22 jaar, pap3a, CIN2 en veel frustraties.
Geplaatst: Zo 13 Jul 2014 04:06
Ik ben een dame van 22 jaar jong. En wil mijn verhaal hier graag delen.
Zo'n 8 maanden geleden was mijn eerste bezoek bij de huisarts. Ik had bloedingen en dan vooral na de gemeenschap. De dag na de gemeenschap had ik ook onwijs last van mij buik. Het voelden aan als menstruatie kramp. Maar na dag 2 hield het op en was het weer over. Toch zat het me niet lekker. Ik besloot om naar de huisarts te gaan, en ook ik kreeg de hele lijst van soa's, uitstrijkjes en bloed prikken. Uit het uitstrijkje bleek ik pap3a te hebben. Ik schrok, het klonk in mijn oren vrij hoog. Maar na enig onderzoek gedaan te hebben bij vriendinnen en natuurlijk de arts viel het wel mee. De arts vertelden mij dat de pap al verhoogd kon zijn als je weerstand zwakker was. Wel stuurde hij mij naar de Gyneacoloog toe in het ziekenhuis. Hier stond ik best van te kijken want waarom moet ik dan naar het ziekenhuis? Ik ben naar het ziekenhuis gegaan en ze zei dat ze niks raars kon vinden. Ze vertelden mij dat ik over 6 maanden terug moest komen om opnieuw een uitstrijkje te doen. Ik weer een afspraak gemaakt bij de huisarts en het bleek nog steeds pap3a te zijn. Ze maakte zich wat zorgen. Waar ik niks van begreep, want de vorige keer waren ze zo rustig en was er naar mijn idee niks aan de hand. De dokter vertelden mij dat ze niet kunnen negeren dat er iets aan de hand is. Ze zei: het is goed dat het niet slechter is geworden, maar we kunnen niet zeggen dat er niks is. Vervolgens moest ik weer naar het ziekenhuis, ik heb gezegd dat ik nu naar een ander ziekenhuis wil, een ziekenhuis waar kennissen ook naartoe zijn gegaan. Ook omdat ik wilden dat er een heel ander iemand naar keek. Zonder enige informatie van hoe of wat kwam ik in het ziekenhuis terecht. Bang, ontwetend en helemaal geen informatie wat er nu eigenlijk zal gaan gebeuren. Ik was misselijk, gespannen heel mijn maag stond op zijn kop. Uiteindelijk kon ik dan naar binnen. Vervelend wat er gebeurde en ontspannen is moeilijk, maar het valt allemaal mee. Hij heeft een stukje weefsel weggehaald en moest 2 weken wachten. 2 heleee langen weken!! Uiteindelijk kreeg ik de uitslag: CIN2. Oke ik wist het kan CIN1, 2 of 3 zijn. Wat houd 2 dan in?! Ik heb een uur later terug gebeld om mijn vragen beantwoord te krijgen. Ze willen namelijk zo lang mogelijk wachten om het eventueel weg te halen. Ik heb een kinderwens en ze willen het zeker bij jonge dames zo min mogelijk behandelen. Nu schijn de kans erin te zitten dat het minder word, maar het kan ook zijn dat het gelijk blijf of erger word. Dus weer na 6 maanden een uitstrijk. Ik ben gefrustreerd, want waarom moet ik wachten. Ik wil er klaar mee zijn! Ik wil kinderen! Het voelt nu alsof mijn tijd tikt. Over 6 maanden is het dan erger? Of juist veel minder? Wanneer ze het eventueel weg moeten halen omdat het b.v. erger is geworden. Is het zwanger worden en blijven veel lastiger. Er gaat zoveel rond in mijn hoofd..
Zo'n 8 maanden geleden was mijn eerste bezoek bij de huisarts. Ik had bloedingen en dan vooral na de gemeenschap. De dag na de gemeenschap had ik ook onwijs last van mij buik. Het voelden aan als menstruatie kramp. Maar na dag 2 hield het op en was het weer over. Toch zat het me niet lekker. Ik besloot om naar de huisarts te gaan, en ook ik kreeg de hele lijst van soa's, uitstrijkjes en bloed prikken. Uit het uitstrijkje bleek ik pap3a te hebben. Ik schrok, het klonk in mijn oren vrij hoog. Maar na enig onderzoek gedaan te hebben bij vriendinnen en natuurlijk de arts viel het wel mee. De arts vertelden mij dat de pap al verhoogd kon zijn als je weerstand zwakker was. Wel stuurde hij mij naar de Gyneacoloog toe in het ziekenhuis. Hier stond ik best van te kijken want waarom moet ik dan naar het ziekenhuis? Ik ben naar het ziekenhuis gegaan en ze zei dat ze niks raars kon vinden. Ze vertelden mij dat ik over 6 maanden terug moest komen om opnieuw een uitstrijkje te doen. Ik weer een afspraak gemaakt bij de huisarts en het bleek nog steeds pap3a te zijn. Ze maakte zich wat zorgen. Waar ik niks van begreep, want de vorige keer waren ze zo rustig en was er naar mijn idee niks aan de hand. De dokter vertelden mij dat ze niet kunnen negeren dat er iets aan de hand is. Ze zei: het is goed dat het niet slechter is geworden, maar we kunnen niet zeggen dat er niks is. Vervolgens moest ik weer naar het ziekenhuis, ik heb gezegd dat ik nu naar een ander ziekenhuis wil, een ziekenhuis waar kennissen ook naartoe zijn gegaan. Ook omdat ik wilden dat er een heel ander iemand naar keek. Zonder enige informatie van hoe of wat kwam ik in het ziekenhuis terecht. Bang, ontwetend en helemaal geen informatie wat er nu eigenlijk zal gaan gebeuren. Ik was misselijk, gespannen heel mijn maag stond op zijn kop. Uiteindelijk kon ik dan naar binnen. Vervelend wat er gebeurde en ontspannen is moeilijk, maar het valt allemaal mee. Hij heeft een stukje weefsel weggehaald en moest 2 weken wachten. 2 heleee langen weken!! Uiteindelijk kreeg ik de uitslag: CIN2. Oke ik wist het kan CIN1, 2 of 3 zijn. Wat houd 2 dan in?! Ik heb een uur later terug gebeld om mijn vragen beantwoord te krijgen. Ze willen namelijk zo lang mogelijk wachten om het eventueel weg te halen. Ik heb een kinderwens en ze willen het zeker bij jonge dames zo min mogelijk behandelen. Nu schijn de kans erin te zitten dat het minder word, maar het kan ook zijn dat het gelijk blijf of erger word. Dus weer na 6 maanden een uitstrijk. Ik ben gefrustreerd, want waarom moet ik wachten. Ik wil er klaar mee zijn! Ik wil kinderen! Het voelt nu alsof mijn tijd tikt. Over 6 maanden is het dan erger? Of juist veel minder? Wanneer ze het eventueel weg moeten halen omdat het b.v. erger is geworden. Is het zwanger worden en blijven veel lastiger. Er gaat zoveel rond in mijn hoofd..