Opvallend weinig reacties op topics

[Jacques Smeets]

Hallo lieve mensen,

Ik schrijf dit bericht, omdat het mij opvalt dat er topics worden geopend, die heel erg veel worden gelezen (soms enkele duizenden keren), maar dat er nauwelijks of geen reacties op worden gegeven.
Niet, dat ik zit te springen op reacties, want het lezen van een bericht is al 'n reactie op zich en zal wellicht een impuls kunnen geven aan de lezer om zijn ziekte iets anders te gaan bekijken of beleven.

Ik heb zelf geen kanker, maar bij mijn vrouw is in sept. 2006 borstkanker vastgesteld. De tumor is verwijderd en er zijn geen uitzaaiingen geconstateerd. Nu is zij bezig met een preventieve chemokuur en daarna volgt nog de bestraling.
Ik heb de kanker dus niet aan de levende lijve ondervonden, kan niets zeggen over gedachten en gevoelens daarbij.
Maar wat ik wel kan is goed kijken en luisteren naar mijn vrouw en dan is het, alsof ik het proces zelf doormaak.
Ik zie natuiurlijk de wonden van de operaties, ik zie het haar uitvallen en mijn vrouw veranderen, ik zie haar levenskracht uit haar lichaam verdwijnen na een chemokuur.

Ik ben hierdoor ook bezoeker geworden van dit forum en heb enkele berichten en 'n enkele reactie geplaatst. Zoals in mijn profiel te zien is, heb ik een eigen website, die veel meer bespreekt dan de ziekte "kanker".
Toch zie ik heel erg veel samenhangen tussen de ontwikkeling van kanker en het persoonlijke bewustwordingsproces van de mens in relatie tot zijn of haar omgeving. Vandaar dat ik de drang kreeg om iets van mijn persoonlijke bewustwordingsproces hier uit te dragen, in combinatie met het kankerproces van mijn vrouw en mijn persoonlijke beleving ervan.

Ik ben erachter gekomen, dat er ook een keerzijde is aan de negatieve beleving van kanker en dat is dat ik de wonden van de operaties ook weer zie herstellen, dat zij na een paar dagen of een week na de chemokuur weer de rug weet te rechten en nieuwe levensmoed en
-kracht heeft, ik zie haar ook opfleuren wanneer zij haar pruik opzet en naar buiten gaat, zich tussen de mensen begeeft, ik zie en hoor haar ook praten over haar persoonlijke beleving van het proces.

Natuurlijk, nu is het nog niet echt levensbedreigend, we weten beide niet of het nog levensbedreigend wordt, het risico is altijd aanwezig, chemokuur en bestraling of niet. We hebben een schoonzus zien sterven aan borstkanker na een strijd van 4,5 jaar.
De angst dat de kanker terugkeert, is er nu eenmaal, maar er is ook de dag waarop je leeft, er is een heden.
En dan blijkt dat je daarvan kunt genieten, niet alleen de mens die de kanker zelf doormaakt, maar ook de partner, kinderen, familie, buren, collega's, bezoekers van dit forum enz.

Ik weet zeker dat er honderden bezoekers zijn, die op dit forum of ergens anders heel graag iets zouden willen schrijven maar dit niet kunnen, willen of durven, om wat voor redenen dan ook.
Dat zie je op vrijwel alle forums die over kanker gaan.

Wij zijn nu eenmaal allemaal mensen, mét en zonder angst, mét en zonder schaamte, mét en zonder zekerheid en vertrouwen.
In het geval van kanker worden deze eigenschappen wel erg op de proef gesteld, nietwaar?
Toch zou je kunnen proberen de moed bijeen te rapen om een paar woorden hier neer te schrijven, al was het maar voor jezelf, omdat je daardoor een stapje verder kan komen in dat moeilijke en zware proces, waarin we allemaal verkeren.
Het is zeker niet gemakkelijk om je over je eigen angsten, zorgen, problemen en handicaps te uiten, laat staan op Internet, er is ook de angst dat je nog meer wordt meegezogen in de ellende van iedereen, terwijl je dat misschien helemaal niet wilt.
Hou je niet langer meer in, durf jezelf te uiten, ook al heb je angst en ontbreekt je de moed. Het is inmiddels op alle fronten wel aangetoond, dat kanker samenhangt met de manier waarop we ons uiten...of juist niet, hoe we leven...of niet, hoe we omgaan met ons eigen lichaam...of niet, hoe we in verhouding met elkaar leven...of niet enz. enz.

Je zult zelf wel ervaren wat het teweeg brengt, iemand anders kan dit niet voor je uitleggen pf beschrijven.
Het is geen kwestie van alleen maar een positieve instelling, het is een kwestie van jezelf kunnen, durven en willen zijn, ook al heb je kanker of wordt je er in je directe omgeving mee geconfronteerd. De negatieve kant ervan neem je hierdoor niet weg, maar je gaat hem totaal anders beleven. Je gaat er deel van uitmaken, net zoals van de positieve kant.

Juist omdat alles en iedereen in de omgeving van een kankerpatiënt erbij betrokken wordt, levert kanker zoveel angst op.
Van de kankerpatiënt en zijn omgeving wordt een erg moeilijke opgave verwacht, nl. zich innerlijk én uiterlijk gaan veranderen (het hele leven tot dan toe wordt totaal overhoop gehaald), terwijl tegelijkertijd alle bijkomende ellende van operaties, chemokuren, bestralingen, handicaps...de confrontatie met de dood, moet worden ondergaan.
Maar...er is altijd hoop, t/m/ de laatste strohalm toe, ook al is die hoop al lang opgegeven.
Het leven wil maar een ding en dat is leven. De dood wil ook maar een ding en dat is sterven.

Ik begrijp dat dit soort gedachten voor iemand, die de dood in de ogen kijkt, heel erg moeilijk te verteren zou kunnen zijn, maar anderzijds zou het iemand ook nieuwe kracht en moed kunnen geven om verder te gaan, wat er ook gebeurt.
Ik wens iedereen van harte heel erg veel moed, kracht en als het nog kan, wijsheid toe bij de beleving van z'n eigen ziekteproces.

Jacques
_________________
Kanker is meer dan een ziekte; ga op zoek naar de diepere betekenis.

[Lizzy]

Hoi Jaques, eerst wil ik je heel veel sterkte wensen met het ziekte verloop van je vrouw. Je oproep heeft mij doen besluiten te schrijven.
Ik heb hier al meer dingen geschreven, maar meestal dump ik hier mijn vragen. Lees hier en daar wat en het reageren blijft weer uit. Waarom? Geen idee...
Je weet hoe moeilijk het is als je kanker hebt of als je, zoals ik een Vader hebt die prostaatkanker heeft met uitzaaiingen, slechte longen en een zwak hart heeft.

het ene moment gaat het goed met hem en het volgende moment is het weer één tranendal als het weer slechter met hem gaat.
Nu ging het zo goed met hem dat hij geen sonde-bijvoeding meer hoeft en de morfinepleister is gehalveerd van 25mg naar 12 en een half.

Vandaag had hij last van oncontroleerbare bewegingen en werd er heel erg moe van.
De dokter erbij gehaald en die heeft het nog nooit aan de hand gehad, zou het nader bekijken, maar ja het is weer weekend hè, dus horen we het misschien maandag wel.
Het zit mij helemaal niet lekker nu, en dankzij jouw berichtje Jaques, ben ik blij dat ik mijn gedachten heb kunnen verwoorden.
Misschien is er iemand die dit leest en mij kan geruststellen

[Jacques Smeets]

Hallo Lizzy,

Dank je voor de wensen.
Natuurlijk krijg je van mij hartelijke wensen om die zeer moeilijke periode met jouw vader te doorstaan.

Dat er zo weinig wordt gereageerd op dit forum is ook wel begrijpelijk, aangezien er ook heel veel mensen tussen zitten, waar de ziekte van dien aard is, dat men vaak heel erg ziek is of dat de kans relatief groot is dat hij niet wordt overwonnen.
Als je erg ziek bent, veel pijn hebt, moedeloos bent geworden van het voeren van strijd dan ligt het wel voor de hand dat niet niet vanzelfsprekend is dat je dan nog achter een pc kruipt om daar iets te schrijven hè?

Toch is het in orde, dat dit forum er is, want de berichten worden ontzettend vaak gelezen, dat in schril contrast met andere fora, waar oppervlakkigheid troef is.
De berichten op dit forum hebben een intense betekenis, het gaat hier niet alleen maar om symptomen, maar om veel meer.
Kanker is nu eenmaal een ziekte, waarbij de hele mens incl. de persoonlijkheid en diens omgeving is betrokken. Kanker heeft een enorme impact op de patiënt, maar zeker ook op zijn omgeving.
Jij en ik ervaren dit nu heel persoonlijk nietwaar?

Ik leef met je mee en ik wens je heel veel sterkte toe voor a.s. maandag.
Misschien kun je wat troost vinden in het artikel http://www.insavasana.nl/PDF/Ziekte_Gez ... rekens.pdf
dat op mijn website staat.
Daaruit zou je kunnen zien hoezeer een mens ergens betrokken bij kan zijn.

Jacques

[starfleet]

Dat er zo weinig wordt gereageerd op dit forum is ook wel begrijpelijk, aangezien er ook heel veel mensen tussen zitten, waar de ziekte van dien aard is, dat men vaak heel erg ziek is of dat de kans relatief groot is dat hij niet wordt overwonnen.
Als je erg ziek bent, veel pijn hebt, moedeloos bent geworden van het voeren van strijd dan ligt het wel voor de hand dat niet niet vanzelfsprekend is dat je dan nog achter een pc kruipt om daar iets te schrijven hè?

Hoi Jacques,

Ik denk niet dat dat alleen de oorzaak is. In de mailgroepen van de SDK wordt veel geschreven en lief en leed gedeeld. Op een openbaar forum doen mensen dat veel minder gemakkelijk en als mensen de weg vinden naar dit forum, vinden ze ook gemakkelijk de weg naar die mailgroepen.

Mensen met hetzelfde soort kanker als ik heb, wijs ik ook altijd via pb naar de mailgroep die er voor is bij de SDK, dat werkt veel beter voor de meesten, het is toch voor heel veel mensen nog een kwetsbaar onderwerp is.

Daarnaast is het in elk forum zo dat er veel en veel meer meelezers zijn en toevallige passanten dan mensen die zelf posten.

Anne

[Jacques Smeets]

Hallo Anne,

Klopt wel wat je zegt.
Op dit forum gaat het vaak ook om specifieke vormen van kanker.
Op een "openbaar" forum zal ook wel hier en daar over kanker worden gesproken, maar dan zal er op z'n minst een raakvlak zijn (b.v. ziekte, gezondheid, dieëten, psychosomatiek).
Ik doelde meer op de fora, die over de algemene (niet zo persoonlijke en "zware" problematiek) onderwerpen gaan (b.v. politiek, media, muziek).

Het is in orde dat beide mogelijkheden er zijn, zo kan iedereen zich op z'n eigen manier in hun eigen interessegebied uiten, nietwaar?
Ik ben een passant, niet een toevallige, want ik heb opeens met kanker te maken, ook al ben ik zelf niet de patiënt. Ik ervaar wel de enorme impact die kanker met zich brengt, maar omdat ik op dit moment gezond ben, is het voor mij 'n stuk gemakkelijker om hier iets te schrijven.
Iemand die zich erg ziek voelt, zal dit niet gemakkelijk doen, dan is het lezen van de berichten al een hele opgave, lijkt me.

Ik wens je heel veel sterkte.

Jacques

[starfleet]

Iemand die zich erg ziek voelt, zal dit niet gemakkelijk doen, dan is het lezen van de berichten al een hele opgave, lijkt me.

Ik wens je heel veel sterkte.

Jacques

Heel erg veel mensen met kanker zijn wel doodziek, maar voelen dat helemaal niet Jacques Je kan kanker hebben maar nog prima in orde zijn voor de rest, ook al weet je dat je daar dood aan zal gaan
Over het algemeen ben je niet lang te ziek om te lezen en te schrijven als je kanker hebt, je spreekt dan over het terminale stadium. Daarvoor staan de meeste mensen met kanker nog volop in het leven.

Anne

[Lizzy]

Hoi Jaques

Thanks voor je troostende woorden, doet me goed. Ik heb Gezondheid/hoofdbrekens gelezen van je en herken heel veel in wat je schrijft. Terwijl ik het las dacht ik, je zou een boek kunnen gaan schrijven maar las even later dat dit al staat te gebeuren.
Hoe gaat het nu met je vrouw Jaques?
Mijn Vader heeft een medicijn gekregen die spierverslappend werkt en ook angstremmend is.
Het heet: DIAZEPAM hij heeft een rustige nacht gehad en goed geslapen.
Dit heeft mij ook meer rust gegeven

Hoi Starfleet

De mensen zullen veel steun aan elkaar kunnen geven in de SDK mailgroep.
Ik geef er de voorkeur aan om het gewoon in het openbaar te schrijven, om er een ander ook mee te kunnen helpen.
In een mail is het wel zo netjes om te reageren en zoals hier op het forum kun je er voor kiezen om even niet te reageren, omdat het je allemaal te veel is.

[Jacques Smeets]

Hallo Anne,

Goed dat je me dit laat weten. Je hebt ook wel gelijk, want ik zie het aan m'n eigen vrouw.
Ik doelde meer op de bijwerkingen van de chemokuren, bestralingen en al die andere therapieën.
Mijn vrouw onder gaat nu 6 chemokuren, 4 zijn er achter de rug, maar dat betekent wel dat zij om de 3 weken 1 week lang ziek is, uitgeput raakt en enkele kilo's aan gewicht verliest. De 2e week heeft ze nodig om overeind te krabbelen en weer op krachten te komen en de 3e week kan zij dan weer "normaal" door het leven gaan.

Iemand die kerngezond is en in zijn directe omgeving met kanker te maken krijgt, ziet de effecten van de behandelingen.krijgt te maken met vele ziekenhuisbezoeken en gesprekken met artsen en verpleegkundigen en zal heel vaak 'n verhaal vertellen aan anderen, die met vragen worstelen. De patiënt zelf zal het "gevecht" aangaan met de tumor of de cellen, maar hoeft zich daar idd niet ziek door te voelen.

Bedankt voor dit inzicht.

Jacques

[Jacques Smeets]

Hallo Lizzy,

Graag gedaan.

Mijn vrouw heeft afgelopen dinsdag de 4e preventieve chemokuur (FEC) achter de rug. Bij de 1e kuur vielen de bijwerkingen reuze mee, maar nu heeft zij echt 'n week nodig om te herstellen.
Ze heeft tot gisteren in bed gelegen, verloor ruim 3 kg aan gewicht en is bij de minste geringste inspanning (b/v/ douchen, aankleden of trap lopen) erg moe.

Tot nu toe wist zij in de 2 andere tussenweken goed te herstellen, de bloedwaarden waren in orde, dus al met al gaat het erg goed met haar.
Dank je voor het medeleven.

Ik hoop van harte dat jouw vader de angst kan overwinnen en dat jij jouw rust daarin kan vinden. Je hebt nu een zeer moeilijke periode en ik wens je heel veel sterkte toe voor de komende tijd.
De naam Diazepam ken ik wel, al was het maar vanuit mijn beroepstak.
Ik ben die pillen onder diverse omstandigheden tegen gekomen.

Jacques

[Lizzy]

Hoi Jaques

Dat het zo op en neer gaat is moeilijk voor degene die kanker heeft, maar ook voor degene die het dichts bij hem of haar staat. Die bloedwaarden, dat is iedere keer weer spannend of ze omhoog of omlaag zijn gegaan hè. Bij mijn Vader zijn ze iets omhoog gegaan, maar binnen de marche gebleven. Dat gewichtsverlies vind ik altijd zo naar, men verzwakt dan ook zo. Lopen is ook iets wat mijn Vader alleen nog met de rollator doet en traplopen is helemaal uit den boze.
Ik wens jou heel veel sterkte en je vrouw heel veel kracht.

[Lizzy]

Jaques, je onderschrift vind ik heel treffend.
Vind hem mooi...

[Jacques Smeets]

Hallo Lizzy,

De verzwakking vind ik persoonlijk 't ergste, temeer omdat dit in wezen opzettelijk/vrijwillig wordt ondergaan.
De chemokuur en de daarop volgende bestralingen zijn puur preventief.
Mijn vrouw is 56 en normaal gesproken best wel fit. We wandelen graag en dan heb ik het over afstanden van 20 tot 25 km, die we regelmatig op een zondag wandelen (uitgezette tochten).
Zelfs nu nog, tussen de kuren door, gaat zij mee. Dat is dan de zondag voor de volgende kuur.
Vorige week zondag hebben we een tocht van 18 km gelopen en ze had alleen wat meer moeite met bergop lopen.

Tijdens dat wandelen denk ik er regelmatig aan, dat zij op dinsdag opnieuw een lading gif binnen krijgt, bovenop de ladingen die zij al heeft gehad. Ik heb daar best wel moeite mee. Maar zij zegt dan, dat ze toch alleen maar de eerste week last heeft. Ik vind dat zij heel krachtig in het leven staat, nu het er zo op aan komt.

Voor jouw vader is dat natuurlijk heel anders en dus ook voor jou.
Ik wens jullie toe, dat je ook uit de moeilijke periodes toch dat beetje kracht en moed kunt halen, dat nodig is om verder te leven.
Jij kunt zeker verder gaan op zoek naar de betekenis van kanker en wellicht vind je daar iets dat je verder helpt in dit proces.

Jacques

[petra38]

Beste lezers,
Ik ben ook iemand die wel veel berichten leest,maar zelden een antwoord geeft.
Waarom niet?Ben lid van een mailgroep kan hier mijn verhaal kwijt,vind het via een forum toch erg moeilijk.
Ik zal me eerst even voorstellen,Petra 39 ,getrouwd,en 2 dochters van 12 en 10.
Bij mijn man is vorig jaar rond deze tijd een sarcoom ontdekt,er is ons vrijel direct verteld dat er geen genezing mogelijk is.
Mijn man heeft 6 poliklinische chemokuren gehad,zonder resultaat,vorig jaar november 2 weken bestraald ivm hevige pijnklachten.
Nu 3 klinische chemokuren,vorige week een scan,deze week de uitslag of de chemo zijn werk doet.
We hebben al veel doorstaan het afgelopen jaar,maakt je sterker,maar de vanzelfsprekendheid is van het leven af.
Niets is hetzelfde meer,je toekomst samen heel onzeker,hopen dat we nog een poos met ons 4en door mogen brengen.
Maar wat ik zo bijzonder aan mijn man vind is dat hij ondanks alles het leven nog omarmt.
Ik trek me daar ook aan op,en onze dochters ook.
Sterkte verder met alles Petra

[Lizzy]

Hoi Jaques

Dat is precies wat ik bedoel met waarom ik je onderschrift zo treffend vind. Die lange wandelingen die je maakt samen met je vrouw, geweldig!
Het is mij erg opgevallen en dit wil ook schrijven aan Petra, dat als mensen kanker krijgen, in welke vorm dan ook, worden ze in mijn ogen zo krachtig en helder.
Met helder bedoel ik op spiritueel gebied. Ik heb met mijn Vader een enorme sterke band dat ik er van overtuigt ben, dat dit na zijn heen gaan naar de andere kant, straks door zal gaan. We hebben een zielsafspraak.
We begrijpen elkaar met een half woord en dat sterkt die band steeds meer.
Petra, dat jou man het leven omarmt, laat zien hoe krachtig hij is.
Ik zie dit ook bij jouw vrouw Jaques en zo helpen zij ons weer om de moed niet te verliezen

[Jacques Smeets]

Hallo Lizzy,

Tijdens die wandelingen genieten we echt van de natuur, van onze hond, van de inspanning die we leveren, maar ook van de ontspanning op de rustplaatsen.
Soms kunnen we een kwartier lopen, zonder een woord met elkaar te wisselen om dan opeens te praten over de situatie, over de chemokuur, over onze gevoelens.
Dan treffen we soms iemand, waarvan wij weten dat bij die mensen een soortgelijke toestand aan de hand is en er wordt open gesproken over elkaars situatie.

'n Enkele keer praten we over de diepere betekenis van kanker, niet in de zin van "bestraffing" of zoiets, maar over ons persoonlijk leven, in wat voor soort problemen we verzeild zijn geraakt, hoe ze tot stand zijn gekomen, wat dit met ons doet, wat we er zelf wel of niet aan doen om ze op te lossen enz.
Zo keuvelend komen we opeens uit bij de ontwikkeling van een kankercel en dan vallen ons de zeer treffende overeenkomsten op.
We kijken zo wandelend naar de natuur, naar een boom, die overwoekerd wordt met klimop of een rij bomen, waarin een kluwen van maretak zich heeft genesteld.
Zelfs daarin zien wij overeenkomsten met de ontwikkeling van een tumorcel.

Soms kunnen we daar een half uurtje over doorkeuvelen, zonder dat het ons vermoeit of beangstigt.
Het houdt ook weer vanzelf op en dan genieten we weer van het gefluit van de vogeltjes of van de sneeuwklokjes die ons toelachen.

Kun je dit 'n beetje begrijpen?

Jacques

[Lizzy]

Hoi Jacques allereerst mijn excuus voor het vergeten van de 'c' in je naam, is niet belangrijk, maar wel het vermelden waard.

Wat je schreef over wat jullie voelen en zien tijdens de wandelingen, ik begrijp je heel goed.
Kanker is een deel van je geworden. En omdat het een deel van je is geworden kun je er ook beter mee om gaan.

Ik herken het heel goed, want bij ons was het eerst zo dat we het woord kanker niet konden uitspreken. Vooral mijn moeder had hier heel veel moeite mee. Zij had het over pa zijn ziekte. Nu zijn wij allemaal gegroeid in dit gedeelte en het is bespreekbaar.

Vraag aan jou; diazepam ken jij beroepsmatig, in welke hoedanigheid werd dit gebruikt en wat bereik je er mee, door dit toe te dienen?
Je mag mij dit als je het liever niet openbaar doet, ook in een persoonlijk bericht sturen.
Ik vraag je dit, omdat het bepaalde uitwerkingen heeft op mijn vader, en wellicht kun je mij meer over dit middel vertellen?

[Jacques Smeets]

Hallo Lizzy,

Is niet erg hoor, voor velen ben ik Sjaak (op z'n Amsterdams, terwijl ik unne echte Limburger ben ). Schrijft zich waarschijnlijk iets gemakkelijker.

Wij hebben geen moeite met het uitspreken van het woord kanker.
't Is nu eenmaal zoals 't is; niemand weet trouwens precies waar dit woord vandaan komt, er zijn wel vele suggesties en betekenissen gegeven.
Nu boezemt het woord bij de meesten enorme angst in en dat komt voornamelijk door de enorme impact die de ziekte heeft, in welke vorm dan ook. De dood is een vrij normale gedachte die bij je opkomt als je ermee te maken krijgt, dan komen de zware behandelingen (chemo en bestralingen), de bijwerkingen hiervan en dan krijg je te maken met grote veranderingen in het persoonlijke leven die er opeens zijn, zo van het ene moment op het andere.
De hele omgeving wordt erbij betrokken; voor velen heerst de angst om er openlijk over te spreken, hetgeen de toenadering van de omgeving over en weer bemoeilijkt.

Wij hebben ons er voor open gesteld en dan zie je dat er bij de omgeving
minder schroom is voor toenadering, hetgeen niet betekent dat het daardoor gemakkelijker wordt.

Wat jouw vraag over Diazepam betreft:
Wat ik je vertel mag gerust in het openbaar, geen probleem.
Als politieman heb ik heel erg veel te maken gehad met mensen die "geestelijk" in de war waren, die depressief waren.
In de contacten met deze mensen kwam ik vaak veel medicamenten tegen en Diazepam werd zodoende bij mij wel een van de bekendste.
Ik kan je helaas verder niets vertellen over uitwerkingen, omdat ik daar met die mensen niet over sprak. Psychiaters schreven die medicamenten wel voor aan deze mensen. Volgens mij was het de bedoeling, dat ze er "rustig" van zouden worden, zodat ze in staat zouden komen om de wereld weer enigszins tegemoet te treden.
Ik moest wel eens mensen verhoren, die dit soort medicatie gebruikten; de meesten waren erg suf, konden zich niet echt concentreren en zo'n verhoor duurde dan meestal niet lang.

Als je meer over de bijwerkingen wil weten, zul je wellicht bij de huisarts of apotheker moeten zijn, lijkt me.

Ik wens je veel sterkte bij het proces met jouw vader.

Liefs,

Jacques

[liddy]

Beste Lizzy,

Diazepam is een effectief anxiolyticum (angstdempend middel). Evenals andere benzodiazepinen heeft diazepam naast anxiolytische ook sedatieve (kalmerende), hypnotische (slaap bevorderende), spierverslappende en anticonvulsieve (tegen toevallen) eigenschappen.
Het heet ook wel valium.
Op het einde hielp dit middel om bij mijn man de zeer pijnlijke verkrampingen in met name zijn benen tegen te houden. Daardoor kon hij beter slapen.
Dat het daarnaast ook slaapbevorderend is en je wat kalmeert was een prettige bijkomstigheid.

Liddy

[Lizzy]

Hoi Jacques.

In Amsterdam kunnen ze je ook Sjakie noemen
Als politieman krijg je inderdaad met allerlei mensen te maken, daarvoor mijn diepe respect.
Ik had al zo mijn vermoeden dat het evt. tijdens het verhoor werd gebruikt en dat die verhoren niet lang duren kan ik me heel goed voorstellen.
Mijn vader wordt er ontzettend duf van.

Dank je wel voor de sterkte wensen bij het proces van mijn vader.

Ik wens jou ook heel veel sterkte bij het proces van je vrouw.

[Lizzy]

Beste Lizzy,

Op het einde hielp dit middel om bij mijn man de zeer pijnlijke verkrampingen in met name zijn benen tegen te houden. Daardoor kon hij beter slapen.
Dat het daarnaast ook slaapbevorderend is en je wat kalmeert was een prettige bijkomstigheid.

Liddy

Hoi Liddy
Dank je wel voor de uitgebreide uitleg van het middel; diazepam

De reden dat mijn vader het voor geschreven heeft gekregen is van wege zijn onrustige benen. Gelukkig heeft hij geen pijn tijdens deze bewegingen, hij wordt er alleen ontzettend moe van.
Het middel diazepam zorgt er voor dat mijn vader high wordt en dit heeft weer als gevolg dat hij boven zijn maaltijd in slaap valt.
Hij eet weinig tot niets, volgens mij heeft hij geen honger gevoel...
Drinken doet hij ook slecht omdat hij moeilijk kan slikken.

De wil om te leven is er heel sterk bij mijn vader, alleen het lichaam zegt andere dingen en dat maakt het zo tegenstrijdig...

[dirkiedons]

Hi Jacques,

Ik heb me door de vele verhalen heen geworsteld Ook ik lees regelmatig verhjalen maar weet niet of ik altijd een echte aanvulling kan geven op hetgeen wat al gemeld is.
Ik heb wel een andere vraag.
Ik Heb een tijdje geleden en boek ingekeken. Dit boek bekijkt de oorzaak van een ziekte van uit een psychisch achtergrond. Lichaam en geest zijn een.
Nu ben ik gediagnosticeerd sinds begiin januari met borstkanker en het meest opvallende wat daar bijstond voor mij was dat dat te maken had met onzekerheid over je eigen vrouwelijkheid, je lichaam ed. Nu worstel ik wel al enige met de vraag of ik lesbisch ben of niet en voel ik me bij tijd en wijle zeker ook wel onzeker daardoor. Het boek gaf een beetje de indruk dat het je zelf dus aandoet, eigen schuld dus. Ik heb hier toch wel wat meoite mee, tenslotte zullen er meer vrouwen zijn die geen borstkanker ontwikkelen..... Ben ik echt hiervoor verantwoordelijk, hoe ervaren anderen dit.

Over het algemeen gaat het verder redelijk goed met mij. Ik heb 4 AC kuren achter de rug waar ik in verhouding redelijk fluitend doorheen ben gekomen. Nu ben ikmet 4 Docetaxel kuren bezig warvan ik de eerste kuur nogal wat pij in botten en spieren heb gehad. Wandelingen van 18 km gaat echt niet meer. Wel kan ik een dagje weg maar het tempo wandelen (let wel ik heb in het verleden 4 keer de vierdaagse van NIjmegen gelopen) gaat echt niet meer. Energie is na eenuurtje echt wel op. Aan de andere kant vermaak ik me met af en toe naar mijn werk te gaan, met vrienden honden uitlaten, in de tuin te werken en gewoon af en toe een leuk uitje.

[jodyi]

hoi Dirkiedons,
ik heb ook meer verhalen gelezen waar gesuggereerd werd dat je er zelf psychisch verantwoordelijk voor bent dat je kanker krijgt, omdat je te perfectionistisch zou, te streng voor jezelf, te onzeker. Zelfs in een kerkboekje las ik dat er hierover een lezing of iets dergelijks zou gaan, hoe je het dus kon voorkomen. Ik heb het gelijk weggegooid. Ik geloof er niet in. En zelfs al is het waar, we moeten nu dealen met deze situatie en met een schuldgevoel om iets dat al gebeurd is, schieten we niets op.

maar oke ik ben nogal fel als het hierom gaat maar ik vind echt dat dit soort dingen alles alleen nog maar moeilijker maken voor jezelf, in plaats van beter...

[MartinS]

Beste Sjaak,

Allereerst heel veel sterkte.

Ik heb darmkanker en ben sinds deze week met de chemokuren begonnen. Waarom schrijf ik niet vaak op dit forum? Ik heb veel familie, vrienden, collegaas waar ik open mee over mijn ziekte kan praten. Daarnaast ben ik niet in paniek, ik weet wat ik heb, ik weet wat de kansen en bedreigingen zijn en heb dat een plaatsje gegeven. Misschien voor jou leuk om te weten, ik ben politie inspecteur in Zeeland en het is hartverwarmend om te zien hoeveel collegaas meeleven.

Daarnaast wens ik iedereen die deze ziekte en hun familie heeft veel sterkte.

Beste Dirkiedons, Ik geloof niet in een psychische achtergrond van de ziekte, ook niet als het te maken heeft met je onzekerheid over het al dan niet lesbisch zijn. Uit je mailtje lees ik dat je daar nog steeds mee worstelt, misschien goed om daar ook eens over te praten of voor je onzekerheid uit te komen bij mensen die je vertrouwd. Ik heb een lesbische dochter en oik weet dat het moeilijk is om er voor uit te komen. Zij is nu echter al heel veel jaren gelukkig met een vriendin. Prima toch.
Sterkte.

[Jacques Smeets]

Hallo dirkiedons,

Het is idd. een hele worsteling om je door dit soort verhalen heen te worstelen. Toen ik over die samenhang tussen lichaam en geest begon te lezen, was ik overspannen (midden jaren '80) en ik had toen veel twijfels en vooral vragen. Toch ben ik niet boek na boek gaan lezen, maar het eerste 't beste boek dat ik hierover in handen kreeg stond bij mijn oudste broer in de boekenkast (De zin van Ziekzijn).
Maar wat mij sterk opviel was de opmerking op de achterzijde van dat boek, nl.: "Dit is een ongemakkelijk boek, want het ontneemt de mens de mogelijkheid zijn ziekte te gebruiken als een alibi voor zijn onopgeloste problemen."

Die zin heb ik heel vaak gelezen, maar ik heb er jaren over gedaan voordat pas echt tot mij doordrong, hoe ik daar mee om zou kunnen gaan. Ik zeg bewust "kunnen" en niet "moeten".
Ik nam niets voor dé waarheid aan, maar gaandeweg het lezen van dit boek en enkele volgende boeken over dit thema, leerde ik de betekenissen ervan in mezelf te ontdekken.
Dat leverde opnieuw veel twijfels en vragen op, maar toch.....ik merkte ook dat het mij op de een of andere manier verlichte, ik zag altijd opnieuw ergens hoop en toekomst, ondanks tegenslagen en ziekte. Ik herstelde zelfs van ziektesymptomen, maar toen ik eind jaren '90 een chronische darmontsteking kreeg en ik uiteindelijk ook nog eens volledig de zingeving in mijn werk verloor, was ik bijna ten einde raad.
Bijna.....er was in mijn beleving altijd weer een oplossing te vinden.
In totaal duurde dit laatste proces zo'n 5 jaar, maar ik genas lichamelijk geheel van die aandoening en ik vond nieuwe zingeving in mijn werk als politieman.

Wat ik voornamelijk ben gaan doen dirkiedons was het begrip "schuld" anders gaan interpreteren. Ik zag schuld in totaal andere betekenissen dan de gebruikelijke (verwijt), nl. in de zin van die natuurlijke tegengesteldheden. Zo kwam ik tot de gedachte dat ik op een heel natuurlijke manier ziek was geworden, dat dit gewoon niet anders kon. Tegelijkertijd zag ik ook, dat ik op een soortgelijke wijze weer gezond kon worden. Ik moest beide polen van die tegengestelde werelden gaan accepteren, respecteren, beleven, zelfs liefhebben.
Dat is een zeer ingewikkeld proces en ik zal mij zeker niet aanmatigen om hier of waar dan ook zomaar te roepen, dat iedereen kan genezen van welke bedreigende ziekte dan ook.
Het is een individueel proces, net zoals het diagnosticeren van een ziekte door een arts ook individueel is. De geaardheid van een individueel mens kun je niet afmeten aan de algemene geaardheid van mensen.
Het is dus zeker geen kwestie van "schuld" in de zin van verwijt.
Ik zie wel samenhangen tussen de mannelijke en vrouwelijke pool van ons individueel menszijn, maar ook in het algemene.

Verantwoordelijkheid is ook zo'n begrip waar mensen de neiging over hebben om dit af te doen met een soort "verwijtbaar gedrag", waar je vooral naar de buitenwereld iets ove rmoet gaan zeggen, zeker wanneer mensen die je helemaal niet kennen, daar vragen over gaan stellen.
Ik zie in het begrip verantwoordelijkheid ook de betekenis van het geven van antwoorden op vragen, die je vooral aan jezelf stelt en waaruit je vervolgens kunt concluderen dat je die antwoorden ook alleen maar in jezelf zult aantreffen.

Als politieman/rechercheur gebruikte ik deze betekenis bijna altijd in de verhoren van verdachten en vrijwel altijd kwam ik dan tot de kern van het verhaal, nl. bij de beleving van de feiten door de verdachte zelf. Dat leidde bijna altijd tot een volledig verhaal en dus ook een bekentenis.
Een paar vragen, simpele vragen, maar wel menselijk en vanuit m'n eigen menselijke gevoel, in combinatie met de tactiek en techniek die ik had geleerd, waren voldoende. Ik verbaasde mij daar in het begin wel eens over.

Mijn vrouw heeft ook borstkanker ontwikkeld, vorig jaar september kregen wij de diagnose te horen. We zijn nu twee operaties (borstbesparend en okselkliertoilet), 6 preventieve chemokuren en 23 preventieve bestralingen verder. (nog 10)
Opnieuw die twijfels, want waar was ik nu met al mijn inzichten?
Ik blijf echter vertrouwen houden in mijzelf, mijn vrouw in het hare.
Onze instelling t.o.v. de ziekte, het proces en de ontwikkelingen is evenwichtig te noemen, soms praten we wel eens over bepaalde samenhangen, maar ik zal mijn vrouw altijd in haar eigen waarde laten.
Haar gevoelens kan ik niet voelen, net zo min als de jouwe, ik kan er hoogstens met haar en met jou van gedachten over wisselen.
Ik ontwikkel mij verder op mijn manier en zij op de hare. Ik ben er voor haar en dat is voldoende.

Een lang verhaal dirkiedons, maar ik vond dit vanuit mezelf
wel nodig, getuige de beladenheid van jouw situatie.

Hallo Martin,
Ik denk dat ik met deze reactie voorlopig wel voldoende heb gezegd.
Idd. politiemensen raken niet zo gauw in paniek, dat is waar, zeker als er nog kansen en berekeningen zijn waar je mee verder kunt.

Misschien kun je hier iets mee: http://www.insavasana.nl/PDF/Begrippen/Schuld.pdf

Ik wens je heel veel sterkte, moed en vertrouwen toewensen in jouw persoonlijke proces.

Jacques

[Henny215]

hallo jacques ik ben henny een vrouw van 52j, ik zelf ben 3 keer geopereerd aan vulvakanker. En het is heel goed dat er site's zijn voor lotgenoten en hun partners. ik zelf kon nergens terecht dus heb ik zelf het heft in handen genomen en een stichting opgericht. en ook een eigen site met alles erop en eraan, met hele goede hulp want zelf ben ik nog een leek op de pc. En zoals al gezegd word de kankerpatiënte zelf, willen vaak met iemand praten die weet waar hij of zij het over heeft. en in mijn geval, de lotgenoten bellen mij heel vaak als ze alleen zijn. want dan kunnen ze zich zelf zijn, en vertellen wat ze willen. dan hoeven ze niet op hun woorden te letten, om een partner of familielid vaak de details te besparen. ik heb mijn eigen ervaringen opgeschreven en mijn boek heet:
( Mijn leven door en met Vulvakanker )
Onze lotgenoten groep is echt heel close met elkaar gelukkig.
En vaak word er tegen een lotgenoot meer gezegd dan tegen een familie lid. zo werkt het meestal, is mijn eigen ervaring.
Ik wens u en u vrouw sterkte toe.
Groetjes van Henny
p.s. ik heb een klein stukje gelezen van dat schuld gevoel pffffffffff, niemand heeft er schuld aan dat iemand kanker krijgt geloof me maar.