Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Lini » Di 10 Apr 2012 16:51

Ha psycho-Cil, psycho-Lini hier!

Wat supermoeilijk voor je waar je doorheen gaat, eigenlijk precies waar ik al die tijd zo bang voor ben. Bah! Wat een rotgevoel moet dat zijn dat je zowel je moet verheugen op de toekomst, maar tegelijkertijd nog rouwt en met het verleden bezig bent. Natuurlijk lukt het dan niet om die twee evenveel aandacht te geven. Maar het moet je innerlijk echt verscheuren...

Wat je schoonmoeder betreft, wow, kan ze zich niet inleven? Hoe moeilijk is dat, zou je zeggen! Je zei al dat ze wat zakelijker was ingesteld dan je eigen mama, maar dit? Nou ja, misschien heeft ze zelf nooit echt zo'n band gehad met haar eigen moeder en kan ze zich niet voorstellen hoe moeilijk het voor jou is? Of houdt ze gewoon niet zo van heftige emoties, en vindt ze dat allemaal maar lastig en vervelend, dat ze daar nu mee moet omgaan?

Op veel kleinere schaal merk ik dat bij mijn eigen schoonouders ook wel, wat jij zegt over die babyshower en je schoonmoeder die daar niet wil komen. Mijn schoonouders hebben namelijk een supertuin voor kleine kinderen, met een groot grasveld en een zwembad en barbecue. Ik zei een paar weken geleden toen ik daar was, dat dat voor onze kinderen later echt wel ontzettend leuk zou zijn, lekker samen in die tuin. Het kostte mij best wat moeite om dat hardop uit te spreken, want tegelijkertijd weet jij natuurlijk ook wel wat een ander stemmetje in mijn achterhoofd dan zegt... Maar het enige wat mijn schoonouders konden zeggen was: oh, komen jullie hier dan ook in de buurt wonen? Ze weten wel dat dat geen realistische optie is. Dus ik, enigszins uit het veld geslagen: eh... nee.. maar ik bedoel als we op bezoek komen toch...? Er werd toen verder niet veel over gezegd. Van binnen was ik toen best verdrietig. Zij kunnen zich tenminste op het vooruitzicht verheugen, er blij over worden dat ze dat gaan meemaken, dat als we langskomen de hele familie lekker bij elkaar is, al dan niet in die tuin, en dan reageren ze zo lauw! Terwijl mijn eigen mama daar niet eens over na kan denken! Het voelde bijna als een belediging naar haar toe.

Ik weet niet wat de beste manier is om ermee om te gaan. Je hoopt gewoon toch op een goede/betere band, ook al is het tegen beter weten in. Het blijft je schoonmoeder... Wat ik zat te denken: kun je je vriend niet inschakelen? Dat die eens met haar gaat praten over hoe jij het allemaal ervaart? Misschien dat ze dan bijvoorbeeld zich wel realiseert dat zo'n babyshower eigenlijk hartstikke leuk is, zowel voor haar als voor jou, ook al is het misschien niet 'haar ding'. Je vriend kan dan misschien als een soort buffer fungeren. Natuurlijk, dat kan hij niet altijd doen, maar het is wel zijn moeder, misschien weet hij beter aan haar verstand te peuteren hoe alles voor jou voelt dan jij dat kunt overbrengen naar haar. En dan word je misschien ook minder vaak gekwetst... Bij ons is dat in ieder geval wel de oplossing, meestal lost mijn man de conflicten met die kant van de familie op. Omdat het op een andere manier eigenlijk gewoon niet echt lukt.

In ieder geval superveel sterkte met alles. Weet je ook al binnenkort of het een jongetje of meisje wordt? Misschien helpt het als je dat weet, dat je het in gedachten een naam kunt geven en aanspreken? Om er wat blijer over te worden... Het is maar een idee, ik heb er natuurlijk ook geen ervaring mee :(

Veel knuffels,
Lini

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Wo 11 Apr 2012 10:53

Hoi Lini en Bart,

Dankjewel voor jullie reacties :)

Het is inderdaad lastig om zowel te rouwen als je te moeten verheugen op een nieuw mensje. Hoewel dood en geboorte beiden bij het leven horen en het ergens ook wel mooi is om te zien dat het leven verder gaat.. symbolisch gezien. Maar het blijft gewoon zwaar. De ene keer kan ik echt wel gelukkig zwanger zijn hoor.. als ik de baby op de echo zie bewegen bijvoorbeeld. Maar andere keren maakt de hele zwangerschap me ontzettend verdrietig. Ik hoop mijn balans een beetje te vinden. Mijn vriend zei gisteren dat hij focust op het geluk wat ons kindje iedereen zal brengen: niet alleen wij, maar ook mijn vader en mijn broertje zullen waarschijnlijk allemaal weer een beetje gelukkiger zijn als de baby er straks is.. een nieuw lichtpuntje zeg maar. Daar ben ik het wel mee eens.

Wat betreft mijn schoonmoeder, blijft het ook gewoon lastig. Ik moet steeds denken aan wat Liddy ooit een keer zei tegen mij.. dat ik degene ben die veranderd is en niet de mensen om mij heen. En dat klopt. Mijn schoonmoeder is zo lang als ik haar ken wat harder en afstandelijker. Ik heb daar nooit een probleem mee gehad omdat ik mijn eigen moeder had voor het begrip en die arm om mijn schouder. Maar nu mama er niet meer is, is het verschil in karakter tussen ineens zo duidelijk. Ook zoek ik onbewust dan toch een beetje van de warmte van mijn moeder bij mijn schoonmoeder en dat is er gewoon niet. Of dan denk ik .. 'jeetje, dit is dus alles aan oma wat mijn kind straks zal hebben' en dat maakt me soms verdrietig.

Ik zou mijn vriend kunnen vragen met haar te praten, maar dat voelt niet zo goed voor mij. Hij hoeft mij strijd niet voor mij te strijden zeg maar. Hij doet al zo veel voor mij, ik wil hem niet met nog iets opzadelen. Voor hem is het ook moeilijk, het is toch zijn moeder en ik weet dat het niet leuk is voor hem als ik kritiek heb op haar. In het begin van onze relatie moest mijn vader helemaal niets hebben van mijn vriend en was hij soms echt naar tegen hem. Deed mij heel veel verdriet als ik dat steeds bij mijn vader aan moest kaarten. Dus ik weet zelf ook wel dat het lastig is. (nu is het overigens helemaal goed tussen paps en vriend, gelukkig)
Daarbij ben ik natuurlijk ook zelf gewoon een volwassen vrouw die haar eigen zegje zou moeten kunnen doen. Voorheen was ik nooit echt iemand die voor zichzelf opkomt, maar door de zwangerschap ben ik een heel stuk assertiever de laatste tijd. Dat merkt mijn omgeving al aardig. Ook het feit ik uberhaupt al tegen mijn schoonmoeder zei dat ik het niet leuk van haar vond, is al een hele stap voor mij. Eigenlijk zou ik zelf met haar moeten kunnen praten wanneer ik me door haar gekwetst voel. Misschien komt dat nog wel. Het zal denk ik ook al helpen als ik mijn verwachtingen bij stel.. als ik gewoon geen verwachtingen van haar heb, kan ze me ook niet teleurstellen. En accepteren dat ik niet alles met haar kan delen.
Hoewel dat eigenlijk ook een beetje triest klinkt..

Ik ben nu trouwens 23 weken zwanger, dus ze zouden kunnen zien of het een jongetje of meisje is... maar we willen graag verrast worden :)

Liefs!!!!

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor liddy » Wo 11 Apr 2012 13:39

Ja het klinkt inderdaad triest om geen verwachtingen te hebben en tegelijkertijd klinkt het heel optimistisch, heel realistisch.
Want als je geen verwachtingen hebt, voel je je ook niet triest als je schoonmoeder zich gedraagt zoals je verwacht.
Die hoogst zelden keer dat je schoonmoeder een superklein positief gebaar maakt zal je dan extra opvallen.
En daar kun je dan heel blij mee zijn.
Spannend hè en o zo leuk om niet te weten wat het is.

scorpio
Lid
Berichten: 57
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 17:22

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor scorpio » Do 12 Apr 2012 21:17

Lieve Cil,

Wat leef ik zo met je mee. Het verdriet enerzijds en de vreugde voor het nieuwe leven anderzijds ... Het is nu niet zo lang meer tot de kleine er is - hij/zij zal meer en meer gaan schoppen en daardoor wezenlijker voor je worden. Op de echografie zie je nu ook al dat kleine mensje. Ik hoop zo hard dat dit jouw verdriet wat zal verzachten ..
Mijn mama zei tegen me .. de kleine zal toch een stukje van mij meehebben .. en dat is ook zo ! Dat waren zo kleine dingetjes waar ik me aan vasthield toen.
En je schoonma .. weet je .. jouw kleine heeft ook (onrechtstreeks) wat van haar genen mee dus die zal veel opener staan naar haar/zijn oma toe. Zo was 't bij ons toch. Mijn kids adoreren hun 'meme' .. en dat maakt een heel groot verschil voor jou achteraf. Ik hoop toch dat je het ook zo mag beleven !
Probeer maar zoveel mogelijk van je zwangerschap te genieten en houd je vooral bezig nu met de mensen die je begrijpen ;) Je vriend, en misschien ook wel jouw papa en je broertje ..
al de rest komt later wel !
Heel veel liefs,
Ann

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Lini » Vr 13 Apr 2012 16:32

Heey lieve Cil,

Hoe ist nu? Ik las je reactie, het is denk ik inderdaad altijd goed om negatieve energie zoveel mogelijk te vermijden en positieve energie op te zoeken. Jouw schoonmoeder is op dit moment duidelijk het eerste, dus verspil daar inderdaad geen aandacht aan! Hoe triest en belachelijk het ook lijkt dat ze zich niet in je kan verplaatsen, ze kan het blijkbaar niet, en daar doe je misschien niet veel aan. Ook heel knap van je dat je je eigen verantwoordelijkheid neemt en haar direct wil benaderen, dat scheelt vast ook weer communicatiemoeilijkheden...

Maar het is zo moeilijk lijkt me, omdat ze zo dicht bij je staat, of je dat nu wil of niet. Helemaal vermijden kun je haar niet, en ik denk dat totaal niets verwachten van haar dan ook erg moeilijk is... Ik zou dat zelf in ieder geval erg moeilijk vinden. Al kun je je verwachtingen natuurlijk wel tot op zekere hoogte naar beneden proberen bijstellen. Je schoonmoeder is misschien geen sentimenteel type dat smelt bij babykleertjes, tja, daar verander je niet veel aan en dat hoeft ook niet erg te zijn in principe. Maar als zo iemand dan ook nog eens zulke opmerkingen maakt over de crematie, dan denk ik dat 'niets van haar verwachten' nog lang niet gemakkelijk gaat worden, zo niet onmogelijk. Want dit is toch zo'n beetje de basis wat mij betreft wat je van iemand mag verwachten, je respectvol en een beetje tactvol opstellen.

Daarbij ben jij nu met je hormonen en moeilijke tijd toch in een kwetsbare periode waarin het denk ik erg lastig is voor jou om naast alles wat er al zo moeilijk is, ook nog eens zo sterk te zijn om helemaal goed met je schoonmoeder om te gaan. Daarom suggereerde ik om je vriend in te schakelen, niet om actief jouw strijd te strijden of om, zoals jij dat destijds deed met je vriend, jou te verdedigen tegenover haar, de confrontatie dus echt op te zoeken. Maar meer, dat je met hem op één lijn komt, met hem goed bespreekt waar je behoefte aan hebt en waar je het moeilijk mee hebt mbt haar (waarbij hij ook aan jou kan aangeven of wat jij wil realistisch is!) zodat hij misschien dan af en toe subtiel aan kan geven aan zijn moeder dat iets niet helemaal gepast is of juist wel gewenst. Even een moment kan ontzenuwen dus. Zo'n opmerking over de begrafenis bijvoorbeeld, ik neem even aan dat hij daar ook bij was. Dan kan híj ook even zeggen: mam, laten we het daar nu niet over hebben, in plaats van jij. Zodat jij niet daar energie aan hoeft te besteden, en inderdaad die strijd even niet hoeft te strijden. Want jij hebt op dit moment denk ik een veel belangrijkere strijd te strijden dan die met haar! Wees ook een beetje lief voor jezelf daarin, je hoeft niet alles alleen te doen. Dat is een beetje wat ik proef uit je reactie, in ieder geval, dat je dat graag wil, en nogmaals ik vind dat bewonderenswaardig en goed, maar denk op dit moment ook aan jezelf en hoe iemand je daar in kan helpen! Je vriend helpt je al heel veel zei je al, en ik heb het idee dat je hem niet nog meer wil vragen. Dat begrijp ik goed. Het voelt niet goed om een last te zijn voor iemand, je wil ook wel weer eens wat zelf kunnen! Dat herken ik ook bij mezelf in ieder geval. Maar misschien hoeft hij uiteindelijk helemaal niet zoveel te doen. Als je afspreekt wanneer hij het gesprek even overneemt bijvoorbeeld, hoeft dat misschien bijna nooit voor te komen, maar kan die afspraak toch heel verlichtend voelen. Iets waar je je niet meer druk over hoeft te maken.

Wat ik me verder nog afvroeg lieve Cil, heb je wel eens gedacht aan een forum over moeders zonder moeder? Waarin mensen ongetwijfeld dezelfde dingen meemaken, met schoonmoeders en commodes en babykamers en echo's. Misschien hebben mensen daar nog wel veel betere tips voor je! Ook al zou ik het persoonlijk ook weer erg jammer vinden als je daardoor minder op dit forum te vinden zou zijn :)

Ik hoop niet dat je me drammerig vindt omdat ik er toch weer op terugkom, maar ik heb er nu twee nachtjes over geslapen en ik blijf er maar aan denken! Ik bedoel het goed! :)

Veel liefs en knuffels,
Lini

sss
Lid
Berichten: 59
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 08:45

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor sss » Di 17 Apr 2012 11:14

Dag lieve Cil,

Schoonmoeders hé... :D , ik kan er van mee spreken! Da's best lastig om telkens weer haar opmerkingen te slikken, je schoonmoeder zou beter twee keer nadenken vooralleer ze iets zegt, maar aan jouw schijven te zien heeft ze echt zo'n karakter, en dat zal jou extra hard opvallen omdat het zo'n contrast is met het karakter van jouw moeder.
Ik denk ook dat er een speciale band is tussen moeder en zoon (jouw partner dus) en dat je schoonmoeder ook daardoor zo vrijpostig is...
Probeer er niet te veel energie in te steken, maar da's misschien wel gemakkelijk gezegd :D .
Misschien verbetert het wel eens je babytje er is....jongentje of meisje...wat spannend!!!
Geniet nu maar van de babyshower...met je mama in gedachten, daar zal je veel meer aan hebben dan de aanwezigheid van je schoonma.

Veel liefs,
Isabeau

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Di 17 Apr 2012 13:50

Hoi Lini en Isabeau,

Het blijft een lastig iets, maar ik zal er toch mee om moeten leren gaan. Ze wordt immers wel de oma van ons kindje en ik wil ook dat ze een belangrijke rol gaat spelen in zijn/haar leven. Daarbij is en blijft ze toch ook gewoon de moeder van mijn vriend, een vrouw die ik wel respecteer en waar ik uiteraard ook van houd. Het laatste wat ik wil is haar vermijden of haar zo min mogelijk in ons leven hebben. Maar ze maakt het me soms niet makkelijk :)

Ik heb het er wel eens met mijn vriend over, maar voor hem is het ook lastig. Wel ziet hij in dat zijn moeder af en toe niet zo tactisch is tegenover mij. Hij zegt dat zijn moeder over de jaren erg verhard is door wat ze heeft meegemaakt, dat ze vroeger ook gevoeliger en liever was. Hij denkt dat we ons er niet zoveel van aan moeten trekken omdat ze toch niet meer veranderd en dat we ons beter minder open kunnen opstellen tegenover haar (ik ben nu best open tegen haar, vertel veel) .. op die manier raak ik ook minder snel gekwetst. Op momenten dat ze te ver gaat, neemt hij het gelukkig wel voor me op. Hij zal zometeen als de baby er is ook zeker aangeven aan haar wat ik wel en niet prettig vind, dat is wel fijn.

Het is ook niet dat mijn schoonmoeder helemaal nooit leuk is. Ze heeft ook echt wel haar momenten dat ze echt lief kan zijn en ik weet dat ze oprecht met me begaan is en ook van mij houdt. Ze heeft gewoon een ontzettend sterke mening en is ervan overtuigd dat haar opvattingen de juiste zijn. Ze moet die mening of opvatting alleen werkelijk ALTIJD uiten en wil anderen altijd overtuigen van haar gelijk. Ik wil gewoon in mijn waarde gelaten worden. Dat botst dan wel eens.

@Lini: ik heb inderdaad weleens gehoord van Moeders zonder Moeder. Vorige maand nog heb ik geprobeerd een bericht te plaatsen, maar hun website werkte niet. Ook zie ik dat de berichten die er wel op staan al van een tijdje geleden zijn.. meest recente is van februari. Vraag me af of de site wel echt gebruikt wordt zoals dit forum.
Oh.. en ik vind je zeker niet drammerig hoor! Juist lief dat je met me meedenkt .

@Isabeau: Ja, wij vinden het ook super spannend! Ben zo benieuwd wat mijn vriend en ik er samen van gemaakt hebben zeg maar. Jongetje of meisje? Lijkt het straks op mij of op mijn vriend? Dat soort dingen. Wat betreft de babyshower, laat ik het maar over me heenkomen. Ik vind het nog steeds wel jammer dat mijn schoomoeder het niet een beetje van mijn kant kan bekijken en haar bezwaren aan de kant kan zetten, maar ja. Het zij zo. Zal inderdaad mijn eigen lieve mama gewoon in gedachten houden!

Liefs!

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Za 21 Apr 2012 22:08

Alleen even kort mijn hart luchten zodat ik weer een beetje rustig word en straks kan slapen.

Rotdag vandaag! Hele ochtend al sip omdat ik steeds heel vaag droom over mama, maar me er 's ochtends niets meer van kan herinneren. Vanmiddag even langs de oma van mijn vriend (moeder van mijn schoonmoeder).. Niet alleen om bij te praten, maar het moet voor zo'n oude vrouw alleen toch ook fijn zijn om bezoek te krijgen... denk je dan. Niet zo leuk om dan ook nu weer eens goed afgezeken te worden.

Als eerst een hele preek over dat ik verantwoordelijker zou moeten eten omdat mijn buik zo dik is en ik groeiecho's krijg om de baby in de gaten te houden. Uhhh... sorry hoor, maar ik ben 25 weken zwanger! Ja, mijn buik wordt dikker! En wat weten anderen nou van mijn eetpatroon? Ik zorg er elke dag heel bewust voor dat ik alle vitaminen binnen krijg! Groenten, fruit... ik eet het elke dag. En elke vrouw heeft een andere buik, de een wordt dikker dan de ander. Daarbij zijn de groeiecho's puur uit voorzorg, de gyn denkt dat ik gewoon langer zwanger ben. Waarom dan gelijk in de aanval tegen mij? Waarom zo negatief?
Daarna ook nog even kritiek op de kleine tattoo die ik (6 maanden geleden al) had laten zetten als symbool voor hoeveel ik van mijn ouders hou. Ook even goed afkraken!! Waarom zou je het laten bij een 'zelf hou ik niet zo van tattoo's' als je me ook gewoon even heel duidelijk kan laten weten hoe stom, lelijk en dom je het vindt?

Ik word er zo moe van... Waarom moet ik me altijd aanpassen? Waarom moet ík altijd degene zijn die denkt, ach laat maar zo is ze nou eenmaal. Waarom kan mijn schoonfamilie me niet gewoon in mijn waarde laten?

Nu alleen thuis en net een grote huilbui gehad onder de douche. Op zulk soort dagen mis ik mijn moeder echt zo extreem veel. Mijn mama die gewoon lief voor me is, weet waar ik behoefte aan heb en waaraan niet, zonder dat ik dat uit hoef te leggen. Die alleen maar blij en positief zou zijn geweest met mijn zwangerschap en de baby. Bij wie ik gewoon weer heel even kind kon zijn als ik een rotdag had. Ik zit op de bank en ik hoor haar stem nog zeggen "wacht maar niet te lang met kindjes krijgen hoor, want ik wil wel graag oma worden". Ik doe mijn ogen dicht en zie haar nog juichend in dat ziekenhuisbed zitten, toen ik vertelde dat ik zwanger was. Ik mis haar dan zo ontzettend, ongelooflijk, onbeschrijflijk veel... dat ik het liefst gewoon wil schreeuwen... Het doet echt fysiek pijn. Ik weet wel dat dit gevoel morgen na een nachtje slapen minder zal zijn. Maar nu weet ik even niet wat ik met mezelf aan moet. Maar hier schrijven lucht al wel op...

scorpio
Lid
Berichten: 57
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 17:22

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor scorpio » Zo 22 Apr 2012 15:30

Dag Cil,
Gelukkig heb je op dit forum de ruimte om eens goed uit te razen. Ik hoop dat je dan inderdaad beter hebt kunnen slapen en dat vandaag weer een betere dag is !
Ik begrijp je 100% .. de gevoelens waar je nu mee zit zijn voor mij heel herkenbaar, dat vertelde ik al, maar ook nu na het overlijden van mijn pa heb ik het weer heel moeilijk met de opmerkingen van mijn schoonmoeder.Toen m'n mama gestorven was kon ik daar helemaal niet mee om, dat is dan wat verbeterd in de loop van de jaren, maar nu kan ik ook weer niets verdragen.
Is mijn schoonma veranderd ? Nee .. Ben ik veranderd ? Waarschijnlijk wel - ik zit nog in volle rouw en de laatste die mij daarmee kan helpen is mijn schoonma wel. Mijn ouders waren zo totaal anders ..
Weet je wat mij helpt ? Mijn broers en mijn zus .. we kwamen altijd goed overeen, maar nu is dat heel erg versterkt. We begrijpen mekaar volledig - hebben hetzelfde verdriet en weten ook hoe we allemaal in mekaar zitten - dan is 't gemakkelijker (denk ik) om de juiste troost te geven. We reageren ook allemaal meer zoals onze ouders ..
Kan dit voor jou ook geen oplossing zijn ? Wat minder de confrontaties opzoeken ('k weet het .. dat is soms moeilijk) met je schoonfamilie ? En wat meer bij gelijkgestemden vertoeven ?
En vooral .. trek je van die opmerkingen zeker niets aan. Tuurlijk doe jij wat goed is voor jou en de baby ! Niet naar luisteren hoor ! En zoveel mogelijk proberen te genieten van je zwangerschap - wat ook al niet zo evident is nu.
Je doet het goed Cil !!! Nu niet depri worden hé !!
Veel liefs,
Ann

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Ma 23 Apr 2012 10:26

Hoi Ann!

Ik heb gelukkig goed kunnen slapen en zoals ik al dacht was mijn verdriet de volgende dag al wat gezakt.

Het is precies wat je zegt.. onze schoonfamilie/schoonmoeders zijn niet veranderd.. maar jij en ik. Als je eigen vader of moeder er niet meer is, wordt gewoon het verschil in karakter ineens zo duidelijk. Mijn schoonmoeder en oma van mijn vriend, zijn altijd zo geweest. Ik heb het er voorheen ook al wel eens lastig mee gehad, maar kon het altijd goed naast me neerleggen. Maar nu komt steeds dat besef dat zij de familie zijn waar ik het toch mee moet doen, ik heb niet zo veel anders meer nu mijn eigen moeder er niet meer is.. vooral als het op de baby aankomt. Het lijkt ook wel of ze alweer vergeten zijn dat mijn moeder is overleden en het nog steeds een hele moeilijke periode voor mij is. Ik had gehoopt dat ze zouden beseffen dat mijn zwangerschap echt emotioneel zwaar is zonder mijn moeder en dat ze wat liever voor me konden zijn. Ik bedoel.. ik heb mijn moeder nu niet die blij voor me is, advies geeft of leuke dingen met me doet voor de baby. Dus het commentaar/advies wat ik van mijn schoonfamilie krijg, weegt gevoelsmatig dan toch zwaarder.. het is het "enige" wat ik heb.. Het is dan zo jammer en vooral vermoeiend dat het altijd maar negatief is. Ik heb gelukkig wel een hele lieve zwager en schoonzusje. Vooral mijn schoonzusje weet hoe onze schoonmoeder kan zijn, dus bij haar kan ik wel terecht!

Of ik bij mijn broertje terecht zou kunnen weet ik niet helemaal niet. Onze relatie is vrij gecompliceerd. Voordat mama ziek werd, heb ik 3 jaar geen contact met hem gehad. Nu is op zich alles weer goed, maar in 3 jaar tijd zijn we beiden toch veel veranderd, dus op een bepaalde manier ben ik hem nog steeds opnieuw aan het leren kennen. Ook zijn wij werkelijk totaal verschillend, dat maakt natuurlijk op zich niet uit, maar ik merk wel heel vaak dat we compleet anders tegen dingen aankijken, ook wat mama betreft. Hij is ook een binnenvetter en praat niet zo makkelijk. Maar wie weet... Ik merk wel aan hem dat hij behoefte heeft om te praten, maar hij geeft zelf aan dat hij zo graag met mijn vader zou willen praten. Alleen kan mijn vader dat op de een of andere manier niet aan. Hij is ook nooit een prater geweest. Met mij praat hij wel, ik denk omdat als ik bij papa ben, ik mijn eigen verdriet opzij kan zetten en er voor hem ben. Dat is ook prima want ik heb mijn vriend om mij te steunen. Mijn broertje kan dat niet en ik denk dat mijn vader dat heel moeilijk vindt.. om nu naast zijn eigen verdriet, dat van mijn broertje er ook bij te hebben. Maar misschien dat mijn broertje en ik inderdaad meer troost bij elkaar kunnen vinden dan we dachten.. als we het proberen. Ik vind het wel fijn om te horen dat jij zo veel steun hebt aan je broer en zus.

Ik heb nu wel zoiets van dat ik niet meer zo vaak langs mijn schoonfamilie wil en dat ik hen ook niet meer alles wil vertellen. Als bijvoorbeeld uit de volgende groeiecho blijkt dat de baby nog steeds voor op schema ligt, ga ik dat niet vertellen. Gewoon om nog meer negatief commentaar te vermijden. Ik ga mijn schoonmoeder ook niet meer meevragen naar de echo's die nog komen, zoals ik vorige keer wel had gedaan. Mijn vriend vindt dit moeilijk, maar is het wel met me eens. Hij vindt het ook helemaal niet leuk als ik na een opmerking van zijn oma een hele dag verdrietig ben en aan mezelf ga twijfelen. Maar helemaal vermijden gaat niet, dat wil ik eigenlijk ook helemaal niet. Ik wil juist een goede band met mijn schoonfamilie. Ik denk dat ik maar gewoon eens helemaal eerlijk moet zijn en de confrontatie aangaan. Van mijn hart geen moordkuil maken. Wel eng!!! :)

Dankjewel Ann voor je lieve woorden! Ik doe inderdaad echt mijn aller aller best voor deze baby! En ik moet ook blijven genieten. Echt depri word ik niet hoor :) Soms alleen even heel erg down. Maar ik krabbel er wel steeds weer bovenop!

Heel veel liefs!

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor muis » Di 19 Jun 2012 16:29

Hoi Cil,

Ik was eigenlijk benieuwd hoe het nu met je gaat, en met je kindje (is hij/zij er al?). Ik weet dat het nu al een aantal maanden geleden is dat je moeder overleed, maar misschien zijn er juist dan niet zoveel mensen meer die vragen hoe het gaat. Dus daarom: hoe is het? Ben je er veel mee bezig, of misschien juist niet? Ik hoop dat het goed gaat natuurlijk!

liefs, muis

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Wo 20 Jun 2012 11:39

Hoi Muis,

Wat lief van je dat je een berichtje plaatst.

Ik ben al een tijdje niet op het forum geweest, omdat ik merkte dat ik daardoor een beetje in een soort van cirkel van verdriet bleef hangen. Op een gegeven moment moet je toch echt proberen om je leven weer op te pakken en verder te gaan. Natuurlijk kom ik zo af en toe nog wel kijken op het forum, omdat ik toch met iedereen hier begaan ben en hoop dat alles (naar omstandigheden) goed gaat.

Maar met mij gaat het eigenlijk best wel goed. Afgelopen zondag was het precies 6 maanden geleden dat mama is overleden, blijft heel bizar. Het gaat zo snel.. een half jaar alweer en het voelt soms nog als de dag van gisteren. Ik mis mijn moeder nog echt verschrikkelijk veel, maar ik merk wel dat ik me er (heel) langzaam in begin te berusten. Soms kan ik het nog steeds niet geloven en er zijn dagen dat ik haar zo mis dat het pijn doet.. maar ik voel dat ik het ooit een plekje ga kunnen geven en dat stelt me gerust.

Met de baby en mijn zwangerschap gaat het heel erg goed. Ik moet nog 1,5 week werken en dan heb ik verlof.. begin augustus ben ik uitgerekend. Ik vind het echt reuze spannend allemaal en ik kan niet wachten tot de baby er is. Mijn vriend en ik zijn er heel erg gelukkig mee en we genieten zo veel we kunnen, maar het blijft toch wel moeilijk. Er zijn zo veel momenten dat het echt heel moeilijk is dat mama er niet meer is. Ik zou mama zo graag mijn buik en de echo's willen laten zien en haar de baby laten voelen (die heel erg druk is).. ik wil haar zo vaak dingen vragen over kwaaltjes of over hoe ik vroeger was als baby. Vorige week hadden mijn vriendinnen super lief een babyshower voor mij georganiseerd... het was helemaal top, maar dan zou ik zo graag willen dat mama er ook bij kon zijn. Gelukkig is iedereen om mij heen heel erg lief voor mij en dat scheelt wel. De band met mijn vader en broertje wordt ook steeds beter, iets wat ik totaal niet verwacht had. Van mijn vader kreeg ik zelfs een super lief kadootje voor de babyshower. Naast een grote tas vol kleine dingetjes, had hij ook nog een gouden hangertje in de vorm van een hartje voor mij. Als de baby er dan straks is, laat hij mama's naam, zijn naam en die van de baby erin graveren. Ik vond het zo'n mooi kado.. was er helemaal beduusd van.

Maar hoe is het verder met jou? Lukt het jou een beetje om de draad weer op te pakken zeg maar? Of zit je nog steeds een beetje in die roes van alles.. Ik hoop heel erg dat jij genoeg steun krijgt van je omgeving, dat is erg belangrijk vind ik zelf. Vooral je familie, maar zeker toch ook je vrienden. Ik ben helaas een paar vrienden kwijt geraakt de afgelopen periode.. mensen die gewoon totaal niet wisten hoe ze met zoiets om moesten gaan en voor de makkelijkste weg hebben gekozen door niets meer van zich te laten horen. Daarentegen leer je ook je echte vrienden kennen en ga je die zoveel meer waarderen. Ik kan me echt gezegend voelen met de kring van mensen die ik nu om mij heen heb. Ik hoop dat jij dat ook zo hebt en ervaart.
Zijn er bij jou nog veel mensen die naar je moeder vragen? Of merk je ook dat het afneemt? Heb je daar moeite mee? Zelf heb ik echt nog de behoefte om (veel) over mama te praten.. dan is het toch nog alsof ze er nog is. Gelukkig kan ik er met de mensen om me heen juist heel goed over praten en merk ik dat anderen er ook vaak zelf over beginnen, dat vind ik fijn. Heb jij dat ook? Of vind je het juist niet prettig om er vaak over te praten of eraan herinnerd te worden. Dat is voor iedereen anders natuurlijk.

Nou, ik hoop ook in elk geval dat het goed gaat met jou!

Liefs, Cil

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor muis » Di 26 Jun 2012 11:43

Hoi Cil,

Wat fijn om te horen dat het wel goed met je gaat! En met je baby natuurlijk. Inderdaad spannend, augustus is er al snel :) Gelukkig kan je nu helemaal blij zijn, in veel eerdere berichten had je daar wel meer moeite mee weet ik nog. Natuurlijk mis je je moeder veel en zou het fijn zijn als je het met haar kon delen, maar het is goed dat er in ieder geval mooie dingen gebeuren nu. Wat een superlief cadeau van je vader trouwens! Ik merk dat we bij ons thuis ook nog hechter zijn geworden dan eerst. Ik merk het vooral aan de band tussen mij en mijn broertje, want die was voorheen nooit heel close, maar nu hebben we veel meer contact en leven we gewoon meer met elkaar mee ofzo.

Ja zes maanden.. dat klinkt al lang. Bij mij is het nu iets meer dan twee maanden en dat voelt al lang geleden en ver weg. Die tijd is iets heel raars, want aan de ene kant weet je dat het misschien iets makkelijker wordt als het langer geleden is en tegelijkertijd wil ik niet dat ze op die manier verder van me af raakt. Heel dubbelop. Herken je dat?

Met mij gaat het op zich ook wel okee. Er zijn veel nieuwe dingen in ontwikkeling wat betreft mogelijke nieuwe banen en verhuizing. Dus dat leidt me af en het is goed dat er wat nieuws komt. Net als jij prijs ik mezelf echt gelukkig met de mensen die ik om me heen heb. Mijn vader en broertje zijn zeker een steun voor me, en andersom ook. We zien elkaar veel en hebben veel contact, praten veel over mama etc. Erg goed allemaal. En ik heb veel lieve vrienden die me blijven vragen hoe het gaat en bij wie ik altijd terecht kan en die leuke dingen voor me organiseren. Ik kan me ook goed laten afleiden en gewoon leuk mee doen zonder me heel slecht te voelen. Natuurlijk heb ik nog wel veel verdrietige momenten, ook soms gewoon opeens tussendoor en dan is het ook weer snel voorbij. Maar soms ook een hele dag dat ik me rot voel. Dat laat ik dan maar gebeuren en daar kan ik het ook met vrienden over hebben. Ik mis haar gewoon ontzettend erg. Wat ik trouwens heel erg positief vind is dat ik best een aantal vrienden heb die mama ook echt gekend hebben en dat is zo fijn want dan weten ze over wie ik het heb als ik over mama praat. Heb jij dat ook?

Dus langzaam maar zeker pak ik wel de draad op ja! Waar ik alleen veel moeite mee heb is een deel van mijn werk, namelijk dat deel wat ik gewoon alleen achter mijn computer moet doen, en dan kost het me zoveel moeite om me te concentreren.. dat is erg vervelend. Niet dat ik dan de hele tijd aan mama denk, maar het lukt gewoon niet. Heb jij moeite (gehad) met werken?

Nou geniet van je verlof dalijk! En succes met alles :)

liefs, muis

Anke36
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Za 20 Dec 2014 13:32

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Anke36 » Za 20 Dec 2014 13:55

Hoi Cil,

Hoe gaat het nu met je?
We zijn nu al 2 jaar verder. Heb je het verdriet rond je moeder al een beetje kunnen verwerken?
Ik lees je verhaal nu pas, aangezien mijn moeder 3 weken geleden overleden is.
Zij leed al 2 jaar aan kanker.
Maar ik kan me zo vinden in je verhaal. De laatste heldere dag van mijn moeder zat zij mij ook aan te staren. Alsof ze afscheid aan het nemen was.
Toen overviel me het gevoel dat zij die nacht zou sterven. Ik ben toen tot bijna middernacht bij haar gebleven om haar gerust te stellen. Ze was niet graag alleen in het ziekenhuis. Ik heb die avond ook afscheid van haar genomen, zonder dat zij dat besefte. Toen ze goed sliep ben ik naar huis gegaan. Ze is die nacht niet gestorven, maar in een soort coma geraakt. Enkele dagen later is ze thuis gestorven.

Ik heb veel verdriet gehad toen ze ziek was en toen ze thuis lag te 'slapen'. Maar nu is het verdriet precies over. Het zit er nog wel, want soms borrelt het een beetje op. Maar het is niet het verdriet wat ik had verwacht. Is het omdat ik al afscheid had genomen of omdat ik al zoveel verdriet heb gehad of komt het later nog... Jou verhaal komt me dus heel bekend voor en ik ben blij te horen dat ik niet de enige ben met deze gevoelens.

Mijn zoontje is 2 jaar. Hij zal mijn moeder nooit leren kennen. Gelukkig hebben we enkele filmpjes om haar toch nog eens te zien en te horen.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Ma 22 Dec 2014 13:41

Dag Anke,

Ik was even verbaasd om zo'n tijd later nog een reactie te krijgen :-)

Allereerst van harte gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Drie weken geleden is nog heel vers. Ik herken dat je zegt dat je verdriet nu een beetje over is, maar sta er niet van te kijken als straks weer in alle hevigheid terug komt. In het eerste jaar na het overlijden van mijn moeder was het een achtbaan aan emoties voor mij. Van compleet blanco (ook vlak na het overlijden) tot heuze melt downs. Er leek niets zinnigs over te zeggen, het kwam en het ging. Ik heb wel geleerd dat je, wat voor emotie er ook naar boven komt, je het gewoon over je heen moet laten komen en er nog geen conclusies uit moet trekken. Ik dacht wel eens 'waarom ben ik niet verdrietiger? Ben ik een slechte dochter?'.. maar dan was ik een tijdje later weer helemaal down en dacht ik 'waarom voel ik me nu niet beter, het is al weer even geleden'.

Nu gaat het met mij heel goed. Ik heb het verlies van mijn moeder aardig verwerkt. Ik mis haar natuurlijk nog zeker, vooral omdat ik ook een zoontje van ruim twee heb en het soms nog hard kan aankomen dat mijn moeder allemaal bijzondere dingen moet missen en mijn zoontje haar nooit zal kennen. En in januari is haar sterfdag en is alweer 3 jaar geleden, dat zal ook wel weer even moeilijk worden. Maar ik heb me er redelijk in berust en probeer zo veel mogelijk te focussen op de mooie dingen en te genieten van het leven. Want ik heb nog zo veel moois om me heen :-) Natuurlijk mijn zoontje en mijn man, maar ook mijn vader en broertje met wie ik veel en veel hechter ben geworden. Daar ben ik zo dankbaar voor.

Ik hoop dat jij ondanks al het verdriet ook nog kan genieten van het leven. Het zal zeker niet altijd even makkelijk zijn, vooral nu weer met de feestdagen, maar tijd doet een hele hoop kan ik zeggen.

Liefs, Cil

Anke36
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Za 20 Dec 2014 13:32

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Anke36 » Ma 29 Dec 2014 21:09

Bedankt voor je reactie.

Inderdaad, de feestdagen zijn niet mee hetzelfde. We hebben dan ook besloten Kerst op een heel andere manier te 'vieren'. Vroeger was het met ons alleen, nu hebben we er meer mensen bij betrokken. Meer volk, meer te vertellen, minder nadenken.

Ik ga die gevoelens ook maar over me laten komen. We zien wel.
Veel sterkte binnenkort met de sterfdag van je moeder.


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Google [Bot] en 26 gasten