het leven is een boek....

[r.landouw]

ik beschouw het leven als een boek.
iedere gebeurtenis, of reeks van samenhangende gebeurtenissen, is een hoofdstuk.
dat sla je na afloop dicht.
niet meer openslaan.
volgend hoofdstuk.
dat wil niet zeggen dat je geen lering uit het verleden mag trekken.
dat zou dom zijn, ja zelfs gevaarlijk.
"onderzoek alle dingen, behoudt het goede"
vraag is natuurlijk: wat is het goede, wat niet?
dat weet je op dat moment niet.
je kunt alleen je best doen, naar beste weten handelen.
mijn Rietepiet en ik botsen wel eens op het materiele vlak.
ik ben niet gewend over geldzaken te spreken.
niet geleerd, ligt mij ook niet.
juist dat is in het westen heel belangrijk.
eigenlijk overal ter wereld.
daarom laat ik die zaken volledig aan haar over.
het is bij haar in vertrouwde handen.
ik houd alleen bij of we niet rood staan.
mijn filosofie over het leven als boek is precies op dat punt problematisch, zeer onpraktisch.
iedere keer als een medemens om hulp vraagt, heb ik de neiging dat als een apart hoofdstuk te beschouwen.
dichtdoen, niet meer omkijken.
zeker niet helpen om er zelf beter van te worden.
niet iets terugverwachten
volgende vraag: weer een hoofdstuk.
"neen" zegt Ria, "zo wordt er behoorlijk misbruik van je gemaakt"
ze heeft mij aan de hand van bijgehouden gegevens met haar gelijk klem gezet.
ik heb nog steeds geen passend antwoord.
"stel dat wij hulp nodig zouden hebben, dan zouden wij toch ook maar wat blij zijn als die geboden zou worden"
haar antwoord is zeer doeltreffend:
"Ron, zo werkt het hier niet.
bijna altijd is het voor wat hoort wat.
denk maar niet dat iemand anders jou bijvoorbeeld bij zou springen onder het motto zie maar hoe en wanneer je het terugbetaalt"
ik aarzel nog steeds.
wat de kille cijfers betreft heeft ze gelijk.
maar toch: ben ik mijn broeders hoeder?
ja dat ben je.
misschien is dat ook een stukje cultuurverschil.