jonge lotgenoten met kanker gezocht...

[mama marleen]

Hoi
Ik ben 22 jaar, en heb 2 zoontjes
1 van 5, en toen hij 2 was kreeg ik kanker
Ik heb een sarcoom gehad aan het mesenchymale bindweefsel, en dit zat in mijn schaamlip.
Ik ben 3 keer geopereerd, waarbij al het weefsel tot op het bot is weggehaald.
Hele zware operaties, want daarna kon ik hele tijden alleen maar liggen.
Met weefsel uit mijn been hebben ze een soort nieuwe schaamlip gevormd.
Ook heb ik 30 bestralingen gehad, de zwaarste die er bestaan, waardoor mijn huid totaal stuk is gegaan,en de wonden weer zijn open gegaan.
Doordat ik was bestraald, was de kans dat ik weer zwanger zou raken erg klein.
En toch, we hebben nu weer een zoon van 8,5 maand.
Heb een loodzware zwangerschap gehad
En doordat onze zoon superveel heeft gehuild, was ik de wanhoop nabij.
ik was echt doodop, en nu gaat het eindelijk weer een beetje beter
Ik heb veel overgehouden aan mijn ziekte.
Seks is pijnlijk
Heb oedeem in mijn been, doordat mijn lymfeklieren in mijn lies zijn verwijderd
Ik heb verklevingen door mijn hele darm heen, waardoor ik gemiddeld 10 keer per dag naar de wc moet.
doordat ook daar is bestraald, knapt bij ieder toilet bezoek mijn huid kapot.
Dus ik moet zeggen dat ook ik het best moeilijk heb met dit alles.
Tegenover mijn omgeving hou ik me groot, vaak te.
Ze hebben het er eigenlijk niet eens meer over dat ik ziek ben geweest, al zit ik er zelf wel mee.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Zou je willen reageren via mijn mailadres?
mar-kd@hotmail.com
Gr. Marleen

[liddy]

Eerst ben je enkel bezig met overleven.
Daarna komt de tijd dat jij merkt dat de kanker veel meer impact op je lijf heeft gehad.
De omgeving ziet enkel dat jij er nog bent en zal je feliciteren met je 'overwinning' op de kanker.
Ze hebben geen besef wat het allemaal bij jou te weeg heeft gebracht en willen er vaak ook niet voor open staan.
Echter jouw lichaam doet niet meer wat jij wilt.
Je past je op allerlei manieren aan aan de nieuwe situatie en nu is het genoeg geweest.
Wat wordt er aan je oedeem gedaan?
Ben je al naar de internist geweest om te kijken wat die voor je kan betekenen? Bekkenbodemfysiotherapie?
En bovenal heb je iemand waarmee je goed kunt praten? Iemand die je begrijpt,
waar je kunt uitrazen zonder rekening te hoeven houden met die ander enz.
Heel veel mensen hebben hulp nodig. Ik ook en jij waarschijnlijk ook.
Ga eens praten met de huisarts en bekijk samen met haar/hem hoe je het gaat aanpakken.
Misschien voel je je meer thuis bij een pastorale werker, allemaal goed als je maar een plek krijgt
waar jij je niet hoeft te verantwoorden voor wat er door je heen gaat.
Schrijf je van je af en weet dat je hier welkom bent.