Teelbalkanker

[martijn91]

Nadat op 16 oktober jl. teelbalkanker bij mij geconstateerd is schreef ik onderstaande verhalen over mijn ziekte. Ik wil mijn ervaringen graag met jullie delen..

Verhaal 1 --> De wereld op zijn kop

Vrijdag 16 oktober 2009 is de allereerste inktzwarte dag in mijn nog maar prille 18-jarige leven. Een dag waarop ik mijn leven noodgedwongen uithanden heb moeten geven. Een dag waarop een wedstrijd is begonnen waarvan de winnaar nog vóór het eerste fluitsignaal bekend is. Hoewel de echte strijd nog moet beginnen is het al duidelijk dat het een gruwelijk duel wordt. De weg naar de overwinning wordt een onbeschrijfelijk zwaar gevecht. Ik, een gezonde energieke jongen, heb kanker en mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn…

Laat ik voorop stellen dat dit verhaal geen schreeuw om medeleven is. Het is in eerst instantie ook helemaal niet mijn bedoeling om een wollig, emotioneel en sentimenteel verhaal te schrijven. Dit verhaal is echter – cliché of niet – een beschrijving van mijn gevoel op dit moment. Aangezien ik geen binnenvetter ben heb ik steun aan het voeren van veel gesprekken. Het is echter ook eens prettig om even niet te praten, even geen mensen om je heen. Even alleen zijn, een moment voor jezelf. Een ideale gelegenheid om één en ander op papier te zetten. Ook dat is een vorm van verwerking.

Ik ga een maand of 2 á 3 terug de tijd in. Van de één op de andere dag had ik een verdikking in mijn rechter testikel. Een plek waar je als man natuurlijk geen verdikking hebben wil. Maar ach, ik had er verder geen last van. ‘Ik ben jong, dit komt vanzelf wel goed’, dacht ik logischerwijs.

Het was woensdag 14 oktober toen het mij verstandig leek om op donderdag tóch maar even naar de huisarts te gaan. Ik had nog steeds geen pijn. Ondanks dat leek het me beter om voor de zekerheid naar de huisarts te gaan. De huisarts diagnosticeerde vochtopeenhoping ontstaan door óf een irritatie óf een kleine ontsteking. Ondanks de ogenschijnlijke onschuldigheid van mijn kwaal leek het de huisarts verstandig mij op korte termijn langs te sturen. Hij heeft direct een afspraak gepland: vrijdagochtend 16 oktober om 8.45 uur...

Zonder enige spanning en in de overtuiging met een antibioticakuur naar huis te kunnen vertrokken mijn vader en ik op vrijdagochtend richting het Laurentius Ziekenhuis in Roermond. Ondanks dat de ochtendspits enige vertraging veroorzaakte hoefde ik eenmaal in het ziekenhuis aangekomen niet lang te wachten.

Nadat de vrouwelijke arts mij één minuut lang onderwierp aan een vragenvuur moest ik de standaardprocedure volgen: er werd een echo van mijn beide testikels gemaakt. Tijdens de echo werd de oorzaak van de zwelling in mijn rechter testikel al snel duidelijk. Toen ik de blik van de dokter zag besefte ik voor de eerste keer dat het niet goed zat. De dokter viel direct met de deur in huis...

Nog géén tien minuten nadat ik op de afspraak moest verschijnen kreeg ik een dreun van jewelste. Ik heb teelbalkanker en word vandaag nog geopereerd. De tijd stond stil, mijn leven stond ondersteboven. Ik? Kanker? Ik schrok, het besef was er nog niet echt. Ik had geen tijd om na te denken, ik moest door!

Echo kamer uit, de gang door en vervolgens (dit keer samen met mijn vader) de kamer van de dokter in. Het vervolg ging razend snel. Na een kort spervuur van informatie ging de behandelende arts direct aan de slag: er moest een operatie (en alle randzaken) geregeld worden. Het was nog géén 9.15 uur toen mijn vader en ik de kamer van de dokter verlieten. Op naar de EHBO…

Nadat ik in sneltreinvaart - in de medische zin van het woord – werd klaargestoomd voor de operatie (bloedprikken, temperatuur meten, bloeddruk meten, hartslag meten etc.) lag ik ruim één uur nadat ik nietsvermoedend het ziekenhuis binnenstapte op de afdeling te wachten op de operatie.

Ik ben geopereerd vanuit de lies. Tijdens de operatie is de testikel met de kankercellen uit mijn lichaam verwijderd. Nu, 28 oktober, ben ik goed hersteld van de operatie. Ik heb nauwelijks pijn meer en de wond is goed aan het genezen.

De operatie was het begin van een lange strijd. Ondanks dat het gezwel uit mijn lichaam verdwenen is ben ik op dit moment nog niet kanker vrij. Ik heb namelijk 2 á 3 uitzaaiingen in de lymfeklieren.

Gisterochtend ben ik bij de oncoloog in het Academisch Ziekenhuis Maastricht geweest. Zoals verwacht wordt ik verder behandeld. Dit is noodzakelijk om de uitgezaaide kankercellen te doden.

Ik krijg 3 á 4 chemokuren. Voordat de eerste kuur beginnen gaat staat al vast of het 3 óf 4 kuren gaan worden. Dit is dus niet afhankelijk van de lichamelijke reactie op de bijwerkingen van de chemo en is ook niet afhankelijk van 't feit of de chemo wel of niet aanslaat. De oncoloog wist nog niet (moest ze nog allemaal nakijken) of er 1 soort kankercel of verschillende soorten kankercellen in de teelbal zaten. Als het om één soort kankercel ging wordt er gekozen voor 3 kuren, in alle andere gevallen worden het 4 kuren.

Een chemokuur is - in mijn geval - een cyclus van 21 dagen. Op dag 1 word ik opgenomen in het AZM waarbij ik 5 dagen lang via het infuus drie verschillende middelen krijg toegediend. Op dag 5 óf dag 6 mag ik naar huis. Op dag 8 (ongeveer) moet ik terug naar het ziekenhuis waar ik gedurende een paar uurtjes - wederom via het infuus - één middel krijg toegediend. Daarna mag ik 'gewoon' naar huis. Op dag 15 wordt dit nogmaals herhaald. Vervolgens is het wachten op dag 21. In principe wordt op de 22e dag opnieuw bij dag 1 begonnen, het kan echter ook zijn dat er één of meerdere dagen tussen zitten. In principe is het echter de bedoeling om de 3 óf 4 kuren elkaar direct te laten opvolgen...

De chemo - het woord zegt het al - is natuurlijk ontzettende troep. Het is een verschrikkelijk ongezond en chemisch middel dat niet alleen de kankercellen, maar ook de gezonde cellen kan beschadigen. Dit kan enorme bijwerkingen geven. Dit is echter van persoon tot persoon verschillend.

De oncoloog kan mij géén enkele indicatie geven over de bijwerkingen. Het is zomaar mogelijk dat ik er ontzettend veel van ga merken, het is echter ook mogelijk dat ik er nauwelijks iets van merk. Overigens zeggen de bijwerkingen (óf de niet bijwerkingen) niets over het genezingsproces.

Na de chemokuren kunnen zich een drietal scenario's voor doen. Situatie één is de meest denkbare, dit betekend niet dat de overige twee scenario's niet kunnen voorkomen:

Scenario 1 --> De kankercellen zijn uit het lichaam verdwenen. Ik ben daarmee kankervrij maar word streng onder controle gehouden. Dit betekend dat ik in het eerste jaar iedere maand terug moet naar de oncoloog. Vervolgens wordt ik steeds meer losgelaten, de controles worden afgebouwd. De komende vijf tot tien jaar blijf ik echter onder controle van de oncoloog. Dat is natuurlijk alleen maar goed.

Scenario 2 --> De kankercellen zijn nog niet uit het lichaam, maar zijn wel dood. Het lichaam heeft nog even tijd nodig om te dode cellen af te stoten. Als dit gebeurd is kom ik in scenario 1 terecht.

Scenario 3 --> De chemokuur slaat niet óf te weinig aan. Er zitten nog kankercellen in mijn lichaam waardoor er een vervolg plan moet komen. In dit geval is een operatieve ingreep het meest denkbare. Dit scenario is echter slechts in 20% van de gevallen aan de orde!

De chemo gaat hoogstwaarschijnlijk op maandag 9 november beginnen. Er is gekozen om dan 'pas' te beginnen omdat men eerst mijn vruchtbaarheid wil waarborgen. Het is namelijk reëel - maar niet vanzelfsprekend - dat de chemo mij onvruchtbaar maakt. Om een eventuele kinderwens (wie weet wat nog komen gaat) niet nu al in de prullenbak te gooien wordt voor alle zekerheid zaad ingevroren. Ook dat heeft even tijd nodig.

Dat er 'pas' op 9 november begonnen wordt met chemo brengt de gezondheid geen schade toe, vandaar dat de oncoloog de weg op deze manier wil behandelen.

Natuurlijk is het een heleboel informatie. Natuurlijk gaat het enorm heftig en zwaar worden. Dat was echter bekend. Het wordt een periode van onzekerheid en van strijden, maar die strijd ga ik vol vertrouwen in. Ik ga deze verschrikkelijk zware wedstrijd winnen!

Tot slot kom ik weer terug bij het begin…

Vrijdag 16 oktober 2009. Een inktzwarte dag. De dag waarop ik mijn leven noodgedwongen uithanden heb moeten geven. Mijn dagelijkse bezigheden, mijn verplichtingen en mijn hobby’s moeten plaatsmaken voor het gevecht tegen een ernstige ziekte. Ik heb kanker en ben de macht over mijn leven kwijt. Ik leef niet meer, ik word geleefd. Mijn leven, mijn passie en mijn identiteit worden afgepakt. Opeens heb ik geen leven meer maar ben ik een kankerpatiënt. Dat is een verschrikkelijke gewaarwording…

Ik? Kanker? Het blijft onwerkelijk. Toch is het zo. Ik ben één van de 69.000 Nederlanders die deze verschrikkelijke klote ziekte jaarlijks krijgen. Natuurlijk krijg ik de macht over mijn eigen leven weer terug als ik volledig hersteld ben. Tóch zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn. Daar heeft kanker een veel te grote impact voor…

Verhaal 2 --> De laatste loodjes

Maandag 4 januari 2010. Het is vandaag elf weken en vier dagen geleden dat ik geopereerd werd aan teelbalkanker. De tijd vliegt. Ondanks dat de afgelopen twaalf weken de meest nare en vreemde weken uit mijn leven waren heb ik de afgelopen periode ontzettend veel geleerd. Ik ben geconfronteerd met een levensbedreigende ziekte, heb kennisgemaakt met lotgenoten en durf met zekerheid te zeggen dat ik de definitie van het begrip ‘relativeren’ nu écht ken. Opeens ben ik volwassen…

Toen ik op 18 december voor de tweede keer die week het Academisch Ziekenhuis Maastricht binnenstapte wist ik dat ik aan mijn derde- en vermoedelijk laatste chemo kuur ging beginnen. De eerste twee kuren heb ik naar omstandigheden redelijk doorstaan. Ondanks dat voelde ik mijn lichaam steeds zwakker worden. De conditie werd slechter en slechter, de vermoeidheid steeds heftiger.

De derde kuur was – zoals vooraf verwacht – zwaarder dan de eerste twee. De meeste goede cellen waren aan het begin van de derde kuur inmiddels afgebroken waardoor de conditie tijdens de laatste chemo kuur nóg slechter geworden is. Naast een verslechterde conditie zijn de slijmvliezen aangetast en heeft ook het merendeel van de haarzakjes de giftigheid van de chemo niet overleefd.

De tijd vliegt. Het is vandaag alweer de vierde dag van het nieuwe jaar! Na een rustige kerst en een – ondanks alles – prettige jaarwisseling had ik vandaag mijn tweede terugkomdag van de derde kuur. Toen ik om half één vanmiddag het ziekenhuis verliet besefte ik dat de loodzware wedstrijd er bijna op zit. De officiële tijd is inmiddels verstreken, de blessuretijd is begonnen. Het eindsignaal volgt dinsdag 12 januari. Het is nu écht aftellen…

Ondanks dat ik ernstig ziek ben en sinds 16 oktober jongst leden als kankerpatiënt door het leven ga besef ik steeds meer dat ik tijdens mijn eerste achttien levensjaren ontzettend veel geluk heb gehad. Ik ben achttien jaar gezond geweest, mijn ouders zijn – net als mijn broer en zus – kerngezond en ik heb een ontzettend leuke vriendengroep. Ik heb nooit een echte tegenslag in mijn leven gehad. Ik ben never nooit iets tekort gekomen. Ik heb mij 18 jaar lang druk kunnen maken om randzaken zoals opnieuw tien minuten vertraging van de trein en wéér een verloren voetbalwedstrijd van Fortuna. Ik wist 18 jaar lang niet eens wat druk maken nou daadwerkelijk betekend. Eigenlijk was mijn leven té perfect.

In de afgelopen twaalf weken heb ik geleerd hoe betrekkelijk het leven eigenlijk is. Het is ontzettend cru, maar eigenlijk leeft een mens om vervolgens weer te sterven. Gezond zijn is geen kwestie van gezond leven. Gezond zijn is een kwestie van geluk! Natuurlijk vergroot roken de kans op longkanker en heeft een mens minimaal dertig minuten per dag beweging nodig. Natuurlijk heeft een mens veel groente nodig en is vis eten gezond. Een gezonde leefstijl is echter geen enkele garantie voor een gezond lichaam. Ook ‘gezonde mensen’ worden ziek. Gezond zijn is een kwestie van geluk!

Ik heb de afgelopen twaalf weken meer geleerd dan in de achttien jaar daarvoor. De strijd tegen kanker en het ondergaan van drie chemo kuren is te vergelijken met het bedrijven van topsport. Het vraagt niet alleen ontzettend veel energie en kracht van je lichaam, het vergt ook een berg doorzettingsvermogen. Je wordt geen Olympisch kampioen omdat je een sterk lichaam hebt, een sterke geest is minstens even belangrijk. Ik heb de afgelopen maanden ervaren dat positiviteit de allerbeste raadgever is!

De strijd tegen kanker is – net als de kennismaking met ‘lotgenoten’ - een enorme leerschool. Het is goed om het verhaal van andere kankerpatiënten aan te horen en de ervaringen met elkaar te delen. Nu ik drie ziekenhuisopnames achter de rug heb weet ik dat een ‘peptalk’ van een mede patiënt veel meer doet dan een ‘peptalk’ van een ‘buitenstaander’. Een mede patiënt weet namelijk waar hij/zij over praat, een ‘buitenstaander’ weet dat niet. Voornamelijk de kennismaking met Marco, Rens, Dave en Leon heb ik als ontzettend prettig en leerzaam ervaren…

Zoals reeds geschreven: we zijn begonnen aan de extra speeltijd van de meest zware wedstrijd in mijn leven. Tijd- en ruimte om vooruit te kijken is er voorlopig niet. Pás na het laatste fluitsignaal weet ik hoe de komende weken eruit gaan zien. Kan ik beginnen met opbouwen of moet ik mij opladen voor de verlenging? De CT scan van donderdag is alles bepalend. De vooruitzichten zijn gelukkig positief, de tumormarkers zijn de afgelopen maanden immers ontzettend gedaald.

Ondanks dat ik de afgelopen weken onbeschrijfelijk veel geleerd heb – ineens ben ik volwassen – ben ik ontzettend opgelucht dat het einde in zicht is. De afgelopen twaalf weken waren heftiger dan ooit, de komende dagen zijn spannender dan ooit!

Nog even doorbijten en vervolgens moegestreden hopen op betere tijden. Het aftellen is begonnen...

Verhaal 3 --> Verlenging.

Twaalf januari 2010, het is vandaag alweer de tweede dinsdag van het jaar. Nadat ik vorige week maandag de laatste chemo gekregen heb ging ik afgelopen donderdag de allesbeslissende CT scan in. Vanochtend heb ik de uitslag gekregen. Geen goed nieuws, geen slecht nieuws. Mijn tegenstander heeft een verlenging afgedwongen. De loodzware wedstrijd is nog niet gestreden. Ik ga de wedstrijd winnen, daar is geen twijfel over mogelijk. Is de verlenging genoeg voor de overwinning of dwingt mijn tegenstander een nieuwe wedstrijd af? De kansen zijn gelijk. We zullen zien…

16 oktober 2009. Ik liep door de gang van het Laurentius Ziekenhuis in Roermond. Mijn benen waren zwaar en ik zag vaag. Teelbalkanker en grote kans op enkele uitzaaiingen. De diagnose bleef in mijn hoofd rondspoken, andere gedachten had ik niet. Ik? Kanker? Beseffen deed ik het niet. Ondanks dat de diagnose ontzettend onwerkelijk leek wist ik direct dat alles goed kwam. ‘Het wordt heftig, maar we komen er doorheen!’, merkte ik al vrij snel nuchter op.

Veel verder dan de operatie keek ik niet vooruit. Daar was (gelukkig) ook geen tijd voor.
De nacht in het ziekenhuis deed ik geen oog dicht. Teelbalkanker en een grote kans op enkele uitzaaiingen. De woorden die de vrouwelijke uroloog ’s ochtends sprak zette mij aan het denken. Die ene zin bleef rondspoken in mijn hoofd. Alleen de even verschrikkelijke als lachwekkende blunder van Fortuna verdediger Zarko Grabovac kon mij even – héél even – op andere gedachten brengen.

Omdat ik absoluut niet wist waar ik de komende tijd aan toe was besloot ik enkele dagen ná de operatie – zonder erover na te denken – niet op de zaken vooruit te lopen. Ik heb vanaf minuut één helemaal niets uitgesloten. Toen ik precies één week na de operatie te horen kreeg dat ik drie uitzaaiingen in de lymfeklieren had en ik – hoe dan ook – behandeld moest worden schrok ik nauwelijks. Ik had er immers rekening mee gehouden en had niets uitgesloten.

Naarmate het proces vorderde, hoe tastbaarder het ‘leven met kanker’ werd. Ik heb steeds beter leren relativeren. Natuurlijk is het verschrikkelijk erg om als kankerpatiënt door het leven te moeten gaan, maar waar klaag ik eigenlijk over? Ik weet dat ik er bovenop kom. En dat terwijl veel mensen - vaak met een veel sterker lichaam dan dat van mij – dat geluk niet hebben.

Ondanks dat ik steeds beter heb leren relativeren is het mij lang niet gelukt altijd positief te blijven. Hoe langer het proces duurt, hoe moeilijker dat het wordt. Het hebben van kanker heeft een onbeschrijfelijke impact. Ondanks dat ik weet dat ik er weer bovenop krabbel!

Enfin, zoals gezegd ben ik nooit op de zaken vooruitgelopen. Ook de afgelopen dagen niet. Toen ik vanochtend in de auto stapte stegen de zenuwen tot een hoogtepunt. Heb ik de wedstrijd gewonnen en kan ik beginnen met opbouwen of gaan we verlengen?

‘Laat ik maar direct beginnen’, begon de vrouwelijke oncoloog haar verhaal. Haar intonatie én haar blik interpreteerde ik als alleszeggend. Ik wist direct dat de strijd nog niet gestreden is. Toen we een kwartier later de spreekkamer verlieten wist ik dat de oncoloog gelijk heeft. Geen goed, maar ook geen slecht nieuws.

Het is een ingewikkeld- en technisch verhaal. Ik kan niet garanderen dat onderstaand verhaal ‘waterdicht’ is. Ik probeer het verhaal van de oncoloog zo eenvoudig mogelijk uit te leggen:

Nadat op 16 oktober jl. teelbalkanker geconstateerd is, is de teelbal – en daarmee dus ook de oorspronkelijke tumor - diezelfde dag operatief verwijderd. Uit de CT scan bleek dat ik drie uitzaaiingen in de lymfe klieren had, de uitzaaiingen veroorzaken een ‘verbreding’ in de klieren. De grootste klier was voordat de behandelingen gestart zijn ongeveer 3 centimeter groot. Belangrijk om te weten: bij ‘uitzaaiingen van kanker’ vormen zich niet alleen kwaadaardige-, maar ook goedaardige ‘stofjes’.

De drie chemo kuren zijn goed aangeslagen, blijkt uit de CT scan van afgelopen donderdag. De tumormarkers in het bloed zijn goed. Bovendien zijn twee van de drie klieren geslonken tot normale grote. De grootste klier – ongeveer ter hoogte van de navel - is van drie- naar twee centimeter geslonken. Op de CT scan is niet zichtbaar of de opgezette klier veroorzaakt wordt door de goedaardige stofjes of door kankercellen. Omdat de verbreding van twee centimeter té groot is om te negeren – bij een verbreding van één centimeter wordt dit wel gedaan - wordt de klier operatief verwijderd. Hoe de operatie precies in zijn werk gaat is nog even afwachten, ik moet eerst nog op gesprek bij de uroloog. De afspraak is nog niet gepland, ik moet wachten op een (telefonische) oproep…

Als de klier operatief verwijderd is wordt door de patholoog onderzocht of de verbreding in de klier veroorzaakt werd door de ‘goede stofjes’ of door kankercellen. In het eerste geval ben ik ‘schoon’ en kom ik in het ‘we-kunnen-stap-voor-stap-gaan-herstellen-maar-je-blijft-de-komende-jaren-wel-nog-onder-controle circuit’ terecht. In het tweede geval komt er een medisch team bijeen om de uitslag van de operatie te bespreken. De kans is groot dat er in dit geval nog nabehandeling volgt (chemo of bestraling).

Eigenlijk is het heel simpel… de kans is 50 % dat de operatie de laatste behandeling is!

Het vervelende van dit alles is dat de onzekerheid voortduurt. Ik had mijn leven na vandaag graag – stap voor stap - opnieuw willen opbouwen. Voorlopig blijf ik echter overgeleverd aan de kennis- en kunde van de specialisten in het Academisch Ziekenhuis Maastricht en heb ik de macht over mijn eigen leven niet volledig in eigen hand. Ik heb de loodzware- en oneerlijke wedstrijd nog niet weten te winnen. Moegestreden of niet: we gaan verlengen.

Ook nu loop ik niet op de zaak vooruit. Voorlopig kan ik niet meer dan afwachten!

[stoffeltje]

hallo martijn,
goed dat je dit zo beschreven hebt en het met andere wilt delen.
je hebt een hele route in het zh. gehad zo te zien,en je bekijkt het redelijk positief.
daar is best kracht voor nodig,idd een soort wedstrijd.
en het zo snel volwassen worden.
krijg je ook genoeg steun van fam. of goede kennissen om je heen?
en het begrip wat er aan de hand is?
veel sterkte met vervolg onderzoeken en uitslagen,ms horen we het wel.
sterkte stoffel..

[martijn91]

Bedankt Stoffeltje.

Ik heb er vanaf de eerste minuut (onbewust) voor gekozen om deze periode op een zo positief mogelijk manier te doorstaan. Nee, dat is niet makkelijk. Ja, het is wel een goede raadgever!

Mijn vrienden, familie en bekenden reageren over het algemeen erg goed en prettig. Ik kan er genoeg over praten en er is veel begrip. Toch heb ik soms het gevoel niet begrepen te worden. Helemaal niet gek natuurlijk, want hoe erg mensen uit de directe omgeving ook meeleven... zij weten niet wat het is om kanker te hebben. Praten met 'lotgenoten' is op dat soort momenten een verademing. Zij weten waar je het over hebt, zij weten wat je doormaakt.

Op dit moment ben ik nog steeds in afwachting van een telefoontje van de uroloog. Als ik meer weet plaats ik dat hier!

[stoffeltje]

hoi martijn,
mensen reageren anders op een gebroken been!
veel sterkte met het telefoontje.

[Richie]

Bedankt Stoffeltje.

Ik heb er vanaf de eerste minuut (onbewust) voor gekozen om deze periode op een zo positief mogelijk manier te doorstaan. Nee, dat is niet makkelijk. Ja, het is wel een goede raadgever!

Mijn vrienden, familie en bekenden reageren over het algemeen erg goed en prettig. Ik kan er genoeg over praten en er is veel begrip. Toch heb ik soms het gevoel niet begrepen te worden. Helemaal niet gek natuurlijk, want hoe erg mensen uit de directe omgeving ook meeleven... zij weten niet wat het is om kanker te hebben. Praten met 'lotgenoten' is op dat soort momenten een verademing. Zij weten waar je het over hebt, zij weten wat je doormaakt.

Op dit moment ben ik nog steeds in afwachting van een telefoontje van de uroloog. Als ik meer weet plaats ik dat hier!

Ben wel benieuwd hoe het met Martijn is inmiddels?

Het klinkt wel vreemd om niet volledig begrepen te worden door familie en vrienden. Maar lotgenoten hebben "helaas' ook deze ervaring die je kunt delen.
Dat scheelt wel natuurlijk.

[toerako]

Martijn91 heeft een zeer uitgebreid en positief verslag gedaan van zijn behandelingen van teelbalkanker en de uitzaaiingen in zijn lymfklieren. Hij wachtte op een telefoontje en dan zou hij verder gaan met zijn informaties. Zijn laatste bezoek aan dit forum was echter van juni 2010.....Hij zal zijn dappere strijd toch niet verloren hebben! WIE WEET HIER MEER VAN???
Ben wel benieuwd hoe het met Martijn is inmiddels?