vanmorgen naar het ziekenhuis gefietst.
eerste keer lichtdouche sinds drie jaar.
fietspaden zijn onbetrouwbaar.
losse sneeuw tot daar aan toe, kun je nog enigszins bijsturen.
maar nu is alles keihard bevroren.
als je met je wiel in een groef terechtkomt, pas dan op.
maar goed, je komt uiteindelijk aan.
aantal bekende gezichten.
je herkent een verpleegster meteen aan haar pretogen.
cabine is wel even luxer dan je je kunt herinneren.
omkleden, dan een tik tegen de deur.
sein dat je zover bent.
dan komt het;
"bent u echt klaar, meneer Landouw?
string niet achterstevoren, zoals bij de eerste keer?
kan ik u daarmee helpen?"
je schiet natuurlijk in de lach.
wat een geheugen!
wat een humor!
als je klaar bent, heeft zij het schema al ingevuld en geprint
4 weken, drie behandelingen per week.
daarna controle hoe het ermee staat.
je rekent zelf (uit ervaring) op een tweede serie.
na verloop van een tijdje voel je dat je behoorlijk begint te gloeien.
dus: insmeren maar.
met zonnebrandolie.
je huid is wel erg strak.
misschien toch maar bodymilk?
je kijkt niet zo erg veel in de spiegel.
maar Rietepiet haalt er eentje bij.
tjonge: je hele gezicht rood.
"net lampje van Willie Wortel"
zo'n kind geef je toch een Fanta?

