belofte maakt schuld.
kort verslag over deze bijeenkomst.
was weer inspannend, maar leuk.
aan het eind van de oefeningen een gezamenlijke maaltijd.
zogezegd het galgenmaal.
was ook heel leuk.
meer dan dat: een mijlpaal.
je hebt toch dertien weken met elkaar gezwoegd.
gelachen, gehuild, soms boos, meestal met een grimas.
je hebt vrijuit kunnen spreken, je sores kwijt kunnen raken aan de groep.
maar ook wat je denkt dat de toekomst zal brengen.
van vijftien individuen is een hecht team gesmeed, zonder iets van het eigen ik in te leveren.
je bent over en weer bezorgd geweest voor het wel en wee van de anderen.
een zekere weemoedigheid overvalt je.
het is tenslotte niet niks geweest.
nog een keer van gedachten wisselen, leuke momenten opgehaald..
ieder een paar leuke kado's gekregen, zoals een groepsfoto (totale verrassing), een bloem.
helaas, de bel voor de eindronde heeft geklonken.
dankbetuigingen, handen schudden, kussen (maakt me heel verlegen).
dan stroomt de lokatie leeg.
ieder gaat zijn eigen weg.
maar ach, wellicht in de toekomst af en toe een reunie.
wie weet?


