Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hai mensen,

Ik loop hier al een tijd mee..
19 maart dit jaar ben ik mijn vader verloren behalve me vader was het ook me beste vriend. We waren vaak samen en hij was vrijwel dagelijks bij ons gezin thuis.
De eerste maanden stopte ik het weg ik moest 4 weken na zijn overlijden ook nog bevallen dus had nog helemaal geen tijd om aan rouwen toe te komen. Maar nu... komt het keihard binnen.. Mijn lieve vader, mijn steun en toeverlaat. Ik vind het zwaar echt zwaar zonder hem en de gedachte dat ik hem nooit meer zal zien maakt me gek van verdriet.
Herkent iemand zich hierin?

Gecondoleerd met het verlies van je vader, gefeliciteerd met je baby.
Zo is de cirkel weer rond.
Dat nu het verlies van je vader pas aandacht vraagt, geeft aan dat je lichaam zich voldoende hersteld is,
om te gaan rouwen. Je lichaam had er eerder geen tijd voor, andere zaken gingen voor.
Dus het is helemaal niet raar dat het verdriet je nu overvalt.
Geef jezelf de tijd om te rouwen, het is deel van het leven.
Kun je erover praten met je familie, vrienden enz.?
Ga eens naar de huisarts en bespreek met hem/haar wat je kunt doen om er zo goed mogelijk door te komen.