recidiverende longkanker

[Gast]

dag allemaal,

Na het lezen van verschillende verhalen op deze site wil ik ook het mijne kwijt. Mijn vader is dan al wel 80 maar wat doet leeftijd ertoe? Nu juist een jaar geleden werd longkanker vastgesteld, chemokuur gehad en vrij goed doorstaan, tumor was verkleind maar niet weg, bijwerkingen van de chemo vielen al bij al redelijk mee maar vorige week was op de scan te zien dat er opnieuw een serieuze uitbreiding was en hij opnieuw aan de chemo moet!! Men gaat dezelfde chemo proberen die hij bij de vorige behandeling toegediend kreeg omwille van de toen wel gunstige uitwerking en ook met de uitleg dat als hij er deze keer minder goed op reageert ze dan nog een alternatief achter de hand houden? Heeft iemand ervaring met een recidiverende longkanker en de kansen die hij nog heeft? Ik had een gesprek met mijn eigen huisarts hierover en de vooruitzichten die hij me gaf waren alleszins niet schitterend(hij sprak om rekening te houden met een max. van 6 maanden) en eerlijk gezegd had ik niet anders verwacht, ik hoop enkel op meer! Wat me van in 't begin al angst inboezemt is de aftakeling die de ziekte meebrengt en wat ik hem zo graag zou besparen, ook rekening houdend met de trotse aard van mijn vader en zijn "zelfstandigheid" die hij altijd al heeft willen bewaren, hij heeft eigenlijk nooit zijn ziekte kunnen aanvaarden en "verwerpt" als het ware de symptomen waarmee ik bedoel als de longarts informatie vraagt, zal hij (evenals mijn moeder) zijn klachten steeds minimaliseren! Gelukkig bleek, uit een kort gesprek dat ik vorige week persoonlijk met de longarts kon hebben, dat deze dit wel beseft ,aangezien ze zei dat het bijna niet kon zijn dat hij zo weinig klachten zou hebben als hij maar vertelt , rekening houdend met de resultaten van de scan en de longtesten. Want enerzijds vind ik het enorm lastig om achter mijn ouders hun rug om gesprekken met de artsen te voeren maar anderzijds voel ik me ook ertoe verplicht omdat ik bang ben dat hij, als ik het niet doe, hij mss niet de meest geschikte behandeling krijgt. Mss zijn er mensen die begrijpen wat me bezighoudt of hetzelfde meemaakten, dan hoor(lees) ik het hier wel, kheb verder eigenlijk weinig mensen waar ik er over mee wil praten, mijn man heeft het er zelf erg lastig mee, kan het ook niet zo goed aanvaarden en zodoende wil ik hem er dan ook zo min mogelijk mee belasten.

Aan al diegene die de moeite gedaan hebben om mijn relaas te lezen, alvast bedankt!