Ook ik ben partner van?

[patricialafaille]

Hallo allemaal,
Ik ben 40 jaar heb 2 dochters (7 en 11 jaar) en mijn man is 7 februari 2010 overleden. Bij hem is in sept. 2008 weke delen sarcoom geconstateerd. De eerste tumor was niet te typeren, er zaten meerdere typeringen in. Wel hadden we te maken met de hoogste gradatie mogelijk. Dus al met een slecht pakket. Vanaf dat moment kregen we alleen maar tegenslag op tegenslag. Uiteindelijk had hij verscheidene tumoren in en rondom ruggewervels en rondom het ruggemerg. Op zijn beide longen zaten ook plekken die eerst rustig leken maar na verloop van tijd kwamen ook daar meer plekken bij. Hij is maar 43 jaar geworden. Ik loop nog steeds met ongeloof. Ook al wisten we dat we in een slecht pakket zaten. Ik kan er nog steeds niet bij dat hij er niet meer is, dat we nooit meer de dingen samen zullen doen zoals we altijd gedaan hebben. Het voelt alsof ik voor de helft ben geamputeerd. Het doet alleen maar pijn.

[stoffeltje]

hallo patricia,
allereerst nog gecondoleerd met het verlies van je man en de vader van je kinderen!

en nog zo jong.
geef jezelf tijd om door de ergste rouwperiode heen te gaan samen met je kinderen.
zoek hulp met het verwerken,huisarts,dominee of groep waar je gezamelijk erover kunt praten.
ook open staan voor de emoties van je kinderen.
en ook proberen weer de leuke dingen voor hun op te pakken.
het klinkt makkelijk maar is o"zo zwaar.
praat veel ,het verlies is nog zo vers.
opeens in je eentje verder moeten, is moeilijk te vatten ,je mist je maatje.
hou de mooie momenten vast en praat ook daar met je kinderen over.
knuffel de kinderen extra.
hou je niet groot ,kinderen voelen dat,zeg dat je verdriet hebt.

over de ziekte van je man daar heb ik geen ervaring mee.
heel veel sterkte en als je wat kwijt wilt of vragen hebt kan je hier altijd terecht!!
stoffeltje..

[patricialafaille]

De tijd vliegt voorbij....de wereld draait door....maar mijn wereld staat nog steeds stil....
Het is verschrikkelijk stil en de pijn lijkt tot nu toe alleen maar erger te worden.
Onze twee lieve meiden hebben het ook steeds moeilijker. Hoe meer tijd er voorbij gaat, hoe groter het gemis wordt.

Hans was een actief mens, een echte vader die alles voor zijn meiden overhad en mijn zielsverwant. We deden daadwerkelijk alles samen, maar dan ook alles. Gingen nooit alleen op pad.... Dit voelde voor ons goed en nu is dat alles weg. Ik moet het allemaal alleen doen. Maar dat wil ik niet, het enige wat ik wil is terug in de tijd en hem weer vast kunnen houden, tegen hem praten, ruzie maken en het weer goed maken, het kunnen horen en ruiken. Ik weet natuurlijk ook heel goed dat dat nou hetgene is wat niet kan.

Mensen zeggen tegen me dat ik aan de leuke dingen moet denken die we hebben meegemaakt en gedaan samen, dat is op zich een goed idee. Maar het brengt me niet het positieve gevoel wat beoogd wordt. Ik krijg er juist alleen nog maar meer verdriet van omdat het juist hetgene benadrukt wat we nu niet meer hebben samen.

Speciale dagen, moederdag, vaderdag, onze trouwdag en de verjaardag van onze oudste dochter zijn alweer geweest. Volgende week is hij eigenlijk jarig...Oh wat voelt het verschrikkelijk. Iedere keer weer staat er iemand mijn hart met een mes te bewerken.

De grafsteen....ik heb een eerste afspraak gehad bij het bedrijf....weet nog niet precies wat het moet worden. De man aldaar was wel heer aardig en begaan, maar er rondlopen en vervolgens met modellenboeken de deur weer uit gaan maakte het WEER zo echt en definitief!!! 14 jaar geleden hadden we boeken voor onze trouwkaarten in huis en daarna twee maal boeken voor geboortekaarten en NU AL de boeken voor gedenkmonumenten!!!! Hoe kan het nou allemaal zo snel gegaan zijn? Dat klopt toch helemaal niet!!

Dit verhaal zal vast warrig overkomen, maar het geeft wel ongeveer weer hoe ik me op dit moment voel.

DE zin: "ach meid als het eerste jaar maar geweest is dan gaat het allemaal wel weer. Je moet gewoon alles eerst een keer gehad hebben." Wie zegt er dat het daarna beter wordt, wie heeft dat bedacht? Ik weet dat mensen graag wat tegen me zeggen en ook dit met de bedoeling om me op te fleuren, maar soms zou ik willen dat ze maar niet al die dingen zeiden, maar gewoon mij rotgevoel beamen en verder niet.

Verdriet en wanhoop en onbegrip......Mijn berg is zo groot, dat ik niet weet waar te beginnen. De ziekteperiode van Hans zat vol wanhoop momenten waar we geen tijd voor hadden omdat het volgende slechte bericht alweer op ons stond te wachten. Ik heb Hans met veel liefde en heel mijn hart en ziel verzorgd, er alles aan gedaan dat hij het zo comfortabel mogelijk had. En toch kon ik hem hiervoor niet behoeden. Ik heb geen energie voor mijn stapel met verdriet en hierdoor al helemaal niet voor de stapels van onze twee meiden erbij. Zij zijn ook regelmatig heel verdrietig en ik kan dan niet de moeder zijn die ik altijd was. Als onze jongste (7) bij mij hartversscheurend ligt te schreeuwen dat ze pap terug wil en dat ze hem zo mist dan kan ik alleen haar pijn en verdriet maar bevestigen maar ik kan het niet wegnemen, wat ik graag voor haar zou willen. Onze oudste is een binnenvetter en stapelt het op tot ze echt niet meer kan.

Volgens de psychologe moet ik alles gewoon eerst maar eens laten gebeuren het echte verwerken (dingen een plek geven) komt later. Maar ik moet wel er soms uit, ook voor mezelf...Dus dat probeer ik dan, maar o wat heb ik een foeihekel aan de buitenwereld. Alles, maar dan ook alles is confronterend. Geeft mij iedere keer weer de bevestiging dat dat voor mij/ons niet meer is. Ik doe de standaard dingen en kom voor mijn kinderen mijn bed uit, kook omdat zij goed moeten eten, eet omdat ik ze het goede voorbeeld moet geven en ga voor hun naar de camping. Camping...we hebben het in mei uitgeprobeert. Voor het eerst zonder Hans. De kinderen hadden het super, maar ik wilde iedere dag wel kruipend terug. Voordat we het van mei hadden geboekt had ik al voor de zomer twee weken geboekt, maar daar kijk ik nu dus helemaal niet meer naar uit (voor zover ik dat eigenlijk toch al niet deed) want ik wil eigenlijk niet weer hetzelfde gevoel hebben als in mei. Er gaan wel kennissen mee. Maar dat maakt voor mijn gevoel niet uit. Het erge van de camping vind ik dat je geen enkel moment hebt dat je je kunt afsluiten van de buitenwereld. Als ik hier thuis niet wil horen of zien dan doe ik de ramen en deuren dicht en dan merk ik niets meer van andermans leven. Maar op de camping krijg je dat natuurlijk niet voor elkaar. Ook in de caravan hoor je nog steeds letterlijk wat er bij de buren gaande is. Waarom dan naar de camping?....inderdaad dus voor de kinderen. Hoewel ik me nu soms wel afvraag waar de grens ligt van "alles"voor de kinderen en toch maar even voor jezelf kiezen. Want de buitenwereld zegt alleen maar dat ik door moet voor de kinderen.En als ik dat nou even niet meer wil? Wat dan?

Ik mis Hans, hou ontzettend veel van hem en ben nog steeds van mening dat ik niet zonder hem kan en eigenlijk ook niet wil!!!

Patricia

[liddy]

Je bent goed bezig.
Toen voor mij het eerste jaar voorbij was, wist ik als er weer een verjaardag kwam,
dat het me de vorige keer gelukt was om hem door te komen.
Dat besef hielp een beetje om de dag door te komen.
Ja, er zijn dagen die niet om door te komen zijn.
Wat mij heeft geholpen is de tip om de dagen te waarderen in een agenda.
Aan het eind van de dag pakte ik mijn agenda.
Was de dag voorbij gekropen, dan zette ik een 'minnetje' of meerdere 'minnetjes'.
Als er iets op de dag gebeurd was, waardoor ik even gelachen had of me prettig gevoeld had, dan zette ik een 'plusje'.
In mijn herinnering had ik enkel slechte dagen. Door na een week terug te kijken, merkte ik dat er ook wel eens een 'plusje' stond.
Dus er was iets geweest in die week, wat ik als plezierig had ervaren, echter compleet vergeten was.
De bedoeling van deze methode is dat je meer besef krijgt van je eigen gevoelens, dus ook de goede.
Dit is slechts een hulpmiddeltje. De hoop is dat er steeds meer 'plusjes' staan.
Er zullen altijd dagen met een 'minnetje' zijn, die schijnen bij het leven te horen.
Rouwen kost veel tijd.
En zodra je weer op de camping staat en je mist Hans zo erg, praat dan met Hans en bedenk je dat hij weet dat je het moeilijk hebt,
echter hij is zo trots op je dat je toch gegaan bent.
Als de tent ingericht is, ben je geneigd om te zeggen "de tent is klaar, maar als Hans erbij was geweest, was het veel sneller gegaan".
Probeer dat om te buigen in "de tent is klaar, Hans zou blij zijn voor ons."
Dus niet 'maar' en dan iets negatiefs, echter 'Hans zou het ons gunnen', 'Hans kon er ook zo om lachen' ...
Ik hoop zo voor je dat de komende tijd op de camping je ook plezierige momenten oplevert.