nooit en alles wat we deden vond ze goed..
Gelukkig heb ik het op deze manier kunnen doen..
Het was wel heel zwaar vooral de laatste weken maar ben goed opgevangen door m,n vriend die zorgde dat thuis alles goed ging en vriendinnen die m,n dochtertje van school haalde enz. en daar ben ik hun heel dankbaar voor anders had ik niet zo intensief voor m,n moeder kunnen zorgen..ik heb er absoluut geen spijt van..
Maar er komen nu allemaal dingen naar boven van die ziekteperiode en ik dacht ik schrijf het eens op..niet om medelijden te wekken ofzo maar misschien heeft iemand er wat aan..

Groetjes M.S