adoptie bij zaadbalkanker?

Forum voor zaadbalkanker- (teelbalkanker) en peniskankerpatiënten en hun naasten.
jongenvan37
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Zo 05 Feb 2006 15:07

adoptie bij zaadbalkanker?

Berichtdoor jongenvan37 » Zo 05 Feb 2006 15:32

Hallo allemaal,

Hopelijk heeft iemand ervaring met het volgende, alle reacties zijn welkom, of ze nou positief zijn of negatief.

Ik ben nu 36 jaar. Op 15 november 2005 is bij mij zaadbalkanker ontdekt. Ik had nog nooit iets gemerkt aan mijn ballen wat misschien niet in orde zou zijn, maar in het weekend van 12/13 november merkte ik onder de douche dat mijn rechter bal een stuk groter was dan mijn linker. Ik had er geen pijn aan, merkte niks anders dan anders, maar zag alleen het verschil in grootte. 15 november ben ik naar de huisarts geweest, diezelfde dag wist ik dat het een seminome tumor was en op 16 november ben ik geopereerd. Ik heb intussen mijn bestralingen gehad: 13 keer in totaal. Ik was er erg snel bij en er waren geen uitzaaingen. Ook de bloedmarkers waren goed.

Sinds februari 2005 stonden mijn vrouw en ik al ingeschreven bij de fertiliteitsklinkiek van het UMC, omdat na ruim 1,5 jaar proberen kinderen te krijgen dit nog niet was gelukt. Ik wist intussen al dat mijn zaadproductie ernstig verminderd was, maar er was ons nog hoop gegeven d.m.v. een IUI behandeling.

Wanneer je zegt dat je zaadbalkanker hebt, is een veel voorkomende reactie "Lance Armstrong heeft het ook gehad en die heeft daarna nog 3 kinderen gekregen!". Ik had dan ook hoop dat door het verwijderen van de blijkbaar zieke bal, de andere "goede" bal weer de kans zou krijgen zijn werk te doen en mijn vruchtbaarheid zou verbeteren.

De teleurstelling was dan ook extra groot, toen na de operatie bleek, dat die zieke bal de enige van de 2 was die nog iets van zaad produceerde, de andere heeft blijkbaar nooit iets gedaan, want na een spermaonderzoek (mijn 3e) bleek dat er nu helemaal geen zaad meer in mijn kwakje was te vinden, zelfs geen dood of te traag zaad. Dat was dus defintief einde oefening voor een biologisch eigen kindje.

Mijn vrouw en ik hebben ons intussen ingeschreven voor adoptie. Nu is echter de onzekerheid hoe de adoptieorganisaties in zowel Nederland als het land van herkomst omgaan met het feit dat je kanker hebt (gehad). Sommige landen eisen dat de laatste behandeling minstens 5 jaar geleden is, andere sluiten adoptie helemaal uit, bij weer andere kan het misschien wel...

Is er onder de forumleden misschien iemand als ik die na zijn zaadbalkanker ook onvruchtbaar is geworden (of is dat sowieso uniek?!) en heeft die persoon misschien ervaring met adoptie?

Een voor de hand liggende reactie is misschien dat ik nu te snel wil en eerst aan mijn eigen genezing moet denken... okee, dan heb je gelijk, maar naar de toekomst kijken is mijn manier van omgaan met de nieuwe situatie en bovendien ben ik al 36. Als je dan weet dat bij adoptie het leeftijdsverschil tussen jou en het kindje dat je wilt adopteren vaak niet groter mag zijn dan 40 jaar, verklaart dit misschien ook onze "haast".

Reacties graag!

Groeten,

Remco

Mafi
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Wo 27 Sep 2006 15:25
Locatie: Alkmaar

Berichtdoor Mafi » Wo 27 Sep 2006 16:06

Hey Remco,

Bij mij is afgelopen maandag mijn rechter testikel geexploreerd (zoals ze dat zo mooi noemen). Ik en mijn vriendin zijn al 1,5 jaar bezig om kinderen te krijgen en omdat mijn zaad niet goed genoeg is, kwam ik in de molen bij het AMC. 3x zaad inleveren voor onderzoek, 14 buisjes bloed EN een scan van het scrotum. Tijdens de scan zagen ze iets in mijn rechtertestikel waarvan ze vermoeden dat het een seminoom was. Maw ik moest asap onder het mes. Ik wacht nog altijd op de resultaten van het onderzoek. Mijn bloed (hormonen gehaltes) waren "goed", dus dat is enigszins positief.

Ook ik en mijn vriendin hebben ons ingeschreven voor adoptie, maar ik had eerlijk gezegd nog niet nagedacht over een kanker-diagnose en het nier meer mogen adopteren van kinderen. Dit is echt even slikken als dit het geval is. Mijn vriendin en ik zouden hier echt kapot van zijn. Ik ga erachteraan en het uitzoeken (hopend op een positieve uitslag van mijn onderzoek natuurlijk)

Ik heb nog hoop dat mijn nog overgebleven testikel nu enorm goede resultaten behaald nu de "zieke" weg is. En wij komen misschien ook nog in aanmerking voor ICSI.

Sterkte en laten we elkaar op de hoogte houden!

Groeten
Mafi

Paul Kleijn
Lid
Berichten: 12
Lid geworden op: Di 27 Jul 2004 17:27
Locatie: Nieuwkuijk
Contact:

Berichtdoor Paul Kleijn » Zo 15 Okt 2006 13:33

Ik heb negen jaar geleden ook zadbalkanker gehad. Ik heb wel het geluk dat ik vruchtbaar was na de operatie. Ik heb tussen het opereren en de chemotherapie sperma in mogen leveren. Dat hebben ze ingevroren en toen kon ik dus aan de chemo. Immers kan het zomaar gebeuren dat de chemokuren je sperma dusdanig beïnvloeden, dan je onvruchtbaar wordt. Op voorhand hebben we dat risico uitgesloten door dus sperma in te vriezen.

Ik heb echter inmiddels twee wolken van kinderen gekregen via de natuurlijke weg. En als ik jullie zo hoor over adoptie, dan is mijn wedervraag: Waarom kiezen jullie niet voor het laten bevruchten van je partner via ander zaad? Is dat voor jullie emotioneel te zwaar? Is immers niet meer anoniem mogelijk. Ik heb er wel eens aan zitten denken om ex-patiënten te helpen. Ik heb mijn zaad nog in de vriezer hangen, en het kind dat ter werled komt is dan toch van jullie. Bij adoptie is dat niet het geval.

Ik ben benieuwd naar jullie reacties.

Maartje
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Do 05 Okt 2006 20:45

Re: adoptie bij zaadbalkanker?

Berichtdoor Maartje » Wo 01 Nov 2006 15:29

Hallo Remco,

Ik heb geen antwoord op je vraag, helaas voor jou. Ik hoop dat een adoptie in de toekomst voor jullie gaat lukken.
Maar ik heb wel een vraag aan jou omdat ik een stuk herkende uit je verhaal.
Bij mijn echtgenoot is 5 weken geleden ook een seminoom ontdekt in de rechter teelbal. Alles is verwijderd en er waren gelukkig geen uitzaaiingen.
Inmiddels wordt hij 13 keer bestraald in het AZU, net als dat bij jou is gebeurd. Na drie dagen is hij al erg moe (kan de hele dag wel slapen) en heeft een grieperig gevoel. Had jij ook heftige reacties op de bestraling ?
Ben je er uiteindelijk bovenop gekomen of speelt de ziekte je nog steeds parten ?

Fijn als je een reactie zou willen geven en veel succes met alles.

Petra

remco36 schreef:Hallo allemaal,



Hopelijk heeft iemand ervaring met het volgende, alle reacties zijn welkom, of ze nou positief zijn of negatief.

Ik ben nu 36 jaar. Op 15 november 2005 is bij mij zaadbalkanker ontdekt. Ik had nog nooit iets gemerkt aan mijn ballen wat misschien niet in orde zou zijn, maar in het weekend van 12/13 november merkte ik onder de douche dat mijn rechter bal een stuk groter was dan mijn linker. Ik had er geen pijn aan, merkte niks anders dan anders, maar zag alleen het verschil in grootte. 15 november ben ik naar de huisarts geweest, diezelfde dag wist ik dat het een seminome tumor was en op 16 november ben ik geopereerd. Ik heb intussen mijn bestralingen gehad: 13 keer in totaal. Ik was er erg snel bij en er waren geen uitzaaingen. Ook de bloedmarkers waren goed.

Sinds februari 2005 stonden mijn vrouw en ik al ingeschreven bij de fertiliteitsklinkiek van het UMC, omdat na ruim 1,5 jaar proberen kinderen te krijgen dit nog niet was gelukt. Ik wist intussen al dat mijn zaadproductie ernstig verminderd was, maar er was ons nog hoop gegeven d.m.v. een IUI behandeling.

Wanneer je zegt dat je zaadbalkanker hebt, is een veel voorkomende reactie "Lance Armstrong heeft het ook gehad en die heeft daarna nog 3 kinderen gekregen!". Ik had dan ook hoop dat door het verwijderen van de blijkbaar zieke bal, de andere "goede" bal weer de kans zou krijgen zijn werk te doen en mijn vruchtbaarheid zou verbeteren.

De teleurstelling was dan ook extra groot, toen na de operatie bleek, dat die zieke bal de enige van de 2 was die nog iets van zaad produceerde, de andere heeft blijkbaar nooit iets gedaan, want na een spermaonderzoek (mijn 3e) bleek dat er nu helemaal geen zaad meer in mijn kwakje was te vinden, zelfs geen dood of te traag zaad. Dat was dus defintief einde oefening voor een biologisch eigen kindje.

Mijn vrouw en ik hebben ons intussen ingeschreven voor adoptie. Nu is echter de onzekerheid hoe de adoptieorganisaties in zowel Nederland als het land van herkomst omgaan met het feit dat je kanker hebt (gehad). Sommige landen eisen dat de laatste behandeling minstens 5 jaar geleden is, andere sluiten adoptie helemaal uit, bij weer andere kan het misschien wel...

Is er onder de forumleden misschien iemand als ik die na zijn zaadbalkanker ook onvruchtbaar is geworden (of is dat sowieso uniek?!) en heeft die persoon misschien ervaring met adoptie?

Een voor de hand liggende reactie is misschien dat ik nu te snel wil en eerst aan mijn eigen genezing moet denken... okee, dan heb je gelijk, maar naar de toekomst kijken is mijn manier van omgaan met de nieuwe situatie en bovendien ben ik al 36. Als je dan weet dat bij adoptie het leeftijdsverschil tussen jou en het kindje dat je wilt adopteren vaak niet groter mag zijn dan 40 jaar, verklaart dit misschien ook onze "haast".

Reacties graag!

Groeten,

Remco

jongenvan37
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Zo 05 Feb 2006 15:07

Update en reactie

Berichtdoor jongenvan37 » Wo 15 Nov 2006 21:51

Hallo allemaal,

Ik heb al een tijd niet meer op deze site gekeken omdat reacties aanvankelijk uitbleven... vandaag is het exact een jaar geleden dat bij mij de zbk werd ontdekt en bij toeval zag ik dat er toch nog reacties waren gekomen (waarvoor hartelijk dank). Ik zal in één post zoveel mogelijk op alle reacties reageren.

Ten eerste: ik voel me goed, alle vervolgonderzoeken zijn tot nu toe positief geweest. Ik ben 13 keer bestraald, van 2 januari t/m 18 januari. Ik was in die tijd eerder moe en voelde me onmiddellijk na de behandelingen meestal niet top, maar verder is het me heel erg meegevallen. De voorspelde misselijkheid is in ieder geval uitgebleven, waar ik erg blij om was. Wel had ik af en toe een wat branderig gevoel in mijn slokdarm, maar niet dat ik daar erg last van had. Zo'n 1,5 maand na de laatste bestraling verdween alsnog mijn borsthaar! Schijnt tegenwoordig erg hip te zijn voor mannen, maar dan had ik toch een andere methode geprefereerd ;-) Het is ook vanzelf weer terug gekomen.
Ik ben na de bestralingen nog een paar weken thuis gebleven, daarna weer steeds meer gaan werken en per 1 maart was ik alweer volledig aan het werk. Ik sport intussen ook weer vrij veel, o.a. fitness en kan niet zeggen dat ik nog last heb van de bestralingen, operatie of wat ook. Ik moet nog wel steeds om de 3 maanden mijn bloed en urine laten testen en om de 6 maanden een CT-Scan.

Ten tweede: over het vervullen van onze kinderwens met donorzaad waren we het gelukkig meteen eens: we waren wel klaar met het medische circuit en vonden allebei adoptie een heel mooi alternatief om ouders te kunnen worden (zeker omdat het meestal gaat om kinderen die in het land van herkomst meestal geen rooskleurige toekomst te wachten staat).

Ten derde: we weten intussen dat we van mei t/m juli aan de beurt zijn voor de VIA cursus. Over de gezondheidsverklaring die we nodig hebben voor de beginseltoestemming om te mogen adopteren hebben we intussen gesproken met onze huisarts, de uroloog en de radioloog. De betreffende radioloog heeft in het verleden zelfs in een adviesraad voor adoptie gezeten. Alle 3 artsen vertelden ons dat ze mijn ziekte absoluut niet als belemmering zagen voor ons om te mogen adopteren en zouden het erg onterecht vinden als het daarop zou stuklopen. Ze hebben toegezegd dit ook te willen verklaren, mocht dit nodig zijn voor de gezondheidsverklaring. Dit geeft ons veel goede moed, we hebben tenminste al 3 medestanders die weten waar ze het over hebben. Ze zeiden bovendien dat zbk een heel andere situatie is dan een andere vorm van kanker, omdat de genezingskans zo hoog is en de kans op herhaling erg klein. Dus, voor degenen die ook willen adopteren en inzitten over de gezondheidsverklaring: praat er eerst over met je eigen huisarts of specialist, deze mag de gezondheidsverklaring niet zelf uitvoeren maar mag natuurlijk best adviseren naar welke huisarts je zou kunnen stappen, eentje die de zaken niet erger maakt dan ze zijn (en die misschien zelfs ervaring hiermee heeft).

Ik hoop dat ik hiermee jullie vragen zo goed mogelijk beantwoord heb. Wij zijn zelf natuurlijk ook nog steeds geïnteresseerd in verhalen van mensen die kanker hebben gehad en die hebben geadopteerd (of dat hebben geprobeerd...) veel ervaringsdeskundigen zijn er op dat gebied helaas (of eigenlijk gelukkig) niet te vinden.

Mariek

Re: Update en reactie

Berichtdoor Mariek » Di 20 Mar 2007 18:00

Hallo Remco,

Ook mijn man en ik zijn bezig met een adoptieprocedure. Ik heb zelf ruim zes jaar geleden kanker gehad. Inmiddels is mij duidelijk geworden dat, hoewel mijn ziekteverleden waarschijnlijk geen problemen op zal leveren bij het verkrijgen van de toestemming, de adoptie een langdurig en moeizaam proces zal worden. Veel, zo niet bijna alle, landen willen geen adoptieouders met een dergelijk ziekteverleden. Of het ons uiteindelijk zal lukken een kind te adopteren is nog maar zeer de vraag. Toch blijven we hopen (op dit moment volgen we de VIA voorlichting), wat moet je anders.

Heel veel succes en sterkte,

Marieke

monika8
Lid
Berichten: 9
Lid geworden op: Do 09 Okt 2003 23:01

adoptie

Berichtdoor monika8 » Di 27 Mar 2007 20:13

Hallo Remco en anderen,

Wij zitten op dit moment middenin de adoptieprocedure, hebben gisteren net het tweede gesprek met de raad v/d kinderbescherming gehad en zij hebben ons medegedeeld dat wij niet mogen adopteren omdat Henk kanker heeft. Februari 2003 is bij hem laaggradige non-hodgkin stadium 4A geconstateerd. Die A wil zeggen dat hij helemaal geen klachten heeft en er is toen gekozen om het wait-and-seebeleid toe te passen, d.w.z. dat hij 2 keer per jaar op controle komt, zijn bloed wordt dan onderzocht en eens in de zoveel tijd wordt er een scan gemaakt. Hij is dus niet behandeld, maar voelt zich ook niet ziek, zijn bloedwaardes zijn altijd normaal en hij werkt gewoon 40 uur in de week als glaszetter.
Toch vindt de kinderbescherming dat we niet mogen adopteren, omdat volgens de statistieken er een 10 jaars overlevingskans is van 51%. Volgens hen is de kans dus 1 op 2 dat hij er binnen een paar jaar niet meer is. Als dit zo was waren wij niet aan adoptie begonnen, maar wij hebben van de artsen altijd de indruk gekregen dat het zo'n vaart niet zal lopen. Ze weigeren om contact met Henk zijn arts of een onafhankelijke arts op te nemen, omdat die toch alleen maar in hun of ons straatje praten en volgens hen niet in het belang van het kind.
Wij weten het even ook niet meer, maar willen zeker proberen om de beslissing aan te vechten, dus als iemand tips heeft houden wij ons aanbevolen.

Ik las dat verschillende mensen nu met de via bezig zijn en kan jullie alleen maar aanraden, indien je nog niet 5 jaar kankervrij bent, om dan helemaal te verzwijgen dat je kanker hebt of hebt gehad. Wij hebben ervoor gekozen om alles eerlijk te vertellen, omdat we dachten dat het misschien toch uit zou komen en je het dan helemaal wel kon vergeten, maar worden daar nu dus voor gestraft. De medische keuring voor de kinderbescherming moet altijd door een andere arts als je huisarts gedaan worden, dus als jij niets zegt, zullen zij het nooit weten.
Verder is het wel zo dat de adoptielanden steeds strenger worden wat betreft ziektes van de ouders. Op dit moment lijken Haiti, Bolivia en Lesotho niet zo moeilijk te doen, maar dat kan snel veranderen.
Er bestaat trouwens een yahoomailinglijst voor mensen met een ziekte of handicap die willen adopteren, het adres is www.groups.yahoo.com/group/adoptie-handicap

Ik hoop voor iedereen dat het lukt om te adopteren en wij zullen er zeker ook voor vechten, maar op het moment is het erg moeilijk om te geloven dat het nog gaat lukken.

Monika

Paul&Maris
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Do 05 Apr 2007 23:18
Contact:

Reactie van een lotgenoot

Berichtdoor Paul&Maris » Vr 06 Apr 2007 00:24

Hallo Remco en anderen,

De verhalen over de ziekte komen mij bekend voor. Ook ik heb zaadbalkanker gehad en ben hierdoor onvruchtbaar geworden. Mijn verhaal is op deze site bij de lotgenoten terug te vinden en is ook overgnomen door www.stichtingkernzaak.nl . Daarnaast is het onlangs ook opgenomen in het boek "Zaadbalkanker - Feiten en ervaringen"

Na de eerste operatie en voor de eerste chemokuur is er een poging gedaan om zaad in te vriezen, maar dat is niet gelukt vanwege de slechte kwaliteit. Ik was toen 16 en heb daarna niet veel gedacht aan eventuele onvruchtbaarheid. Ik heb pas laat besloten om dit te laten testen, dit heb ik pas gedaan in Maart 2005.
De klap kwam dan ook hard aan bij mij en mijn vriendin, Maris, toen bleek dat ik onvruchtbaar was.

De opties die overblijven zijn adoptie en een zaaddoner. ik vind het nog maar moeilijk te verkroppen dat ik onvruchtbaar ben en er dus geen kleine Paul/Maris op de natuurlijke manier zal komen.
Mijn situatie komt overeen met die van remco:
"De teleurstelling was dan ook extra groot, toen na de operatie bleek, dat die zieke bal de enige van de 2 was die nog iets van zaad produceerde, de andere heeft blijkbaar nooit iets gedaan, want na een spermaonderzoek (mijn 3e) bleek dat er nu helemaal geen zaad meer in mijn kwakje was te vinden, zelfs geen dood of te traag zaad. Dat was dus defintief einde oefening voor een biologisch eigen kindje. ""

Maris heeft al het een en ander opgezocht over adoptie en we proberen ook nog iets te vinden over bevruchting met donorzaad, maar hier nog weinig over kunnen vinden. kan iemand hier iets meer over zeggen of links geven naar sites met informatie?

Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar wat betreft adoptie heb ik toch een paar bezwaren/minpunten/hoe-je-het-dan-ook-wil-noemen:
1. Ik had toch een bepaald ideaalbeeld bij het krijgen van kinderen. De zwangerschapsperiode, de geboorte, de kleine die de neus heeft van mij en de ogen van Maris(om maar wat te noemen). Dit is iets waar je bij adoptie niet mee te maken krijgt, een ideaalbeeld waar je vanaf moet stappen. En dat valt mij nu erg zwaar.

2. Onzekerheid / afwachten . Adoptie brengt een hoop onzekerheid met zich mee, lange periodes van afwachten, alles waarvan ik genoeg mee te maken heb gedurende mijn hele ziekteperiode. Er is ene hele procedure te doorlopen, waarbij veel afwachten en onzekerheid komt te kijken. ik las hier al de verhalen over de mogelijke afwijzing gezien de ziektegeschiedenis. Is het zeker dat je een kind kan adopteren na al die jaren? Loopt het alsnog uit op niets? Dit zijn allemaal dingen waar ik niet vrolijk van wordt en mezelf de vragen stel of ik dat wel wil. Ik ben vanaf mijn 16de al bezig met de ziekte en ben nu inmiddels 30 en 3,5 jaar "schoon". Ik wil ook quality time met Maris en me niet voortdurend druk hoeven te maken over de hele procedure en of het wel gaat lukken of niet. Ik wil zoveel moeglijk uit mijn leven samen met maris halen en dat houd dus in een hoop leuke dingen doen en niet me de eerst komende paar jaar weer druk hoeven maken over van alles.

3. Kinderen met een handicap. Bij diverse adoptielanden staat er dat je ook rekening moet houden met een kind met een lichte handicap. ziektegeschiedenis, handicap. In hoeverre kan je ervoor kiezen of je een kind met een handicap niet wil? Klinkt misschien erg egoistisch maar als ik ervoor zou kunnen kiezen dan zou ik geen kind met een handicap willen. ik heb genoeg meegemaakt de laatste 15 jaar. Zie ook punt twee.

Bij zaaddonatie is er voor punt 1 nog een kans op het meemaken van de zwangerschap, geboorte en de ogen van Maris....Dit weegt voor mij wel erg zwaar. Daarnaast is er wel weer kans op punt 2 en 3. Je weet ook niet wat je krijgt, of het gezond is en is er dus ook de onzekerheid / afwachten.

De punten klinken misschien raar, egoistisch, maar hoor graag jullie meningen / ervaringen. We hebben het er vanavond samen pas eigenlijk voor het eerst "echt" overgehad en het bovenstaande speelt nu vooral bij mij. Maris zou zo voor adoptie kunnen gaan en heeft zich daar ook al aardig in verdiept. Ik ben ook niet tegen adoptie ofzo, maar ben mij hier nu pas in aan het verdiepen. Ik weet niet goed wat ik wil en dat probeer ik nu uit te zoeken.

Reacties zijn welkom, liefst in het forummaarmag ook via de mail of msn. email is terug te vinden in ons profiel.

Groeten,

Paul & Maris


Terug naar “Zaadbal- en peniskanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten