Mijn moeder..
Geplaatst: Zo 19 Mar 2017 00:08
Hoi allemaal,
Ik ben de dochter van mijn moeder.. en ja ik zeg dat bewust.
Koppig, dwars niet afhankelijk willen zijn. Kop in het zand steken met regelmaat.....
Geen vader puur mam's en dochter samen.
Ja ik ben een dochter van mijn moeder.
Mijn of te wel ons ( moeders en dus ook mijn) verhaal begon ruim 12 jaar geleden, toen werd er borstkanker gediagnosticeerd...
Ik was toen tja 12 jaar jonger druk met sociaal leven en had goeie hoop dat het wel goed zou komen , en dat deed hetr na een borst besparende operatie chemo en bestraling.
6 jaar daarna was het helaas weer raak, toen was het een goed aardige hersentumor, geen kanker dus maar tja net zo eng en gevaarlijk. Maar na opereren en later een gerichte bestraling in Tilburg was dat ook onder controle en dus afgewend.
wel wat rest schade tav moteriek en hier en daar karakter en andere mentale functies zoals woorden zoeken etc.
Afgelopen dacht oktober ( datums dwalen me soms door situatie en stress) werd ik opeens gebeld door mijn moeder, ze was in zh ivm hartkloppingen die niet weg gingen en huisarts had haar dus met ambulance naar ziekenhuis laten gaan.
Ik erheen, en in tussen na med's waren de klachten over.. maar er was een thoraxfoto gemaakt en er as een plekje zichtbaar.
Wij dus met verwijzing naar longarts naar huis en ja hoor de bal ging weer rollen.
Longarts wou de bekende petscan en ja helas tumor in de long met uitzaaiing in de lymfeklier naast de luchtpijp.
fase 3a als ik het correct onthouden heb.
Behandeling de zwaarste dus ... gecombineerde chemo met bestraling. Dus maandags t/m vrijdag elke dag bestralen en mandag's ook lange chemeo van zeker 6 uur lang.
Eeerste chemo was al fout.. soort van allergische reactie dus verdunt wat betekend nog langer zitten met het gif.
Deze behandeling zou 6 weken duren.
In de 6e week ging het echt fout, daarvoor waren alle bijwerkingen die mogelijk waren al aanwezig maar nu was het echt te erg, na de 4 na laatste bestraling gaf mam's aan verbrand te zijn en zo zag ze er ook uit. Zwarte lippen ogen die ingezakt waren en bloed traanden echt gruwelijk.
Ik als dochter had altijd de afspraak dat oncologie verpleegkundige me zou bellen als er wat zou veranderen in de behandeling of als het anders inziens nodig was maar ik werd niet gebeld...
Nee mijn moeder belde mij op 15 december om 6:15 omdat ze wou gaan zwemmen en ik haar dus half dood met zwarte lippen en bloed traandende ogen thuis aantrof......
Foute boel zowel mentaal als fysiek maar met veel pijn moeite en hulp van de huisarts hebben we haar toen opgenomen gekregen in het ziekenhuis, en daar is ze gebleven tot de dag voor oud jaars dag.
In ZH zijn fouten gemaakt tav communicatie met mij met mijn moeder en ach wel meer maar goed dat was vorig jaar....
In Januari zouden we na nieuwe petscan uitslag krijgen en operatie datum stond al vast dus kom maar op zou je denken... nee helaas.
Petscan en bronchosopie gaven aan dat kanker niet weg was dus geen operatie mogelijk en doei over 3 maanden zien we u wel weer na een gewone ct scan.
Nu zou je denken oke dan nu ff rust ondanks gruwelijke nieuws.. nee helaas.
Want toen 15 december moeders/mam's opgenomen werd was een van de bijwerkingen niet meer kunnen eten drinken slikken etc.. en dat is tot op de dag van vandaag niet verholpen.
We hebben nu zelf een MDL arts geraadpleegd en die heeft afgelopen maandag een scopie van slokdarm en maag gedaan en daar was al direct uit duidelijk dat er een flinke onsteking is.
Aankomende vrijdag krijgen we gehele uitslag van die scopie.
Vervelende en reden waarom ik hier terecht ben gekomen is vandaag....
Vanmiddag werd ik door mijn moeder gebeld, ze was in de war on samenhangend in gesprek, achterdochtig.. maar als ik ff door vroeg wel iets van aanwezig..
Manlief dus gealarmeerd en die is met mij er heen gereden en we troffen mijn moeder verward aan, ik dus eerst basis gecontroleerd was oke, huisartsenpost gebeld en ja met een half uur a 3 kwartier waren die er....
Nou tja leuk gezellig,.. bloeddruk was oke ze ( mijn moeder) kwam redelijk helder over in gesprek.. plasje op comando ging niet lukken..dus die gingen weer weg.
Ik heb zowel toen de huisartsen van de huisartesn post er waren al;s er voor als erna aangegeven dat ze niet oke was maar verbaal zeer sterk en creatief dus verwardheid is daarin voor mijn moeder best goed te verstoppen voor vreemden.
In tussen waren de huisartsen weg, en ik alleen met mijn moeder, haar haar medicijnen laten in nemen en aantal glazen laten drinken wat moeizaam ging, en toen de vraag hoe nu verder.
Manlief van mij was in tussen ook al naar huis, ik wou ook naar huis maar als het moest zou ik gebleven zijn.
Na uren praten veelvoudig tegen ruzie aan een soort van afspraak gemaakt dat ze me elke ochtend beld tav haar mentale staat en medicijn inname.
En Maandag bel ik of zij de huisarts voor een grondig/diepgaand gesprek.
Het is een heel verhaal en heb gevoel dat ik nog maar echt een topje van de ijsberg vertel.
Ik als enigts kind van een alleenstaand moeder voel me behoorlijk alleen en onder druk, familie is er wel maar nog lastiger en geen hulp helaas.
Heb een schat van een echtgenoot maar die is zijn eigen moeder verloren aan kanker en die komt zich zelf dus enorm tegen nu met mijn moeder en daardoor heb ik daar aan nu geen hulp mentaal/gevoelsmatig, technisch is hij er altijd.
Ik ben de dochter van mijn moeder.. en ja ik zeg dat bewust.
Koppig, dwars niet afhankelijk willen zijn. Kop in het zand steken met regelmaat.....
Geen vader puur mam's en dochter samen.
Ja ik ben een dochter van mijn moeder.
Mijn of te wel ons ( moeders en dus ook mijn) verhaal begon ruim 12 jaar geleden, toen werd er borstkanker gediagnosticeerd...
Ik was toen tja 12 jaar jonger druk met sociaal leven en had goeie hoop dat het wel goed zou komen , en dat deed hetr na een borst besparende operatie chemo en bestraling.
6 jaar daarna was het helaas weer raak, toen was het een goed aardige hersentumor, geen kanker dus maar tja net zo eng en gevaarlijk. Maar na opereren en later een gerichte bestraling in Tilburg was dat ook onder controle en dus afgewend.
wel wat rest schade tav moteriek en hier en daar karakter en andere mentale functies zoals woorden zoeken etc.
Afgelopen dacht oktober ( datums dwalen me soms door situatie en stress) werd ik opeens gebeld door mijn moeder, ze was in zh ivm hartkloppingen die niet weg gingen en huisarts had haar dus met ambulance naar ziekenhuis laten gaan.
Ik erheen, en in tussen na med's waren de klachten over.. maar er was een thoraxfoto gemaakt en er as een plekje zichtbaar.
Wij dus met verwijzing naar longarts naar huis en ja hoor de bal ging weer rollen.
Longarts wou de bekende petscan en ja helas tumor in de long met uitzaaiing in de lymfeklier naast de luchtpijp.
fase 3a als ik het correct onthouden heb.
Behandeling de zwaarste dus ... gecombineerde chemo met bestraling. Dus maandags t/m vrijdag elke dag bestralen en mandag's ook lange chemeo van zeker 6 uur lang.
Eeerste chemo was al fout.. soort van allergische reactie dus verdunt wat betekend nog langer zitten met het gif.
Deze behandeling zou 6 weken duren.
In de 6e week ging het echt fout, daarvoor waren alle bijwerkingen die mogelijk waren al aanwezig maar nu was het echt te erg, na de 4 na laatste bestraling gaf mam's aan verbrand te zijn en zo zag ze er ook uit. Zwarte lippen ogen die ingezakt waren en bloed traanden echt gruwelijk.
Ik als dochter had altijd de afspraak dat oncologie verpleegkundige me zou bellen als er wat zou veranderen in de behandeling of als het anders inziens nodig was maar ik werd niet gebeld...
Nee mijn moeder belde mij op 15 december om 6:15 omdat ze wou gaan zwemmen en ik haar dus half dood met zwarte lippen en bloed traandende ogen thuis aantrof......
Foute boel zowel mentaal als fysiek maar met veel pijn moeite en hulp van de huisarts hebben we haar toen opgenomen gekregen in het ziekenhuis, en daar is ze gebleven tot de dag voor oud jaars dag.
In ZH zijn fouten gemaakt tav communicatie met mij met mijn moeder en ach wel meer maar goed dat was vorig jaar....
In Januari zouden we na nieuwe petscan uitslag krijgen en operatie datum stond al vast dus kom maar op zou je denken... nee helaas.
Petscan en bronchosopie gaven aan dat kanker niet weg was dus geen operatie mogelijk en doei over 3 maanden zien we u wel weer na een gewone ct scan.
Nu zou je denken oke dan nu ff rust ondanks gruwelijke nieuws.. nee helaas.
Want toen 15 december moeders/mam's opgenomen werd was een van de bijwerkingen niet meer kunnen eten drinken slikken etc.. en dat is tot op de dag van vandaag niet verholpen.
We hebben nu zelf een MDL arts geraadpleegd en die heeft afgelopen maandag een scopie van slokdarm en maag gedaan en daar was al direct uit duidelijk dat er een flinke onsteking is.
Aankomende vrijdag krijgen we gehele uitslag van die scopie.
Vervelende en reden waarom ik hier terecht ben gekomen is vandaag....
Vanmiddag werd ik door mijn moeder gebeld, ze was in de war on samenhangend in gesprek, achterdochtig.. maar als ik ff door vroeg wel iets van aanwezig..
Manlief dus gealarmeerd en die is met mij er heen gereden en we troffen mijn moeder verward aan, ik dus eerst basis gecontroleerd was oke, huisartsenpost gebeld en ja met een half uur a 3 kwartier waren die er....
Nou tja leuk gezellig,.. bloeddruk was oke ze ( mijn moeder) kwam redelijk helder over in gesprek.. plasje op comando ging niet lukken..dus die gingen weer weg.
Ik heb zowel toen de huisartsen van de huisartesn post er waren al;s er voor als erna aangegeven dat ze niet oke was maar verbaal zeer sterk en creatief dus verwardheid is daarin voor mijn moeder best goed te verstoppen voor vreemden.
In tussen waren de huisartsen weg, en ik alleen met mijn moeder, haar haar medicijnen laten in nemen en aantal glazen laten drinken wat moeizaam ging, en toen de vraag hoe nu verder.
Manlief van mij was in tussen ook al naar huis, ik wou ook naar huis maar als het moest zou ik gebleven zijn.
Na uren praten veelvoudig tegen ruzie aan een soort van afspraak gemaakt dat ze me elke ochtend beld tav haar mentale staat en medicijn inname.
En Maandag bel ik of zij de huisarts voor een grondig/diepgaand gesprek.
Het is een heel verhaal en heb gevoel dat ik nog maar echt een topje van de ijsberg vertel.
Ik als enigts kind van een alleenstaand moeder voel me behoorlijk alleen en onder druk, familie is er wel maar nog lastiger en geen hulp helaas.
Heb een schat van een echtgenoot maar die is zijn eigen moeder verloren aan kanker en die komt zich zelf dus enorm tegen nu met mijn moeder en daardoor heb ik daar aan nu geen hulp mentaal/gevoelsmatig, technisch is hij er altijd.