Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hoi allemaal,

Nadat mijn man na maanden van lamlendigheid en niet lekker zijn eindelijk eens naar de dokter ging hebben we vrijdag te horen gekregen dat hij kanker heeft. Waar de kanker zijn oorsprong heeft weten we nog niet, alleen dat er een gezwel van 11 cm bij en in de milt zit. Het doorloopt tot zijn alvleesklier, nog niet bekend is hoeverre die aangetast is en er een uitzaaiing van 1 cm in de lever zat.

Vandaag is hij opgenomen voor allerlei onderzoeken, de maag is schoon weten we inmiddels. Maar nieuw bloedonderzoek heeft uitgewezen dat het ook al in zijn botten zit. Ieder 2e onderzoek wat ze doen lijkt er wel een haard bij te komen. Morgen gaat hij voor een ct scan van de bovenbuik. Waarvan we de resultaten woensdag gaan bespreken. De rest van de week zijn gevuld met puncties en scan en andere onderzoeken. Over twee weken is de omvang duidelijk en kan er een behandelplan besproken worden.

Zelf ben ik alweer jaren schoon en officieel kanker vrij, maar ik vind deze situatie zoveel enger als toen bij mezelf. Maak me vreselijke zorgen, ook omdat er dus steeds een nieuwe kanker haard gevonden lijkt te worden. Vraag me af of het voor jullie ook zo moeilijk is (of was) als partner. Google laat ik inmiddels links liggen, de verhalen die ik dan lees..., ik slaap er al een paar nachten niet meer van. Heb ook moeite met mensen die doemdenken. Wil het allemaal (nog) niet horen. Maar ik wil wel mijn verhaal kwijt en dat blijkt lastig.

Groeten,

Dutchess

Wees vooral welkom hier.

Ik heb het omgekeerde meegemaakt.
Eerst kreeg mijn man kanker (helaas terminaal) en jaren later ikzelf.
Ja, ik ben het met je eens dat je beter zelf kanker kunt krijgen, dan de partner te zijn.
Het wachten op de uitslag is slopend. Je wilt zo graag helpen, maar hoe.
Probeer bij de dag te leven, loop niet vooruit op de zaken.
Heel wat makkelijker gezegd dan gedaan.
Tel niet de uren die je wakker ligt, maar de minuten die je wel slaapt. Die heb je toch mooi wel geslapen.
Nee, doemdenken is niet aan de orde, waarom zou je.
Er is toch sprake van een behandelplan wat ze gaan opstellen.
Dus er zijn mogelijkheden.
Zelf ben je het bewijs dat kanker te overleven is en je man heeft het voordeel dat de medische wetenschap
alweer veel meer mogelijkheden heeft vergeleken met de tijd dat jij kanker kreeg.

Hallo,
ook mijn man heeft kanler. In mei is bij hem door een tekort aan ijzer een dikkedarmtumor met uitzaaiien in lever en
longen ontdekt. Hij heeft nu vier chemos achter de rug en na de 6.word er weer een scan gemaakt. Ook bij ons kwam iedere keer weer een haard van uitzaaiien bij. Mijn man kan waarscheinlijk niet meer genezen.

Wij zijn ook in een horrorfilm beland! Gisteren waren wij 35 jaar getrouwd en vandaag word mijn man 60. De echte feestvreugde komt niet op. De angst is veel groter.
Het is in ons geval ook zo, dat ik er veel meer moeite mee heb dan mijn man om het te akzepteren.
Het doet zo pijn de gedachte om hem te verliezen. Gelukkig kan ik makkelijk huilen en dat doe ik ook vaak. Vooral als ik alleen ben.
Zoals Liddy schrijft om bij de dag te leven vind ik ook moeilijk. De gedachten gaan toch steeds weer naar de toekomst.
Toch proberen wij samen zoveel mogelijk nog te genieten.
Ik wens je ook sterkte
groetjes Ria

goede morgen,

ik zit hier met tranen in mijn ogen. ik ben 45 en mijn (wat vroeger de liefde van mijn leven was) man heeft sinds 2 jaar kanker en het is zo zwaar. vele van mijn "vriendinnen" zijn al gestopt te komen en volgens mijn man denk ik alleen maar aan mezelf. echt met iemand praten kan ik niet want er zijn er maar weinig die meemaken wat ik meemaak. de omgeving vind dat ik niet moet zeuren want ik heb toch geen kanker. nee dat niet maar een naaste met kanker hebben is pittig. ik stop met schrijven, kan door mijn tranen niks meer typen

groetjes denise