Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerJa klopt het zijn min of meer de verschijnselen die mijn moeder heeft. Maar gisteravond het bewijs..zat ineens heel erg in over mijn moeder en toen kreeg ik toch een kriebelhoest aanval (hoest al 3 maanden). Volgens de huisarts door de stress...heb zo'n idee dat hij daar gelijk in heeft.
Als we moeten kiezen tussen een verpleeghuis of zorghotel, dan laat ik haar liever hier in het zorghotel. Hier wordt ze liefdevol verzorgd. Bovendien wilt ze liever niet meer verhuizen omdat dat al een paar keer gebeurd is. Maar gister had ze het met mijn broertje toch ineens weer over een hospice. We gaan vandaag of morgen met de huisarts in het zorghotel praten en kijken wat zij adviseert. Als het eningszins kan dan het liefst in het zorghotel. Ik merk nu ook al dat ik juist hulp krijg van mensen van wie ik het juist niet verwachte. Als ik op mijn werk kijk is het iemand van een andere afdeling waar ik ook welis mee mail en juist zij vraagt mij dagelijks hoe het met mij gaat, terwijl mijn eigen, direkte collega's dit bijna nooit doen. Ook in het ziekenhuis is het juist de receptioniste en de dames die koffie/thee/eten uitdelen die zoveel meeleven en interesse tonen
De tijd zal het leren....
Groetjes,
Bart
scorpio schreef:Dag Bart,
Ben blij dat je jezelf ook gaat laten nakijken - je hebt zoveel zorgen nu, dat kruipt niet in je kleren hé en je zal nog een hele poos sterk moeten zijn. ('k weet niet of je dat herkent - je geeft aan dat je ook verschijnselen hebt die wel bij een of andere kankersoort passen - ik denk dat dit de letterlijke betekenis is van mede-lijden .. je lijdt mee met je ouders - toen m'n pa niet meer kon slikken lukte dat bij mij ook niet meer )
Heb al veel zitten denken hoe dat nu verder met jullie moet .. het is echt wel een moeilijke situatie hé .. in België kan je iemand laten opnemen in een verpleegtehuis voor een korte periode - er zijn wel lange wachtlijsten .. 'k weet niet of dat in Nederland ook zo is ? We hebben ook revalidatiecentra die een overgang bieden tussen het ziekenhuis en thuis.Ik hoop echt dat je vlug een oplossing vindt voor je pa!
Tuurlijk ben je bang om je moeder te verliezen - de emoties die dan loskomen kan je ook niet voorzien - ook met de crematie .. het is allemaal heel moeilijk maar je wordt ook wel voor een stuk gedragen door je omgeving (familie, vrienden) - soms door mensen waar je het totaal niet van verwacht. Je wordt vooruitgeduwd zeg maar ..
Ik wens je die goeie omgeving toe en vooral ook de kracht binnenin jezelf !
Groetjes,
Ann
