Hoofdwebsite Stichting Diagnosekankervandaag weer een beetje zelfspot.
om 8.00 uur op de fiets.
gierende wind, sneeuw, bijna vriespunt.
maar: wind in de rug.
ben al lekker bruin, donkerbruin.
behalve de ogen, vanwege het zwarte brilletje.
en natuurlijk de streepjes naar de oren.
broekspijpen in de sokken gestopt, muts over de oren, rugzak, meekleurende glazen.
Intermezzo: hoe grijzer het weer, des te sneller de glazen donker worden.
wat heb je nou aan zo'n bril?
nou ja, toch wel een beetje lol onderweg: mensen kijken je verbaasd aan.
dus: knipogen en groeten.
enfin, behandeling is afgelopen.
je kijkt uit het raam: waaauuuuw, wat een sneeuw.
wind is aangewakkerd, dus kleine versnelling naar huis.
snerpende kou.
o, wat vind je jezelf toch zielig.
eindelijk je fiets in de stalling teruggevonden (chemo, he).
je hebt zo'n medelijden met jezelf.
komt een struise vrouwspersoon aangesjeesd.
kind voor op, kind achter op.
"zo kinderen, we hebben het toch weer gered"
wie zou er dan niet in de lach schieten?
ik tenminste wel.
wat een energie.
dat is nog eens andere koek, landouw!!!
kleintjes kijken verbaasd.
verontschuldigingen en uitleg volgen.
uiteindelijk lachen de ouderen.
de kleintjes klappen in hun handen.
ach, wat zelfspot toch heerlijk zijn.
