mijn moeder heeft longkanker

[samvg2]

Dag lieve mensen allemaal !

Sedert nauwelijks 3 maanden weet mijn moeder dat ze kleincellige longkanker heeft.

Mijn moeder geloofde de dokters, nl . dat ze met chemo enkele maanden tot een jaar meer zou hebben.

12 dagen geleden zijn wij (mijn moeder, mijn zoon en ik) samen (met een rolstoel om haar krachten te sparen) een dag op stap geweest en vanalles samen gedaan. Het was mijn bedoeling elk weekend in de tijd die nog zou resten iets leuks met haar te doen, zachtjesweg ook alle opengebleven zaken uit het verleden doen opklaren en haar angst voor wat ging komen zo veel mogelijk weg te nemen.

Maar de dokter moeten hun afdelingen laten renderen, ze is er ingetuind en nu had ze zoveel chemo gekregen dat ze geen witte bloedcellen meer heeft,waardoor ze longontsteking heeft gekregen en de andere "bijwerkingen" (zo noemen ze dat) hebben ervoor gezorgd dat haar nieren nu ook geblokkeerd zijn. De gifstoffen stapelen zich op en zorgen voor kortsluiting in de hersenen, de dood is nu plots voor elke dag en waardig -en ook volledig- afscheid nemen is er voor haar -en voor ons-niet meer bij.

Indien ze enkel pijnbestrijding had gekregen had ze nog enkele mooie maanden bewust kunnen afscheid nemen van alles dat haar lief was.

De arsten zeggen dat ze gekozen heeft voor de behandeling, maar van verschillende verplegers weet ik dat aan de patient zelf (mijn moeder dus) niet cruweg (zoals zij dat noemen, ik noem dat gewoon eerlijk) is gezegd geweest hoe hopeloos ernstig haar situatie is. Hoe kan iemand beslissen wat er met hem/haar moet gebeuren waarneer deze beslissing enkel kan gemaakt worden op bewust foutieve informatie ?????

Toen ik dat opmerkte tegen de verplegers dan gaven deze toe dat het een contradictie is, maar wel ééntje die vast niet enkel mijn familie en moeder in zo’n onmenselijke situatie plaatst !

Als één van jullie ooit hiermee geconfronteerd zouden worden (wat ik natuurlijk niemand toewens!) doen jullie geliefden misschien niet dezelfde "stommiteit" als je hun dit vertelt...


Liefs aan allen, Sam

[Gast]

Hoi

Ook mijn moeder heeft kleincelligge longkanker. Dit hoorde ze in mei 2001 en nu is ze de vorige week 63 geworden maar langzaam maar zeker is het afgelopen het wordt echt minder en ze heeft 3 week terug weer een kuur gehad en ze denkt nu alsnog om te stoppen, maar goed ook aan haar was het advies om te kuren en we zijn nu ruim 2 1/2 jaar verder wat de moeite best nog waard was. Maar nu is de waarde van leven echt slecht te noemen. Als je het mij vraagt heeft ze best nog ruim 2 leuke jaren gehad maar nu is het niks meer.

[biancaatjuh]

jeetje wat een erg verhaal zeg, ik wens je heel veel sterkte,


wat mij dwars zit is, ze zeggen inderdaad behandeling is mogelijk,ook bij mijn moeder maar de vooruitzichten zijn zo slecht, dat ook ik denk, ik geniet liever met haar , dan te moeten toezien hoe ziek ze wordt van chemo, en dan misschien haar leven met een maand verlengd heeft, maar wel doodziek,


Maar hoe krijg je de waarheid uit de artsen?

[Gast]

Hallo,
Je hebt niet altijd een keuze. Bij mijn moeder hebben ze een maand geleden ontdekt dat ze kleincellig longkanker heeft. Een zeer agressieve vorm van en helaas niet meer te genezen maar wel de klachten te laten verminderen (palliatief noemen ze dat) door middel van een chemokuur 3x in de week, 3 weken rust. weer 3x etc. etc. en dat in totaal 5 keer. Ze is inderdaad ontzettend ziek van de chemo ondanks zofran, kytrill, primperan en prednison. MAAR....... haar klachten waren voorheen hoesten en kortademig, ze kreeg dus gewoon bijna geen lucht meer doordat de tumor tegen de luchtpijp aanzat. Operen gaat zoals iederen weet niet bij dit type longkanker dus blijft er weinig keus over toch? Of inderdaad goed ziek worden van de chemo (wat overigens echt niet overdreven is want het is gewoon troep), of geen lucht meer krijgen en langzaam, misschien wel in haar slaap stikken! Nou doe dan maar de eerste optie toch? En natuurlijk ervaart iedereen het anders, er zijn echt ook mensen die er niet zo ziek van worden, die zijn er echt wel. Mijn moeder had voor de chemo een tumor van 6cm groot. En geloof het of niet na haar eerste chemo was de tumor niet meer zichtbaar. De cellen zitten wel in het lichaam, maar verder nog niet uitgezaaid. Resultaat van de chemo:ze krijgt veel en veel meer lucht dan voorheen en in de rustperiode van de chemo is ze er ook best goed aan toe. Ze eet dan goed en drinkt dan goed. En we kunnen zelfs af en toe met haar gezellig eventjes erop uit. Dus zo zien jullie maar, laat jullie niet afschrikken door enge verhalen. Wij waren in het begin ook bang, maar zijn erin overtuigd dat dit de beste beslissing was wat de dokter ons aanbevolen heeft en mijn moeder gedaan heeft. Voor iedereen die in hetzelfde schuitje zitten, kop op, proberen positief te blijven vooral voor degene die ermee moeten leven en het ook zelf lichamelijk meemaken!

[marieke...]

Hoi alle lezers van deze mooie site!!

ik heb met belangstelling al verschillende verhalen gelezen.
en ik kan me heel goed indenken wat t leven van iedereen
achter deze verschrikkelijke verhalen, op zn kop staat.
dat van mij namelijk ook. soms denk je; zo.... nu heb ik t wel zo'n beetje op n rij en dan gebeurt er weer iets wat er als een wervelwind doorheen walst...

ik ben 24 en mn moeder heeft kleincellig longca. vanaf aug 2004.
eerst werden de klachten van mn moeder op ''overspannenheid'' gegooid.
t bleek dus toch wat anders........ op de dag dat we samen in de vlieger zouden stappen om op vakantie te gaan (voor t eerst als moeder en dochter!!!) werd mn moeder opgenomen in t ziekenhuis, waar ikzelf werk.
daar vertrouwden ze t niet en er werd meteen actie ondernomen.
ct-scan de volgende dag en spoedoverleg tussen een groepje specialisten.
wat bleek nog meer??
er was een stilstand van de stembanden opgetreden door de druk vd tumor (die al 12 cm was!).
in t streekziekenhuis durfden ze t niet aan om een tracheostoma
(een opening in de luchtpijp met een buisje erin om t ademen makkelijker te maken) Dus de volgende dag werd ze met ambulance overgebracht naar Maastricht. ik ging mee. t was allemaal zo onwerkelijk.......
gauw genoeg volgden er allerlei onderzoeken of er uitzaaiingen waren en wat voor soort kanker t was.
op dat moment gelukkig geen uitzaaiingen.

mam ging aant kuren. gelukkig werd ze niet ''ziek'' vd chemo.
maar wat takelde ze af.........
tegelijkertijd werd ze bestraald EN chemo. 2 x per dag op en neer voor de chemo. (zo'n 3 uur in de auto elke dag) en daarbij nog eens chemo.
5 chemo- kuren en 40 bestralingen, en 10 wkn ziekenhuisopname
(door vele bijkomende complicaties) verder, was t kerst 2004.
ze mocht naar huis!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!
wat een feest. alles was versierd en de kerstboom stond er uiteraard.
geweldig!!!!!!!!!!! van de tumor was niks meer te zien, en t was bijna niet te geloven maar t zag er ''goed'' uit!!!!!!!!!
in maart jl. voelde ze een knobbeltje in t nek-hals gebied.
inderdaad...
uitgezaaid.... godvvvvvvvv.............. er werd een scan gemaakt voor de zekerheid. en ja hoor....
een plekje op de lever.......

maar weer gaan we er voor. overmorgen gaat ze weer een dag naar t ziekenhuis voor een chemokuur. en dan weer snel huiswaarts!!!
Nu is ze weer aan de 3e bezig van de 5. dan zullen ze wel weer een scan maken. we hopen er maar weer t beste van. al is t soms moeilijk om de moed erin te houden... t is wel heeeeeeeeel belangrijk!!!!!!
we hebben gelukkig fijne fam en kei goeie vrienden. zonder hun hadden we t niet gered. daar kom je achter als er zoiets aan de hand is.
we moeten nog veel overwinnen maar samen gaan we er voor.
t is zeker de moeite waard!!!!!!!!

ik heb van een hele lieve collega een herinneringsboek gekregen
wat mn moeder eigenlijk voor me in moet vullen.
als ze er de puf voor heeft.
t is een boek met allerlei vragen.
ik ben er heel blij mee. t zal altijd een mooie herinnering zijn voor als t vechten een keer ophoudt........ een echt aan te raden boek, geschreven door; Elma van Vliet. titel; MAM, VERTEL 'S!!!! omdat je bijzonder bent.
www.spectrum.nl isbn nr;9027497931 Deze schrijfster is ook bezig met een boek , gericht op de ''PAP''


ik heb trouwens heel veel foto's en video- opnames gemaakt.
van vanalles!!! van leuke dingen maar ook van trieste dingen.
ik ben er heel blij mee en zeker voor later als ik eens kinderen krijg.... ALS mam t niet meer mee mag maken.
ook voor mn pap en broers van 26 en 18.
ook houd ik n dagboek bij waar ik veel aan heb.

t is een lang verhaal geworden, ik hoop dat
er mensen zijn die hier kracht uit putten!!!
blijf vechten samen en steek je kop niet
in t zand!!!!!!! maak er wat van!!!!!!!!
ik denk maar zo;
je kiest niet wat je overkomt,
maar (meestal) wel hoe je ermee om gaat...

voor iedereen heel veel sterkte en kracht!!!!!!!!!!

nog 1 ding; m'n mam is n kanjer!!!

veel liefs, marieke....

[Jan1977]

Mijn moeder kreeg op 14 februari samen met mij te horen dat ze een tumor in haar long hadden gevonden en tevens 4 uitzaaiingen in haar hoofd. We wisten niet wat we hoorden en ik zal die dag nooit meer vergeten, verschrikkelijk. Inmiddels hebben ze het hoofd bestraald en daar heeft ze geen last meer van. Ze heeft nu 2 chemokuren gehad en afgelopen dinsdag kregen we te horen dat de longtumor gegroeid is en de kuren niet aanslaan en ze zijn gelijk gestopt. Weer een klap en ik voel me zo ontzettend rot en machteloos, wat moet ik toch doen? Er is geen moment meer dat ik er niet aan denk....Gr. Jan (27)

[koosje]

ja het is allemaal een nare ervaring.
en wat de dokters betreft die willen dat graag
een chemokuur maar het is en blijft altijd maar
een levens verlenging en de ene wordt er ziek van
en de ander weer niet ze kunnen het ook niet altijd
zeggen.

en we zijn allemaal een proefkonijn of niet dan wat de medicijnen betreft.

[miep]

Hoi alle lezers van deze mooie site!!

ik heb met belangstelling al verschillende verhalen gelezen.
en ik kan me heel goed indenken wat t leven van iedereen
achter deze verschrikkelijke verhalen, op zn kop staat.
dat van mij namelijk ook. soms denk je; zo.... nu heb ik t wel zo'n beetje op n rij en dan gebeurt er weer iets wat er als een wervelwind doorheen walst...

ik ben 24 en mn moeder heeft kleincellig longca. vanaf aug 2004.
eerst werden de klachten van mn moeder op ''overspannenheid'' gegooid.
t bleek dus toch wat anders........ op de dag dat we samen in de vlieger zouden stappen om op vakantie te gaan (voor t eerst als moeder en dochter!!!) werd mn moeder opgenomen in t ziekenhuis, waar ikzelf werk.
daar vertrouwden ze t niet en er werd meteen actie ondernomen.
ct-scan de volgende dag en spoedoverleg tussen een groepje specialisten.
wat bleek nog meer??
er was een stilstand van de stembanden opgetreden door de druk vd tumor (die al 12 cm was!).
in t streekziekenhuis durfden ze t niet aan om een tracheostoma
(een opening in de luchtpijp met een buisje erin om t ademen makkelijker te maken) Dus de volgende dag werd ze met ambulance overgebracht naar Maastricht. ik ging mee. t was allemaal zo onwerkelijk.......
gauw genoeg volgden er allerlei onderzoeken of er uitzaaiingen waren en wat voor soort kanker t was.
op dat moment gelukkig geen uitzaaiingen.

mam ging aant kuren. gelukkig werd ze niet ''ziek'' vd chemo.
maar wat takelde ze af.........
tegelijkertijd werd ze bestraald EN chemo. 2 x per dag op en neer voor de chemo. (zo'n 3 uur in de auto elke dag) en daarbij nog eens chemo.
5 chemo- kuren en 40 bestralingen, en 10 wkn ziekenhuisopname
(door vele bijkomende complicaties) verder, was t kerst 2004.
ze mocht naar huis!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!
wat een feest. alles was versierd en de kerstboom stond er uiteraard.
geweldig!!!!!!!!!!! van de tumor was niks meer te zien, en t was bijna niet te geloven maar t zag er ''goed'' uit!!!!!!!!!
in maart jl. voelde ze een knobbeltje in t nek-hals gebied.
inderdaad...
uitgezaaid.... godvvvvvvvv.............. er werd een scan gemaakt voor de zekerheid. en ja hoor....
een plekje op de lever.......

maar weer gaan we er voor. overmorgen gaat ze weer een dag naar t ziekenhuis voor een chemokuur. en dan weer snel huiswaarts!!!
Nu is ze weer aan de 3e bezig van de 5. dan zullen ze wel weer een scan maken. we hopen er maar weer t beste van. al is t soms moeilijk om de moed erin te houden... t is wel heeeeeeeeel belangrijk!!!!!!
we hebben gelukkig fijne fam en kei goeie vrienden. zonder hun hadden we t niet gered. daar kom je achter als er zoiets aan de hand is.
we moeten nog veel overwinnen maar samen gaan we er voor.
t is zeker de moeite waard!!!!!!!!

ik heb van een hele lieve collega een herinneringsboek gekregen
wat mn moeder eigenlijk voor me in moet vullen.
als ze er de puf voor heeft.
t is een boek met allerlei vragen.
ik ben er heel blij mee. t zal altijd een mooie herinnering zijn voor als t vechten een keer ophoudt........ een echt aan te raden boek, geschreven door; Elma van Vliet. titel; MAM, VERTEL 'S!!!! omdat je bijzonder bent.
www.spectrum.nl isbn nr;9027497931 Deze schrijfster is ook bezig met een boek , gericht op de ''PAP''


ik heb trouwens heel veel foto's en video- opnames gemaakt.
van vanalles!!! van leuke dingen maar ook van trieste dingen.
ik ben er heel blij mee en zeker voor later als ik eens kinderen krijg.... ALS mam t niet meer mee mag maken.
ook voor mn pap en broers van 26 en 18.
ook houd ik n dagboek bij waar ik veel aan heb.

t is een lang verhaal geworden, ik hoop dat
er mensen zijn die hier kracht uit putten!!!
blijf vechten samen en steek je kop niet
in t zand!!!!!!! maak er wat van!!!!!!!!
ik denk maar zo;

je kiest niet wat je overkomt,
maar (meestal) wel hoe je ermee om gaat...

voor iedereen heel veel sterkte en kracht!!!!!!!!!!

nog 1 ding; m'n mam is n kanjer!!!

veel liefs, marieke....

[Jan1977]

Met mijn moeder gaat het nu erg slecht en de kanker is alleen maar doorgegroeid. Er is mij gisteren verteld dat ze misschien nog maar 2 weken te leven heeft....ik begrijp niet dat er niets is wat die vreselijke ziekte tegen kan houden, er moet toch iets zijn..?????
Iedereen heel veel sterkte toegewenst en hoe moeilijk het ook is, hou de moed er in.....Gr. Jan

[Jan1977]

Tot mijn grote verdriet is mijn moeder zondagmorgen 25-09-2005 om 04:30 overleden in haar slaap...ik zal haar mijn hele leven blijven missen.....

[miep]

hallo Jan,

Gecondoleerd met het verlies van je moeder....

Mijn mam (52 jaar) is donderdagmorgen 20 sep jl. om 4.58 uur overleden, ook na wat begon met kleincellig longca met uiteindelijk uitzaaingen in de lymfeklieren, de lever, de alvleesklier en waarschijnlijk ook in de blaas en darmen, gezien bloedingen de laatste tijd. (maar een scan had toen toch geen enkele meerwaarde dus hebben ze dit ook niet gedaan)

Ik weet dus wat t is om je mam te verliezen en t valt nog lang niet mee!!
Héél veel sterkte en als je graag je verhaal kwijt wil, dan lees ik t wel!!!


Groetjes Miep (25)

[Jan1977]

Miep,

Jij ook gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Je moeder is net een paar dagen voor mijn moeder (63) overleden.
Zelf ben ik 28 en ik heb nog 3 broers en 1 zus en ook mijn
vader nog maar het is erg moeilijk, mijn moeder stond altijd
voor iedereen klaar en was altijd opgewekt.....
We hebben 's nachts nog bij haar gezeten toen ze morfine
kreeg en sliep en net nadat ik had afgewisseld met een broer
van me is ze gestorven, het is allemaal heel moeilijk en ik
denk dat erover praten wel helpt.....Jij ook heel erg veel sterkte
toegewenst Miep......
Groeten, Jan

[Miep]

Hallo Jan,

Hoe gaat ie??.....

Ik moet ff wat rechtzetten, ik heb me vergist met de datum bij mn vorige stukje!!! Mijn mam is niet 20 sep, maar 15 sep overleden!! Mijn mam is 20 sep begraven....

Groetjes Miep

[Gast]

Hoi Miep,

Het gaat wel... ben vandaag weer begonnen met werken.
De ene dag gaat het beter dan de andere maar het gaat
wel beter, ook doordat het zo goed met mijn vader gaat.
Maar het gemis blijft natuurlijk wel heel erg.....
Zelf merk ik dat ik er helemaal niet meer over wil praten
en het liefst gewoon door wil gaan, maar soms komt alles
even op me af.....het blijft we moeilijk maar het gaat wel weer
wat beter met me....en ik weet dat mijn moeder wil dat ik
doorga met m'n leven met mijn vrouw en kinderen.....dat
geeft me ook kracht.

Groetjes, Jan

En natuurlijk jij ook Heel erg veel sterkte!!!!!

[Jan1977]

Foutje, ik was het hierboven hoor, was even niet ingelogd...vandaar 'gast'.

Gr. Jan

[Gast]

Hoi Miep en Jan,

Terwijl ik wat zat te surfen zag ik ineens jullie berichtjes staan. Moest wel even slikken toen ik alles las wat jullie hebben meegemaakt en wil jullie alsnog condoleren met het overlijden van jullie ouder.
Mijn vader heeft al 4 jaar kleincellige longkanker. Tot 1 maand terug konden ze het steeds weer stabiel krijgen door bestraling. Maar 2,5 week geleden kregen we het bericht dat ze niets meer kunnen doen voor mijn vader. De ene long zit vol met uitzaaingen en de goede long zitten nu ook twee kleine uitzaaingen op ondanks de chemo die hij volgde.
Heel verdrietig nieuws dus, hoewel je weet dat het een keer komt. Het is al een wonder dat mijn vader na 4 jaar nog steeds bij ons is, dat besef heb ik zeker als ik jullie verhalen lees.
En alles draait gewoon door terwijl wij met heel andere dingen bezig zijn,daar heb ik me al vaak over verbaast. Ook mijn leven is helemaal omgedraaid. Dingen waar ik me vroeger druk om maakte,doen me nu niets meer. Er zijn veel belangrijkere dingen momenteel om je druk over te maken.
De laatste jaren hebben we toch genoten van alles wat mijn vader nog kon doen. Ook nu nog kan hij zich aardig redden. Hij is sinds dec. vorig jaar met zuurstof thuis om de goede long zo goed mogelijk in conditie te houden. Hij red zich zelfstandig thuis
Vandaag bv. gaan mijn moeder en ik een dagje naar mijn zus toe. Toch zo'n 2 uur heen en 2 uur terug reizen met de trein. Mobiele telefoon bij de hand dus altijd te bereiken voor hem.
Mijn vader kan nog autorijden en gaat dus , heel kalm aan , z'n gangetje: biljarten, boodschapje, bezoekje enz.
Daar zijn we heel dankbaar voor dat hij dat nog kan. Hij zegt ook: als ik er straks niet meer ben zal je moeder dit soort dingen ook moeten doen, dus kan ze dat nu alvast oefenen.
Wat een kanjers toch?
Maar de toekomst maakt me toch stil. Wat staat mijn vader allemaal nog te wachten? Krijgt hij een lange lijdensweg? Mijn vader is pas 61 jaar( mijn moeder trouwens ook) en ( behalve de longen) nog in goede conditie. Lijkt me heel moeilijk om je vader ( of moeder) zo af te zien takelen.

Hoe gaat het nu met jullie? Kunnen jullie het een beetje aan? Er zal toch een grote leegte zijn in jullie leven. En hoe gaat het met de andere ouder van jullie?

Marieke

[Marieke68]

Sorry, vergat in te loggen. Ben Marieke68, ben 36 jaar jong.

[Miep]

Hoi Jan en Marieke,

Ja... 't gaat eigenlijk best goed met me. Ik heb m'n betere dagen en mindere dagen. Ik probeer zelf ook afleiding te zoeken en mijn leven weer op te pakken. Zoals op stap gaan, koffie drinken bij fam en vrienden, ben pas naar de woonbeurs geweest met een topvriendin, lekker stadten met mn SUPER- COLLEGA'S, en zoals vanavond ga ik lekker grieken met m'n lieve nicht, m'n tante en een super vriendin!!! (om maar ff wat voorbeelden te noemen!) Ik ben bewust een tijdje niet gaan werken omdat ik ook gewoon ff geen zin had om voor andere mensen te ZORGEN. En aangezien ik in het ziekenhuis werk, als verpleegkundige, is 't m'n taak om voor andere mensen te zorgen! En ik doe dit altijd heel erg graag en heb héél veel over voor m'n patiënten, maar ik had echt zoiets van; NU EVEN NIET!!!! Maar nu begint het me toch weer te kriebelen, en zodoende begin ik aanstaande ma weer met werken. De eerste 2 wkn even 24 uur en dan weer 36 uur per week. Ik hoop dat t goed gaat. Ik heb d'r weer zín in. En er zijn dagen bij dat ik het liefst de hele dag lekker in bed wil blijven liggen en lekker huilen.. En ik vind het heel fijn om lekker een hele middag foto's te kijken van mam en naar videobandjes wat ik het afgelopen jaar allemaal gefilmd heb. Daar ben ik zó blij mee, he!!! Ik heb echt véél gefilmd en foto's gemaakt, ook toen mam opgebaard lag en met de kist sluiten. Mam lag er héél erg mooi bij en ik heb haar zelf opgemaakt en de sieraden om gedaan en de oorbellen ingedaan enzo. Ook heeft iemand de mis in de kerk gefilmd, en daar ben ik ook blij mee. Het klinkt voor sommige mensen misschien wat raar maar ik vond t heel mooi. De beste vriend van mn vader en moeder, heeft 2 liedjes op de gitaar gespeeld en gezongen en ik heb een zelfgeschreven brief voorgelezen in de kerk, en dit zijn toch mooie dingen om nog eens terug te bekijken als je dr behoefte aan hebt. Maar dit alles is natuurlijk heel persoonlijk en iedereen moet hier een weg in vinden die hij zelf het beste lijkt.

Marieke heel veel sterkte en geniet nog maar heel erg veel van elkaar!!!!!!

Jan, hoe ist met jou??

Groetjes Miep

[Jan1977]

Hoi Marieke en Miep,
Zelf ben ik overigens 28jr. Afgelopen maandag ben ik weer begonnen met werken en het valt soms wel tegen maar op zich gaat het ook wel weer goed.
Iedere dag voel ik me anders, heb gisteren en eergisteren rotdagen gehad, vandaag ging het wel.
Vanmorgen kreeg ik ook nog eens te horen dat nog een man die ik ken bij ons in het dorp longkanker heeft waar ze niets meer aan kunnen doen, vreselijk. Dus mijn dag begon eigenlijk niet zo vrolijk maar toch ging het wel. Met mijn vader gaat het ook aardig goed gelukkig.
Maar ja, het blijft erg moeilijk, ik wil zo vaak even bellen, iets zeggen tegen haar, even met haar praten....en dan mis ik haar heel erg.
Ik wens jullie echt heel erg veel sterkte en Marieke, vraag alles nu nog aan je vader wat je weten wilt, doe leuke dingen want het kan zo snel gaan......ik heb wel dagen dat ik het gevoel heb dat ik 'vol' zit, dat is rot en ik wil jullie bedanken voor het meeleven, dat doet altijd goed.

Heel veel sterkte.....Jan

[Marieke68]

Hoi Jan,

Knap hoor,nu alweer aan het werk. En ja, moeilijke dagen,daar zul je doorheen moeten. Die heb ik ook wel eens en daar geef ik dan soms maar eens even aan toe. Het lucht wel altijd op om dat te doen.

Mooi dat het met je vader goed gaat. Er valt voor hem toch ook een hele leegte nu je moeder er niet meer is.

Hier alles nog hetzelfde. Als mijn vader zich goed voelde, dat voelt hij zich gelukkig al weer een week, dan gingen ze vandaag naar mijn zusje met de auto. Toch een uur rijden heen en dan weer terug.
Hoop dat ze dat kunnen doen vandaag, heb mijn zus nog niet gesproken of het doorging vandaag.
Verder is de afgelopen weken zo ongeveer de hele familie langsgeweest na de laatste uitslag van de scan.
De rust begint nu weer te keren.

Over 3,5 week ben ik jarig, heb dan een midweekje uit voor mezelf geboekt in Center Parcs Zandvoort. Ben dan dinsdag jarig, woensdag komt dan mijn familie op verjaarsvisite. Is niet zover rijden nl. Ik hoop dat ook mijn ouders dan nog kunnen komen.
Die onzekerheid vind ik heel moeilijk. Als je mijn vader nu ziet denk je: valt best wel mee. Wel zuurstof maar hij kan zich nog aardig redden, af en toe weg enz.
Maar hij is echt dood en doodziek en de situatie kan ook ineens heel snel omdraaien. Ben daar toch veel mee bezig en dat gaat ten koste van mijn nachtrust.

Marieke

[Jan1977]

Hoi Marieke,

Gelukkig maar dat het nog redelijk gaat met je vader, het kan soms ineens zo veranderen.
Met mij gaat het wat minder, ik heb meer last dat ik mijn moeder mis
en vooral als ik naar het kerkhof ben geweest voel ik me zo ontzettend
verdrietig....dan mis ik haar zo erg. Ze was er altijd voor me en nu kan ik
nooit meer iets tegen haar zeggen, of iets dergelijks.....
Mijn familie heeft het er ook moeilijk mee en ik had vandaag ook weer een rotdag, op mijn werk weet ik dan heel niet goed wat ik ermee aan moet maar de afleiding trekt me er dan wel weer bovenop.

Heel veel sterkte en hou je me op de hoogte....misschien heb je msn?
Heel erg veel sterkte met alles!

Groetjes, Jan

[Marieke68]

Hoi Jan,

Ja,het gaat nu pas doordringen bij je. Lijkt me heel moeilijk. Je kunt nu echt niks meer tegen je moeder zeggen.
Maar je moeder heeft ook geen pijn en benauwdheid meer,daar kun je toch wel dankbaar voor zijn nu.
Maar ja, jij mist je moeder en dat zal nog een hele poos moeilijk blijven.
Weten ze op je werk wat er is gebeurt en kun je er met iemand over praten?
Bij mij op mijn werk weten de meeste collega's van mijn situatie en wordt er regelmatig naar gevraagd.Dat is fijn want ze leven toch mee.
Ja,ik heb msn. Je mag me toevoegen hoor, marieke.noort@wanadoo.nl.
Zie je op msn!

Marieke

[sjelly]

Heb zelf longkanker met een behoorlijk tumortje

maar als ik hier zo lees is het maar weinig voor patienten opbeurend om hier te gaan lezen

sta wel positief in het leven en mediteer veel dat is één van dingen die mij kracht geeft.
Maar niet dit forum als ik wat lees en voel thuis denk ik gelijk oh jééé het zal toch niet waar zijn en heb de zenuwen !!
Heb het er met m,n oncologe over gehad , zijn wel normale reatie's als je kanker hebt .
Wens dan ook de patienten hier veel kracht en liefde
daar draait het om in het leven

groetjes Elly

[Miep]

Hoi,

Diegenen wat de verhalen zo'n beetje volgen weten dat mijn moeder 15 sep jl is gestorven aan longkanker met uitzaaíngen...op 52-jarige leeftijd. Wat een shit dag vandaag...Mam zou vandaag 53 jaar zijn geworden. Ik mis haar verschrikkelijk en a.s za is de 6-wkn dienst, ook zo'n kl*te dag. Maar die zullen er nog wel héél veel komen. Nouja... ik wilde t gewoon ff kwijt. Mam, KANJER ik mis je en hou van je

Groetjes Miep

[Mirella]

Mijn vriend en ik waren op vakantie op Kreta. Het liep tegen het einde en me ouders zouden ons maandags weer ophalen van Schiphol. Me vader belde zaterdags dat hij ons niet kon ophalen want hij had vanacht in het zh gelegen en aangezien het weekend was moest hij zich zondag avond melden en werd hij opgenomen voor onderzoeken. Hij had een hele zere buik. Nou en me vader is echt geen piepert want die kom never nooit bij een dokter. Mijn gevoel zei meteen dat het mis was. De laatste 3 dagen van de vakantie waren dus k.. maar goed dat is bij zaak. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis, maar goed dat kon dus niet.

Woensdags na de onderzoeken mocht hij naar huis, want pijn had hij niet meer n het wachten was nu op de uitslag.

We( me ouders en ik) moesten 25-08-05 bij de arts komen en die vertelde dat me vader longkanker had met uitzaaiingen naar de lever. Nou het is net of je hele wereld instort. Hij zou een week later in de VUT gaan. Ja is hij nu ook wel gegaan, maar niet zo als hij had gedacht.

29-08-05 hadden me ouders een gesprek met een andere dokter aangezien het longkanker was en hij nu onder een longarts kwam te staan. Nou en wat die vertelde dat geloofde je gewoon niet. Me vader was zo ziek dat hij nog een paar dagen tot een week te leven had. Terwijl hij nergens last van had. Allen toen op de bewuste vrijdag een zere buik, maar niet benauwd of hoesten.

De arts vertelde dat eigenlijk geen enkele behandeling meer mogelijk was en volgens het boekje dit ookniet zou mogen, maar hij wilde wel een chemo geven maar dat was dan erop of eronder. Ja hij had geen keus en hij zei ook wat er gedaan kan worden doe ik.

Meteen de volgende dag heeft hij een chemo gekregen die 6 uur duurde. Me moeder en ik zijn de hele dag bij hem gebleven aangezienhet erop of er onder was. Om de haverklap werd ook van alles gecontroleerd. bloeddruk enzo. Die kuur was op dinsdag en vanaf vrijdag werd hij steeds zieker. Zondag savonds had ik echt het idee dat hij zou overlijden. Hem ook boven in bed bij hem gezeten en gepraat en gehuild. Hij vond zelf ook dat hij slecht te pas was en zei als ik me morgen nog zo voel dan laat ik me opnemen, hij at ook niets meer. Alleen een beetje vla.

Maandag smorgens heeft me meoder de huisarts gebeld en die was er binnen 5 min. die heeft de ambulance gebeld en hij is met spoed naar het zh gegaan. Daar heeft hij 2 weken gelegen. Hij bleek er dubbele longontsteking bij te hebben gekregen. Gelukkig mocht hij een dag voor zijn verjaardag naar huis.

Om de 3 weken krijgt hij een kuur en de laatste is woensdag 23-11-2005.

Ik ben zo bang om me vader te verliezen, ik ben enigst kind en momenteel vanaf dat ik weet dat hij ziek is ga ik vanuit me werk naar me ouders om daar te eten met me vriend en dan tegen 18.00 naar huis zodat me vader kan rusten en tegen 19.30 20.00 gaan we of ik in ieder geval er weer heen.

A.s maandag moet hij weer bloed laten prikken om te kijken hoe hij er voor staat en na de laatste kuur woensdag dan hebben we een gesprek hoe het nu verder gaat en wat we kunnen verwachten.

Het is een lang verhaal geworden, maar ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen en er ook over willen praten

Gr. Mirella