dementie n.a.v alvleesklier kanker?

[inger]

Mijn moeder, een gezonde sterke vrouw die nooit ziek is geweest en zeer slim is, kreeg afgelopen september de diagnose pancreaskop-carcinoom. Ze werd geel en heeft meerdere stents gehad omdat die steeds verstoptten en ze dus doodziek weer opgenomen moest worden Haar conditie ging dus met sprongen achteruit.
Ze heeft een Whipple operatie ondergaan, waarbij gezien werd dat in 5 van de 10 lymfe klieren kankercellen zaten.
Op dit moment zijn de bloedwaarden, scans en echo's allemaal prima in orde en zou ze dus eigenlijk niets moeten mankeren.
Helaas is ze na de operatie niet meer gaan eten, kan haar maag niets meer verdragen en is ze meerdere malen uitgedroogd en ziek weer opgenomen in het zhs. Van de 6 maanden heeft ze er ongeveer 4,5 in het zhs doorgebracht en kwam er iedere keer slechter uit.
Inmiddels ligt ze met een sondeslang in haar darm in een verpleeghuis, te liggen.
Ze kan zelf niets meer, is incontinent en ook haar hersens lijken op hol te zijn.
Ze vergeet dingen, verteld verhalen die niet waar kunnen en blijken te zijn.
Zo ijdel als ze altijd was, doet ze nu haar dekens open pulkt haar luier af en ligt met been in de lucht te wachten op een verschoning.
Is er iemand hier die een verklaring heeft voor dit alles? Of eenzelfde ervaring?
Zelf zegt ze weer op te knappen en binnenkort naar huis te willen, maar ze kan haar lichaam nog niet verplaatsen in bed.
Maar ik zie dit echt niet gaan gebeuren.
Vooral die dementielijkende toestand (uiteraard beginnend, ze doet ook nog veel goed) heb ik voor mezelf hooguit de verklaring dat haar hersenen te vaak zonder voeding dus zuurstof zijn geweest?

Iemand een antwoord voor me?
Alvast bedankt
Inger

[r.landouw]

hallo Inger,

mijn naam is Ron Landouw.
het is niet niks wat je nu moet doorstaan.
heb ook alvleesklier kanker.
hopelijk achter de rug.
na de whipple operatie voor alle zekerheid chemokuur.
dat is niet zonder gevolgen gebleven.
niet zo erg als bij jouw moeder, maar vooral het korte termijn geheugen is aangetast.
bij alles wat ik doe of wil doen moet ik nu echt scherp nadenken.
anders vergeet ik het een en ander, of doe het helemaal verkeerd.
eten gaat soms goed, dan weer moeizaam (smaakt me niet, geeft pijn in de maag)
stoelgang ook niet 100%
mijn gebit is in slechte conditie.
tanden en kiezen brokkelen af, email en glazuur verdwijnt.
altijd moe, soms pijn in de operatiewond.
mijn vraag: heeft jouw moeder ook chemokuur gehad?
misschien verschillende kuren?
aarzel niet dit te bespreken met de behandelende geneesheren.
stel desnoods een lijst op met gedragingen van jouw moeder die je niet begrijpt.
vraag ernaar, vraag door.
wees er wel op bedacht dat de antwoorden niet positief hoeven uit te vallen.
laat jouw liefde voor je moeder altijd blijken.
beterschap voor jouw ma.
voor jou: veel sterkte.
Ron.

[stoffeltje]

hoi inger,
wat moeilijke situatie waar jullie nu inzitten.
heb je deze vraag al bij een arts neergelegt?
als ikzelf "mijn"mening geef <maar ik ben geen arts!!>
om van een gezonde vrouw ,in zo een toch korte tijd .zoveel mee te moeten maken,
naar een afhankelijk persoon te moeten veranderen.
bij wie het lichaam ook niet meer doet wat ze wil!
en de geestelijke klappen daarbij!
dat je daar ook geestelijk <tijdelijk> of blijvend er wat aan over kan houden.
maar ik ben geen arts!!
een duidelijke verklaring kan ik hier dus niet op geven.
wees er voor je moeder en probeer er voor haar te zijn.
ik hoop dat mensen met een ervaring hier op topic reageren.
sterkte stoffel..

[liddy]

Wat naar dat dit je moeder allemaal moet overkomen.
Je hersenen blijven werken, zolang er zuurstof naar toe gaat.
Door een ziekenhuisopname raak je ontregelt. Hoe jonger je bent, hoe beter je daarmee om kunt gaan.
Hoe ouder hoe slechter.
Jouw moeder is, noodgedwongen, steeds van omgeving verandert.
Voordat ze er enigszins aan gewen was, verhuisde ze alweer.
Het heeft tijd nodig, voordat ze meer haar oude gedrag begint te vertonen.
Maak je niet druk over naar huis gaan. Dat is voorlopig niet aan de orde.
Ze moet eerst laten zien dat ze dat aan kan.
Je mag er wel in mee gaan in het verlangen weer naar huis te gaan, maar stel daar dan wel voorwaarden aan.
Zo van: "om naar huis te kunnen, moet je wel kunnen lopen.
Nu kan het nog niet, eerst hier opknappen."
Je ontneemt haar dan niet de hoop nog naar huis te kunnen, maar zegt wel dat er voorwaarden zijn.
Sterkte.

[inger]

Dank jullie wel voor de reacties.

Voor Ron, wat geweldig dat het er in ieder geval op lijkt dat je het achter de rug hebt. Behalve de gevolgen dan natuurlijk.

Mijn moeder heeft geen chemo gehad, werd wel aangeboden maar niet aangeraden omdat haar conditie al zo vreselijk slecht was toen. Ze wilde dat zelf ook niet, voelde zich al ziek genoeg.
Maar ze heeft uiteraard wel een aantal keren flink voeding en ws zuurstof tekort gehad dus het verbaasd me allemaal niet.
De vraag blijft alleen, zijn er 2 processen aan de gang of is de één het gevolg van de ander?
Kijk, uiteindelijk maakt het niet uit, dat weet ik wel. Ik ben zelf ziekenverzorgende geweest en weet dus alles van dementie, maar niet i.c.m kanker.
Vandaar mijn vraag, zou het iets tijdelijks kunnen zijn?

Mijn moeder is me er niet minder om, ik kan er ook goed mee omgaan, alleen wil je zo graag begrijpen he en dat doe ik nog niet.
Voor mij is het allang duidelijk dat ze niet meer naar huis komt, maar ik ben haar spreekbuis en wil dus ook ervaringsdeskundigen horen over het hoe en waarom. Gewoon om onze omgevingsmensen ook te kunnen vertellen waar we staan nu.
Artsen zijn niet alleswetend he.

Bedankt voor het meedenken
Groetjes van Inger