Diagnose Kanker lotgenotenforum

hallo lotgenoten.
weer een klein tijdje geleden he?
blijf het jammer vinden dat niemand anders leuke berichten doorgeeft.
kan me niet voorstellen dat ik de enige zou zijn die met anekdotes kan komen.
maar goed; ik ben nu deelnemer aan een programma speciaal gericht op het mentale en fysieke herstel van kankerpatienten.
het is een leuke groep, waarin veel wordt gelachen.
we kunnen vrijuit praten over allerhande problemen, praktische huis- tuin- en keukenproblemen, maar ook angst, woede, teleurstellingen, tegenslagen, noem maar op.
alles komt zo bekend, zo begrijpelijk voor.
je deelt dat met de anderen.
nu pas besef ik goed hoe gezegend ik ben.
we hebben ook een (voor mij in ieder geval) steeds intensiever, zwaarder trainingsprogramma,
allerhande apparatuur, waar ik niet zoveel van begrijp.
nu ja; Ron en apparatuur gaan gewoon niet samen. ik heb er altijd ruzie mee.
zo is het altijd geweest, zo zal het wel altijd blijven.
zo ging een loopband er met mij vandoor. gelukkig greep een instructrice in. noodstop.
wat ik verkeerd heb gedaan: het is mij nog steeds een raadsel.
ook heb ik mij zelf klem gezet (althans mijn dijen) op een of ander trimapparaat. ik wist niet meer hoe ik er uit moest komen.
enfin: eind goed al goed, een van mijn mijn goepsgenoten heeft mij uit mijn gevangenschap bevrijd.
de grondoefeningen worden ook pittiger. toch maar meedoen he? anders heb je er niet zoveel aan.
vanzelfsprekend niet smokkelen (nou ja , een klein beetje mag wel)
resultaat; pijn in de bilspieren alsof ik een pak rammel van mijn ouders heb gehad.
de zwemoefeningen werken veelal op mijn lachspieren.
zeker als wij met materiaal bezig zijn.
bijvoorbeeld halters van een soort schuimrubber (of hoe dat mag heten)
ik ben aan de kleine, lichte kant. dus als wij de halters onderwater moeten duwen voor de oefeningen, dan wordt mijn persoontje met kracht naar boven geduwd, bijna uit het water.
resultaat: verlies van evenwicht, kopje onder.
de groep zorgt voor een echt fijn gevoel van saamhorigheid.
ga nu naar bed. ben toch een beetje moe.
ja ja, oude dag he?
hopelijk tot lezens.

hoi ron,
doordat mijn broer er een tijd "bijkreeg" ,zijn we nog een paar keer op een korte vakantie geweest.
hij komt wat over als jou,erg optimistisch.
hij was nooit in een 8baan geweest,t"ja volgens hem moest hij alles meegemaakt hebben.
ja hoor hij ging,<kwam er straal misselijk uit>maar hij had het in zijn pocket.
water! nuh hij er niet in,maar"ja 1 maal in boxer s"hirt moest toch kunnen.
dat was lachen en foto"s maken.
het was ook een periode dat het net een baby"boom was bij zijn dochters.
ze wilden nog allemaal een kindje aan opa geven in zijn armen.
volgens hem voelde hij zich zo trots als een oude beer!
en dit tussen alle moeilijke periode"s in.
zijn gezin bestond inmiddels uit 14 pers.
voor ieder goed moment waren wij dankbaar"hij was een uitzonderin" !!
geen 3 weken tot 3 mnd. ,maar 5 jaar,voor de artsen onvoorstelbaar.
ook al plagend zijn laatste weekend vak..3 kinderwagens en broer in rolstoel <broers idee<zo op foto>
ja de optimist,daar heb ik een warm gevoel van over,deze en nog andere momenten.
ondanks alle verdriet en pijn,ook de 8baan van gevoelens waar ik doorging,maar het positieve en de kracht van de kleine dingen van mijn broer ,en de liefde naar elkaar hou ik in mijn hart vast.

hallo stoffeltje,
fijn dat je een leuke tijd hebt kunnen doorbrengen met jouw broer en familie.
die herinneringen zijn kostbaar. ze helpen vaak in moeilijke tijden.
naarmate de tijd verstrijkt worden de nare gebeurtenissen vager, de blijde gebeurtenissen blijven bij.
misschien te optimistisch gekleurd, maar wat zou dat?
nog even een persoonlijk vraagje:
toen wij de eerste keer in Nederland waren (eind 1946 om op krachten te komen) kreeg ik een boekje.
alleen de titel weet ik me te herinneren (schoot me te binnen bij het lezen van jouw naam):"Stoffel wint een spaarbankboekje"
is er wellicht een verband?
ik wens je nog veel vreugde, leuke belevenissen, veel plezier met gezin familie en kenissen..
hopelijk tot lezens.
o ja, nog even een grappige gebeurtenis van vanmorgen vroeg.
om de druk op mijn huid te verminderen (psoriasis) leg ik mezelf twee keer per week in de week. (niet al te) warm water in het bad.
wordt de huid zachter, kan de zalf beter zijn werk doen.
ik lig dan zo diep mogelijk, alleen de neusgaten vrij om adem te halen. kan de hoofdhuid ook beter behandeld worden.
gaat de deur open. mijn echtgenote.
"Zo, ben je weer therapeutisch bezig?"
Ik weet nog een heel goede therapie. zeer nuttig: ruim je werkkamer op!"
wat een humor he?
ik moest lachen.
edoch: vergat dat ik in het bad lag. Dat werd dus letterlijk hoesten en proestn.
Zo'n kind geef je toch een fanta?!
nogmaals: nog fijne jaren, veel plezier, sterkte voor alle betrokkenen.
wellicht tot lezens.
ron.