gastvrijheid
Geplaatst: Za 24 Okt 2009 10:14
hallo lui.
lekker liggen weken in het bad.
warm, geurend (een of andere olie, ook goed voor een soepele huid)
even geen last van jeuk.
zo, dat was de leut, nu de ernst.
na een aantal omzwervingen, kregen wij een woning toegewezen in Amsterdam centrum.
Prinsengracht 178 2 en 3 hoog. kruising Rozengracht, schuin tegenover de Westerkerk.
zeer strategisch gelegen.
volgens de (ongeschreven) wet van de oosterse gastvrijheid was iedereen, die de drempel van de woning overschreed bij het binnengaan, je gast.
die moest je als gast behandelen.
hem/haar mocht het aan niets ontbreken.
dus werden er altijd prompt drie vragen gesteld:
- heb je al gedronken? (heb je dorst?)
- heb je al gegeten? (heb je honger?)
- heb je onderdak? (blijf je slapen?)
wij hadden nooit gebrek aan gasten, omdat ons huis zo gunstig lag.
loge's, mensen die de laatste reisgelegenheid hadden gemist, vakantiegangers, studerende familieleden, noem maar op. het was altijd een gezellig rommeltje.
wij beschikten niet over gewone keukenpannen, maar meer het formaat hotelkookgerei.
veel kinderen tijdens vakanties, nieuwsgierig naar "het leven in Amsterdam"
nou, er was altijd genoeg leven in de brouwerij, te beginnen in huis.
de gasten die bleven overnachten, moesten soms wel genoegen nemen met een vloerligplaats.
anders was er niet genoeg ruimte.
dus oppassen geblazen voor de laatkomers.
wij zijn menigmaal ruw in onze slaap gestoord, door een klap, onparlementaire vewensingen, geschreeuw van pijn. weer een die niet goed had uitgekeken.
wij hadden nog wel waarschuwingen aan de buitendeur en in de gangen opgehangen.
een nadeel was ongetwijfeld, zoals dat nu zo deftig wordt uitgedrukt: "enig gebrek aan privacy".
maar ja, wij zijn en blijven een vrolijk, uitbundig volkje.
niemand stoorde zich daar aan.
aan kattenkwaad geen gebrek.
vanzelfsprekend was niet iedereen even welkom, al mocht je dat nooit laten merken.
maar iemand uit ons gezin had daar iets op gevonden:
"laat ze logeren in de voorkamer"
"waarom"
"o, dat merken ze vanzelf wel"
(krijsende tramrails, bussen, verkeer, gedreun van de kerkklok. zondag in alle vroegte: gebeier van de kerkklokken)
bovendien hadden we een levensgrote staande klok. mooi diep geluid, alle halve en hele uren.
staat nu in onze woonkamer (inderdaad, ik heb een klokkentik)
al met al een fijne, avontuurlijke tijd.
ontlokt mij nog steeds een glimlach
lekker liggen weken in het bad.
warm, geurend (een of andere olie, ook goed voor een soepele huid)
even geen last van jeuk.
zo, dat was de leut, nu de ernst.
na een aantal omzwervingen, kregen wij een woning toegewezen in Amsterdam centrum.
Prinsengracht 178 2 en 3 hoog. kruising Rozengracht, schuin tegenover de Westerkerk.
zeer strategisch gelegen.
volgens de (ongeschreven) wet van de oosterse gastvrijheid was iedereen, die de drempel van de woning overschreed bij het binnengaan, je gast.
die moest je als gast behandelen.
hem/haar mocht het aan niets ontbreken.
dus werden er altijd prompt drie vragen gesteld:
- heb je al gedronken? (heb je dorst?)
- heb je al gegeten? (heb je honger?)
- heb je onderdak? (blijf je slapen?)
wij hadden nooit gebrek aan gasten, omdat ons huis zo gunstig lag.
loge's, mensen die de laatste reisgelegenheid hadden gemist, vakantiegangers, studerende familieleden, noem maar op. het was altijd een gezellig rommeltje.
wij beschikten niet over gewone keukenpannen, maar meer het formaat hotelkookgerei.
veel kinderen tijdens vakanties, nieuwsgierig naar "het leven in Amsterdam"
nou, er was altijd genoeg leven in de brouwerij, te beginnen in huis.
de gasten die bleven overnachten, moesten soms wel genoegen nemen met een vloerligplaats.
anders was er niet genoeg ruimte.
dus oppassen geblazen voor de laatkomers.
wij zijn menigmaal ruw in onze slaap gestoord, door een klap, onparlementaire vewensingen, geschreeuw van pijn. weer een die niet goed had uitgekeken.
wij hadden nog wel waarschuwingen aan de buitendeur en in de gangen opgehangen.
een nadeel was ongetwijfeld, zoals dat nu zo deftig wordt uitgedrukt: "enig gebrek aan privacy".
maar ja, wij zijn en blijven een vrolijk, uitbundig volkje.
niemand stoorde zich daar aan.
aan kattenkwaad geen gebrek.
vanzelfsprekend was niet iedereen even welkom, al mocht je dat nooit laten merken.
maar iemand uit ons gezin had daar iets op gevonden:
"laat ze logeren in de voorkamer"
"waarom"
"o, dat merken ze vanzelf wel"
(krijsende tramrails, bussen, verkeer, gedreun van de kerkklok. zondag in alle vroegte: gebeier van de kerkklokken)
bovendien hadden we een levensgrote staande klok. mooi diep geluid, alle halve en hele uren.
staat nu in onze woonkamer (inderdaad, ik heb een klokkentik)
al met al een fijne, avontuurlijke tijd.
ontlokt mij nog steeds een glimlach