Mijn lieve, lieve mama.

[Miran73]

Ook bij mijn moeder is vorige week slokdarmkanker geconstateerd.
58 jaar is ze en begon nu pas weer een beetje te leven na een zware open-hartoperatie.
Onmacht, ongeloof, woede....en nog heel veel meer.
Niet meer te genezen, misschien wat verlenging.
Een paar woorden, heel je leven verwoest.....
En nu doorgaan, maar hoe?? Mijn moeder, zij is mijn alles....
Niet weten hoelang nog, hoe of wat, alleen maar hopen.
Wat er constant door mijn hoofd gaat, is hoe dat zij zich moet voelen.
Ze weet dat ze gaat, ze weet dat het niet lang meer duurt...
Ik ben 33 jaar en het leven stort in. Hoe moet ik met dit alles omgaan?
Ook bij mij is baarmoederhalskanker geconstateerd, op dezelfde dag.
Over twee weken ga ik voor een tijdje het ziekenhuis in. Ik zie wel wat er gaat gebeuren, ik weet het niet meer, het is even helemaal zwart in mijn koppie. Bij mij is het waarschijnlijk helemaal te genezen, dus wordt dat nu maar naar de achtergrond geschoven.
Mijn moeder....die is het belangrijkste nu. Daar wil ik "dag en nacht" zijn om nog de tijd met haar door te brengen voordat het zover is.
Ik kan haar niet missen...ik wil haar niet missen....
Ik weet het niet, ik kan er niet mee omgaan, dat weet ik wel...

[JeweloftheNile]

Hoi Miran,

Wat verschrikkelijk meissie! Alles tegelijk en dan nog zulk erg nieuws is niet makkelijk. Goed dat je het van je afschrijft. Helaas kan ik je niet helpen, alleen maar een hart onder de riem steken. Heel veel sterkte, voor jezelf en voor je moeder.

Groeten, Femmy