heb lang nadacht of ik op het verslag van afgelopen weekeind zou moeten terugkomen of niet.
doe het toch maar, al was het om nog eens mijn eigen gedachten te ordenen.
thuis gekomen van een leuk weekeind kregen wij de boodschap dat een goede kennis was overleden.
ze was nog maar hooguit een half jaar oma.
natuurlijk hebben Rietepiet en ik het er over gehad.
haar dochter woont weliswaar in Nederland, maar niet bepaald naast de deur.
geruime tijd geleden hadden zij en wij het erover.
zij liet zich toen iets in de geest van: " ach, ik zal mijn kleindochter niet groot zien worden, niet zien opgroeien" ontvallen.
wij dachten dat zij het over de afstand had.
achteraf zou het kunnen zijn dat ze toen al besefte dat ze ernstig ziek was.
dan leg je haar woorden toch heel anders uit.
maar ja, als hadden komt is hebben te laat.
achteraf, ja achteraf, zou ik de gedragingen van mijn vader ook in een heel ander perspectief hebben geplaatst.
toen alle puzzelstukjes op de juiste plaats waren gevallen, toe was het al te laat.
dan kun je jezelf voor je hoofd slaan.
maar belofte maakt schuld: ik heb er nooit met een woord over gerept.
geen leuk verhaal, maar het is niet anders.
zelf zullen wij voortaan er op bedacht zijn dat achteloos uitgesproken woorden wel eens een verborgen boodschap of noodkreet zouden kunnen inhouden.
zonder nou achterdochtig te worden.
maar wel op een andere manier luisteren.
wel te rusten allemaal.
