Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Bart1974 » Di 20 Mar 2012 19:49

Hoi Lini,

ik snap wat je bedoeld met het een heeft met het andere te maken. Mensen kun je helaas niet veranderen de een is meer gesloten dan de ander. Bij mijn broertje weet ik dat ik niet terecht kan, maar ik weet dat hij ook wel verdriet heeft, alleen uit hij het niet.
We moeten allemaal ons verhaal kwijt en voor ons is een luisterend oor erg belangrijk. Bij mijn familie kan ik het niet kwijt, bij mijn huisarts ook niet. Voel geen band met hem eerlijk gezegd. Hier op het forum kan ik het wel. Hier zitten we min of meer in dezelfde situatie.
Ik vind het erg jammer dat het met je vader en broertje zo gaat, maar ik vrees dat die 2 niet gaan veranderen. Probeer er ook geen energie in te steken hoe moeilijk het ook is. Steek de energie in mensen waar je wel wat aan hebt, die wel naar je willen luisteren en er voor je zijn. Het is niet leuk en het klinkt hard maar ik denk dat dit de enige oplossing is.

Ik herken die momenten ook. Zondag had ik een erg leuke dag in Amsterdam, totaal geen zorgen en lachen. Totdat je bijv. een moeder met een zoon tegen komt in de stad en je denkt, dit zal ik waarschijnlijk niet meer meemaken. Ook op de terugreis beland je helaas al weer snel in de werkelijkheid. Vandaag op 't werk kwam de vakantieplanning in de zomer ter sprake. Ik heb wel 2 weken vast staan, maar ik weet nu al dat er een vakantie waarschijnlijk niet inzit. Heb dit ook kenbaar gemaakt vandaag. Ik hou wel de reservering van die 2 weken zo, maar boeken doe ik niet.

Wens jou heel veel sterkte toe Lini...

Groetjes,
Bart

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Wo 21 Mar 2012 09:15

Dag Bart, en anderen,

Ja, dat is ook een beetje wat ik probeerde te zeggen, ik probeer zoveel mogelijk mentale afstand te houden tot mijn broertje en vader, en er zo min mogelijk energie in te steken.
Maar helaas zie ik ze natuurlijk wel regelmatig, en het blijven je vader en broertje. Van een vriend kun je nog zeggen: die bel ik nooit meer, of daar spreek ik nooit meer mee af. Met hen ligt dat wel anders.

Verder ben ik gisteren bij de huisarts naar het Helen Dowling Instituut doorverwezen (dat zit alleen in Utrecht en ik geloof in Friesland ergens). Zij begeleiden mensen met kanker,
of mensen in de omgeving van iemand met kanker. Het is tweedelijns zorg. Ik denk dat ze helemaal weten waar ik mee zit en dat geeft wel een fijn gevoel, dat je word begeleid door mensen
die weten waar ze het over hebben. Ik ben er nog niet geweest dus kan er nog niks zelf over zeggen, maar ik heb er nu al wel heel erg zin in om daar mee aan de slag te gaan.

Liefs,
Lini

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Cil » Wo 21 Mar 2012 15:48

Hoi Lini,

Het blijft een lastig verhaal met je vader en broertje. Ik hoop echt dat het net als in mijn geval goed gaat komen. Ik denk dat jij emotioneel gewoon al een stapje verder bent. Jij ziet de ernst van de zaak goed in en bent er al echt mee bezig. Je vader en broertje kunnen of willen dit denk ik gewoon nog niet. Neem het hen niet teveel kwalijk, het is ook zo super moeilijk om met zoiets om te gaan en ieder mens doet het op een andere manier. Neemt niet weg dat dit het voor jou extra moeilijk maakt. Ik weet exact hoe eenzaam je je kan voelen. Wat je wil en nodig hebt is een goed gesprek, het begrip, de steun en misschien zelfs af en toe wel eens een dikke knuffel.. als je die dingen dan niet krijgt, is dat heel moeilijk ja. Ik weet het.. ik had dat zelf ook.

Maar het vreemde is echt dat mijn relatie met mijn vader en broertje nu heel goed is. Het blijft me verbazen. Mijn vader kon nooit met mij (of anderen) echt over zijn gevoelens praten en ik niet over de mijne tegen hem. Nu vertel ik hem eerlijk dat ik het bijvoorbeeld heel moeilijk heb om moeder te worden zonder moeder. We praten daarover (geen urenlange gesprekken) en hebben begrip voor elkaar. Laatst heeft papa zelfs een rompertje gekocht voor de baby! Zo lief! Zoiets had hij normaal nooit gedaan, dat deed mama dan. Ook ik had echt in geen honderd jaar verwacht dat ik ooit zo'n relatie met mijn vader zou hebben.. echt NOOIT.. en toch is het nu zo. Dus hoe moeilijk en frustrerend ook, probeer het voor nu een beetje los te laten, trek je sommige dingen niet te persoonlijk aan, zo zijn ze vaak ook helemaal niet bedoeld. Jij kan je energie nu veel beter gebruiken. Focus lekker op je moeder en de leuke momenten met haar. Jij hebt een hele bijzondere band met haar en dat is iets moois, geniet daar maar lekker van! De rest is van latere zorg. Vaak klopt het wat ze zeggen.. komt tijd, komt raad.

Ik heb nog nooit gehoord van het Helen Dowling Instituut, ik ga zo eens googlen. Maar wat fijn dat je binnenkort een plekje hebt waar je begrepen wordt! Waar je kan praten en waar mensen naar je luisteren, je kunnen helpen en advies geven. Ik ben blij voor je!

Heel veel liefs, Cil

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor liddy » Wo 21 Mar 2012 20:30

Het Helen Dowling Instituut in Utrecht is van hoge klasse.
Ook kunnen zij je door het hele land verwijzen naar hulpverleners die kennis van zaken hebben als het kanker betreft.
Van harte aanbevolen.

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Bart1974 » Di 27 Mar 2012 22:09

Hoi Lini,

hoe is het nu met jullie ?
Afstand nemen van je broertje en vader zal moeilijk worden maar misschien wat meer emoties naar hun toe richten en juist naar anderen met wie je wel fijn kunt praten !
Met familie is het idd anders...

Ik hoop dat je bij het Helen Dowling instituut wat verder komt, ik ken het ook niet dus kan je er geen ervaring over vertellen. Maar als het jou helpt dan zou ik er zeker gebruik van maken !

Heel veel sterkte !

Groetjes,
Bart

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Wo 28 Mar 2012 18:15

Dag allemaal,

Wat een heerlijk weer is het toch he!!! Afgelopen weekend zijn we met het hele gezin + aanhang een lang weekend naar Texel geweest en dat was fantastisch. Lekker weer, jonge lammetjes, narcissen, uit eten, terrasjes pakken, fietsen, wandelen, mooie natuur, de zee, zeehondjes kijken in het zeehondencentrum... We hebben allemaal volop genoten. Bij het fietsen waren we alleen papa en mama ineens 'kwijt', bleek dat mama toch niet meer kon en in de berm was gaan liggen. Dat drukt je even met de neus op de feiten. Maar gelukkig lieten we dat gevoel totaal niet overheersen. En hadden we het gewoon goed naar onze zin. Mama kon na een halfuurtje de laatste kilometer ook gelukkig naar het huisje fietsen.

Ik heb me eigenlijk al die dagen compleet op mama gericht. Waar wilde zij naartoe, wat wilde zij graag doen, was ze niet te moe, zou het niet teveel worden? Het ging me ontzettend gemakkelijk af om gewoon die knop om te zetten en alles in het teken van haar te zetten. Het gaf me een heel dankbaar gevoel, zo van, dat kan ik voor haar doen, dus doe ik het!!! Ik zorg ervoor dat ze een superweekend heeft, en daardoor heb ik het ook! En zo geschiedde. Mijn vader deed ook goed mee, dat was fijn om te zien. Niks geen stug gedrag, maar ook hij dacht mee met mama. Op een paar kleine irritaties na ging het goed tussen ons, daar ben ik blij om. Mijn broertje heb ik eigenlijk zo veel mogelijk genegeerd. Hij had weer zijn dwarse bui over zich, dat zag ik meteen. Dus in plaats van te proberen hem ook zover te krijgen om mee te doen in een gesprek enzo, heb ik hem gewoon links laten liggen. En zo was het ook goed. Ik denk dat hij er op zijn manier ook wel van heeft genoten. En zo ontstonden er geen ruzies en lekte er bij mij zo min mogelijk energie weg. Wel jammer dat die diepgang er zeg maar niet was met hem, maar ja, zo is het nu eenmaal en dat kan ik toch niet veranderen...

Vandaag was ik ook de hele dag bij mijn ouders en dat was ook echt fijn. Met mama naar het tuincentrum voor nieuwe planten in de tuin, daarna een heerlijke wandeling gemaakt door de natuur met na afloop een sorbet met een kopje thee. Gewoon kletsen, lekker.

Ik merk dat ik nu het weertje zo lekker is geworden, ik het allemaal weer even een stukje beter aankan. Ik schuif alle narigheid gemakkelijker van me af. Okee, het wordt in de (nabije???) toekomst allemaal heel anders, maar nu is het fijn. En is alles nog even normaal. En daar geniet ik van zolang het kan. Ik zeg dan maar: denial is a happy place. Natuurlijk ontken ik het niet echt, maar soms is het gewoon zo lekker om te doen alsof alles goedkomt, alles normaal is, en je gewoon even gelukkig bent met elkaar. Dat wil ik niet laten verpesten door stomme donderwolken aan de horizon!

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor liddy » Wo 28 Mar 2012 18:56

Wat een geluk zo'n weekend samen.
Het is geen "denial is a happy place" verre van dat wat je doet.
Wat jij doet is er van maken wat er van te maken is.
Je gebruikt de mogelijkheden die je geboden worden zo optimaal mogelijk.
Daar is niets denial aan.
Geniet ze dus volop!

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Cil » Do 29 Mar 2012 13:48

Hoi lieve Lini,

Ik had het al in het PB'tje gezet, maar ik vind het zo leuk voor je dat jullie een super weekend hebben gehad! Zoals ik al zei doet het me erg denken aan het weekend dat wij toen naar Terschelling zijn geweest. Heerlijk he, zo uitwaaien op de Wadden?! Ook wij werden toen geconfronteerd met het feit dat mama slechter werd, maar desondanks hebben we genoten, net als jij dat nu hebt gedaan.

Het is inderdaad een knop die je omzet en dat je je dan 100% focust op jouw mama. Fijn gevoel om te weten dat er toch nog dingen zijn die je voor haar kan doen he? Oh en wat goed dat je vader ook zo goed meedeed!!! Ik weet dat je je zorgen maakt over je relatie met je vader.. maar dit is een goed teken toch? De een schakelt nou eenmaal sneller om dan de ander. Ik vind het zo fijn voor je! Wat betreft je broertje, laat die inderdaad maar even. Hij moet er denk ik zelf nog zijn weg in vinden, zijn gedachten nog ordenen, zich berusten in de feiten. Ik zou ook zeggen, laat hem maar, maar laat hem wel merken dat je open staat voor hem. Soms hebben ze toch hun grote zus nodig en daar zijn we dan misschien ook wel een beetje voor :) Weer iets wat we voor een ander kunnen betekenen. En inderdaad, geen ruzie = geen verspilde energie. Helemaal goed joh!

Geniet jij maar lekker van deze mooie dagen hoor. Wat er in de toekomst gaat gebeuren zie je dan wel. En het is geen denial, maar je gewoon focussen op het hier en nu.. meer kun je toch niet doen.

Knuffel!

**dochter**
Lid
Berichten: 17
Lid geworden op: Di 22 Mar 2011 16:24

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor **dochter** » Do 29 Mar 2012 19:01

Hoi Lini,
Snap helemaal wat je bedoeld, soms zijn er van die momenten dat je gewoon even moet doen als of het er niet is.
In het begin toen mijn moeder net ziek was kon ik dat niet beheerste het te veel mijn leven en dacht ik als een goede periode had, hoe kunnen we het nou leuk hebben? ze is er straks niet meer.. nu kan ik meer denken, geniet maar van nu, en soms is het gewoon heel fijn dat die K*T ziekte er even niet is, en niet alles beheerst.
Wat heerlijk dat jullie samen weg zijn geweest, kan je moeder nog veel?

Ik zag in een eerder bericht staan dat je werk niet meteen begripvol reageerde, hoe gaan ze daar nu mee om? en heb je meer vrij genomen?
Ik vind het zelf heel lastig om er over te beginnen op mijn werk, ze begrijpen er helemaal niks van.
Ik heb in een keer je hele verhaal gelezen en vond het zo herkenbaar hoe je je vrienden beschrijft, mijn vrienden zijn ook heel betrokken maar inderdaad na dat we het er over hebben gehad, kunnen zij zich weer op iets anders concentreren maar ik niet, niemand beseft dat je er elke dag mee wakker wordt en mee naar bed gaat.
Liefs!

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor muis » Do 29 Mar 2012 20:00

Beste Lini en alle anderen,

Wat een herkenbaarheid in al deze verhalen (helaas..)! Ik heb het meeste gelezen. Je laatste bericht klinkt erg goed, het is zo belangrijk om te genieten van zulke momenten, terwijl dat soms tegelijkertijd heel lastig is. Mijn moeder heeft ook kanker en heeft niet heel lang meer te leven. Bah, het voelt raar om dat zo op te schrijven, maar het is toch echt waar. Ze is nu 59, ik ben 26.

Ik herken je gevoel van boosheid/jaloezie heel erg, en ik vind dat zo verschrikkelijk om te hebben! Tegenwoordig is het er niet meer zo, maar vooral toen mijn moeder net ziek was kon ik af en toe zo jaloers zijn. Vooral de gedachte dat mijn vrienden het toch zo makkelijk hadden. Natuurlijk is alles leuk en gezellig als je geen zieke moeder hebt thuis, vond ik dan. Wat eigenlijk nergens op slaat, want iedereen heeft wel iets. Ik merk wel dat dit gevoel steeds minder is geworden, alhoewel het er soms nog steeds heel heftig is. Volgens mij was het in mijn geval vaak een uiting van ontkenning. Die ontkenning is er nu veel minder. Daarnaast kan ik het ook erg lastig vinden met vrienden. De vraag 'hoe gaat het met je?' kan ik tegenwoordig ook slecht uitleggen, want ik weet het zelf niet echt. Dat is ook meteen waar voor mij het lastige punt ligt in de band en communicatie met vrienden: ik kan de dingen vaak niet goed uitleggen. Ik kan wel allerlei feiten vertellen en dat soort dingen, maar hoe leg je iemand uit hoe het is als je moeder kanker heeft en ongeneeslijk ziek is? Dat kán ook gewoon niet, ook omdat dit gevoel voor iedereen waarschijnlijk anders is. Omdat het zo moeilijk is in woorden te vangen, leidt het er bij mij wel eens toe dat ik afstand voel tot vrienden. Er blijft iets hangen tussen mij en iemand anders, iets wat niet te begrijpen valt. Maar mijn vrienden doen er wel alles aan om het te proberen te begrijpen en dat waardeer ik ontzettend.

Je relatie met je broer en vader klinkt heftig zeg.. ik weet niet goed wat ik ervan moet zeggen. Mijn broertje en ik zijn niet echt close met elkaar, maar echt ruzie hebben we niet. Of nouja niet veel (je moet ons in ieder geval niet te lang in hetzelfde huis zetten;)). Wat het voor mij minder erg maakt, is dat ik zie hoe goed hij er voor mama is, en dat is het enige dat telt. Ik kan me daarom heel goed voorstellen dat het je dwars zit dat jouw broer daar moeite mee heeft. Misschien kan je het toch een keer aankaarten bij hem - ook al is dat heel moeilijk. Misschien is dit voor hem dan wel de manier om om te gaan met de ziekte van jullie moeder, misschien weet hij niet beter en kan jij hem daarbij helpen? Het idee dat ik heb namelijk is, ook al praat ik niet heel veel echt diep met mijn broertje, hij wel degene is die waarschijnlijk het beste weet wat je doormaakt, want het is ook zijn moeder.

Overigens wat geweldig dat je zo'n fijne vriend/man hebt zeg! Dat zal een goed gevoel zijn, weten dat je die basis hebt.

Ik las ergens in het begin dat je het vaak probeert weg te slikken als je verdrietig bent en/of moet huilen. Nu heb ik daar laatst een goede tip voor gekregen dus die wil ik graag even delen :) Ik huil zelf eigenlijk erg weinig.. mijn emoties zijn, vooral in het begin van het ziekteproces (7 jaar geleden), veel opgekropt en weggeduwd. Daardoor voelde ik altijd een grote spanning in mijn lijf, ik wist gewoon niet hoe ik het anders kon. Sinds een aantal maanden ga ik regelmatig langs bij een haptonoom, voor mij ontzettend fijn. Mama's ziekte is daar overigens niet perse het voornaamste onderwerp. Ze vertelde me laatst dat er een groot verschil is tussen ontkennen van gevoel en het niet uiten ervan. Soms ben je verdrietig, maar is het niet het moment om dat te uiten. Je hoeft dan niet te ontkennen dat je verdrietig bent. Accepteer vooral hoe je je voelt en bedenk bij jezelf: "ik voel me verdrietig, dat is okee, ik ga er alleen nu even niets mee doen". En dan kan je later op de dag een moment nemen om er wel aandacht aan te besteden. Ik weet niet hoe vaag dit nu klinkt, in mijn hoofd is het best logisch ;)

Ik wens jou en de anderen in dit topic heel veel sterkte! Blijf genieten van kleine momenten! Mocht je overigens meer willen lezen, ik ben een blog begonnen met steeds kleine berichtjes/momentopnames (zie mijn topic ook op dit subforum).

Groetjes!

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Bart1974 » Do 29 Mar 2012 20:25

Lieve Lini,

Ik ben erg blij dat jullie zo met zijn allen zo leuk hebben gehad. Ik denk en hoop dat jullie er allemaal erg van hebben genoten. Probeer te genieten van zulke momenten ;-) ik zit nu op mijn mobiel maar wilde je graag even wat sturen..
Liefs Bart

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Zo 01 Apr 2012 21:02

Dag allemaal,

Wat veel en wat een lieve reacties! Bedankt! Ik ga jullie eerst beantwoorden:

@ Cil: Ik probeer inderdaad niet mijn broertje helemaal buiten te sluiten. Uiteindelijk hoop ik natuurlijk nog steeds op het moment dat hij me helemaal nodig gaat hebben haha. Alleen, probeer ik het nu niet meer zo. Het is soms op mn tong bijten, vooral als hij wel heel erg lief en klef en gezellig doet tegen zijn vriendin, maar nors tegen de rest van ons. Al is hij dat bij haar ook niet altijd....

@ dochter: ten eerste: ja mijn moeder kan nog heel veel, eigenlijk alles, alleen is ze vaak ineens heel moe. Maar als dat alles is... Hopelijk kan dit nog een hele tijd zo duren... Want ze geniet op deze manier ook wel van het feit dat ze niet meer kan werken. Ik hoop dat ze zo lang mogelijk mag genieten zoals ze nu doet, want een pensioen zit er voor haar niet in...

Verder, mijn werk. Heb je even? Haha. Ik werk sinds september niet meer maar volg een fulltime opleiding. Daar ben ik nog een jaartje mee bezig. Voor die tijd werkte ik nog wel, dus ook toen ik te horen kreeg dat mijn moeder kanker heeft. Iedereen om me heen was erg lief, mensen vroegen zelfs in de week na het slechte nieuws: wat doe jij hier eigenlijk, waarom zit je niet thuis! Dan zei ik: tja zoveel vrije dagen heb ik nou ook niet, en wie weet waar ik ze dit jaar nog voor nodig ga hebben... Het was op dat moment januari. Ik heb me in de acht weken na het slechte nieuws 2 dagen ziekgemeld omdat ik het echt even niet trok (werd zo ongeveer huilend wakker, stond huilend onder de douche, nauwelijks geslapen, je kent het wel). Daar werd in principe begripvol over gedaan, al belden ze me wel even om te checken 'of ik niet op een terrasje zat, haha, ja natuurlijk vertrouwen we je wel maar ja we moeten het wel even controleren he! hahaha en natuurlijk willen we ook even weten of het wel goed met je gaat...' Nou, dat gaf mij echt juist niet het gevoel dat ze me begrepen, want voor die tijd belden ze me ook niet als ikeens een dagje ziek was. En nu ineens zaten ze me zo achter de broek.

In maart of april merkte ik dat ik toch wel erg op mn tandvlees liep, dat ik niet veel extra meer kon hebben. Ik werkte 4 dagen per week en had iedere dag ook nog eens 2 a 3 uur reistijd naar mn werk. Dat op zich was al veel, en dan dit er nog bij. Plus het gevoel hebben niet echt ruimte te krijgen op je werk. Daarom heb ik een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts, omdat ik graag wilde voorkomen dat ik overspannen zou worden. Ik dacht dat er vast wel meer mensen ooit overspannen worden of er tegenaan zitten, en dat ze wel tips zou kunnen hebben. Okee, dat moet je dus NOOIT DOEN!!! Ik zat daar zwaar vermoeid en huilend op dat consult. Ik vertelde onder andere dat ik me ook weleens had ziekgemeld (ze vroeg niet eens hoe vaak). Toen veranderde de hele richting van het gesprek: de bedrijfsarts zei: 'Één ding moet jij heel goed begrijpen, en dat is dat jij niet ziek bent, maar je moeder. Ziekmelden is dus absoluut niet iets wat jij mag doen'. Terwijl ik daar in principe wel een goede verstandhouding over had met mijn leidinggevende! Die bedrijfsarts zei dat ik dan maar thuis moest gaan werken, of zorgverlof moest opnemen in plaats van ziekmelden. Ze zei dat ik daar recht op had, als ik met mijn moeder naar de chemo zou willen gaan bijvoorbeeld. Ik zei dat dat me in principe wel wat leek, ik zou het in ieder geval kunnen proberen... En met dat advies en die boodschap kon ik weer gaan. Dit bericht is vervolgens door de hogere manager opgevat als: deze werkneemster meldt zich steeds ziek om (echt waar!!!) LEUKE DINGEN met haar moeder te gaan doen! En dat konden ze toch echt niet tolereren. Ik weet niet of zij naar een chemo gaan zien als iets leuks doen met mijn moeder, maar ik was not amused. Ik werkte keihard, dat zag iedereen! Daarbij bleek dat ik helemaal geen recht had op zorgverlof, omdat ik mijn moeder niet direct verzorg. Het kwam er op neer dat de manager me verbood me nog ziek te melden. Daar zat ik dan, nog gestresster dan dat ik al was. Ik ben toen heel kwaad geworden en heb gezegd dat als ik vind dat ik niet kan werken, ik niet kan werken, en dat zij het daar maar mee moeten doen! Daar legden ze zich toen bij neer. Maar leuk en ontspannen was natuurlijk anders....

Ik wist op dat moment al dat ik ontslag zou nemen om fulltime met mijn studie verder te gaan in september. Dat heeft me er doorheen gesleept de laatste maanden. Het ontslag nemen voelde overigens daardoor wel als een overwinning. Vooral naar die ene manager toe: je hebt niet alles over mij te zeggen, en ik sta niet langer onder jouw macht!!! HA!

Een collega van mij, een jongen van mijn leeftijd, zat overigens in diezelfde situatie als ik. Hij werkt daar ook niet meer, trouwens. Toen zijn moeder overleed, had hij 5 dagen in plaats van de 4.5 die er voor staat geboekt op bijzonder verlof. Toen kreeg hij ineens een geccd e-mailtje van de secretaresse aan de manager, dat ze daar 4.5 van had gemaakt en 0.5 dagen op zijn eigen vrije dagen had geboekt. Op zich correct natuurlijk, maar warm en meelevend is anders. Hij werkt nu ergens anders en zegt dat ze daar veel begripvoller zijn. Helaas ontdek je pas hoe een bedrijf daarin staat op het moment dat je ermee te maken krijgt. Een andere baan zoeken kan misschien een optie zijn. Dat was het voor die jongen in ieder geval wel. Voor mezelf ben ik enorm blij dat ik nu studeer. Ik kan flexibel mijn tijd indelen en ook mijn tijd nemen die ik nodig heb. Zonder dat iemand me belt of ik op een terrasje zit...

@ muis: bedankt, inderdaad, uiten en erkennen is iets anders, dat had ik nog niet zo bekeken! Voor mij is namelijk uiten = erkennen, maar dat hoeft natuurlijk niet altijd. Bedankt voor het inzicht!

@ bart: bedankt voor je lieve berichtje, dat je nog aan me denkt terwijl je het zelf ook zo moeilijk hebt!


Ik heb een lekker weekend achter de rug, mijn ouders zijn op bezoek geweest bij mijn schoonouders. Ze wonen 3 uur uit elkaar (schoonouders wonen in België) en zien elkaar daarom niet zo vaak. Onze broers zagen elkaar op de bruiloft voor het eerst haha! Het was erg gezellig, mijn schoonmoeder had heel erg haar best gedaan met het eten enzo en had overal superveel aandacht aan besteed. En we hebben in de omgeving gewandeld om mijn ouders de omgeving te laten zien waar mijn man altijd heeft gewoond, dat viel ook in de smaak bij mijn ouders. Zowel mijn vader als mijn moeder hadden het helemaal naar hun zin, dat was echt leuk om te zien.

Ik stop nu weer even, het is voor nu wel genoeg!
Veel liefs,
Lini

sss
Lid
Berichten: 59
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 08:45

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor sss » Vr 06 Apr 2012 09:14

Liev Lini,

Hoe gaat het nu met jou en je moeder?
Fijn dat jullie hebben kunnen genieten dit weekend! Ik hoop dat jullie zo'n momenten nog vaak mogen meemaken...als het zonnetje nu nog wat meezit, dat is nog altijd veel fijner hé :D

Wat een onmens die bedrijfarts. Die zin van "je moet begrijpen dat niet jij maar je moeder kanker heeft", alsof je een robot bent en je al je stress, zorgen en gevoelens zomaar even "op slot" kunt zetten :shock: ... Het is duidelijk dat die nog nooit zelf zoiets heeft meegemaakt....Een geluk dat je dat weg bent...

En nog bedankt voor je lieve reactie op mijn topic.

Liefs,
Isabeau

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Za 07 Apr 2012 00:47

Ha... Net terug van een avondje stad met een vriendin en ik MOET even mijn emoties kwijt...

De afgelopen 2 weken heb ik heel erg kunnen genieten van mijn moeder. Ik ben nu ook weer bij ze thuis, voor Pasen. Mijn man liet deze keer even aan zich voorbij gaan, haha ;) Geen probleem hoor. En daardoor kon ik ook gezellig met een vriendin afspreken die bij mijn ouders in de buurt woont.

We zaten te kletsen en ik dacht, kom, ik vertel wat me dwarszit. Namelijk een gemeenschappelijke vriendin van ons (haar beste vriendin) is zwanger. In mijn vriendenkring één van de eersten, dus vandaar dat ik daarover begon, het heeft verder niets met die vriendin persoonlijk te maken ofzo. Ik vind het ook echt heel leuk voor haar, maar het raakt me ook echt tegelijkertijd. Want zij kunnen zich samen allemaal zorgeloos verheugen op de komst van dat kindje, ook de opa's en oma's. Gewoon zoals het hoort, zeg maar. En dan straks met dat kindje spelen en het zien opgroeien, of in ieder geval, daar op dit moment nog gewoon in geloven, zoals dat normaal gesproken gaat. En ik kan dat niet. Dat zit me dwars. Niet constant, maar het is toch iets waar ik regelmatig aan denk, dat ik dat niet ga meemaken. Dat ook al zou ik op dit moment een baby hebben, ineens, dat ik alsnog weet dat mama dat kindje niet groot zal zien worden.

Die vriendin reageerde op zich best lief, zo van wat erg voor je, en dat dat inderdaad ook echt niet leuk is, maar ik zág gewoon dat ze het niet begreep, niet echt (natuurlijk niet, dat kan ik ook helemaal niet verwachten). Maar ineens raakte me dat zo enorm. Zij maakt dit ook allemaal niet mee! Dus natuurlijk begrijpt ze het niet! En ook alle andere mensen om me heen maken dit allemaal niet mee! Alleen ík maak het mee!!! Het eenzame gevoel knalde echt even binnen...

De afgelopen weken heb ik dit gevoel even van me af kunnen zetten, zoals ik al eerder schreef. Een beetje doen alsof er niks aan de hand is, zeg maar. Maar weet je, vanavond voelde ik me gewoon alsof iedereen in de klas meegaat op schoolreisje, behalve ik, omdat ik het niet kan betalen. En de afgelopen weken heb ik lekker met mijn klasgenootjes meegepraat, over dat schoolreisje, en gedaan alsof ik ook meekon. Of in ieder geval genoten van hun verhalen en plannen. Maar het feit blijft, dat ík uiteindelijk alleen thuis zit als zij lekker op reis gaan.

Wow ik voel me zo verdrietig... En eenzaam... Ik had ook helemaal geen zin net om naar het huis van mijn ouders terug te fietsen in de regen, bah, weer terug naar mijn kamertje waar ik dan straks in mijn eentje al deze dingen lig te overdenken.

Volgende week krijgt mama weer een scan, en de week daarna de uitslag. Ze ziet er best goed uit, maar is af en toe heel moe. Vandaag ook, dan heeft ze ineens ook best veel rimpels en zwart onder de ogen enzo. Ik ben bang voor die scan. Bang dat die weer slecht nieuws gaat brengen zodat ik weer compleet kapot ben en er weer een hele tijd over moet doen om op te krabbelen. Zometeen zit ze al helemaal vol met tumoren, ondanks dat ze zich nu best goed voelt. En wat dan. Ik weet het, ik moet helemaal daar niet over nadenken want ik weet echt niks op dit moment. Maar je doet het toch!!! :(

Nou, ik ga denk ik mijn bed maar eens opzoeken...
Liefs,
Lini

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Bart1974 » Za 07 Apr 2012 09:35

Lieve Lini,

het lijkt me ook erg moeilijk om dat aan te zien en helaas zal je dat nog vaker meekrijgen. Jij met kinderen en misschien krijg je straks ook iets wat ik nu al merk. Een zoon of dochter die je samen met hun moeder zien. Ik zal dat helaas niet meer mogen mee maken en dat doet pijn. Deze momenten zullen we blijven houden.

Je vriendin kan zich proberen in jouw situatie en als ik het goed begrijp doet ze heel erg dr best. Mensen die dit nooit hebben meegemaakt, kunnen het nooit 100% begrijpen wat wij voelen, maar ze is er voor je en doet haar best zo te lezen om ervoor je te zijn. Mensen die het wel begrijpen zitten op dit forum. Hier heeft bijna iedereen wel met deze situatie te maken, hier kan je je verhaal kwijt, hier begrijpen we je wat hoe jij je moet voelen. Ik hoop dat je met je vriendin kan praten en wat afleiding kan zoeken. Ook wij hebben onze rust en ontspanning nodig. Voor mensen die je 100% begrijpen moet je hier zijn denk ik..

Ik vind het rot dat je nu alleen bent en dit even alleen moet meemaken. Ik heb dit zelf ook gehad en het is moeilijk. Ik weet niet hoelang je daar nog blijft, maar zou je niet willen dat je man ook naar je toe zou komen ? Misschien dat hij je wat kan steunen in deze moeilijke tijd...

Ik wil jullie ook heel erg veel succes wensen met de scan, ik hoop dat er een "goede" uitslag uit mag komen...

Ik wilde je even laten weten dat je niet alleen staat....

Dikke knuffel van mij,

Liefs
Bart

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor muis » Za 07 Apr 2012 22:48

Beste Lini,

Ik denk dat ik goed begrijp wat je bedoelt. Dat je je zo eenzaam kan voelen en dat die eenzaamheid blijft (of soms juist zelfs versterkt wordt) als er veel mensen om je heen zijn. Anderen kunnen inderdaad niet goed begrijpen hoe je je voelt, ook al doen ze wel hun best of leven ze heel erg mee.

Twee maanden terug liep ik met een vriendin door de stad. Zij is zwanger en we hadden het over haar zwangerschap en hoe het zou zijn als de baby er was. Ze vertelde me toen dat het zo leuk was dat ze zo veel contact met haar moeder erover had. De band tussen hen is niet altijd even goed geweest, maar ze merkte dat het hen echt dichterbij elkaar bracht en dat het zo fijn was om het met haar te kunnen delen. Dat was de dag voor mijn moeder een slechte uitslag kreeg die eigenlijk het begin van het einde betekende.

Haar verhaal kwam zo hard bij me binnen, omdat ik net als jij besefte dat ik dat nooit op die manier zal meemaken. Mijn moeder zal haar kleinkinderen niet leren kennen en mijn kinderen zullen alleen via mijn verhalen hun oma leren kennen. En het is shit, en oneerlijk, en zeker niet de bedoeling. En ik had het mijn moeder, mijn nog ongeboren kinderen en mijzelf heel anders gegund. Dat gevoel, dat gemis, wat dan bij je opkomt, dat kan je ook niet goed delen met anderen. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat je je eenzaam voelde en misschien niet goed wist wat je met jezelf aan moet.

Zelf probeer ik alsmaar te bedenken dat die momenten van missen zullen blijven, en dat ze me soms ongemerkt zullen overvallen. Dat is dan maar zo en ik probeer ze maar gewoon toe te laten. Daarnaast ben ik heel tevreden over de tijd met mijn moeder en de band die we hebben en het helpt enorm om te zien dat zij - nu het niet lang meer duurt voor ze er niet meer is - ook een gevoel van tevredenheid ervaart. Het is wat het is.

Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt (of dat het mij alleen maar helpt om het van me af te schrijven ;)), maar ook al voel je je soms eenzaam, je bent in ieder geval niet de enige die zich eenzaam voelt, en ik hoop dat die wetenschap je een beetje helpt!

Veel sterkte, en ik hoop dat je moeder een goede uitslag van haar scan zal krijgen!

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Zo 08 Apr 2012 11:39

Dag muis!

Dankjewel voor je reactie en begrip, erg fijn :) Het is inderdaad zo dat bepaalde gevoelens je ineens enorm kunnen overvallen. En dan weet je even niet meer wat je moet. Je voelt je rot, maar weet op dat moment niet precies waarom, en je wil wel blij zijn voor een ander, maar bent toch ook jaloers. En wat jij op je blog ook al zo mooi beschreef": jaloezie 'mag niet'. Je mag heel verdrietig zijn, maar moet wel blijheid voor een ander zijn/haar geluk kunnen opbrengen. Nu streef ik ernaar om dat inderdaad ook te doen, want compleet verzuren lijkt me ook niet de juiste weg, maar soms kan ik ook ineens heel erg jaloers worden. Terwijl dat in principe helemaal niet bij mijn karakter past, ik ben meer van 'ieder heeft zijn eigen weg, geluk is op meerdere manieren te bereiken, dus jaloers zijn op anderen heeft geen zin'.

Ik zal later nog meer posten over mijn weekend want er zijn veel dingen gebeurd. Maar ik heb nu nog even geen tijd voor een lang verhaal :)

Groetjes
Lini

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Zo 08 Apr 2012 12:57

Trouwens: ook dat niet de telefoon opnemen en geen berichtjes terugsturen: ik herken dat zo!!! Ik dacht dat ik de enige was die dat deed!

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor liddy » Zo 08 Apr 2012 13:35

Blijheid opbrengen voor de ander kan soms heel moeilijk zijn.
Het heeft ook een keerzijde, de andere partij kan ook moeite doen om zich in jouw positie te verplaatsen.
En dan begrijpt men dat jij het er moeilijk mee hebt. Dat je wel blij bent voor hun, echter dat het voor jou niet makkelijk is.
In deze maatschappij worden we 'geterroriseerd" door de telefoon.
Daarom ben ik zo blij met internet, dan kan ik zelf bepalen wanneer ik reageer.
Heel af en toe leg ik de telefoon van de hoorn. Dan ben ik niet bereikbaar en hoef ik ook niet in tweestrijd te komen of ik de telefoon nu wel of niet opneeem.
Want als die gaat rinkelen is de neiging heel groot om toch maar op te nemen.
Bewust gun ik me dan even tijd voor mezelf.
Anders vertaald: Lief zijn voor jezelf.

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Di 10 Apr 2012 10:16

Dag allemaal,

Hier dan mijn verhaal over mijn bewogen weekend. Zoals ik al schreef had ik een afspraak met een vriendin waarin het onderwerp 'kinderen' ter sprake kwam naar aanleiding van een gemeenschappelijke vriendin die zwanger is. Ik had al verteld dat het me aangreep dat ik me niet echt begrepen voelde, en ook dat ik het zo verschrikkelijk vind dat andere mensen zo heerlijk onbezorgd zich kunnen verheugen op die volgende stap in hun leven, maar ik niet. Wat daarbij nog komt, is dat de vriendin die zwanger is en het meisje waarmee ik afsprak, beste vriendinnen zijn en allebei een goed thuis hebben, en nu ook samen nadenken over tegelijk een kindje krijgen en hun kinderen met elkaar laten spelen enzo. Het bleef me maar bezighouden, het veroorzaakte een enorme spanning in mijn lichaam.

De volgende dag kreeg ik heel erg ruzie met mama. Dat hebben we echt bijna nooit. Mama is altijd heel politiek actief geweest en dat vond ik ook altijd heel mooi om te zien. De verhoging van de AOW leeftijd is iets waar ze zich altijd heel druk over heeft gemaakt, en nu blijkt ze ineens die AOW leeftijd zelf niet te gaan halen. Ik begrijp dat dat echt heel moeilijk voor haar is, dat ze ineens niet meer echt meedoet in de maatschappij, zonder werk, zonder toekomstperspectief. Ze klampt zich vast aan haar idealen en begint politiek gezien soms echt een beetje door te slaan. Ze gaat met mensen ellenlange discussies aan waar mensen helemaal niet op zitten te wachten, echt genant om te zien soms. Normaal gesproken lach ik het een beetje weg of maak ik een grapje om de situatie te ontzenuwen. Maar met al die spanning in mijn lichaam ging ik de confrontatie aan. En we gaven allebei niet op totdat we schreeuwend tegenover elkaar stonden te discussieren over de pensioenleeftijd. Vreselijk. Omdat je in je achterhoofd de hele tijd denkt: we moeten genieten, niet ruzie maken! En ook denk ik de hele tijd: waar hebben we het over, mijn pensioen komt pas over 40 jaar en dat van mama nooit! Ik heb hier helemaal geen zin in! Ik zocht mijn heil even bij papa in de tuin, maar die kon alleen maar zeggen: 'ja, ik weet dat het zo is, dat doet ze de hele tijd, maar dat moeten we haar maar gunnen nu.' Iets waar ik tot op zekere hoogte wel in mee kan gaan, maar mama moet ook echt soms van ophouden weten en niet steeds die discussie opzoeken met iedereen die maar in de buurt is. Dat is voor niemand leuk, ook voor haar niet. En niemand schiet er iets mee op. Gelukkig vond mijn broertje dat ook (!) en die heeft toen met mama apart even een gesprek gevoerd hierover. Ik geloof dat ze toen allebei erg verdrietig zijn geworden, en mama huilde ook later bij mij dat ze niet steeds ruzie wil maken... Ik voelde me opgelucht dat we het goedgemaakt hadden en ook dat we het probleem ter sprake hadden gebracht, en tegelijkertijd voelde ik me zo rot voor haar en voor mezelf dat het allemaal zo moet gaan. Alle ontspannenheid is overal vanaf.

Gelukkig hadden we het al snel goedgemaakt, maar het greep me toch best aan. En dat gesprek met die vriendin bleef ook maar rondzingen. Maar ik vind het heel moeilijk om mama te laten zien waar ik mee zit, omdat ik niet wil dat ze verdrietig wordt om mij of zich zorgen maakt of zich schuldig voelt. Dus dan laat ik dat meestal niet of niet echt zien aan haar. Maar nu lukte dat niet meer. Ik móest er met haar over praten, over mijn verdriet over het onderwerp 'kinderen krijgen'. Dat ik me niet kan voorstellen dat de moeder van mijn man dan mijn baby wel zal vasthouden, en dat zij dan zal ontbreken. Ik moest ineens zo hard huilen, dat is alweer een paar weken geleden dat dat gebeurde. Mama moest ook huilen. Daar stonden we dan te huilen met elkaar in de keuken. Het verdriet was zo groot. Toen kwam mijn broertje thuis, die was even weg. Die zag ons en waar het op neerkomt is dat hij heel geirriteerd raakte en kwaad werd op mij, dat ik weer aan het huilen was en de sfeer aan het verpesten was enz enz enz. En dat ik me niet zo door anderen moet laten beinvloeden of jaloers moet zijn want dat slaat al helemaal nergens op. Ik heb hem zo rustig mogelijk gevraagd of hij mijn verdriet wilde respecteren, en geen mening over mij wilde uitspreken, omdat ik dat over hem ook niet doe. Ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat ik heel erg mijn best doe om het iedereen naar de zin te maken, maar dat het mij ook weleens niet lukt om iets te doen wat hij dan niet zo fijn vindt, zoals huilen waar hij bij is. Ik bleef maar herhalen: ik begrijp dat jij anders in elkaar zit, maar ik zit nu eenmaal zo in elkaar, laten we elkaar respecteren en alsjeblieft veroordeel me niet steeds zo! Maar mijn broertje wist van geen ophouden en bleef steeds kwader worden. Toen kon ik echt niet meer. Ik brak mentaal echt even door. Ik kreeg een huilbui zoals ik die al een hele tijd niet heb gehad, ging naar mijn kamer.

Ik dacht: het liefst zou ik naar huis gaan. Ik wil mezelf kunnen zijn en verdrietig kunnen zijn zonder dat ik steeds hoef op te letten of ik niemand daarmee kwets. Maar, ik wilde juist het paasweekend bij mama zijn! En ik wilde me ook niet laten wegjagen door mijn broertje!!! Toen heb ik in alle wanhoop mijn man gebeld, of hij alsjeblieft wilde komen. Die was niet echt blij, want hij had eigenlijk andere plannen. Maar hij besloot toch te komen. Daar voelde ik me opgelucht over, maar ook rot, dat hij nu voor mij moest komen.

Toen ik een beetje gekalmeerd was, ging ik weer naar beneden en ik vertelde dat mijn man zou komen. Iedereen was heel verbaasd, want hij zou toch niet komen? Toen huilde ik dat ik het gewoon niet alleen aankon, al deze drama. En dat het gewoon niet lukt om steeds mn emoties niet te laten zien en positief te doen, omdat er op die manier geen ruzie ontstaat. Ik vertelde zelfs over het forum: dat ik de afgelopen tijd zo mijn best heb gedaan ook op advies van jullie, om zo min mogelijk energie aan dit soort dingen te besteden en conflicten met mijn broertje en vader te vermijden. Maar dat me dat gewoon niet altijd lukt.

Gek genoeg leek dit mijn broertje te raken. Hij kwam me troosten en zei dat dit nu toch ook niet de bedoeling was. We hebben toen als gezin nog een goed gesprek gehad.

Ik was echt superblij toen mijn man uiteindelijk kwam en daarna bleef het weekend een stuk rustiger. Wel heb ik nog met mijn mama en man gepraat over mijn eigen zorgen voor de toekomst. Ik vind het moeilijk om toekomstplannen te maken, te dromen, te weten wat ik nu eigenlijk wil, want alles wat ik eerst wilde lijkt zo iets uit een vorig leven. Ik heb er geen zin meer in, in die toekomst. En ik ben er bang voor. Bang dat ik het niet alleen kan, bang voor wat er nog gaat komen. Bang om de verkeerde keuzes te maken. Het was fijn om dit gesprek te hebben, ook al voel ik me wel rot dat mama zich nu zorgen over me maakt, maar eigenlijk deed ze dat al want ik kan toch niks voor haar verbergen... In dit gesprek gedroeg ze zich ook echt als mama. Niet huilen, maar tegen mij zeggen: kom op, zoek nu eindelijk die hulp (het instituut heeft nog geen contact met me opgenomen). En dat ik het echt ook wel zonder haar kan. Iets waar ik nog niet van ben overtuigd. Al weet ik dat het gewoon wel zal moeten.

Nou, dit was het wel zo'n beetje. Knap van je als je het hele stuk van begin tot eind hebt gelezen ;) Maar ik wilde het even opschrijven.

Groetjes,
Lini

**dochter**
Lid
Berichten: 17
Lid geworden op: Di 22 Mar 2011 16:24

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor **dochter** » Di 10 Apr 2012 12:05

Hoi Lini,

Wat een heftig weekend voor je, zoveel confrontaties en zoveel verdriet.
Natuurlijk wil je geen ruzie maken met je mams want je wil inderdaad genieten maar je wil ook dat het leven zo normaal mogelijk blijft en soms horen confrontaties er bij.
Ik herken het helemaal hoor, vorige week was ik m'n moeder van hot naar her aan het rijden, rolstoel in rolstoel uit, want ze wilde dat, dat en dat doen maar de bijwerkingen van de chemo beperken af en toe en door de rolstoel kost het allemaal extra veel tijd en heel veel energie. Aan het eind van de dag baalde ik er zo ontzettend van dat ik eigenlijk de hele dag alleen maar aan het rennen was en daardoor de helft van de dag chagarijnig was en zei dat ook merkte dat ik toen ik thuis kwam helemaal brak. Ik heb er dan zo'n spijt van dat ik onaardig ben geweest maar aan de andere kant denk ik dan ook ja Mam dan moet je misschien niet zoveel plannen want dat is voor mij ook te zwaar.
Ik denk dat irritaties er af en toe bij horen, we proberen er natuurlijk ook heel veel te zijn, we zijn er waarschijnlijk meer dan andere "kinderen" terwijl we volwassen zijn en ons eigen leven hebben. Dan is het eigenlijk helemaal niet zo gek.

Je verhaal over kinderen en vriendinnen begrijp ik ook helemaal, er wordt bij ons ook heel veel over gevraagd en heel heel heel af en toe vraagt iemand mij hoe zie jij dat eigenlijk maar dat gebeurd zo weinig en dat doet pijn. Ik heb veel vriendinnen waarvan een broer of zus al kinderen hebben en die zeggen O, mijn moeder is zo dol op ze, als of er iets in mijn buik wordt gestoken, dat voelt zo naar, want ik wil ook dat m'n moeder er bij is. Ik heb het gevoel dat andere het helemaal niet kunnen voorstellen en ik denk dat dat bij jou vriendinnen ook zo is, zij snappen totaal niet wat wij voelen. Het is zo moeilijk!
Liefs!

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Cil » Di 10 Apr 2012 15:34

Oh lieve lieve Lini toch!!! Wat een emoties allemaal zo ineens en zo heftig. Allereerst.. ik vind het zo super goed van je hoe je ermee om bent gegaan! Echt waar, heel knap. Je ben eerlijk geweest, daar heb jij ook recht op. En zo'n huilbui is misschien niet leuk, maar het lucht wel op. Hetzelfde geldt voor zo'n ruzie.. jullie hadden allemaal hele heftige emoties en dat moet er een keer uitkomen, dat is ook logisch. Dan zeg je ook dingen uit emotie of frustratie die niet altijd even leuk zijn, zoals je broertje bij jou deed of zoals je moeder deed. Maar.. als al die woede er weer eventjes uit is.. zie je vaak dat er weer ruimte is om even diep adem te halen en de dialoog weer aan te gaan. Ik ben dan ook heel erg blij dat jullie het uiteindelijk hebben uit kunnen praten.

Ik begrijp hoe moeilijk het voor jou moet zijn als je moeder de laatste tijd steeds de discussie aan gaat over zaken die eigenlijk niet zo relevant zijn. Maar zoals je eerder al zei, vindt ze het moeilijk om over haar ziekte zelf te praten. Het verdriet en de frustratie moet er toch wel uit.. en tja.. dan gebeurt dat op een andere manier. Ik denk dat het dan is dat ze niet kan zeggen hoe klote ze het vindt dat ze ziek is en hoe boos ze daarover is, maar in plaats daarvan maakt ze zich boos over andere dingen. Heel moeilijk dus, maar wel begrijpelijk. Aan de ene kant denk ik ook, laat haar maar. Maar het klopt ook dat niemand daar gelukkiger van wordt. Probeer het haar toch te 'gunnen' op die manier haar boosheid kwijt te raken. Probeer het geruzie ook niet te zeer als iets negatiefs te zien. Klinkt gek. Maar het was iets wat even nodig was voor jullie allemaal. Even goed gillen.. eruit met die woede. Nu kunnen jullie er weer even tegenaan. Jullie hebben gepraat en dat is goed.. heel goed.

Ik voel je verdriet ook heel erg als het gaat om de toekomst. Het is zo moeilijk omdat je je moeder niet verdrietig wil maken, maar toch is het fijn om er samen over te praten. Niet om negatief te zijn, maar nu kan het nog. Nu kan je nog vragen en vertellen. En vaak zie je dat als je even die drempel over bent, het ook gewoon fijn is om als moeder en dochter over de serieuse en moeilijke dingen van het leven te praten. Ik heb met mama ook gesprekken gehad over de toekomst. Dan vertelde ze dat ze niet wilde dat ik alleen maar verdrietig zou zijn en dat een kindje ook iets zal zijn waar ik heel erg gelukkig van ga worden. Ik koester die gesprekken enorm en het is iets waar ik me echt aan op kan trekken op momenten dat ik het moeilijk heb.
Maar ik snap dat het niet makkelijk is hoor en helaas blijft het ook nog moeilijk. Ik had het dit weekend ook echt even moeilijk. We waren met de babykamer bezig. En terwijl mijn vriend overstroomt van enthousiasme, voel ik me alleen maar verdrietig. Ik kan nog niet genieten van zo'n commode met allemaal babykleertjes. Voel me dan enorm schuldig tegenover mijn vriend en mijn baby. Ze verdienen een vrouw/mama die blij en gelukkig is dat ze zwanger is. Maar ik vind het zo moeilijk, het is zo zwaar. Het verdriet is nu nog zoveel meer aanwezig dan het geluk. Daarbij heb ik een schoonmoeder die af en toe zo tactloos uit de hoek kan komen. Dit weekend hoorde ik dat vriendinnen een babyshower voor mij aan het organiseren zijn. Ik hou niet zo van poespas en ik wil mensen niet op kosten jagen, maar toch vind het dan super lief. Tegelijkertijd vind ik het dan moeilijk dat mama er niet bij zal zijn, niet kan zien hoe mijn buik groeit, niet kan voelen hoe de baby schopt.. niet samen met mij blij kan zijn. En dan mijn schoonmoeder die gisteren keihard zegt "nou ik kom niet hoor, ik vind zo'n babyshower echt grote onzin. Ik ga pas vieren als de baby er is". Dat voelt dan echt als een steek. Mijn moeder kan er niet bij zijn, en zij zegt dan gewoon dat ze niet wil. Niet dat het nou verplicht is, maar als schoonmoeder kan je zoiets dan misschien toch gewoon doen.. voor mij. Ze denkt dan niet na over hoe ik me eronder voel, alleen maar dat het haar mening is dat het onzin is.. Om de kosten kan het niet gaan, want ik hoorde dat er aan iedereen slechts €10 bijdrage gevraagd is, meer niet. Ik vind het dan heel verdrietig dat ze zoiets kleins niet eens voor mij overheeft.. ook niet nu mijn eigen moeder er niet bij kan zijn. Maar goed.
Wat ik wil zeggen lieve Lini.. is dat dat verdriet nog heel lang zal blijven vrees ik. Maar je zal je er doorheen slaan. Het zal zeker niet altijd makkelijk zijn, maar hoe dan ook, met ups en downs... jij gaat je er zeker weten wel doorheen slaan. Daar ben je veel te sterk voor. Je bent ook niet bang om je kwetsbaar op te stellen en toe te geven dat je hulp nodig hebt, je uit je goed en probeert altijd goed te communiceren. Dat is heel belangrijk als het gaat om dit soort zaken. Want ondanks dat ook ik echt zware dagen heb dat ik het niet meer zie zitten.. I'm still here. Ik laat me niet uit het veld slaan. Mama had graag gezien dat ik gelukkig ben en ik ga er alles aan doen om dat ook te zijn. Hetzelfde geldt voor jou. Jouw mama wil je ook gelukkig zien.. geen twijfel mogelijk. Accepteer dat er dagen tussen zitten dat het voor jouw gevoel allemaal niet hoeft. Dat is logisch. Maar die gaan voorbij. En er zullen steeds vaker momenten komen dat je beseft dat je weer een beetje gelukkig bent. Focus daarop.

Een hele dikke knuffel!!!!!!

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Bart1974 » Di 10 Apr 2012 16:48

Lieve Lini,

ik heb heel je verhaal gelezen. Heftig hoor en ik snap dat je je helemaal hebt laten gaan. Ik denk ook wel dat het goed is om emoties te tonen, zo weet iedereen hoe jij je voelt op dat moment maar ook voor jezelf kan het erg opluchten.

Net zoals Cil zegt, het kan zijn dat je moeder haar emoties, verdriet en boosheid niet kwijt kan en het dan op deze manier uit. Er kunnen verschillende oorzaken zijn. Het lijkt me voor jou erg moeilijk om hier mee om te gaan. Zoals jij al schreef, normaal mijdde jij die discussies. Dat had ik ook gedaan toen mijn moeder er nog was alleen mijn moeder stopte wel op het moment dat ik zei "ma, niet doen...".

Je zit in een rot situatie nu..en vind het ook wel moeilijk om er over te praten. Voor mezelf maar ook voor jou..ik heb het overlijden mee gemaakt bij jou moet het nog komen. Ik hoop echt dat je nog heel lang van je lieve moeder op een leuke en "gezellige" manier mag genieten. Het verdriet zal helaas nog wel blijven ook erna, maar hoop toch dat jij je rust en goede momenten met je moeder kan vinden.

Probeer je gevoelens te uiten zoals jij het wilt. Het is jouw leven, als jij wilt huilen doe het...Ik hoop dat het iets van je verdriet kan wegnemen. Het is een rottijd en dat is nog netjes gezegd, ik weet er alles van, maar ik hoop toch dat jullie (je vader, broertje en jij) op een normale manier mee over weg kunnen.

Liefs,
Bart

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor muis » Do 12 Apr 2012 10:11

Hoi Lini, en alle anderen,

Fijn dat je wat aan mijn reactie had! En goed om te horen dat ik niet de enige ben die geen berichtjes terugstuurt als ze het even niet meer weet ;)

Wat een heftig weekend heb je gehad! Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om alles er gewoon uit te gooien, zoals de mensen hier boven mij ook al hebben gezegd. Weet je, nu kan het nog. Dat klinkt misschien heel stom, maar maak maar eens een keer ruzie met je moeder! Ik mis het soms wel, vroeger maakte ik best wel vaak ruzie met mama om kleine dingen, lekker irrationeel en geïrriteerd reageren op alles wat ze zei. Dat klinkt misschien raar, maar ook dát hoort bij een moeder-dochter relatie, toch? Als je het daarna maar uitpraat en weet dat het wel goed zit tussen jullie. Als ik op je verhaal afga, dan lijkt me dat dat wel is gebeurd. Ik snap wel goed dat je je er schuldig over voelt, want het is jullie laatste tijd samen en je wilt het liefst dat alles alleen maar leuk, ontspannen en gezellig is. Maar het is zo logisch dat dat gewoon niet altijd kan, dat is alleen maar menselijk. Ik vind het ook erg knap dat je het met je moeder over kinderen hebt gehad, dat zijn geen makkelijke onderwerpen om aan te snijden. Zoals Cil al zegt, ik denk dat je dit soort gesprekken later zo ontzettend waardevol gaat vinden. Dus gewoon blijven doen, ook al moeten jullie huilen en ook al vindt je broertje dat niet leuk.

Zoals je het hier beschrijft, klinkt het alsof hij er heel veel moeite mee heeft om dat soort gesprekken met jullie moeder te voeren. Misschien komt daar zijn irritatie of boosheid vandaan, dat is ook wel te begrijpen. Ik vind het echt heel knap van je dat je rustig op hem hebt gereageerd hoor, weet niet of ik dat had gekund met mijn broertje haha!

In ieder geval klinkt het alsof jullie het weekend wel op een goede en rustige manier hebben geëindigd en dat is alleen maar fijn, toch? Dwing jezelf niet om altijd positief te zijn of je schuldig te voelen als je dat niet bent. Ik merk bij mezelf dat ik op een veel 'echtere' (is dat een woord?) manier positief ben als ik de ruimte heb om dat soms ook helemaal niet te zijn.

@ Cil: Pf, wat een stomme reactie van je schoonmoeder! Die is vast jaloers omdat zij niet zo'n lieve vriendinnen had die dat voor haar organiseerden ;) Wat ik begreep uit jouw eigen topic is dat je moeder 4,5 maand na de diagnose is overleden ongeveer, toch? Ik vind het helemaaaaal niet gek dat je nu nog niet alleen maar blij en enthousiast kan zijn zeg. Voel je alsjeblieft niet schuldig, ik denk dat iedereen hetzelfde zou hebben in jouw situatie. Dat genieten van je baby'tje en van jullie samen als gezien zul je vast steeds meer voelen, ook al zijn het maar momenten, die momenten worden vast steeds meer!

Veel sterkte voor iedereen!

muis

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Za 14 Apr 2012 15:55

Dag lieve allemaal,

Bedankt voor jullie reacties, ook als ik er niet direct op gereageerd heb. Vaak zit ik toch even met een glimlach of warm gevoel achter de computer bij het lezen van jullie reacties, fijn.

Vandaag ben ik er weer aan herinnerd waarom ik zo vaak de telefoon niet opneem. Een vriend van me belde en ik dacht: ik neem eens op voor de verandering. Het was gezellig bijkletsen totdat het gesprek op mama kwam. Die vriend van me is het afgelopen jaar erg 'op zoek geweest naar zichzelf' en heeft veel zingeving en steun ervaren door yoga en meditatie en spirituele boeken lezen. Ik vind dat af en toe iets te zweverig naar mijn smaak, maar hij heeft er veel baat bij en dat vind ik leuk om te zien en ik luister dan ook graag naar zijn verhalen. Maar hij moet dus absoluut niet beginnen over mama als iets waar ik 'heel veel van kan leren' en dat het een 'zinvol proces is om door te maken'. En zeggen dat 'iedereen moeilijke dingen meemaakt, waar je iets mee moet doen, iets uit moet halen'. En dat ik nu moet leren om een 'warm thuisgevoel bij mezelf te vinden, in plaats van bij mijn ouders'.

Afgezien het feit of hij gelijk heeft of niet, ik heb niet zelf gevraagd om dit proces en had het ook prima gevonden om niets te leren en niet te veranderen, of op een veel geleidelijker manier zoals dat bij de meeste mensen gaat als ze volwassen worden. Dat ik nu verander en dingen leer, is een feit, maar niet iets wat ik zelf als een uitdagende les beschouw ofzo. Ik zie het meer als iets waar ik mee moet leren leven, waar ik op een zo goed mogelijke manier doorheen moet komen zonder along the way depressief te raken of de weg kwijt te raken. Daarbij kwetst het me gewoon heel erg als iemand me zegt hoe ik met deze situatie moet omgaan, en er positieve levenslessen dien uit te halen, terwijl diegene zelf zoiets nooit heeft meegemaakt en tussen de regels door zijn eigen moeilijkheden in zijn leven gelijkstelt met die van mij. Dat kan ik niet hebben. Hij zijn verdriet, en ik het mijne, heb daar gewoon respect voor.

Ik merkte dan ook dat ik gaandeweg het gesprek steeds meer geïrriteerd raakte, ook al bedoelt deze vriend het allemaal ook echt heel erg goed en heeft hij misschien zelfs een punt. Ik voelde me absoluut niet erkend en niet begrepen.

Ik denk dat ik me realiseer dat ik vrienden kwijt ga raken door dit proces, en dat is moeilijk om te zien gebeuren en om toe te geven. Toch kun je er misschien niet omheen. Een goede vriendin van me zei, dat ik die vrienden anders later wel was kwijtgeraakt, en dat ik blij moet zijn dat ik geen energie meer in ze hoef te steken omdat ik nu weet hoe het zit. Maar toch voelt dat niet zo gemakkelijk, als ineens echt je hele wereld verandert terwijl je daar zelf niet om had gevraagd. En deze vrienden zijn niet eens de slechtste vrienden, want ze willen me wel helpen maar we begrijpen elkaar niet meer en dat is zo jammer.

Toen ik had opgehangen vond mijn man een kaartje op de deurmat van twee vriendinnen die ik al een hele tijd niet heb gesproken, die ons allebei veel sterkte wensen en veel knuffels. Zomaar een kaartje, want er is niet laatst iets gebeurd. Dat geeft me dan weer moed. Ook zij hebben niet meegemaakt wat ik nu meemaak, maar dat hoeft dus ook niet om begrepen te worden: zij begrepen uit zichzelf ook dat het fijn zou zijn voor ons om een lief kaartje met steun te krijgen.


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Google [Bot] en 23 gasten