Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerIk ben Stien, 32 jaar en dochter van een non-Hodgkin patiënt in remissie.
Even kort situeren: begin 2000 werd bij mijn vader, met wie ik een enorm goede band heb, een prostaatcarcinoom en bij verdere screening non-Hodgkin vastgesteld. Het jaar 2000 werd een hel: verwijdering van de milt met zware complicaties, nabloedingen en een tweede spoed-OP, ontelbare onderzoeken, bot- en beenmergbiopsies, Port-A-Cath, chemo, verschillende opnames met sepsis, embool op de Port-A-Cath, stamcelafname, radiotherapie, hormonale behandeling etc.
Nu, 3,5 jaar verder, is hij reeds 2,5 jaar in complete remissie van beide kankers. Reden om te feesten, niet?
En toch, het lijkt alsof ik niet blij durf zijn. Ik was al die tijd degene die zich sterk hield, voor hem, voor mijn moeder, voor mijn broer. Ik was degene aan wie hij zijn angst liet zien, aan wie hij uitleg vroeg (hij werd behandeld in het ziekenhuis waar ik zelf werk, waardoor ik ook wel van (bijna) alles op de hoogte was).
En nog steeds weet ik precies wanneer hij weer zijn "chemo-dagen" heeft: dan is hij bang, voelt zich down, voelt noch steeds de gevolgen van die zware behandeling. Om nog maar te zwijgen van die zwarte dagen vóór elke controle (om de 6 weken).
Je verhaal en je angsten (komt de ziekte terug? wat als alles terug van voren af aan begint?) kan je als naaste wel eens kwijt aan een vriendin of aan familie, maar na een tijdje houden die het ook wel voor bekeken: hij is toch "genezen"? Waar begin je nu nog over?
Alle aandacht gaat trouwens steeds (volkomen terecht!!!) naar de patiënt, maar als naaste loop je totaal verloren. Hoe vind je iemand die weet wat het is om constant bang te zijn iemand te verliezen, om iemand die je zo na staat te zien afzien, om je uiterste best te doen en uiteindelijk toch machteloos langs de kant te moeten staan, afwachten.
Is er iemand die met datzelfde dubbele gevoel zit?
