voor wie de bel luidt.

[r.landouw]

lager onderwijs in Semarang.
de schoolbel was geen zoemer, zoals ik hier altijd hoor, maar een ouderwetse bel, fors, klepel en een eind touw.
het was een hele eer als je de bel mocht luiden voor het einde van de schooldag.
alleen de allerbraafsten viel die eer te beurt. get..., jakkes.
ik had er andere termen voor, waarvan slij....nog de aardigste was. de rest was onparlementair.
altijd meisjes. het viel me op dat ik altijd afviel.
tegenwoordig zouden ze demonstreren "discriminatie" ha ha ha
maar goed. ik broedde een hele tijd op wraak.
uiteindelijk viel het kwartje "das Aha Erlebnis" "eureka"
thuis bij de kokkie om een (fors) stuk vlees gebedeld. bij de mandoer (soort oppasser) een stuk touw.
braaf naar school gefietst.
tijdje voor het uitgaan van de school gevraagd of ik mocht plassen.
op de gang het stuk klepeltouw verlengd met eigen stuk, vleeslap aan het uiteinde vastgebonden.
heel braaf terug in de klas.
nu maar afwachten.
en jawel hoor: alle honden in de buurt kwamen op de geur af.
dat zijn echt niet van die keurig opgevoede beesten, maar kampoenggladakkers, straathonden.
zijn gewend te moeten vechten om ieder stukje voeding.
het was een leven als een oordeel. gegrom, geblaf, gejank.
ze moesten springen om erbij te kunnen komen.
resultaat: de klepel kwam in beweging, de bel begon te luiden.
ha: einde schooldag, tas pakken en er als de gesmeerde bliksem er vandoor.
eindelijk niet uitgeluid door een van die.........
de meester probeerde wanhopig vergeefs duidelijk te maken dat het nog geen tijd was.
helaas, zonder nader onderzoek kreeg ik de schuld.
dus: ouders op school.