Partner van prostaatkanker patiënt

Partners van patiënten beleven de ziekte weer heel anders. De kans om alleen achter te moeten blijven is reëel. Gelukkig genezen veel kankerpatiënten, maar toch. Je zou zo graag eens met andere partners willen overleggen. Hoe komen zij door deze moeilijke periode heen? Op dit forum kan dat! (per juli 2009)
coni
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Ma 28 Mar 2011 15:28

Partner van prostaatkanker patiënt

Berichtdoor coni » Ma 28 Mar 2011 16:00

Hallo, ik ben Nicole en ben 43 jaar oud ik ben getrouwd ( 2005 ) met Cor hij is 52 ... In december is tijdens een pre operatief onderzoek voor een hartoperatie bij mijn man met toeval een verhoogde PSA waarde ontdekt en een verhoogde PSA waarde houdt vaak in dat er prostaatkanker aanwezig is bij aanvullend onderzoek is dit dan ook bevestigd.De manier waarop ons dit werd verteld verdient nu niet echt de schoonheidsprijs ... we waren dinsdags in Nieuwegein geweest voor de voor onderzoeken en vrijdags werd ik gebeld met de vraag of we op maandag bij de uroloog konden komen ... ik vroeg toen of dit te maken had met de komende hartoperatie en daar werd toen "ja" op geantwoord. Dus wij daar 's maandags heen en we gaan zitten en de uroloog begint me een verhaal af te steken en we begrepen er niets van ... toen de beste man eindelijk klaar was vroeg ik hem op de man af: WAAR HEBBEN WE HET IN GODSNAAM OVER over wat voor waardes wordt er gepraat en wat houdt het allemaal in??? Waarop de uroloog zei: Maar is U dan helemaal niets verteld?? En ik zei dus nee ... nou zegt die man jullie moeten er rekening mee houden dat U prostaatkanker heeft ... :evil: nou toen zakte de grond toch echt wel even onder onze voeten weg .. we hadden ons voorbereidt op de zware hartoperatie maar niet op het feit dat er kanker werd gevonden dus dit kwam echt heel hart aan ... Afijn om een heel lang verhaal kort te houden is er gezegd dat mijn man eerst aan zijn hart geholpen moet worden want anders doorstaat hij de prostaatoperatie niet dus dit neem je van de artsen aan en je gaat in die volgorde het traject in ... mijn man kreeg wel hormonen om de kanker te remmen. Na lang het internet af gezocht te hebben kwamen we in Gronau terecht want daar zouden ze gespecialiseerd zijn in de Da Vinci methode ( opereren met een robot ) achteraf hebben we daar vanaf gezien mede doordat het een commercieel "bedrijf" is en de taal barrière ... toen kwamen we in Arnhem daar opereren ze ook met de robot maar daar zagen ze een operatie niet zitten ivm de bloedverdunners ... toe zijn we terug gegaan naar Nieuwegein nou die gaven het zelfde antwoord als in Arnhem maar het zou nog uitgebreid besproken worden en dat horen we donderdag 31 maart maar we moeten er van uit gaan dat ze daar ook niet opereren .. tenslotte zijn we in Deventer terecht gekomen en daar troffen we een arts die begreep hoe wij ons voelde en die begreep waarom we niet over 1 nacht ijs gingen en die heeft ons alles tot in de puntjes uitgelegd en zijn we tot het besluit gekomen dat we in eerste instantie inwendig gaan bestralen maar als de MRI aangeeft dat er meer zit dan wordt verwacht dan komt er ook 4 weken uitwendig bestralen bij dus dat is nog even afwachten.

Zo dat was de medische kant ... nu de persoonlijke kant van mijn verhaal. Mijn man was altijd een beer van een vent die voor niets of niemand bang is ... als je hem ziet is het zo een Hells Angels figuur ... kaal hoofd en een sik ... maar dat is alleen de buitenkant hoor ... maar nu hij kanker heeft heb ik een hele andere man .... alles draait nu om hem en hij is nu heel negatief terwijl hij vroeger ( voor december 2010 ) altijd heel positief was met van alles en als ik in een dip zat haalde hij me er altijd uit ... maar nu niet meer ... hij zit echt in een negatieve spiraal en ik krijg hem er niet uit ... ik moet ook zeggen dat hij heel erg op aandacht kikt dit klinkt negatief maar zo is het wel ... voorheen al ... hij heeft ook artrose en slikt veel pillen voor de artrose en ook voor zijn hart en bloeddruk ... wat een ander heeft is niet zo erg meer want als ik over rugpijn klaag dan is het van: wil je ruilen met mijn artrose??? Met opereren ook ... wil je ruilen met mijn hartoperatie ... hij heeft alles altijd erger en nu met de kanker helemaal ... ik kan daar heel moeilijk mee omgaan tuurlijk vind ik het vreselijk dat hij kanker heeft maar hij doet net alsof hij al opgegeven is terwijl dat nog helemaal niet aan de orde is ... mijn zoontje en ik moeten ook vreselijk oppassen met wat we zeggen en hoe we dingen zeggen want als je ook maar iets verkeerds zeg dan is het oorlog ... hij vind dat ik de kanker onderschat .. nou als er 1 ding is wat je met kanker niet kan doen dan is dat het onderschatten .... ik probeer wel zo positief mogelijk te blijven want wat heb je eraan als je met zijn tweetjes op de bank gaat zitten en allebei zo negatief gaat zitten doen ... daar bereik je toch ook niets mee ... nee ik kan daar niet tegen echt niet.

Ben ik nou zo hard en begrijp ik het nu echt niet ... onderschat ik het dan toch .... Hij zegt JIJ WEET NIET HOE IK MIJ VOEL nee dat klopt maar hij weet niet hoe ik mij voel en dat is ook niet uit te leggen ... hoe doen andere dat hoe gaan andere partners met hun gevoelens om .... ik weet het soms echt niet meer en voel me de laatste tijd heel erg eenzaam en onbegrepen ....

mvg. Nicole

Terug naar “Partners van patiënten”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast