Hoofdwebsite Stichting Diagnosekankerhet feest nadert.
was bij ons, we woonden toen in de Den Burgstraat in Nieuwendam Noord, een heel gedoe.
rijmpjes en versjes was aan hen volkomen verspild.
het was nauwelijks lezen voor wie, maar meer zich op de zak(ken) werpen, openmaken, de zak gezamenlijk onderste boven houden (des te sneller lag de inhoud op de vloer)
vervolgens zich op de pakken en pakjes storten.
als het al te dol werd, grepen wij in.
Maud, veel bedachtzamer dan Pat, moesten wij altijd een beetje in bescherming nemen.
in de eerste jaren was het meteen het papier er af scheuren om te kijken wat het cadeau was.
vooral niet letten op voor wie.
resultaat was een grappige kibbelpartij.
later: eerst lezen voor wie, geven aan Maud respectievelijk Pat.
daarna pas openmaken (door die persoon)
Pat moest herhaaldelijk tot de orde worden geroepen.
ging hem te langzaam, was te omslachtig.
alles uitgepakt (in een mum van tijd), dan tellen.
"Oh, dat is niet eerlijk. jij hebt meer cadeau's dan ik"
ging er dus niet alleen om wat ze kregen, maar ook hoeveel.
lering uit getrokken voor volgende jaren.
dan het spelen ermee.
natuurlijk vond de een bepaalde stukken speelgoed van de ander soms aantrekkelijker.
ruzie, huilen.
"nou, weet je wat.
voor geen van jullie tweeen, dan neemt papa het in beslag.
hij vindt het ook leuk"
beteuterde gezichten.
dan toch maar vrede sluiten.
prachtig gevonden van pa, toch?
na een uurtje uitpakken en zingen keerde de rust weer terug.
vredig spelen, wel een beetje uit elkaar.
IEDEREEN ALVAST FIJNE SINTERKLAAS GEWENST.
