Gedragsverandering door hersentumor

[Sjaantje123]

Hallo allemaal,

Eigenlijk wil ik hier graag alleen maar eens mijn hart luchten.
Mijn schoonzoon heeft een glioblastoom multiforma graad 4. Hij is sinds 6 jaar getrouwd met mijn lieve mooie dochter, en samen hebben ze twee geweldige kindjes.
Voor mijn schoonzoon ziek werd, was hij een leuke, stoere vader voor mijn kleinkinderen. Een harde werker, fanatieke sporter, en liefhebbende echtgenoot. (Alhoewel hij weinig thuis was)
Sinds zijn eerste epileptische aanval, waardoor er onderzoeken kwamen en deze slechte diagnose afgegeven werd, heeft hij niet eens nog 1 dag gewerkt.
Vrijwel direct bleef hij hele dagen in bed liggen en was vaak misselijk. Later bleek dit te komen door een depressie waar hij in terecht kwam.
Hij is geopereerd waarbij ongeveer 60 procent van de tumor verwijdert kon worden. Daarna bestraald en chemo.
De tumor was hierna weg. Klein beetje aankleuring van de randen.
Het is hierna ongeveer 1,5 jaar stil blijven staan. En nu is het hartstikke mis. Nieuwe tumoren die erg hard zijn gegroeid tussen de mri's in. (6 weken)

En nu komt het vervelendste deel van mijn verhaal...
Op internet lees je veel over gedragsveranderingen bij hersentumoren. Het lijkt alsof iedereen hier heel liefdevol mee om kan gaan.
Dit konden wij ook lange tijd. Maar sinds zijn operatie is zijn gedrag op een vreselijke manier verandert.
We hebben eigenlijk alle symptomen waarover je op internet leest met hem meegemaakt... waarvan ik achteraf denk dat een groot deel daarvan ook psychisch was bij hem. Niet alles natuurlijk. Hij is koopziek geweest, waarbij hij bijna dagelijks naar de supermarkt ging en alle aanbiedingen kocht. Mijn dochter probeerde al dat voedsel te verwerken en gaf veel daarvan weg.
Na deze periode begon hij te praten. Hij liep iedereen achterna en praatte aan EEN stuk door. Ging zelfs voor de toiletdeur gewoon verder als je naar het toilet ging...
Na deze periode ging hij agressief en ontremd gedrag vertonen, ook seksueel ontremd naar mijn dochter toe. Dit was wel de meest traumatische periode voor mijn dochter. Ze heeft maandenlang de nachten doorgebracht op een matras op de grond samen op een kamer met de twee kleine kindjes. Ze barricadeerde dan de slaapkamerdeur omdat ze anders niet durfde te gaan slapen.
Intussen woont schoonzoon sinds een jaar in een verzorgingstehuis in de buurt. Hij verteld de meest slechte verhalen over mijn dochter door tegen allerlei mensen. Hij zegt dat hij de kinderen niet meer mag zien. Dat hij niet meer in zijn eigen huis mag. Dat mijn dochter alle luxe heeft mijn ZIJN huis (klushuis die bijna uit elkaar valt) en al ZIJN geld lekker op kan maken...
Ik ben me ervan bewust dat hij zijn gedrag niet onder controle heeft. Ook dat we moeten proberen om vooral liefdevol voor hem te blijven zorgen. Maar ik zie dat mijn dochter hieraan onderdoor gaat. Ze kan het niet goed doen bij hem.
Het lijkt alsof mensen alles geloven wat hij zegt en daarom mijn dochter links laten liggen. Ze is werkelijk al vrienden verloren, wordt voor sommige feestjes niet meer uitgenodigd, enz. Dit is heel pijnlijk voor haar.
Mensen die dit niet mee leven begrijpen het niet, maar hebben vaak wel een mening en oordeel klaar.
Ik voel me een slec ht mens, maar hoop gewoon stiekem dat schoonzoon snel dood gaat en mijn dochter en kleine kindjes weer door kunnen met hun leven. Mijn schoonzoon reageert al zijn agressie, frustratie, jaloezie, enz op mijn dochter af.
Aan de ene kant wil ik hem begrijpen en steunen en gaat mijn hart naar hem uit, maar aan de andere kant begin ik steeds een grotere hekel aan hem te krijgen.
O, vergeet te vertellen dat mijn dochter bijna dagelijks bij hem op bezoek gaat met de kindjes, zijn was doet, en leeft van wat er nog van hun beider salarissen over is na het betalen van alle extra kosten nu. Eigen bijdrage van huur kamer en maaltijden is ongeveer 450 euro...
Hij schildert haar zo lelijk af en ze heeft er zoveel verdriet van.

Hoop dat ik niet aangevallen word op dit verhaal, want ben er zo al misselijk genoeg van. Het is verschrikkelijk hoe dit alles verloopt, en helaas zijn dus niet alle verhalen even liefdevol...