Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerWat ook heel belangrijk in de eerste periode van mijn ziek-zijn is geweest, is het sterven van de buurvrouw.. De buurvrouw was in de 70. Ze had vroeger borstkanker gehad, en nu was ineens alles teruggekomen, ze had uitzaaiingen in haar longen, of ze had longkanker, ik weet niet precies wat het nu was. Wat ik wel weet is dat ze meer malen naar het ziekenhuis is geweest, voor ze 2 maanden voordat bij mij de diagnose kanker werd gesteld, ze terug naar huis kon; er was niets meer aan te doen. Dat was echt verschrikkelijk. Om zoiets te horen. Vooral ook voor de buurman, die al die tijd ook naar mij was komen informeren, hoe het met mij ging, of ze al iets gevonden haddenÂ… Toen de buurvrouw eenmaal thuis was, durfde ik er niet heen. MÂ’n vader en moeder gingen wel en heel veel familie ook. Ik kwam er van te voren ook maar zelden binnen. Sprak vooral met haar over de schutting en buiten
Inmiddels werd bij mij de diagnose gesteld. Kanker. Toen ik 1 kuur had gehad, hoorde ik thuis zeggen dat het echt heel slecht ging met haar.. ze was heel erg bang.. bang om alleen te zijn, bang om dood te gaan.. en dan die benauwdheid.. en veel pijn. Ik herkende datÂ… vooral die angst, die doodsangst.. maar al die tijd had ik nog niet naar de buurvrouw toe gedurfd.. Zij ging tenslotte sterven aan de ziekte die ik ook had.. zo ontzettend eng.. aan de andere kant, niemand wist beter dan ik nu, wat ze doormaakte.. dus ben ik er toch geweestÂ… en dat was goedÂ… ze was veranderd, ze was al ver weggeteerd leek het wel door de kanker.... maar het voelde zo goedÂ… wel verdrietig.. maar toch.. we hebben even zachtjes met elkaar gesproken, maar meer was ik gewoon bij haar. Naderhand voelde het heel goed dat ik gweest was.. het gaf me kracht.. kracht om door te gaan.. voor haar.
Na mÂ’n 2 of 3e kuur is ze gestorven.. erg moeilijkÂ… vooral in de kerk, met al die mensen.. ik met mÂ’n kale hoofd.. en dan de buurvrouw, die zo ontzettend gevochten had, maar gewoon weggeteerd was door de kanker.. zo confronterend vooral.. en ik was ook bang dat ik in de kerk, confronterend zou zijn voor anderen. Ik met mn petÂ… en daaronder mÂ’n bijna kale hoofd..
Echter wat later hoorde ik via mÂ’n ouders, dat de familie blij was geweest dat we er warenÂ… en ook dat ik er geweest wasÂ… Dat maakte alles goedÂ… Hierdoor kan ik met een verdrietig, maar goed gevoel terugkijken op alles wat er toen gebeurd is.