mijn moeder heeft longkanker ik zoek een lotgenoot

[patricia32]

mijn moeder heeft de diagnose longkanker gehad na een insult op vakantie 24 februari kwam eerst een hersentumor aan het licht deze was een uitzaaiing van haar longkanker de tumor is 19 maart geheel verwijderd met succes nu gaan ze de longkanker behandelen met chemo een palliatieve (levensverlengende) methode ik zou erg graag met mensen willen praten die net als mijn moeder nu longkanker hebben en palliatief worden behandeld of met de naasten kinderen die dit nu ook meemaken ik hoop er kracht en moed uit te putten door met mensen die in hetzelfde schuitje zitten te praten ik ben zelf enigst kind ben getrouwd en moeder van 1 zoontje van 2 jaar ikzelf ben 32 en verzorgende van beroep wie o wie wil met mij mailen of msn'n

veel lieve verdrietige groetjes van patricia...

[Corine S]

Alsof ik mijn verhaal zie staan.....Mijn moeder is 5 maart opgenomen omdat ze vreselijke hoofdpijn had, misselijk was, onvast liep en niet goed meer kon praten. En nu, twee weken verder is het (nog onofficieel) naar de hersenen uitgezaaide longkanker, vermoedelijk niet operabel. Mijn moeder is 67 jaar en was altijd goed gezond, nooit gerookt. Ik ben 36, heb gelukkig nog een broer van 40 en beide zijn we getrouwd en hebben we nog jonge kinderen (8,6,3,1) . Dat onofficiele hebben we vandaag gehoord, woensdag hebben we een gesprek........

[Lynda]

(Dit bericht stond eersts als reactie in een ander forum maar nu ik verder lees op deze site zie ik dat er meerdere plaatsen zijn waar ik hem had kunnen plaatsen. In de hoop dat iemand er iets aan heeft doe ik dat dan nu ook. Veel liefs en sterkte voor iedereen)

Vorige week donderdag is bij mijn vader longkanker geconstateerd.
Mijn vader kampte al een paar maanden met vermoeidheid. Maar het duurde even voordat mijn moeder hem zo ver kreeg om eens naar de huisarts te gaan.
Deze heeft een aantal bloedtesten laten doen. Daaruit bleek dat zijn cholestorolverhouding niet goed was. Vervolgens stuurde hij hem door naar de internist. Daar volgenden nog meer bloedtesten en een hartfilmpje(vanwege zijn cholestorol). Voor de zekerheid heeft men ook een longfilmpje gemaakt. Waarschijnlijk omdat mijn vader heeft verteld aan de internist dat hij 30 jaar een zware roker is geweest en een half jaar geleden pas gestopt is.
Eigenlijk moest hij 6 april weer komen om de uitslagen te horen maar 17 februari kreeg hij een telefoontje of hij de volgende dag om 4 uur langs kon komen. Toen kreeg hij dus het vreselijke nieuws. Op de longfoto was op 1 van de longen een tumor te zien. Deze bestreek ongeveer een kwart van zijn long. Op dit moment zit hij midden in de onderzoeken. Hij wordt van onder tot boven onderzocht in verband met eventuele uitzaaiingen. Elke dag wel een onderzoek, soms zelfs 2. Aanstaande maandag 29 maart staat het laatste onderzoek (een PET-scan) gepland.
We weten nog niet wanneer hij weer bij de longarts moet komen maar ik verwacht dat we dat in de loop van deze week wel zullen horen.
Natuurlijk hoop ik op het beste maar ik betrap me zelf er steeds weer op dat ik het ergste verwacht. Ik spreek dit niet uit naar andere mensen en zeker niet mijn vader. Ik ga er vanuit dat positieve energie een hoop goed kan doen. Maar diep van binnen houd ik rekening met het ergste. Ik denk dat dat een manier is om mezelf te beschermen. Dan kan het alleen maar meevallen. Soms schaam ik me voor deze gevoelens.
Maar ik voel me zo machteloos en denk dan net als waarschijnlijk alle ander naasten van patienten "waarom hij"?. Waarom nu al? Hij is pas 63 en verheugd zich op zijn pensioen. Hoelang heeft hij nog? Behalve dat hij vermoeider is dan anders merken we niets aan hem. Ik heb wel hoop maar durf bijna niet te hopen.
Herkennen andere mensen dit ook.

Goh, toen ik dit mailtje begon wilde ik allen heel zakelijk de situatie schetsen maar nu heb ik ineens dat opgeschreven wat ik nog tegen niemand(ook mijn eigen partner niet) heb durven zeggen. Nu ik het terug lees rollen de tranen over mijn wangen.
Ik laat het toch maar staan want miscchien herkennen anderen zich hierin.
Ik wens alle mensen die het gevecht met deze vreselijke ziekte aanmoeten en hun dierbaren veel kracht en geluk.

[Corine S]

Helaas is mijn moeder na een ziekbed van zo'n 6 weken overleden. Donderdagavond kreeg ze epileptische aanvallen waar ze eigenlijk niet uitkwam. Valium hielp niet en uiteindelijk is er dormicol ( of zo iets) geinjecteerd waarna ze ontspande. Ze is echter niet meer wakker geworden en vrijdagmiddag overleden. Ze was tot kort voor de epileptische aanvallen aanspreekbaar en we troosten ons met het idee dat zij er allemaal niets meer van gemerkt heeft (als het goed is weet je zelf niet wat er gebeurt tijdens een epileptische aanval)
groet,
Corine

[xxx]

Hallo Corine

Gecondoleerd met het verlies van je moeder..... Ik denk dat je gelijk hebt en dat ze er zelf niets van heeft gemerkt....
Mijn man (39) is ook overleden aan longkanker met uitzaaiingen naar de hersenen. Hij heeft diverse epileptische aanvallen gehad (ook heel ernstige) en wist er later niets van....
Heel veel sterkte

[fam.van-rijn61@zonnet .nl]

[quote="Corine S"]Alsof ik mijn verhaal zie staan.....Mijn moeder is 5 maart opgenomen omdat ze vreselijke hoofdpijn had, misselijk was, onvast liep en niet goed meer kon praten. En nu, twee weken verder is het (nog onofficieel) naar de hersenen uitgezaaide longkanker, vermoedelijk niet operabel. Mijn moeder is 67 jaar en was altijd goed gezond, nooit gerookt. Ik ben 36, heb gelukkig nog een broer van 40 en beide zijn we getrouwd en hebben we nog jonge kinderen (8,6,3,1) . Dat onofficiele hebben we vandaag gehoord, woensdag hebben we een gesprek........[/quote]

Bij mijn moeder is verleden jaar maart longkanker ontdekt. een operatie was niet meer mogelijk ,alleen nog maar chemo om haar tijd te rekken .
Op de Chemo heeft ze bijzonder goed gereageerd, zo goed dat de kanker voor 95 % weg was. Ze heeft nog verleden jaar een goede zomer mogen meemaken. Echter in januari ging haar gezondheid achteruit. Eind maart kreeg ze plotseling een insult in haar hoofd. De kanker was daar ook aangekomen. Op haar verzoek is er niets meer aan gedaan,en drie dagen later is ze overleden (verschrikkelijke dagen geweest). Wij (mijn vrouw ik en de de kinderen) missen haar nog ieder moment

[mooieendje]

Deze week is ook bij mijn moeder longkanker ontdekt...dinsdag ondergaat ze een chemokuur...het is een kleincellige soort kanker, schijnt niet te genezen met chemo...wel levensverlengend..
Ze kan er niet aan worden geopereerd....omdat het kleincellig is groeit het bijzonder hard.

Ik dacht dat de grond onder mijn voeten vandaan schoot toen ik het hoorde..de eerste nachten heb ik verschrikkelijk veel gehuild..tenslotte is mijn moeder wel een klein beetje mijn maatje en ineens zijn de rollen omgedraaid..ik zorg nu voor haar..samen met mijn twee zussen, schoonzus en broer..en vader niet te vergeten.

De toekomst is onzeker...sprak haar vanavond en ze heeft volgens mij het idee dat ze nog wel vijf jaar ouder word...heel voorzichtig vertel ik haar dan dat dat niet zeker is...
Las daarnet dat slechts 5% de vijf jaar helpen...maar in wat voor staat denk ik dan.
Ze heeft een schimmel in haar keel en was vermoeid..door die schimmel eet ze heel weinig...en dan wilt ze nog vijf jaar leven !!! Denk ik dan...op deze manier..

Het is merkwaardig...het is verwarrend...het is afwachten...