Uitgezaaide longkanker
Geplaatst: Vr 18 Sep 2015 10:30
Mijn oma heeft uitgezaaide longkanker.
Het begon allemaal 11 jaar geleden, ze vonden een knobbeltje in haar borst. Na veel onderzoeken en uitslagen bleek dat het "gelukkig" nog niet was uitgezaaid. Ze hebben haar kunnen opereren en alle lymfeklieren er omheen voor de zekerheid verwijderd. Na de operatie moest ze bestraald worden om de laatste cellen te doden. Na een moeilijke zware tijd konden ze zeggen dat oma "schoon" was.
We waren natuurlijk allemaal heel blij en dankbaar, tot ze 4 jaar later ontdekte dat er plekjes in haar longen zaten. Vreselijk nieuws natuurlijk. Maar oma ging ervoor ze konden het niet opereren maar met chemo en bestralingen kunnen ze de celgroei tegen gaan. Ze was erg misselijk en ziek van de chemo's en het was natuurlijk heel zwaar voor haar, maar ze is een bikkel en heeft alles mooi maar weer doorstaan. Toen alle behandelingen klaar waren moesten we een lange periode wachten in onzekerheid of het geholpen had. Ze kunnen namelijk door het littekenweefsel na het bestralen niet zien of de tumor helemaal weg is. Uiteindelijk een half jaar later hebben ze een ct-scan gemaakt en bleek dat de longtumor in zijn geheel verdwenen was. Dit had niemand verwacht en het was een wonder. Iedereen was natuurlijk heel blij en oma wist meteen dat ze dit alles niet voor niets had gedaan. Ik vond het sowieso knap hoe positief ze zelf altijd is gebleven. Elke 3 maanden kreeg ze een CT-scan ter controle en dat ging eigenlijk 2 jaar goed.
Maar na die 2 jaar ontdekte de arts een nieuwe tumor, nu met het nieuws dat er ook niets meer aan te doen is alleen chemo om het te rekken. Arme oma hoe erg is het om voor de derde keer te horen dat je kanker hebt. Ze was wel weer zo sterk dat ze de chemo ging doen en die sloeg gelukkig aan. Voor de zekerheid gingen ze een MRI maken omdat hier meer op te zien is. En op de MRI ontdekte hij verschillende uitzaaiingen, waaronder in haar botten, hersenvocht en ruggenmerg. Als je dat nieuws krijgt weet je meteen dat het er heel slecht voor staat. Oma was ook altijd heel bang dat het in haar hoofd zou komen. Een paar weken later brak haar heup, puur door de weggevreten botten, ze hebben haar nog geopereerd maar dat heeft niet lang mogen helpen voordat de prothese ook los liet i.v.m. uitzaaiingen. Veel pijn en veel verdriet en het verliezen van haar positieve instelling (wat natuurlijk meer dan logies is) Ze is nog wel voor een paar bestralingen in haar hoofd gegaan, daardoor werd ze kaal en veranderde haar gedrag. Nu kan ze niet meer lopen en komt ze vandaag uit het ziekenhuis. Het gaat erg slecht, ze eet alleen nog vloeibaar voedsel en kan eigenlijk niks meer. Ze is totaal in de war en praten gaat ook heel moeilijk. Ik weet dat het eind heel dichtbij gaat komen en het maakt me ook heel erg bang, het voelt als een nachtmerrie om haar te moeten missen straks al weet ik dat ze dan zonder pijn is.
Oma ik hou van je, heel veel je bent de sterkste vrouw die ik ken
Het begon allemaal 11 jaar geleden, ze vonden een knobbeltje in haar borst. Na veel onderzoeken en uitslagen bleek dat het "gelukkig" nog niet was uitgezaaid. Ze hebben haar kunnen opereren en alle lymfeklieren er omheen voor de zekerheid verwijderd. Na de operatie moest ze bestraald worden om de laatste cellen te doden. Na een moeilijke zware tijd konden ze zeggen dat oma "schoon" was.
We waren natuurlijk allemaal heel blij en dankbaar, tot ze 4 jaar later ontdekte dat er plekjes in haar longen zaten. Vreselijk nieuws natuurlijk. Maar oma ging ervoor ze konden het niet opereren maar met chemo en bestralingen kunnen ze de celgroei tegen gaan. Ze was erg misselijk en ziek van de chemo's en het was natuurlijk heel zwaar voor haar, maar ze is een bikkel en heeft alles mooi maar weer doorstaan. Toen alle behandelingen klaar waren moesten we een lange periode wachten in onzekerheid of het geholpen had. Ze kunnen namelijk door het littekenweefsel na het bestralen niet zien of de tumor helemaal weg is. Uiteindelijk een half jaar later hebben ze een ct-scan gemaakt en bleek dat de longtumor in zijn geheel verdwenen was. Dit had niemand verwacht en het was een wonder. Iedereen was natuurlijk heel blij en oma wist meteen dat ze dit alles niet voor niets had gedaan. Ik vond het sowieso knap hoe positief ze zelf altijd is gebleven. Elke 3 maanden kreeg ze een CT-scan ter controle en dat ging eigenlijk 2 jaar goed.
Maar na die 2 jaar ontdekte de arts een nieuwe tumor, nu met het nieuws dat er ook niets meer aan te doen is alleen chemo om het te rekken. Arme oma hoe erg is het om voor de derde keer te horen dat je kanker hebt. Ze was wel weer zo sterk dat ze de chemo ging doen en die sloeg gelukkig aan. Voor de zekerheid gingen ze een MRI maken omdat hier meer op te zien is. En op de MRI ontdekte hij verschillende uitzaaiingen, waaronder in haar botten, hersenvocht en ruggenmerg. Als je dat nieuws krijgt weet je meteen dat het er heel slecht voor staat. Oma was ook altijd heel bang dat het in haar hoofd zou komen. Een paar weken later brak haar heup, puur door de weggevreten botten, ze hebben haar nog geopereerd maar dat heeft niet lang mogen helpen voordat de prothese ook los liet i.v.m. uitzaaiingen. Veel pijn en veel verdriet en het verliezen van haar positieve instelling (wat natuurlijk meer dan logies is) Ze is nog wel voor een paar bestralingen in haar hoofd gegaan, daardoor werd ze kaal en veranderde haar gedrag. Nu kan ze niet meer lopen en komt ze vandaag uit het ziekenhuis. Het gaat erg slecht, ze eet alleen nog vloeibaar voedsel en kan eigenlijk niks meer. Ze is totaal in de war en praten gaat ook heel moeilijk. Ik weet dat het eind heel dichtbij gaat komen en het maakt me ook heel erg bang, het voelt als een nachtmerrie om haar te moeten missen straks al weet ik dat ze dan zonder pijn is.
Oma ik hou van je, heel veel je bent de sterkste vrouw die ik ken