Toen en nu

Discussieer mee over diverse onderwerpen.
Laat je stem dus horen!
Mary-Anne
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Di 27 Dec 2011 01:47

Toen en nu

Berichtdoor Mary-Anne » Di 27 Dec 2011 02:50

Beste allemaal,

Mijn moeder is dertig jaar geleden aan kanker overleden. Tien jaar daarna ook mijn vader. Toen mijn moeder stierf was ik eenentwintig. Toen mijn vader overleed dus eenendertig en had ik inmiddels twee kleine kinderen.
Alleen mijn oudste kan zich nog iets van mijn vader, haar opa, herinneren. Mijn moeder hebben ze nooit gekend.
Destijds was er ook geen aandacht voor als je zo jong je moeder verloor.
Toen mijn moeder overleed, overleed eigenlijk geestelijk ook mijn vader, hij was zijn leven lang al ziek en kon dit verlies niet dragen.
Ik heb twee broers, een drie jaar ouder dan ik, een zes jaar jonger dan ik. Mijn oudste broer heeft nooit meer over het overlijden van onze ouders gesproken, mijn jongste broer eigenlijk ook niet, hooguit herinneringen opgehaald nu en dan.
Ik kan me niet voorstellen dat ze het er niet heel moeilijk mee hebben gehad dat mijn moeder overleed, en later de dood van mijn vader. Maar ze spraken en spreken er simpelweg niet over.
Ik was het enige meisje thuis, toen mijn moeder overleed was ik net getrouwd ( ja, 21 jaar, dat is jong), en mijn vader kon de situatie absoluut niet aan. Ik heb toen samen met mijn (inmiddels toenmalige) echtgenoot verder de opvoeding van mijn jongste broer op me genomen. Mijn oudste broer studeerde toen al en had een vaste vriendin.
Toen mijn moeder overleed had ik daar veel verdriet van, maar daar had ik eigenlijk geen tijd voor, en er was ook geen luisterend oor. Dus ik ging gewoon verder met alles wat er van me verlangd werd: werk, huishoudenen de zorg voor mijn broertje en vader.
Tien jaar lang heb ik dat gedaan, mijn 'broertje' werd groot, ik kreeg twee schatten van kinderen. Toen ging het met mijn vader slechter en was daar het vermoeden van longkanker. Hij was op, zowel geestelijk als lichamelijk. Hij was al zijn leven lang astma-patiënt en had ook longemfyseem. Uiteindelijk ging ook dit gruwelijk fout, hij lag al in het ziekenhuis aan zo'n beetje elk per infuus toe te dienen medicijn toen bleek dat het fout ging. Ik weet nog dat ik hem opzocht, hij wilde mijn kinderen niet meer zien, ze hadden tekeningen voor opa gemaakt, maar die wilde hij niet aannemen, dus die heb ik maar in mijn jaszak gestopt en op de terugweg weggegooid...
Hij heeft tijdens dat bezoek al zijn verdriet geuit en alle pijn sinds de dood van mijn moeder. Het heeft mij toen aardig wat tijd gekost voor ik zonder tranen weer naar huis kon gaan. Niet lang daarna is hij in coma geraakt en na enige tijd overleden.
En toen begon mijn eigen ellende. Ik was kapot en ben zwaar overspannen geraakt. Eigenlijk kreeg ik een zware depressie, maar die diagnose werd niet gesteld. Ik kreeg kalmerende middelen voorgeschreven en daarmee zou het allemaal weer in orde komen.
Om een nog veel langer verhaal kort te maken: dat was het begin van een heel moeilijke tien à vijftien jaar. Mijn huwelijk liep stuk omdat mijn ex-man er helemaal niets van begreep. Ik was diep verdrietig vanwege het verlies van mijn beide ouders maar kon hier met niemand echt over praten. Het verlies van mijn moeder kwam pas echt aan toen mijn vader overleed. Daarvoor had ik het veel te druk met zorgen voor. Dus het was een dubbel verlies, en dat kwam keihard binnen, zonder dat huisarts enz. zagen dat dit voor mij fout ging. Uiteindelijk heb ik diverse zware depressies doorgemaakt, ben ik afgekeurd voor mijn werk en is dus mijn huwelijk kapot gegaan, met alle gevolgen van dien voor mijn kinderen.
Hedentendage gaat het met mijn kinderen en mij gelukkig goed. We hebben de zware stormen doorstaan, ik heb heel lieve en begripvolle man ontmoet en ben inmiddels met hem getrouwd.
Maar wat ik al die jaren heb gemist is een plek waar ik mijn verhaal kwijt kon.
Toen was er geen internet, en dus geen forum.
Nu is zo'n forum er wel, waar jongeren (zoals ik er toen een was) hun verhaal kwijt kunnen, en hopelijk een luisterend oor vinden.
Dat is goed, ik hoop ook dat jongeren hier gebruik van maken, want echt, je hebt het nodig in alle ellende en verdriet, dat er mensen zijn die naar je luisteren en met je meedenken.
Ik wens dan ook allen die met dit ellendige verlies te maken hebben alle steun en liefde toe!

Terug naar “Discussie”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten