Ouderdomsklachten, was dat het maar ...

Hier mogen kankerpatiénten hun eigen ervaringsverhaal delen met anderen. Dit is voor anderen vaak weer heel leerzaam en voor de patiënt een prima manier om wat van zich af te schrijven.
Zen
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Zo 18 Dec 2016 09:15

Ouderdomsklachten, was dat het maar ...

Berichtdoor Zen » Zo 18 Dec 2016 19:49

Normaliter ben ik niet van de fora, althans ik laat er niet graag een reactie achter. Na het lezen van deze ervaringsverhalen en alles waar ik op dit moment mee struggle, kreeg ik de drang om mijn verhaal te delen.

Even wat korte informatie vooraf, het gaat hier om mijn vader. Een rustige man van 64 jaar, werkt hard en klaagt weinig. Het is een man van weinig woorden en zal letterlijk doorgaan totdat hij erbij neervalt. Deze pijntjes die hij heeft werden zichtbaar, het begon in zijn onderrug. En zijn stem begon te verdwijnen. Hij was vast besloten om te werken, al zou die krom lopen van de pijn. Ik heb hem uiteraard gedwongen thuis te blijven en hij moest van mij naar de dokter. Zo gezegd, zo gedaan, met tegenzin. De dokter stuurde hem weer naar huis, zijn stem zou vanzelf weer terugkeren na voldoende thee met honing te hebben gedronken. En zijn rug? Dat zullen wel ouderdomsklachten zijn, of van het harde werken komen. Hij moest maar rustig aan doen. De pijn ging maar niet weg, het werd alleen maar erger. Na een week kreeg het zelfs een vorm, er begon een bult op zijn onderrug te groeien. En zijn stem was nog steeds niet terug. Dus hij keerde weer terug naar de huisarts, ditmaal werd hij doorgestuurd om een foto te laten maken van zijn rug. Hier konden ze niks op zien. Na meerdere malen langs de huisarts te zijn langs geweest werd hij weer weggestuurd om een foto te laten maken. Het was geen goed nieuws, vocht achter de longen vermoede de huisarts. En weer werden we weggestuurd, dit keer naar het ziekenhuis om bloed te prikken en foto's te laten maken van zijn longen.

1 december 2016, dit was het begin van een onwerkelijke nachtmerrie. De uitslagen van het afgelopen onderzoek waren afwijkend. Met spoed kreeg mijn vader de volgende ochtend een CT-scan. Deze bevestigde mijn grootste angsten, er is longkanker geconstateerd welke is uitgezaaid en ongeneselijk is. De vloer zakte onder mijn voeten vandaan, enigszins gingen deze gedachten al door me heen. Anderzijds hoopte je toch dat het ouderdom klachten waren, vocht achter de longen of een hernia (vanwege de pijn in zijn rug). Ik probeerde positief te denken, maar op dat moment veranderd alles.

Mijn ouders zijn gescheiden, met mijn moeder heb ik geen contact meer en als 25 jarige student woon ik nog bij mijn vader in. Daarnaast werk ik nog om mijn studie te kunnen bekostigen. Nu 2,5 week later, ziekenhuis in ziekenhuis uit besef ik mij dat ik dit niet allemaal in mijn eentje kan dragen. Hoe graag ik dit ook wil en dit zie als een taak die ik als dochter op mij moet nemen. Gelukkig heb ik op de achtergrond mijn vriend en familie die mij hierin helpen. Wel merk ik dat ik nu in soort overlevingsmodus zit, er zijn dingen die geregeld moeten worden en ik moet er voor me vader zijn. Waardoor ik mezelf voorbij ga, geen tijd neem om de boel te overdenken en af en toe een traantje te laten. Mensen in mijn omgeving waaronder mijn vriend en zelfs mijn vader moeten mij hierin vaak remmen.

Er gaan zoveel dingen door me heen. En de dit is nog maar het begin van alle ellende.
Ouderdomsklachten, was dat het maar ... (!)

Terug naar “Ervaringsverhalen”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast