laatste "praatsessie"
Geplaatst: Wo 25 Nov 2009 19:09
goeden avond allemaal.
gisteren laatste keer als groep bijeen geweest om te praten.
voornamelijk hoe wij de training hebben ondervonden,zowel het krachtgedeelte als het psycho analytische deel.
wat het eerste betreft: vrijwel allemaal zijn wij lichamelijk sterker geworden.
durven wij meer, kunnen wij meer.
of zoals een groepsgenote tegen mij zei;
"ik had nooit gedacht aan het begin van het traject dat ik nu zomaar een trap op kan lopen, zonder driemaal een rustpauze of naar adem te snakken. in mijn stoutste dromen niet"
vrije vertaling van mijn kant.
het tweede deel waren de bevindingen meer gevarieerd:
- geleerd meer voor jezelf op te komen;
- meer naar jezelf luisteren;
- menig van anderen minder gewicht in de schaal;
- als iets niet kan, dan maar niet, misschien andere keer;
- minder het heilige moeten;
- minder opgejaagd gevoel;
- andere inzichten door wat anderen aandragen;
- postieve bevindingen als saamhorigheid, meebeleven, jezelf kunnen zijn omdat de anderen het begrijpen, in hetzelfde schuitje zitten, warmte, met een gerust hart er over kunnen praten, samen kunnen lachen en huilen.
nog zoveel meer, maar op dit moment ben ik gewoon geblokkeerd door de emotionele herbeleving.
voor mij waren deze weken echt een doorbraak.
toen ik een verhaal hoorde over een kleinkind met een hart defect:
ik brak.
voor het eerst gehuild om het drama binnen eigen kring.
ik durf er nu voor uit te komen:
ik heb voor dat kind gebeden "Heer, laat dit alstublieft niet nog een keer gebeuren. laat een keer genoeg zijn"
deze dertien weken waren een prachtige belevenis voor mij.
zoals ik het hoor gelukkig voor alle deelnemers/-sters.
ik durfde te bekennen dat ik een stuk van mijn schuwheid kwijt ben geraakt.
alleen al door de wetenschap niet alleen te staan, door het begrip, de warmte.
te weten dat de groep je neemt zoals je bent, met alle lek en gebrek.
geweldig.
vrijdag de laatste training.
wordt besloten met een gezamenlijke maaltijd.
is dat niet fantastisch?
gisteren laatste keer als groep bijeen geweest om te praten.
voornamelijk hoe wij de training hebben ondervonden,zowel het krachtgedeelte als het psycho analytische deel.
wat het eerste betreft: vrijwel allemaal zijn wij lichamelijk sterker geworden.
durven wij meer, kunnen wij meer.
of zoals een groepsgenote tegen mij zei;
"ik had nooit gedacht aan het begin van het traject dat ik nu zomaar een trap op kan lopen, zonder driemaal een rustpauze of naar adem te snakken. in mijn stoutste dromen niet"
vrije vertaling van mijn kant.
het tweede deel waren de bevindingen meer gevarieerd:
- geleerd meer voor jezelf op te komen;
- meer naar jezelf luisteren;
- menig van anderen minder gewicht in de schaal;
- als iets niet kan, dan maar niet, misschien andere keer;
- minder het heilige moeten;
- minder opgejaagd gevoel;
- andere inzichten door wat anderen aandragen;
- postieve bevindingen als saamhorigheid, meebeleven, jezelf kunnen zijn omdat de anderen het begrijpen, in hetzelfde schuitje zitten, warmte, met een gerust hart er over kunnen praten, samen kunnen lachen en huilen.
nog zoveel meer, maar op dit moment ben ik gewoon geblokkeerd door de emotionele herbeleving.
voor mij waren deze weken echt een doorbraak.
toen ik een verhaal hoorde over een kleinkind met een hart defect:
ik brak.
voor het eerst gehuild om het drama binnen eigen kring.
ik durf er nu voor uit te komen:
ik heb voor dat kind gebeden "Heer, laat dit alstublieft niet nog een keer gebeuren. laat een keer genoeg zijn"
deze dertien weken waren een prachtige belevenis voor mij.
zoals ik het hoor gelukkig voor alle deelnemers/-sters.
ik durfde te bekennen dat ik een stuk van mijn schuwheid kwijt ben geraakt.
alleen al door de wetenschap niet alleen te staan, door het begrip, de warmte.
te weten dat de groep je neemt zoals je bent, met alle lek en gebrek.
geweldig.
vrijdag de laatste training.
wordt besloten met een gezamenlijke maaltijd.
is dat niet fantastisch?
