De omgeving laat mij barsten

Op "ons themaforum" kun je reageren op zaken en stellingen die heel erg van invloed zijn op hetgeen ons overkomt rondom de ziekte 'kanker'.

Gast

De omgeving laat mij barsten

Berichtdoor Gast » Wo 23 Jan 2002 12:36

De omgeving laat mij barsten

De meeste kankerpatienten en naasten herkennen het wel. Na de diagnose blijven veel mensen weg,'bang om geconfronteerd te worden met 'de zieke'

Maar is dat altijd wel terecht!?
Ben je er zelf ook niet schuldig aan.
Of juist , hoe voorkwam jij het, dat het jou niet overkwam!!!

Dit thema gaat dus over de frustraties die je ervaart
ten aanzien van 'de omgeving'
Over 'weggooi' en 'blijfvrienden', wellicht over nieuwe vrienden

Voorkom een isolement....!!zorg dat het niet zover komt!
Schrijf hier jou ervaring(en) en vooral hoe jij het voorkwam.!!!

Ad de Bruine
Lid
Berichten: 10
Lid geworden op: Wo 23 Jan 2002 23:50
Contact:

Re:De omgeving laat mij barsten

Berichtdoor Ad de Bruine » Do 24 Jan 2002 00:25

Beste mensen

Hoe ik probeerde te voorkwam dat mensen stilletjes of gillend wegliepen nadat ik de diagnose stembandkanker gekregen had?
Door het zelf overal te vertellen. Zoals op mijn werk waar ik mijn baas verzocht heb een kantinebijeenkomst te organiseren en waar ik vervolgens tegenover 35 m/v uit heb kunnen leggen wat ik had en wat er stond te gebeuren. Dat heb ik op meer plaatsen zo kunnen doen waardoor er gelijk een grote mate van openheid ontstond waardoor dingen bespreekbaar werden.
Ik realiseer me trouwens haarscherp dat niet iedereen op deze manier naar buiten durft of kan treden. Het is dus niet mijn gedachte om even te komen vertellen welke 'methode' iedereen maar toe moet passen maar meer een aangeven hoe het in mijn situatie kon en ook een positief resultaat opleverde.
We zijn daardoor eigenlijk niemand echt 'kwijt' geraakt. Wel is het heel duidelijk merk- en voelbaar dat de een er gewoon veel beter mee om weet te gaan dan de ander.

Ad de Bruine

Gast

Re:De omgeving laat mij barsten

Berichtdoor Gast » Wo 20 Feb 2002 15:28

Wat doe je als juist diegene met kanker de wereld laat barsten. Als hij zich zo schaamt dat hij er zwakjes en magertjes uitziet, dat hij niet eens meer de krant uit de brievenbus voor het huis wil halen, geen afval meer weg wil gooien buiten in de vuilcontainer, want de buren zouden hem eens kunnen zien!
Daarnaast mag zowel binnen het gezin als naar buiten toe niet gesproken worden over zijn ziekte. Alleen over het weer en het nieuws mag gesproken worden. Na een bezoek aan het ziekenhuis mag niet gevraagd worden hoe het gegaan is, wat ze gedaan hebben. Allemaal vragen die de naasten bezig houden. Een vraag van hoe voel je je vandaag is uit den boze. Daarnaast mogen ook anderen niet over een pijntje of andere ziekte praten. Dit vergt een grote tol van de familie en met name van zijn vrouw. Heeft er iemand ervaring met zoiets. Hoe ga je hiermee om?

whitty
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Zo 24 Feb 2002 11:13

Re:De omgeving laat mij barsten

Berichtdoor whitty » Zo 24 Feb 2002 11:27

Odette, jouw verhaal komt me zo bekend voor. Bij mijn vader is meer dan 3 jr. geleden longkanker vastgesteld. De arts dacht hij niet langer dan nog enkele maanden te leven zou hebben. Mijn vader weigert sindsdien elke vorm van onderzoek en behandeling. Hij wil er ook niet over praten, zodra ik een poging waag begint hij over het weer of iets dergelijks. Op dit moment gaat het echt niet goed met hem, heel benauwd, veel hoofdpijn, ondraaglijke buikpijn e.d. maar hij wil niet naar een dokter. Het lijkt alsof hij denkt, zolang je er maar niet over praat is het er niet. Hij sluit iederen incl. mijn moeder buiten. Dat is moeilijk voor de mensen in zijn omgeving, wij willen er juist wel over praten en zouden graag zien dat hij naar de arts ging. Gelukkig kan ik er met mijn moeder wel goed over praten maar bij vlagen krijgen we het allebei weleens te kwaad en dan helpt alleen een potje hard janken. De houding van mijn vader kan ik niet veranderen en veroordelen kan ik hem ook niet want met zijn eigenwijze houding houdt hij het toch al heel lang vol......

Gast

Re:De omgeving laat mij barsten

Berichtdoor Gast » Za 30 Mar 2002 22:09

misschien heb ik geluk, ik heb een geweldige vrouw, goede vrienden en een geweldige familie, maar ook kanker, het ergste van kanker vind ik dat je zelf geen controle meer hebt over je leven en maar moet afwachten wat er gaat gebeuren en wat de artsen beslissen, of je ziektewet wel gestort word en hoe dat moet als je in de WAO komt. ik kan jullie vaders wel begrijpen, de mensen zien niet een sterke gezinsman die zijn geld verdient met werken, maar een zielig figuur met kanker die geen enkele controle meer heeft over zijn leven alleen controle door het weigeren van de behandeling.
behandel mensen met kanker als denkende mensen niet als zieken met kanker, dan heb je nog een beetje zelfrespect.
sterkte, peter

Gast

Berichtdoor Gast » Ma 18 Jul 2005 18:23

ik ben zelf ook patient,maar ik heb juist het gevoel dat niemand mij laat barsten! Ik vecht al 4 jaar tegen kanker ,ze hadden mij nog maar een klein jaartje gegeven en ik ben nu 34.Wel ben ik in het begin van mijn ziekte heel selectief geworden met wie ik om gaat en wie ik in vertrouwen neemt.Verder zijn wij als gezin heel open naar elkaar,ik vertel mijn 2 kids (12 en 14) bijna alles alleen vertellen we de dingen die ze moeten weten pas als wij er zelf helemaal het fijne van weten en zeker niet als iets nog maar vaag is.Verder probeer ik gewoon de vrolijke meid te blijven die ik altijd was en doe zoveel mogelijk leuke dingen voor zo ver het lukt en leven wij als gezin met de dag.En geloof me jank echt wel regelmatig maar daarna probeer ik meteen weer mn positieve kantje boven te halen en dat lukt tot nu toe aardig.Ik denk juist door openheid en vrolijkheid en humor dat de omgeving onm je heen er beter mee om kan gaan.Ze wteen dat als ik depri ben ik dat zeg en hebben ze geen zin in mijn 'gezeur' dan moeten en kunnen ze dat gewoon zeggen,dat is niet altijd leuk maar dat zeg ik dan ook gewoon.Daardoor hebben we een hele fijne kring om ons heen waarin iedereen zich happy voelt.Beetje warrig verhaal misschien maar openheid naar iedereen is volgens ons heel belangrijk.

marc van der molen
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Zo 27 Nov 2005 21:27

Berichtdoor marc van der molen » Zo 27 Nov 2005 21:43

Sinds kort is er bij mij ook kanker geconstateerd, als eerste heb ik daar zelf een behoorlijke klap van gekregen en nadat ik dit heb geprobeerd dit te accepteren, heb ik het aan mijn eigen familie verteld. Verder dan dit ben ik niet gekomen, ik woon in een dorp en via de familie is dit als een bosbrand door het dorp heengegaan. Er zijn mensen die spontaan uit mijn buurt blijven terwijl ze in het verleden mijn deur plat liepen. Zelfs als ik ze tegenkom in bijv. de supermarkt dan staan ze te draaien om vervolgens mij niet aankijkend weg te lopen. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd omdat ik deze situatie als buitenstaander al zat heb meegemaakt en weet dat mensen nu eenmaal geen houding durven aan te nemen om een gesprek met je aan te knopen. Het enige wat mij dan sterk maakt is dat de echte vrienden en familie blijven en je sterken in je situatie, het is nu eenmaal zo. Ik hoop alleen dat de mensen die mij nu mijden nooit zelf in mijn schoenen komen te staan omdat ze die kwetsing waar ze nu aan doen, waarschijnlijk zelf niet aan kunnen.

Miep

Berichtdoor Miep » Ma 28 Nov 2005 22:42

Hoi Mark!

Ik herken dit hélemaal!!!
Ook ik woon in n klein dorp, en mn moeder is 15 sep jl gestorven aan de gevolgen van kanker. En t is heel cliché maar dan kom je dr achter wie je vrienden zijn. Ik kon mn ogen niet geloven toen ik sommige mensen in 1 keer n andere gang insloegen in de winkel als ze me zagen!!!! :?
En dan heb ik t niet eens ZELF maar gaat dit over mijn moeder, en ik vind dit al pijnlijk... Maar ik heb me dr ook bij neergelegd en trek me op aan de mensen die er WEL voor mij zijn!!! :lol: Mark, heel veel sterkte en kracht toegewenst!!!!

Groetjes Miep!!! (25) :wink:

Gebruikersavatar
sjelly
Lid
Berichten: 115
Lid geworden op: Do 22 Sep 2005 10:16
Locatie: Haarlem
Contact:

herkenbaar

Berichtdoor sjelly » Do 26 Jan 2006 19:32

Mensen zijn denk ik bang alleen al bij het woord kanker
ik had veel e-mail vrienden nah ja wat er nog van over is

zijn er maar weinig die contackt opnemen en dan denk ik dit zijn je ware vrienden koester ze


maar het is hard hoor genegeerd te worden

en kan makkelijk zeggen trek je er niks van aan
maar van binnen doet het wel zeer toch :cry:

sterkte ook met alles
knuf Elly
begin de dag met een lach

Aquila
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Di 16 Mei 2006 10:36

Berichtdoor Aquila » Di 16 Mei 2006 10:57

Ik herken het helemaal, en het is en blijft triest hoe sommige mensen erop reageren dat je kanker hebt.
En zelf ben ik er al moe van geworden dat er maar geroepen wordt: 'Tja, het is voor sommigen ook erg moeilijk' en dat ik altijd maar begrip moet hebben voor het feit dat anderen er niet mee om kunnen/willen/durven te gaan. Begrijp me goed, ik heb er wel begrip voor hoor, alleen wordt ik er zo moe van.
Ik voel me soms gewoon schuldig dat ik ziek ben en het hun allemaal aan doe.
En ondanks dat ik erg optimistisch en vrolijk type ben, zakt me moed wel eens in de schoenen. Het kan niet altijd alleen van mijn kant komen denk ik dan.
Uiteraard, is er in mijn geval ook sprake van dat mensen wegblijven.
Inmiddels heb ik me er wel al bij neergelegd en probeer er van te maken wat ik er nog van kan maken.

Wel is het jammer dat ik nu, wanneer mijn man aan het werk is, de hele dag alleen in huis lig. Het enige contact dat ik nu nog heb is de computer, en ik ben dan ook blij dat ik die heb, maar het haalt het natuurlijk niet bij de realiteit. Gewoon het gezellig kletsen, even je hoofd ergens anders op kunnen zetten. Gewoon even weer mens/vrouw kunnen zijn, dat mis ik heel erg.
En daar heb je toch anderen voor nodig.


Terug naar “Ons themaforum”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten