Herkennen einde

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
Minthje
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Di 16 Apr 2013 17:56

Herkennen einde

Berichtdoor Minthje » Di 16 Apr 2013 18:00

Hallo,
Ik ben nieuw hier en zal me even voorstellen. Ik ben Mieke, 23 jaar en woon op mezelf.
3.5 week geleden heb ik te horen gekregen dat mijn moeder uitgezaaide longkanker heeft met uitzaaiingen in botten, (bij)nieren en lever.
Ze had toen al erg veel pijn en kreeg al snel morfine.
Nu slaap ze bijna de hele dag, eet niet meer, drinkt weinig en kan eigenlijk niet meer lopen. (Zakt telkens door haar benen)
Het gaat allemaal heel erg snel want ruim een week geleden zat ze nog gewoon met kleding op de bank.
Hoe herken je eigenlijk wanneer het einde echt in zicht is? Stopt het lichaam er ineens mee of zie je zoiets wel aankomen?
Ik heb echt geen idee wat me allemaal te wachten staat....

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Herkennen einde

Berichtdoor Bart1974 » Do 18 Apr 2013 07:29

Beste Mieke,

Als ik het zo lees, vrees ik dat het niet heel lang meer zal duren... Ik was erbij toen mijn moeder overleed aan de gevolgen van longkanker. Ze begon steeds minder te eten totdat ze alleen nog een beetje water dronk. Ze bleef steeds langer op bed liggen. En toen ging ze ook steeds meer slapen...Toen is de morfine bij mijn moeder zo verhoogd zodat ze niet meer wakker zou worden. Ze is toen rustig ingeslapen. Vanaf het moment dat je moeder niet meer eet of niets meer binnen houdt van eten, dan kan het heel snel gaan. Wel heeft het gebruik van medicijnen (kalmerend/slaap) invloed hierop.

Ik wil jullie heel veel sterkte toewensen. Als je nog vragen hebt kan je ze altijd stellen...

Minthje
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Di 16 Apr 2013 17:56

Re: Herkennen einde

Berichtdoor Minthje » Do 18 Apr 2013 08:00

Mijn moeder ligt ook alleen nog maar op bed. Als ze wakker wordt dan gaat ze rechtop zitten en wil gaan lopen.
Dat kan uiteraard niet en wordt ze erg boos. Ze drinkt alleen nog water maar heeft wel moeite met slikken.
Ook wordt ze al wat gelig in haar gezicht. Voor haar hoop ik niet dat dit lang gaat duren.
Wat ik ook lastig vind is dat de ademhaling af en toe wel tien seconde wegvalt.
Mijn moeder gaat morgen naar een hospice maar we moeten even bekijken hoe het dan gaat.
Qua medicijnen krijgt ze morfine via een pomp en nog iets anders tegen de misselijkheid. Niks meer in tablet vorm
Hoe was het voor jou om erbij te zijn? Als je het niet wilt zeggen respecteer ik dat uiteraard

Minthje
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Di 16 Apr 2013 17:56

Re: Herkennen einde

Berichtdoor Minthje » Do 18 Apr 2013 12:46

Hoihoi,

Zelf had ik ook al een idee dat het niet lang meer ging duren. Maar ja dat is misschien maar beter ook...
De huisarts zei dat dit nog niet het begin van het einde is maar ben dan wel benieuwd wanneer zij vindt van wel ..
M'n moeder krijgt nu 5 mg morfine per uur maar ze is wel erg onrustig. Telkens gaat ze rechtop zitten en wil dan lopen (wat natuurlijk niet kan en dan woest wordt)
Straks komt de huisarts en zal het er eens over hebben.
Morgen ga ik zeker mee naar de hospice. Hoop alleen niet dat het een erge strijd met m'n moeder gaat worden...

Je moeder is dan best snel overleden Aan de ene kant hoop ik ook dat ik erbij ben maar ben er ook erg bang voor

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Herkennen einde

Berichtdoor Bart1974 » Do 18 Apr 2013 14:01

Hoi Mieke,

Onrustigheid hoort er ook bij helaas...mensen kunnen voelen dat ze gaan..
Probeer goed naar de arts/hospice te luisteren zij kunnen enigzins wel voorspellen hoelang nog. Hoe is je moeder eronder ? Beseft zij het hoe ze ervoor staat ? Mijn moeder kon het eerst niet accepteren maar later zeker toen de pijn toenam, hoefde het voor haar niet meer.

Hoe voel jij je ? Redt jij het een beetje ? Sorry voor mijn korte antwoorden maar zit nog op mijn werk.

Minthje
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Di 16 Apr 2013 17:56

Re: Herkennen einde

Berichtdoor Minthje » Do 18 Apr 2013 17:42

Hoii,
Toen mijn moeder nog aardig helder was had ze wel gezegd dat ze het accepteerd maar het wel moeilijk vindt omdat het zo definitief is.
Nu is er geen gesprek meer mogelijk. (Veel hallucinaties)
De huisarts zei afgelopen donderdag dat als het zo door blijft gaan het ook binnen enkele dagen gebeurt kan zijn. Nu is ze er veel en veel slechter aan toe maar omdat ze zo nu en dan nog een slokje water drinkt, zegt de huisarts dat het zo ook nog een paar weken kan duren... Kortom ; geen peil op te trekken..
Ik ben nu wel rustiger omdat ze morgen naar de hospice gaat. Ik ben de afgelopen twee weken bijna constant bij haar geweest en valt me erg zwaar. Daar is ze in goede handen en kan ik weer komen en gaan wanneer ik wil. Nu kan dat niet met als gevolg dat ze veel boos op me is. (Voorbeeld; Ze wil lopen maar kan niet als en wordt dan boos op mij)
Vind het wel erg vervelend dat niemand duidelijk kan zijn over wat me nog te wachten staat en hoelang ze ongeveer nog heeft. Snap wel dat ze dat niet kunnen zeggen maar is wel frustrerend

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Herkennen einde

Berichtdoor liddy » Do 18 Apr 2013 18:51

Het geel worden van je moeder geeft aan dat de lever niet in staat is zijn werk goed te doen.
Je moet er niet gek van op kijken als je moeder nog geler gaat worden, zelfs haar oogwit kan geel worden.
Als de lever steeds minder gaat werken, zal je moeder ook langzaam aan suffer worden.
Ik ben heel blij voor je dat je moeder naar een hospice gaat morgen. Dat zal ook goed zijn voor jou, omdat
jij daar ook ondersteuning kunt krijgen en niet meer overal alleen voor staat.
Er is een grote kans dat je moeder zo suf gaat worden dat ze in een coma raakt. Vanuit die coma gaat ze dan heen.
Wellicht stelt men palliatieve sedatie voor. Dit is geen euthanasie. Je moeder krijgt zoveel pijnstilling en slaapmedicatie
dat ze niet meer wakker wordt. Er wordt geen voeding of water meer toegediend en zo kan je moeder dan een rustige overgang
krijgen.
Je schrijft dat je moeders ademhaling al anders is. Dit heet Cheyenne Stokes ademhaling. De ademhaling gaat dan soms sneller, dan weer langzamer en houdt af en toe zelfs enkele ogenblikken op.
De ademhaling kan een poos heel luid zijn en vervolgens zeer zwak en rustig. Je zult nog verbaasd staan hoe lang de ademhaling op zich kan laten wachten.
Zo iemand hapt dan naar lucht, maar heeft het niet benauwd, is zich ook niet bewust van het andere ademen.
Ook al is je moeder in coma, blijf tegen haar praten, vertel haar wat je doet, het gehoor blijft veel langer werken dan je denkt.
Dus draai haar lievelingsmuziek, raak haar aan, wrijf haar handen in enz.
Aarzel niet vragen te stellen, ik heb meerdere malen iemand uit naaste kring mogen begeleiden.

Even iets wat kan gebeuren bij het overgaan, echter het hoeft niet, maar als je weet wat er kan gebeuren, schrik je er niet zo van.
Op het moment dat je moeder overgaat, kan er een moment van kortsluiting in haar hersenen optreden.
Je moeder merkt hier niets van, maar voor de familie ziet het eruit als een epileptische aanval (schokken van het lichaam).
Dat ziet er heel heftig uit. Je zult schrikken en toch nogmaals je moeder maakt dit niet meer mee, ze is dan al over.

Wat heel belangrijk is op dit moment is dat je goed naar jezelf luistert. Doe wat je hart je ingeeft.
Probeer tussendoor toch even een moment voor jezelf te nemen. En weet dat ze op de hospice er ook voor jou zijn.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Offtopic Mijn excuses aan Bart

Berichtdoor liddy » Do 18 Apr 2013 18:58

Hoi Bart,

Daarnet heb ik een grote fout gemaakt in het modereren.
Mijn oprechte excuses daarvoor, dat had niet mogen gebeuren.
Hierdoor is het bericht wat jij in deze draad geschreven hebt op donderdag 18 april om 10:21 uur verwijderd.
Jouw bericht luidde:
----------------------------
Hoi Mieke,

het kan bij iedereen anders gaan, maar ik heb het idee dat het helaas niet lang meer gaat duren.
Ik denk dat ze op een gegeven moment de doses morfine gaan verhogen zodat ze in een slaap valt en
dan hierin overlijd. Ik ben even de naam hiervan kwijt, het is net geen euthanasie.

Ik was aan de ene kant blij dat ik erbij was. Ik heb een nacht daar overnacht, mijn broer ook. In de ochtend toen
ik even wegging om te douchen is ze in een diepe slaap beland waarna ze niet meer wakker is geworden. In de avond om 20.15 is mijn moeder toen
overleden. Ze sliep heel vredig heel de dag. Toen ze overleed, stopte steeds vaker dr ademhaling even. Toen hapte ze even naar adem en toen was het helemaal stil.
Het was een dubbel gevoel. "Blij" dat ik bij het heengaan was en haar hand kon vasthouden toen ze ging...maar het is geen prettig gezicht. Maar als ik het tegen elkaar
moet afwegen zou ik er zeker weer bij willen zijn.

Als je meegaat naar de hospice probeer er bij te zijn. Ze kunnen je vertellen hoe het werkt, wie je contactpersonen zijn e.d.

Red je het zelf een beetje ? Heb je genoeg steun en hulp ?
-------------------------------------


Het is niet mogelijk om jouw bericht op de juiste plek in deze draad te herstellen.
Vandaar dat ik het hier plaatst, zodat men wel kan lezen wat je schreef.

groetjes,
Liddy

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Herkennen einde

Berichtdoor Bart1974 » Do 18 Apr 2013 19:58

Hoi Mieke,

Minthje schreef:Hoii,
Toen mijn moeder nog aardig helder was had ze wel gezegd dat ze het accepteerd maar het wel moeilijk vindt omdat het zo definitief is.
Nu is er geen gesprek meer mogelijk. (Veel hallucinaties)
De huisarts zei afgelopen donderdag dat als het zo door blijft gaan het ook binnen enkele dagen gebeurt kan zijn. Nu is ze er veel en veel slechter aan toe maar omdat ze zo nu en dan nog een slokje water drinkt, zegt de huisarts dat het zo ook nog een paar weken kan duren... Kortom ; geen peil op te trekken..
Ik ben nu wel rustiger omdat ze morgen naar de hospice gaat. Ik ben de afgelopen twee weken bijna constant bij haar geweest en valt me erg zwaar. Daar is ze in goede handen en kan ik weer komen en gaan wanneer ik wil. Nu kan dat niet met als gevolg dat ze veel boos op me is. (Voorbeeld; Ze wil lopen maar kan niet als en wordt dan boos op mij)
Vind het wel erg vervelend dat niemand duidelijk kan zijn over wat me nog te wachten staat en hoelang ze ongeveer nog heeft. Snap wel dat ze dat niet kunnen zeggen maar is wel frustrerend


Dat hallucineren vond ik eng. Ik weet nog goed toen mijn moeder met pijnstilling begon het al snel niet meer hielp en ze kwam aan de morfine. Ze lag in een zorghotel van Aafje, direkt onder het ziekenhuis. Het zorghotel had verpleging en een huisarts. Het voordeel hiervan was dat de artsen ook zo bij mijn moeder konden zijn. Regelmatig kwam er ook een arts even langs om te kijken. Toen de morfine kwam, hadden ze de eerste keer teveel gegeven. Ze begon te hallucineren, leek net of ze stoned was en was alleen maar aan het lachen. Ze hebben toen snel een middel tegen de morfine weer gegeven waardoor het normaal werd. Ik heb veel over een morfine pomp gehoord maar in het zorghotel kreeg ze dat niet. Ze kreeg elke 4 uur een morfinespuit, langzaam de dosering ophogend. Ze hadden een soort van infuusje gemaakt in dr hals waardoor ze niet constant opnieuw geprikt hoefde te worden (haar armen waren hier al blauw van).

Wat wij hebben gehad in het zorghotel hoop ik dat jij in het hospice krijgt. Een zeer betrokken hulpverlener (voor ons de huisarts van het zorghotel) die er zowel voor je moeder als voor jou kan zijn. Ik had dagelijks een kort gesprekje met haar hoe het met mijn moeder ging en hoe het met ons ging. Dat laatste was ook voor mij erg belangrijk. Mijn moeder vertelde mij en mijn broertje namelijk niet alles. Toen mijn moeder niet meer uit bed kwam, niet meer at en kleine slokjes water alleen nog maar nam kregen wij ook te horen dat het nog slechts enkele weken zou duren. Van enkele weken ging het naar max 2 weken, toen als snel naar max een week en toen naar maximaal een paar dagen. Vanaf dat moment zijn mijn broertje en ik om en om gaan "waken" heel de dag bij haar op de kamer. De verpleging was erg aardig er werd snel een bed voor ons bijgezet, kosteloos. We kregen eten aangeboden e.d. Dit begon op een dinsdag. Ik ben de nacht van donderdag op vrijdag daar geweest. Mijn moeder werd heel die week al in de nacht in slaap gehouden. Om 22 uur kreeg ze een slaapmiddel ingespoten waardoor ze heel de nacht doorsliep. De ochtend erna ging ik na het ontbijt even snel naar huis om te douchen en wat bij te komen. In de middag weer terug. Mijn broertje was er ook en die ging om 18 uur even naar zijn gezin om te eten. Ik zat daar bij mijn moeder ze was voor het eerst die dag niet meer wakker geworden. Om 20.15 blies ze gelukkig heel veel vredig haar laatste adem uit. Gelukkig noem ik het omdat ten eerste ze uit haar lijden was verlost en ten tweede ze pijnloos is ingeslapen. Eigenlijk een vorm van palliatieve sedatie wat Liddy heeft verwoord, ik kon daar even niet opkomen. Toen snel mijn broer en tante gebeld. Mijn broer was al onderweg mijn tantes waren er in een uur. Dan komt de lijkschouwer waarna haar lichaam is overgebracht naar het mortuarium van het ziekenhuis. 5 dagen later is onze moeder gecremeerd. Wij hadden vooraf al de crematie geregeld dus eigenlijk was het alles in gang zetten, wat voor ons heel veel stress is bespaard. Veel tijd om te rouwen had ik toen niet omdat mijn vader precies 7 weken hierna ook op een vrijdag is overleden waarna alles weer opnieuw begon. En dat hakte erin. Wat ik hier geleerd heb is dat ik blij ben dat we vooraf zoveel geregeld hadden en dat ik ook voor mezelf moest zorgen. Want geloof me, je loopt jezelf zo snel voorbij, totdat je grens bereikt wordt en dat moet je proberen te voorkomen.

Het is misschien niet leuk om te zeggen maar het is ook beter dat je moeder naar een hospice gaat. Daar zijn liefdevolle mensen die goed voor je moeder en jou gaan zorgen. Jij kan je zo nu en dan even terug trekken zonder dat je je zorgen hoeft te maken over je moeder ze is daar in goede handen. Dat je moeder boos wordt dat was bij mijn moeder ook soms. Ze is nu niet meer onafhankelijk; ze heeft steeds hulp nodig en dat gaat helaas niet. Probeer dat je niet aan te trekken, dit gebeurd vaker. Je doet erg je best en we kunnen helaas niet alles doen. Ik snap ook heel goed dat je graag wilt weten wanneer het afgelopen is. Helaas is dit niet te voorspellen wel misschien in enkele weken maar niet in dagen. En geloof me; nu denk je dat je erop berekend bent als je moeder overlijd, stel dat ze overlijd, dan zal het toch heel onverwachts voor je komen...

Ik wilde je nog een vraag stellen; het is wel een rotvraag. Hebben jullie al nagedacht over de begrafenis of crematie. Is er al iets geregeld hiervoor ? Dit is mij hier namelijk wel aangeraden en het heeft na het overlijden me zoveel stress bespaard.

@ Liddy geen probleem, bedankt voor het terug plaatsen.

Groetjes,
Bart

m-elaniie
Lid
Berichten: 9
Lid geworden op: Vr 20 Jul 2012 13:38

Re: Herkennen einde

Berichtdoor m-elaniie » Ma 29 Apr 2013 11:55

Hoi mieke,

Hoe gaat het nu met jullie? Het is vandaag precies 1 jaar geleden dat mijn moeder naar het hospice ging. 1 dag voor koninginnedag, iedereen was zich aan het voorbereiden voor het feest, ik was me aan het voorbereiden op het wegbrengen van mijn moeder. Ik was toen 20jaar. Helaas is mijn moeder op 4mei overleden. Ze heeft dus maar kort in het hospice gelegen. Ik herken super veel in jou verhaal. Vooral die onzekerheid.. Je weet dat ze het niet gaat redden, maar wanneer en hoe weet je niet.. Heel moeilijk. ik had dat ook heel erg.. Zal ze moederdag nog meemaken? Of haar verjaardag in juni? vreselijk was dat..
Wel goed dat je moeder naar een hospice is gegaan, ik vond de mensen daar super lief en ze hebben alle aandacht en zorg voor je moeder. Ik vond het wel moeilijk dat mijn moeder ver uit de jongste was daar, ze was 48.. Terwijl de andere 3 in de 70/80 waren.
Mag ik vragen hoe oud jou moeder is?
ik vind wel dat Bart hierboven een punt heeft.. Mijn moeder heeft niets uitgelaten over haar begravenis/crematie, hier kon ze niet over praten.. Ik moest dus alles zelf beslissen en regelen. Vooral de muziek enz. vond ik moeilijk. Ik hoop dat ik het juist heb gedaan.
Nou lieve mieke, ik wil jou heel veel sterkte wensen en mocht je willen mailen of iets dat kan altijd.
Groetjes melanie

Minthje
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Di 16 Apr 2013 17:56

Re: Herkennen einde

Berichtdoor Minthje » Do 02 Mei 2013 12:23

Hoi Melanie,

Mijn moeder is vorige week dinsdag overleden na 4 dagen in het hospice gelegen te hebben.
We werden om 10.00 gebeld dat het erg slecht gaat en dat we beter kunnen komen. Om 10.20 is ze overleden. We waren dus te laat... Gelukkig was wel haar beste vriendin erbij maar ik had er ook graag bij willen zijn maar helaas...
Mijn moeder is 54 geworden. 6 mei zou ze jarig zijn geweest..
Het is heel vreemd maar met m'n verdriet valt het nu nog wel mee, alleen als we bij haar huis zijn heb ik het er erg moeilijk mee. Komt misschien ook doordat ik nu afleiding heb maar als ik straks weer alleen ben zal de klap wel komen denk ik. Ik zag m'n moeder bijna elke dag of anders sprak ik haar wel.
Hoe hebben jullie dit allemaal verwerkt als ik vragen mag? Niet dat het nu allemaal al verwerkt is zo bedoel ik het niet hoor..
Dank je wel

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Herkennen einde

Berichtdoor liddy » Do 02 Mei 2013 22:01

Gecondoleerd met het heengaan van je moeder.
Hoe herkenbaar dat je te laat in het ziekenhuis was. Ik kwam ook te laat bij mijn vader.
Geen van de kinderen was op tijd. Enkel mijn moeder was erbij. We hadden allemaal het gevoel dit heeft
mijn vader zo gewild. Geen kinderen enkel zijn vrouw.
Ik heb meerdere keren meegemaakt dat op het laatst degene die gaat sterven toch zelf bepaald wie erbij is.
Hopelijk heeft de begrafenis/crematie je wat troost gegeven.
Tja, nu komt de tijd dat je vooral tijd voor jezelf moet nemen.
Rouwen heeft zijn eigen tempo. Je zult verbaasd staan hoe lang een dag kan duren, terwijl de week door je vingers glipt.
Wat verwarrend is dat de wereld om je heen doorgaat, terwijl jij stil staat. Je kunt het allemaal niet meer volgen.
Laat dat gebeuren, het hoort erbij. En aarzel niet om naar je huisarts te gaan, zodat je met hem/haar je proces kunt volgen.
Soms heb je bij rouwen hulp nodig. Dan is het fijn als je huisarts weet waar je staat.
Sterkte, hier brandt een kaars voor je moeder.

m-elaniie
Lid
Berichten: 9
Lid geworden op: Vr 20 Jul 2012 13:38

Re: Herkennen einde

Berichtdoor m-elaniie » Vr 03 Mei 2013 23:17

Lieve mieke,
Wat naar om te horen. Gecondoleert. Ik krijg helemaal kippevel van het lezen van je berichtje, opnieuw weer veel herkenning. Wij werden eind van de ochtend gebelt door het hospice dat het slecht ging. 12:10 kwamen we aan en we werden gelijk apart genomen in een kantoortje en we kregen te horen dat m'n moeder om 12:00 al was overleden. Ik snap dat je er graag bij had willen zijn.. Dat gevoel heb ik ook een tijd gehad. Maar net wat liddy zegt.. Vaak zoeken mensen die op sterven liggen hun eigen moment uit.. En welke moeder wil nou dat haar kind haar ziet sterven? Misschien heeft ze het dus onbewust zo gewilt.. Gelukkig was ze niet alleen. Mij gaf het een goed gevoel dat ik wist dat ik er altijd voor m'n moeder was en dat ze 100% zeker wist dat ik enorm veel van haar hield/hou. En zo aan jou verhalen te lezen is dit bij jou hetzelfde..
En jeetje wat was jou moeder ook nog jong.. Oneerlijk he! dat is iets wat ik moeilijk kan accepteren, maarja we zullen het helaas wel moeten gaan accepteren.
En dat van dat je niet zo verdrietig bent, herken ik ook en dat is ook niet zo raar hoor. Toen ik wist dat mijn moeder ging sterven, dacht ik dat ik in zou storten wanneer ze echt dood zou gaan.. Maar dit gebeurde niet tot mijn verbazing.. Ik leefde gewoon door, maakte mijn school af enz. ik besefte denk ik alles nog niet helemaal, nu nog steeds niet hoor. Het blijft heel onwerkelijk. Maar ik probeer veel afleiding te zoeken en in me hoofd te houden dat mijn moeder wilde dat ik doorging en ik probeer haar trots te maken.echt verwerkt heb ik het zelf ook nog niet, maar daar zit ook helemaal geen tijd aan verbonden toch? Ik leef gewoon door, soms heb ik hele verdrietige dagen.. Dan huil ik veel, maar dat lucht op.. Maar ik ga ook weer gewoon naar feestjes en heb lol. Op het begin voelde ik me daar wel eens schuldig over, maar dat moet je echt niet doen. Doe alles gewoon op je eigen manier en op je eigen tempo. Heel veel sterkte, doe wat goed voelt.. Veel liefs, melanie


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten