Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hoi ik ben Hans en net als mijn vrouw 48 jaar.
Sinds januari 2010 is het bekend geworden dat mijn vrouw longkanker met uitzaaiingen naar de lymfeklieren rug en hersens.
Na de eerste schok te hebben gehad en diverse chemo's, is er verder ook een bestralingstraject geweest voor haar hersens.
Op dit moment is zij erg depressief en zeer prikkelbaar, ook is inmiddels bij haar zoveel haar uitgevallen
dat ze 2 weken geleden heeft besloten de rest er af te laten scheren.
Ze slaapt erg veel en is heel erg moe, het chemotraject heeft alleen de longtumor wat kunnen verkleinen
niet helemaal weg doen nemen. Omdat deze tumor op de een zeer moeilijke plek zit is een operatie niet mogelijk.
Kortom ik zal binnen een niet te bepalen tijd haar tot mijn groot verdriet men steun en toeverlaat kwijt raken.
Wij zijn al ruim 28 jaar getrouwd en hebben geen kinderen (helaas) tot overmaat van ramp ben ik
al vanaf september 2009 bedlegerig na een mislukte rug operatie ben ik zeer beperkt wat betreft bewegen en mobiliteit.
Mij vrouw slaapt veel en is ook aan het inleveren wat haar conditie betreft. Dus er staan hier nu 2 ziekenhuisbedden binnen.
Wij zitten dus veel op elkaars lip, dit brengt enorme spanning met zich mee.
Maar als ik na de toekomst kijk ben ik zeer blij dat ik nu nog soms eens met haar in de clinch lig,
ik ben zelf op dit moment erg kwetsbaar en huil veel en de pijn is niet te houden, dus ik ben nu wat down en erg geprikkeld.
De onmacht en het onzekere van wat komen gaat heeft zich meester van mij gemaakt, met het gevolg dat ik nu bijna zelf overspannen ben.
Ik wil zoveel mogelijk nog er zijn voor haar, maar het vele ziekenhuisbezoek kan ik fysiek bijna niet.
Ook dat is weer stof tot discussie hier, het valt me zwaar erg zwaar.
De angst om in de toekomst alleen te zijn bekruipt me steeds meer, zeker omdat ik zelf niet zo goed uit de voeten kan.
En ik weet ik moet NU nog proberen te genieten van de dingen samen, echter ik betrap mezelf er steeds meer op dat
ik verder de toekomst ga zien van het alléénzijn.
Het is gewoon MOEILIJK, ik weet me even geen raad nu.
Bedankt voor het mogen opschrijven van deze gedachte.

Bewonderingswaardig hoe jij nog 'staande' weet te houden.
In hoeverre is er begeleiding van de huisarts?
Normaal is het al moeilijk, laat staan in de positie waarin jij zit.
Heel goed dat je schrijft dat je je emoties laat komen.
Hopelijk hebben jouw vrouw en jij al een gesprek gehad over haar wensen.
Want hoe langer je wacht met zo'n gesprek hoe moeilijker het wordt.
Wees in ieder geval welkom hier.
Sterkte.

hallo hans,
allereerst altijd welkom en knap dat je het hier neerschrijft!
een dubbel zware situatie waar je je in bevindt.
de mogelijkheden om wat ontspanning en tijd voor jezelf te hebben zijn beperkter dan bij andere.
is er voldoende thuishulp?
het van je "afschrijven" is al een stukje voor jou alleen!
dat heb je wel nodig!
is er fam. die jullie wat steunen?
als je het moeilijk hebt wip dan even langs, er is altijd een luisterend oor voor "jou" !!!
het is voor jullie beide moeilijk, maar ik kan me voorstellen dat je af en toe met je gevoel geen kant op weet.
is er voor je vrouw iemand om mee te praten, bv. de huisarts?
uit je emotie"s !
en wat betreft het mogen opschrijven, het is alleen maar goed!
heel veel sterkte..
stoffeltje

hoi Liddy en Stoffeltje.
Ik heb wel wat steun aan de huisarts hoor maar ja zij heeft ook haar andere drukke werkzaamheden, maar ik kan der altijd bellen.
Wij hebben nu alles op papier dat heb ik afgedwongen want mijn vrouw zit nu in de afschuiffase maar ik heb het toch voor elkaar gekregen.
1 schoonzus begrijpt me wel en die steunt me wanneer mogelijk echter ik kan nooit vrijuit praten wij liggen naast elkaar op 2 bedden in de kamer hier.
ik ben voor het éérst in mijn leven ECHT BANG, MACHTELOOS ONZEKER en vooral erg VERDRIETIG.
na 3 keer een rugoperatie te hebben ondergaan wordt er begin september in een ander acedemisch ziekenhuis bekeken of er voor mij nog enige kans en hoop is dat er een klein beetje vooruitgang geboekt kan worden.
Ik moet naar een Neuroloog en een Neurochirurg en revalidatiearts, voorheen zou ik ook wel wat angst hiervoor hebben maar nu zeer zeker.
Mijn vrouw is en was men maatje maar nu is zij niet meer bij machte om mij optimaal te steunen, dus ik ben BANG en daarom voel ik me vaak een watje een loser want er zijn zovele alleen.
Ik heb wel wat maatschappelijk werk maar dat is een hele goeie man, begrijp me goed maar ik kan niet JANKEN bij hem.
Dat wil ik eens echt JANKEN maar ja ik kan dat niet er is altijd wat hier in huis .
Met gevolg dat ik steeds meer VERDRIET heb.
ik kijk weer deze week hoe het verder gaat, en zie wel hoe of wat.
Maar ik wil jullie wel bedanken voor jullie fijne reactie BEDANKT!!!
Groetjes Hans