Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerIk ben Lotte, geen kinderen en 42 jaar even in het kort iets over mezelf voor ik met mijn verhaal begin.
Juni 2001 kreeg mijn vriend te horen dat hij Asbestkanker had waar niets meer aan te doen was, alleen pijnbegeleiding. Hij is in juni 2003 overleden. Het jaar erop begon alle ellende, waar ik nu redelijk uit ben opgekrabbeld.
Juni 2004, ik had net de begrafenis geregeld voor mijn beste vriend en kreeg onverwachts rare pijnen in mijn benen alsof ik de marathon had gelopen. Ik schonk er weinig aandacht aan.
Juli 2004 was ik alles even zat en ging op een lastminute naar Hongarije en weer kreeg ik die rare pijnen in mijn benen.
Bij terugkomst in Nederland ben ik langs de huisarts gegaan maar die kon niets ontdekken.
Augustus 2004 veranderde mijn menstruatie van 4 dagen naar 8 dagen. De eerste maand denk je misschien wat mis maar laat ik maar even afwachten.
September 2004 was het inmiddels 15 dagen, twee dagen niks, en daarna weer 15 dagen. Gelijk ben ik naar de huisarts gegaan en die gooide het op stress en vitaminetekort.
De maanden die daarop volgenden werd ik niet echt serieus genomen totdat ik in januari 2005 geen stap meer kon doen zonder leeg te bloeden. Toen had eindelijk mijn huisarts door dat er wat mis was en gaf een verwijzing voor het ziekenhuis waar ik pas half februari terecht kon.
De gynaecoloog onderzocht me en besloot mij eerst in de voorlopige overgang te zetten voor hij n colposcopie en uitname van mogelijke vleesbomen. Dit zou 6 weken afwachten worden. Die 6 weken werden n hel en ik probeerde eerder terecht te komen wat dus niet lukte.
Eindelijk op 21 maart werd ik onder narcose gebracht en het een en ander werd verwijderd. Dezelfde avond mocht ik al naar huis met de woorden van de arts, volgens mij is alles weer 100% in orde, dus zie ik je over 3 maanden voor een nacontrole.
De dagen erna waren wederom n hel, ik bleef weer volop leeglopen.
Op 4 april kreeg ik n telefoontje van het ziekenhuis of ik even langs wilde komen.
Ik ging.
Mijn arts vroeg nog waarom heb je niemand meegenomen, waarop ik antwoordde, je weet ik ben n alleenstaande dus wie had ik mee moeten nemen, mijn vrienden en kennissen wil ik nergens mee belasten.
Tja, je raad het al, ik kreeg de diagnose: Baarmoederhalskanker, PAP 4 en CIN 3, stadium 4.
Je wereld stort op dat momen in.
Het ziekenhuis waar ik op dat moment onder behandeling was kon de Wertheim Meigs procedure niet uitvoeren en ik werd met spoed doorgestuurd naar het LUMC.
Op 6 april ging ik dan, had n vriend toch op de hoogte gebracht en hij ging mee om de vragen te stellen die ik misschien zou vergeten en zowiezo als extra paar oren.
Duidelijk werd alles verteld en ze hadden me al ingepland om de operatie uit te voeren op 21 april, zodat ik nog wat tijd had om het een en ander te regelen.
20 april checkte ik in, had gelukkig n privekamer, wat n luxe!
21 april ging ik onder het mes, de operatie duurde ruim 4 uur en het bijkomen ging wat moeilijk, ze kregen me niet onder controle met de pijnmedicatie. Kreeg uiteindelijk Methadon! wat n naar spul! Op de 10e dag kreeg ik te horen dat ze ook nog radiotherapie wilden geven. wat n domper, hadden ze alles maar dan ook alles weggehaald, kreeg ik dat er ook nog bij.
Na 14 dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten en thuis wat aansterken. Het ging allemaal best.
Wel had ik in het ziekenhuis gemerkt dat vele "zogenoemde" vrienden het lieten afweten en de oppervlakkigen engelen waren. Ook in de weken daarna thuis.
Op een of andere manier maakt je dat sterk en hard.
De bestraling begon begin juni en eerlijk gezegd hobbelde ik daar aardig door heen, 27 stuks.
Wat was ik blij dat het achter de rug was. niet meer elke dag naar dat ziekenhuis.
Elke dag werd ik n stukje sterker en helaas toch wel, ook steeds harder.
Half juli was ik weer zo sterk dat ik n ritje op de motor ging maken en ik had het gevoel dat de hele wereld weer van mij was
De maanden daarop had/heb ik wel regelmatig last gehad van de nawerkingen van de bestralingen, zoals een spastische darm en wat zwakkere blaas. Maar daar valt mee te leven.
Heb inmiddels in augustus 2005 en november 2005 mijn driemaandelijkse controles gehad en tot nu toe zijn er geen noemenswaardige zaken naar bovengekomen, behalve dan die nare darmen
Al met al, het was n nare tijd, Maar ik ben er nog steeds en blijf positief.
Wel zeg ik tegen elke vrouw boven de 25, wacht niet op het bevolkingsonderzoek maar laat elk jaar n uitstrijkje maken, oke het is niet zo'n leuk onderzoek maar je blijft er dan tenminste wel bovenop zitten.
Ik hoop dat ik hier iemand mee kan helpen, Ik weet het, Kanker is n rotwoord en rotziekte maar zoals ik al eerder zei, het heeft me niet in zijn ban gekregen ben er helaas alleen maar harder door geworden.
Waarom? omdat ik steeds maar moet uitleggen wat ik heb gehad, ze zien het niet, heb geen kale kop gehad ben gigantisch afgevallen, wat ook geen kwaad kon, dus voordeel bij alle nadelen
Maar dus bij veel mensen niet te begrijpen dat ik er zo goed uitzie. Ze moesten eens weten hoe ik er van binnen (in mijn bolletje) uitzie. Rennen ze echt hard weg.
Iedereen wens ik veel wijsheid en sterkte toe
Groetjes
Lotte