Zo snel...

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
libo
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Vr 05 Sep 2014 13:33

Zo snel...

Berichtdoor libo » Vr 05 Sep 2014 14:01

7 jaar geleden had mijn vader prostaatkanker.
Na een geslaagde operatie was alles weg en moest er zelf geen chemo aan te pas komen.
Iedereen blij natuurlijk.

De voorbije 7 jaar heeft hij dus kanker vrij geleefd.

in 2013 is hij in pre pensioen gegaan en had een mooie toekomst, want ja op 61 jaar en in goede gezondheid kan je goed genieten van het leven.
2 maand na zijn pensioen kregen we een mokerslag: zijn kleinzoon, mijn neefje, heeft leukemie.
Een jongetje van toen 3 jaar oud.
Hij heeft zich dan volledig weggecijferd en ingezet voor zijn kleinzoon en de rest van de familie.
Hij deed dit natuurlijk met veel liefde en overtuiging!

Gelukkig reageerde hij goed op de chemo en deed hij het goed.
Momenteel is hij dus kankervrij en zit hij in de opvolgfase.

Dan kwam juni 2014.
Ons vader liep de laatste tijd al wat meer moe als vroeger.
Dat is de leeftijd dachten we, ofwel van het mee helpen verbouwen van het huis van ons zus.
Ahja vroeger deed hij een bureau job.
Tot hij een niercrisis kreeg.

Hij is toen met ons moeder naar het ziekenhuis gegaan.
Scans waren genomen en die waren duidelijk: nierkanker.
Hij heeft een hoefijzer nier waar in de rechterkant een tumor van 3cm zat.

Dokter was optimisctisch en hij zou volledig kunnen genezen na een operatie.
Daar dit een ingewikkelde operatie ging worden moesten er 2 teams zijn.
Hierdoor kon de operatie pas doorgaan eind juli.
Hier bleek de tumor al 16cm groot te zijn.

Maar alles was weg wat ze konden vinden en iedereen was optimistisch.
Even een 3 tal weken aansterken en dan kijken om met chemo te beginnen.

Na 5 dagen mocht hij naar huis en hij was een pak beter!
Na een week thuis te zijn ging het echter achteruit.
Hij at niet veel meer, was weer veel moe...
Hij kreeg er ook koorts bij en weer rugpijn.

Dus bloed laten onderzoeken en de HA belde dat hij meteen naar het ziekenhuis moest: witte bloedlichaampjes torenhoog en heel veel ontstekingswaarden.
In het ziekenhuis een scan genomen: longontsteking.

Ok geen probleem antibiotica en dat overwint hij wel.
na een weekje antibiotica begon hij opeens bloed te plassen, enkel nog bloed.
Toen is er een foto genomen en hebben ze gezien dat zijn nier geblokkeerd zat.
Hier zagen ze ook op dat er nu een verdikking zat in de linker nier.
Ze hoopten op een bloedklonter.
Hij is dan met spoed geopereerd om buisjes in zijn nier te steken zodat deze niet meer geblokkeerd zou zitten.

Op dit moment werkte de nier helemaal niet meer en moest hij dagelijks aan de dialyse.
Verder onderzoek bleek ook dat die verdikking een tumor is en dat er in zijn buik nog een aantel tumoren zaten.
Alsook in zijn lever en aan zijn aorta.

Tussen de operatie, waar alles is weg gehaald dat ze konden vinden, en de foto zaten maar een 20 dagen.
Hier wisten we dus al dat er niets meer aan te doen was, want hij was ook te zwak voor chemo.

Hij bleef dus antibiotica krijgen voor zijn longontsteking.
De eerste soort werkte niets, hij bleef moeilijk ademen en vocht op zijn longen hebben.
Dan maar een andere soort.
Deze deed ook niet veel.

Nu begon zijn linker nier wel weer te werken, maar hij moest nog altijd om de 2 dagen dialyse krijgen.
Ze hebben dan ook een foto van zijn longen genomen om nog eens te kijken wat er mis is.

Nu waren er jammer genoeg meerdere uitzaaiingen in zijn beide longen te zien.
Op nog geen 10 dagen tijd waren zijn longen dus ook aangetast.

Het gaat dus allemaal snel.
Gisteren middag begon hij dan verward te worden.
en viel ook telkens in slaap.

Tegen de avond begon hij nog moeilijker te ademen.
Mijn moeder, broers, zus en ik hebben dan beslist dat ik bleef slapen bij hem in het ziekenhuis voor het zekerste.
De nacht was hetzelfde: soms verward en eigenlijk bijna constant slapen.
Vandaag is het niet anders: slapen slapen slapen en maar af en toe eens wakker worden maar niet langer dan 5 minuutjes.
Hij lijkt wel iets helderder.

We vragen ons dus af hoe lang hij het nog zal kunnen volhouden.
Hij wil geen pijnmedicatie en zegt zelf dat hij niet zo veel pijn heeft.

Veel eten doet hij al een maand niet meer: soms eens een boterham of een stukje vlees of een puddingske, maar meer niet.
Ik hoop dat hij niet gaat moeten lijden en dat we erbij kunnen zijn.

Ik vrees enkel, omdat alles zo snel gaat, op een maand tijd zit zijn lichaam vol, dat het eerder dagen zal zijn dan weken.

Is er iemand die zo iets soortgelijks mee gemaakt heeft?
en hoe ging je er mee om?

Ik heb het vooral zwaar om te weten wat voor een vies beest er in zijn lichaam aan het rondrazen is.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Zo snel...

Berichtdoor liddy » Za 06 Sep 2014 12:07

O, wat verschrikkelijk dat het zo snel gaat.
Jullie krijgen geen tijd om te beseffen wat er aan de hand is.
Kanker is een grote achtbaan van gevoelens en ontwikkelingen.
Het leven bereidt je niet voor op ernstige ziekte, vandaar je onmacht en het niet begrijpen.
Sta toe dat je het zwaar vind, want er is niets eerlijks aan om zo voor het blok te staan.
Probeer bij de dag te leven, want zoals je al gemerkt hebt, er is geen lange termijnplanning.
Praat met elkaar, maak een rooster, zodat ieder weet wie waar wanneer is.
Maak een afspraak met de huisarts en bespreek met haar/hem hoe nu verder te gaan.
Schakel via de huisarts de thuiszorg in, zodat je moeder hulp krijgt bij het huishouden en verpleging.
Door de noodzakelijke handelingen samen met een ander te doen, komt niet alles op jullie terecht.
Immers het is niet te voorspellen hoe lang jullie nog samen hebben.
Probeer er blij mee te zijn dat jullie vader kan slapen en toch nog bij jullie is.
Draai zijn lievelingsmuziek, ook al slaapt hij, het kan hem nog meer rust geven.
Doe wat je hart je ingeeft, soms lijkt het raar wat je gevoel je zegt, volg het toch maar.
Geniet van de kleine momentjes die je met je vader hebt, dat ene heldere moment, even dat contact.

libo
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Vr 05 Sep 2014 13:33

Re: Zo snel...

Berichtdoor libo » Do 25 Sep 2014 15:30

Jammer genoeg is hij een dag na mijn bericht overleden.
Hoe juist weet niemand, hij was alleen op zijn kamer.
Hij had nog zijn middag eten aan zijn tafel gegeten, de dame met de koffie isn og langs gekomen om 12.30u en mijn moeder heeft hem overleden aangetroffen om 13.45u in zijn bed.
Ze hebben nog geprobeerd te reanimeren maar dat hielp niet. (misschien gelukkig maar)

Het is beter voor hem.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Zo snel...

Berichtdoor liddy » Vr 26 Sep 2014 13:18

Gecondoleerd met het verlies van je vader.
Wat is dit ongelofelijk snel gegaan.
Nu, een paar weken later, ga je eigenlijk pas echt beseffen wat er allemaal gebeurd is.
Neem vooral de tijd om alles te verwerken.
Er brandt hier een kaars voor je vader.


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten