Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hallo Allemaal.


Ik zal me kort even voorstellen.
Ik ben Anne en ik ben 25 jaar oud. Ik woon 3 jaar samen met mijn hele lieve vriend en mijn 2 katjes.
Het begon allemaal toen ik 21 jaar oud was en ik me eigen overal op liet testen bij mijn huisarts, denk aan Soa Aids etc. mijn huisarts heeft toen ook een uitstrijkje afgenomen. De uitslag kreeg ik 2 weken later de huisarts vermelde mij dat ik geen soa had geen aids maar wel HPV virus, ik had daar nog nooit van gehoord dus ik wilde wel het fijne er van weten. Het kwam er op neer dat je zoveel verschillende soorten HPV hebt en er maar 2 baarmoederhals kanker veroorzaken.
Mijn huisarts zei tegen mij dat er niks aan de hand was en dat ik nog zo jong was dat mijn lichaam deze virus waarschijnlijk wel vanzelf zou afstoten , maar ik moest wel jaarlijks op controle komen om geen risico te nemen.

1 jaar later inmiddels 22 jaar oud
Ik weer naar de huisarts voor een uitstrijkje, de uitslag kreeg ik na ongeveer 2 weken, mijn huisarts vermelde mij dat ik een verhoogd risico had op baarmoederhals kanker, maar dat er nog niks aan de hand was en ik was nog zo jong en mijn lichaam zou zich zelf wel weer herstellen, ik vond het toch wel een vervelende gedachte “verhoogd risico”maar wat doe je er aan ik moest weer een jaar wachten en maar hopen.

1 jaar later inmiddels 23 jaar oud
Het was hartje zomer en ik was eigenlijk niet van plan om naar de huisarts te gaan voor een uitstrijkje want er was toch niks aan de hand dacht ik.
Uiteindelijk was ik toch maar gegaan.
Toen begon het……………
1 week later belde mijn vader mij op( ik woonde inmiddels samen en had mijn adres nog niet gewijzigd) met joh Anne er ligt een briefje van de huisarts op de deurmat.
Ik vroeg hem deze te openen en voor te lezen, er stond in dat hij mij de volgende dag verwachte op het spreekuur.
Ik kon wel door de grond zakken, dus ik belde mijn huisarts meteen op om te vragen wat er was.
Hij zei dat ik een afwijkend uitstrijkje had PAP 4 dat is dus het voorstadium van baarmoederhals kanker bij PAP 5 had je de kankercellen het was net als of ik een klap in mijn gezicht kreeg! Ik en zoiets als kanker?! Nee dat kan niet! Het overkomt altijd een ander maar nooit jezelf tenminste dat dacht ik………………….
Een dag later zaten mijn vriend en ik op het spreek uur bij de huisarts, hij vertelde ons dat we geen zorgen hoefde te maken wat ze zijn er op tijd bij en alles kan nog netjes verwijderd worden, hij verwees ons door naar de gynaecoloog en die zou verder stappen ondernemen.
Ik kreeg een oproep van deze doktor en deze man was zo onvriendelijk ik was echt een nummer , maargoed hij zou me helpen. Ik moest een lisexcisie laten doen .
Een paar weken later kon ik terecht ik zou plaatselijk verdoofd worden doormiddel van 4 spuiten in mijn baarmoeder zodat ik niks zou voelen.
En weer werd ik behandeld als een nummer bij deze man echt heel erg.
Maargoed 4 spuiten het zou een beetje pijn doen, maar nee echt niet het deed zo ontzettend veel pijn echt ik wist niet wat me overkwam en of ze verdoofde nee zeker niet ik dacht dat ik dood ging zo veel pijn had ik in me leven niet gehad en ik ben geen zeikerd op dat gebied ik kan heel veel hebben.
Uiteindelijk waren we klaar en zo zielig mijn vriend was er bij geweest en hij zag mijn leed en hij kon niks doen maar hij wilde zo graag echt respect voor hem.
YESSS de behandeling zat er op, we gingen naar mijn vaders huis want daar zou ik lekker kunnen relaxen. Mijn vader en mijn vriend wilde me trakteren op een lekker ijsje dus hun gingen naar de supermarkt.
Ondertussen was ik alleen thuis en stond ik op van de bank en zag ik dat heel mijn vaders stoffen bank onder bloed zat! Ik dacht onee he als ik dat er maar uit krijg, heel stom van mijj om zo te denken mijn vader zou daar nooit boos over zijn geworden maar goed ik aan t schoon maken, gelukkig het ging er uit. Ik dacht toch maar even naar de wc om te kijken wat er nu aan de hand is want ze hadden gezegd dat het kon nabloeden.
Eenmaal op de wc was heel mijn maandverband doorweekt van bloed en het verband wat hij inwendig had ingebracht viel er gewoon uit toen ik daar stond, zo veel bloed zo onwijs veel en ik bleef maar stromen het was z`n gevoel van als je een wijnfles op z`n kop houd zou liep het er bij mij ook uit. Inmiddels kwamen mijn vader en mijn vriend terug van de supermarkt. ik liet mijn vriend het voorval zien op de wc om te vragen van joh is dit normaal?
Hij zo NEE!!!!!!! En hij belde meteen het ziekenhuis op, aan de telefoon zeiden ze van ja dat is wel normaal en ik moest goed rusten.
Ik dacht oké als hun dat zeggen.
Ik ging maar goed ingepakt met dekens en zo op de bank liggen voor het geval dat er wat door lekte en probeerde wat te eten.
Maar zelfs toen ik lag bleef het bloed er uitstromen.
Ik zeg tegen mijn vriend geef me de telefoon maar ik zal zelf wel eens bellen.
Kreeg ik de zelfde persoon aan de telefoon die hij ook gehad had en ze zegt tegen mij “ja ik zei toch net al tegen je vriend dat het normaal was” en ik met iets verhoogde stem”Is het normaal dat het bloed er uitloopt als water!? Dat ging ze even overleggen met de doktor, en zoals ik al dacht ik kon weer terug naar het ziekenhuis………………..
Eenmaal daar wilde ze me in de wachtkamer zetten, ik zo nou dat denk ik niet en draaide me om zodat ze de grote bloedvlek zagen die door mijn spijkerbroek heen kwam, ik werd meteen op een bed gelegd en de dokter kwam wonder boven wonder vrij snel ik moest me uitkleden en echt een explosie van bloed zo erg was het nog niet geweest en ik dacht “zo zie je wel ik overdrijf niet””
De dokter zei ik moet het opnieuw verdoven en dicht branden.
Nou dat feestje ging niet door ik zeg je gaat daar niet nog een keer in met je naalden doe maar een ruggenprik. Gelukkig mocht dat en zeiden ze achteraf dat er een stukje van mijn baarmoeder mond was ingescheurd en dat hij dat zo niet had kunnen dichtbranden.
Ik was zo blij dat dit alles achter de rug was alles was weg, echt er viel een last van mijn schouders af.

Een paar onderzoekjes en 2 jaar verder heb ik weer een afwijkend uitstrijkje nu heb ik PAP 3B dat is op dit moment weer in behandeling ze hebben een hapje genomen en die staat nu op kweek ze denken dat ik de HPV virus heb die nooit meer zal weggaan dus lekker dan. Ze gaan me nu ook weer opereren maar deze ronde kies ik voor Narcose ik wil er niks van mee maken echt. Ik voel er echt heel erg onder. Een blijvende HPV virus,dat wil dus zeggen dat het waarschijnlijk toch weer zal terug komen………….
Ik heb dit geschreven omdat ik het best moeilijk vind om het te verwerken allemaal ik hoop dat ik misschien ook andere mensen er over kan spreken die dit ook allemaal moet of hebben ondergaan.
Met vriendelijke groet,

Anne.

Hoi Anne

Jeetje wat heb jij wat meegemaakt.
Allereerst hoe gaat het nu met je?
Arme meid, als ik dat lees wordt ik zo kwaad.
Om je zo als een nummer te behandelen, je voelt je dan al zo rot.
Ik ben zelf ook behandelt d.m.v een lis-excisie maar
het was gewoon verdooft.
En heb na de tijd ook weinig last gehad.
Ik hoop voor je dat het beter met je gaat en ook dat
je in de toekomst dit niet meer hoeft mee te maken.
vr gr Hennie

Hoi hennie,

Tja hoe het gaat... naar omstandigheden goed.
het is nu afwachten op de uitslag van het kweekje 15 juni is de dag en daarna moet ik weer geopereerd worden...
maarja gewoon vol houden en de moed er in houden meer kan ik niet doen.
Thnx voor je reactie:)
MVG Anne

Dat is een pittig verhaal.
Heb je nu wel een andere arts en word je nu beter benaderd?
Zo niet, verander meteen van ziekenhuis.
Het is zo belangrijk om vertrouwen in je arts te hebben, dat draagt bij aan de genezing.
Als je een goed contact met je huisarts hebt, leg hem/haar dan uit waarom je van ziekenhuis wilt veranderen,
dan kan hij/zij je vertellen en helpen om in dat andere ziekenhuis terecht te komen.

Ik ben het met Liddy eens als je weer dezelfde arts hebt een ander ziekenhuis te vragen,verder wil ik je sterkte wensen met de verdere behandelingen.

Thnx voor de reacties

Ik heb inderdaad een ander ziekenhuis, ik hoop dat dit beter zal gaan verlopen....

Wat heb jij al een hoop meegemaakt zeg.. fijn dat je nu wel bij een ander ziekenhuis bent en ik hoop dat ze je hier een stuk beter behandelen!
Heel veel sterkte!

Vervolg,

2 weken later na hapje ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor de uitslag, echter kreeg ik daar een andere gynaecoloog hij vertelde mij dat er gelukkig geen kanker verstopt zat ergens.
Dus je snap wel dat ik erg blij was, echter vertelde hij ook dat het stabiel was en dat hij het onnodig vond om mij te opereren.
Mijn vriend en ik hadden echt zo iets van hé? Hoezo?
Hij zei het is stabiel dus je mag over een half jaar terug komen.
Ik was natuurlijk erg blij omdat ik zo erg tegen de operatie aankeek,
Maar mijn vriend die vertrouwde het niet helemaal.
Maargoed hij is de dokter, ik vroeg hem of ik aan kinderen mocht beginnen en de dokter zag geen reden waarom niet.
Dus ik zag dat allemaal als goed nieuws, en voorlopig geen operatie en aan kinderen beginnen!
Dat was het beste nieuws is weken!
Een week later kreeg ik een recept met pijnstillers thuis gestuurd
Wat ik moest nemen voor de ingreep en na de ingreep, ik meteen bellen naar het ziekenhuis want ik hoefde niet geopereerd te worden, daar zeiden ze oo ja sorry dat is een foutje je mag het recept weggooien.
Zogezegd zo gedaan.
een paar weken later ging ik naar de huisarts omdat ik nog wel wat last had van hyperventilatie en ik dacht dat ik zwanger was 's ochtends overgeven onderbuik pijn
ik had gewoon het gevoel dat het de eerste keer meteen gelukt was.
Eenmaal bij de huisarts vroeg hij van wat er allemaal gebeurd was etc.
Toen hij hoorde dat ik gestopt was met de pil en dat de operatie niet doorging zei hij dat ik meteen weer aan de pil moest en dat hij best boos was op het ziekenhuis dat ze dat hadden gezegd
en dat de operatie toch door moest gaan hij belde meteen naar het ziekenhuis waar ik bij was.
Hij zei dat ze daar een foutje hadden gemaakt en dat de dokter dat nooit had mogen zeggen, hij had buiten zijn boekje gespeeld en niet goed gelezen volgens mijn huisarts.
Terug bij af dus…
De operatie stond gepland voor een week later.
Ik had aangegeven dat ik mogelijk zwanger was maar dat het nog te vroeg was om te testen want de 13e juli moest ik geopereerd worden en 16 juli zou de eerste gemiste menstruatie dag zijn.
En narcose zou wel gevolgen hebben voor de baby.
Ik kon 2 dingen doen of de operatie uitstellen en als ik er dan achter kwam dat het zo was plaatselijk verdoofd worden, en dan nog kan het een gevaar zijn voor de baby aangezien het nog in z`n vroeg stadium is,
of de operatie doorlaten gaan en er dan nooit achter komen.
Met veel over leg met mijn vriend en moeder,vader. Heb ik toch de operatie doorlaten gaan op de 13e aangezien het de eerste poging was en het zo misschien beter zou zijn.
Hoe moeilijk is dat zeg…..
Ik heb de 11e een zwangerschaps test gehaald terwijl ik wist dat deze niet zo betrouwbaar zou zijn maar puur om mij te laten denken dat ik waarschijnlijk toch niet zwanger zou zijn.
En inderdaad de test gaf aan niet zwanger.
De 13e verliep de operatie prima goed rust genomen achteraf alles was goed totdat eergistere...

Toen kreeg ik een miskraam…

Anne

Het lijkt wel de wet van Murphy bij jou.
Misschien helpt het een beetje als je de volgende feiten weet.
De oorzaak van een vroege miskraam is bijna altijd een aanlegstoornis.
Het vruchtje is niet in orde en de natuur vindt als het ware een logische oplossing: het groeit niet verder en het lichaam stoot het af.
Als je alle eerste zwangerschappen neemt, loopt 1 op de5 uit op een miskraam.
Dus jouw operatie hoeft niet de reden te zijn dat je een miskraam hebt gekregen. Zet dat idee a.u.b. uit je hoofd.
Probeer het te benaderen als dat jij nu de bevestiging hebt gekregen dat je zwanger kunt worden.
Ga naar je huisarts en bespreek de situatie met hem/haar.
Want het is best een emotioneel gebeuren een miskraam en zeker in jouw situatie.
Ik hoop dat je je gevoelens kunt uiten, want dat is heel belangrijk.
En praat ook met je vriend, voor hem zal het ook niet gemakkelijk zijn.
Gun jezelf de tijd om het allemaal te verwerken.