Diagnose Kanker lotgenotenforum

degene die zo bang was, dat hij op het Abcoudemeer overboord sprong, laten we hem Adje noemen, wilde aantonen dat hij best wel wat durfde.
ik heb het hem afgeraden.
"over een tijdje praat niemand er meer over. geniet nou maar van de tijd die we nog hier bij elkaar zijn."
"neen, neen, ik zal jullie eens wat laten zien. jullie zullen nog wat beleven"
dat laatste bleek te kloppen als een zwerende vinger.
wat er precies is gebeurd, is nooit helemaal duidelijk geworden.
volgens ooggetuigen was hij onhoffelijk en zelfs enigszins handtastelijk tegenover een oudere heer.
die liet dat niet op zich zitten, rende hem achterna.
Adje op de tram gesprongen (waren nog zo heerlijk open)
dat was voor de heer teveel.
Adje gekke gezichten trekken.
helaas: halte, tram stopt. stoplicht op rood. Leiden in last.
de oudere man zag zijn kans schoon: ook op de tram.
Adje weet een heel eind verderop toch te ontsnappen.
(aldus de versie van enige ooggetuigen)
verbergt zich, net als ik destijds, in de loodsen achter het CS.
jammer voor hem: weekeind.
loodsen gaan dicht, personeel weg.
"tot maandag allemaal"
aldus de versie van Adje
van de regen in een stortbui dus.
heeft daar toch twee dagen moeten doorbrengen.
mijn ouders zeer ongerust, maar niemand wist waar hij uithing.
wij hebben ons daarna tranen gelachen om hem
het plagen werd pesten en treiteren.
dat ging mij te ver.
heb er een eind aan gemaakt.
van mijn laatste centen iedereen een patatje.
ach ja.
"kinderen zijn hinderen" zie vader Cats al.