Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerHallo allemaal,
Afgelopen juli is er darmkanker bij mijn vader geconstateerd, dit was erg schrikken. Ik zou een paar weken later naar italie vertrekken om te studeren maar dit heb ik natuurlijk gelijk afgezegd!! Je wereld staat totaal op zijn kop en dingen die je eerst belangrijk vond stellen niets meer voor.
Hij is gelijk begonnen met bestralingen en chemo. Nu had hij zelf het idee na de behandelingen dat de tumor geslonken was (dit was ook het geval), wel had hij erg veel rugpijn.
Na 5 weken rust werd er weer een CT-scan gemaakt voordat hij geopereerd zou worden.
Helaas kregen we tijdens de uitslag te horen dat er uitzaaiingen zijn in de wervelkolom (vandaar die rugpijn) en ook in de lever!! Op zo'n moment stort weer je hele wereld in en wordt alle hoop weer weggerukt die je nog had.
Nu volgen er weer bestralingen en krijgt hij ook weer een chemo-kuur waarvan ik nu alweer weet dat hij er hondsberoerd van gaat worden!!
Ik probeer erg positief te blijven maar dat wordt je soms wel moeilijk gemaakt.
En toch blijft bij mij altijd de vraag hangen of chemo wel helpt!!
We gaan er weer voor, maar de weg is erg lang en met vreselijk veel hobbels. Het knappe vindt ik van mijn vader dat hij alles wil aanpakken en niet van opgeven wil weten, daar ben ik supertrots op, dat zorgt er ook voor dat we nog kunnen lachen samen!
Wou het ff allemaal kwijt en ben benieuwd hoe jullie over chemo denken??
Veel liefs
Darmkanker en uitzaaiingen
He Lisette
Bij ons mama is over 4 jaar ook darmkanker met uitzaaiingen in de lever ontdekt. Haar eerste chemo had totaal geen uitwerking , maar de chemo's die daar op volgden kregen de tumoren tot een minimum gereduceerd. Helemaal weg zijn ze echter nooit geweest. Maar de moed heeft mij moeder nooit laten hangen. Ook niet als ze een moeilijke periode van bestralingen en chemo kreeg. Dit was wel zwaar , maar ze was vastberaden om door te gaan. Helaas hebben wij nu na 4 jaar te horen gekregen dat er geen chemo meer bestaat die haar kan helpen. En weten we dat ze er binnen enkele maanden er niet meer zal zijn. Ze heeft wel een van de hardnekkigste tumoren die je kunt hebben , naar het schijnt, dus laat zeker jullie moed door dit niet varen. Wij kennen mensen die met darmkanker door de chemo wel quasi genezen zijn. Maar weet dat er nog mensen zijn die weten wat je doormaakt en waar je altijd bij terecht kunt.
Groetjes
Katrien
Bij ons mama is over 4 jaar ook darmkanker met uitzaaiingen in de lever ontdekt. Haar eerste chemo had totaal geen uitwerking , maar de chemo's die daar op volgden kregen de tumoren tot een minimum gereduceerd. Helemaal weg zijn ze echter nooit geweest. Maar de moed heeft mij moeder nooit laten hangen. Ook niet als ze een moeilijke periode van bestralingen en chemo kreeg. Dit was wel zwaar , maar ze was vastberaden om door te gaan. Helaas hebben wij nu na 4 jaar te horen gekregen dat er geen chemo meer bestaat die haar kan helpen. En weten we dat ze er binnen enkele maanden er niet meer zal zijn. Ze heeft wel een van de hardnekkigste tumoren die je kunt hebben , naar het schijnt, dus laat zeker jullie moed door dit niet varen. Wij kennen mensen die met darmkanker door de chemo wel quasi genezen zijn. Maar weet dat er nog mensen zijn die weten wat je doormaakt en waar je altijd bij terecht kunt.
Groetjes
Katrien
Hoi Katrien,
Wat vreselijk om te horen! weet ook niet zo goed hoe ik er op moet reageren.
Ben ook bang dat wij dat nieuws binnenkort een x te horen krijgen, maar zolang we dat nog niet te horen hebben gekregen gaan we er voor.
Ik wil je heel veel sterkte voor de aankomende periode wensen!!
Liefs
Lisette
Wat vreselijk om te horen! weet ook niet zo goed hoe ik er op moet reageren.
Ben ook bang dat wij dat nieuws binnenkort een x te horen krijgen, maar zolang we dat nog niet te horen hebben gekregen gaan we er voor.
Ik wil je heel veel sterkte voor de aankomende periode wensen!!
Liefs
Lisette
Jammer dat er terug uitzaaiingen gevonden zijn. Ik weet dat het een moeilijke periode is, niet alleen voor je vader maar voor het hele gezin, maar jullie moeten er door, hoe moeilijk het ook is.
Ik begrijp heel goed wat je doormaakt want ik maak het momenteel ook mee, en ik weet uit eigen ervaring dat het niet altijd even makkelijk is er nog in te geloven, maar we moeten blijven hopen.
Ik hoop dat je niet te veel opkropt en momenten hebt waarop je alles (even) kunt vergeten.
Sterkte nog!
x Miriam
Ik begrijp heel goed wat je doormaakt want ik maak het momenteel ook mee, en ik weet uit eigen ervaring dat het niet altijd even makkelijk is er nog in te geloven, maar we moeten blijven hopen.
Ik hoop dat je niet te veel opkropt en momenten hebt waarop je alles (even) kunt vergeten.
Sterkte nog!
x Miriam
He Lisette en Miriam
Hopelijk gaat het met jullie ouders al wat beter en krijgen jullie binnenkort goed nieuws te horen dat de tumoren aan het verminderen zijn.
Ik duim alvast mee.
Jullie zeggen zelf dat je de moed niet gaan opgeven. Dit is een fantastische ingesteldheid. Maar de off-days zijn even belangrijk in de verwerking van alle emoties. Je verdriet voor anderen verbergen heeft geen zin daarom is het o zo belangrijk dat je praat over je eigen ik.(tegen je ouders , broers , zussen , vrienden , ...) Hoe jij je voelt , over je angsten voor toekomst en ....Je sterker voordoen dan dat je bent moet je zeker niet doen. In tegendeel het maakt het voor jezelf en anderen gewoon moeilijker . Ook aan je zieke mama of papa mag je dit laten zien , hij of zij kennen veel angsten die ze misschien wel graag laten horen. Een luisterend oor zijn voor elkaar in goede en slechtere dagen is echt een must. Het helpt echt. Helaas is er wel 1 vraag waar we nooit een antwoord gaan op krijgen , maar die toch door ons hoofd spookt , en dat is "waarom mijn mama of papa".
Geloof me vrij , praten helpt echt in de verwerking. Zelf kon ik het niet , want mezelf sterk houden t.o.v. mijn ziek moeder en vrieden waren volgens mij een echte must . Helaas ga je je emotioneel dan zo eenzaam voelen , ook al is je vriendenkring groot . Maak die fout ook niet.
Nog veel sterkte
Katrien
Hopelijk gaat het met jullie ouders al wat beter en krijgen jullie binnenkort goed nieuws te horen dat de tumoren aan het verminderen zijn.
Ik duim alvast mee.
Jullie zeggen zelf dat je de moed niet gaan opgeven. Dit is een fantastische ingesteldheid. Maar de off-days zijn even belangrijk in de verwerking van alle emoties. Je verdriet voor anderen verbergen heeft geen zin daarom is het o zo belangrijk dat je praat over je eigen ik.(tegen je ouders , broers , zussen , vrienden , ...) Hoe jij je voelt , over je angsten voor toekomst en ....Je sterker voordoen dan dat je bent moet je zeker niet doen. In tegendeel het maakt het voor jezelf en anderen gewoon moeilijker . Ook aan je zieke mama of papa mag je dit laten zien , hij of zij kennen veel angsten die ze misschien wel graag laten horen. Een luisterend oor zijn voor elkaar in goede en slechtere dagen is echt een must. Het helpt echt. Helaas is er wel 1 vraag waar we nooit een antwoord gaan op krijgen , maar die toch door ons hoofd spookt , en dat is "waarom mijn mama of papa".
Geloof me vrij , praten helpt echt in de verwerking. Zelf kon ik het niet , want mezelf sterk houden t.o.v. mijn ziek moeder en vrieden waren volgens mij een echte must . Helaas ga je je emotioneel dan zo eenzaam voelen , ook al is je vriendenkring groot . Maak die fout ook niet.
Nog veel sterkte
Katrien
Katrien,
die 'fout' maak ik eigenlijk ook wel, al zie ik het niet echt als een fout. Ik probeer mijzelf ook sterk te houden voor mijn mama, ik laat mijn emoties niet merken. Dat maakt het niet echt gemakkelijk voor mij, maar als ik dan savonds alleen ben en alle tranen die ik die dag heb moeten opkroppen er eens uit kan laten vloeien voel ik me al veel beter..
ik wil niet tonen aan mijn mama dat ik er mij slecht door voel omdat ze al zo pessimistisch is over de toekomst, en ik wil haar moed geven. Door te tonen dat ik ook erg ongerust en bang ben zou ik haar denk ik nog meer ontmoedigen..
Ik weet dat het niet goed is dit altijd op te kroppen maar gelukkig heb ik momenten dat ik alleen ben en alles wat in mij omgaat eens goed 'uit te huilen'.
dankjewel voor je steun
x Miriam
die 'fout' maak ik eigenlijk ook wel, al zie ik het niet echt als een fout. Ik probeer mijzelf ook sterk te houden voor mijn mama, ik laat mijn emoties niet merken. Dat maakt het niet echt gemakkelijk voor mij, maar als ik dan savonds alleen ben en alle tranen die ik die dag heb moeten opkroppen er eens uit kan laten vloeien voel ik me al veel beter..
ik wil niet tonen aan mijn mama dat ik er mij slecht door voel omdat ze al zo pessimistisch is over de toekomst, en ik wil haar moed geven. Door te tonen dat ik ook erg ongerust en bang ben zou ik haar denk ik nog meer ontmoedigen..
Ik weet dat het niet goed is dit altijd op te kroppen maar gelukkig heb ik momenten dat ik alleen ben en alles wat in mij omgaat eens goed 'uit te huilen'.
dankjewel voor je steun
x Miriam
He Miriam
Die reactie heb ik ook bijna 4 jaar gehad. Maar na een periode ben ik zelf volledig in elkaar gestort , bijgevolg dat ik 6 weken thuis heb gezeten. Ik dacht ook dat ik het allemaal zo kon volhouden maar je ziet mijn geest wou niet meer mee. (ondanks dat ik een sterke persoonlijkheid heb)
Heb toen een psychotherapeute opgezocht en zij heeft mij dan ook de goede raad gegeven om toch wat meer gevoelens te laten zien en te praten over de ziekte en de angsten. Sindsdien gaat het met mij beter en is mijn moeder ook niet verlegen als ze een slechte dag heeft. Moet wel zeggen dat het niet altijd even gemakkelijk is hoor. Maar stap voor stap gaat ook he. Je moet weten dat een moeder niet graag heeft dat jij op je eentje met je eigen zorgen blijft zitten ondanks dat zij je grootste zorg is. Jullie moeten elkaar helpen om deze periode op zo'n aangenaam mogelijke manier door te komen , met ups en downs.
Ook naar vrienden toe ben ik opener geworden. Ben zelf heel sociaal , maar niemand kent mijn eigen ik. En moet zeggen dit lucht ook al veel op he. Het spijtige is dat ze niet alles kunnen begrijpen.
Maar allez als je nood hebt om met een lotgenoor eens een babbel te slaan of uit te huilen dan staan mijn deuren zeker open.
Sterkte he meid
Katrien
Die reactie heb ik ook bijna 4 jaar gehad. Maar na een periode ben ik zelf volledig in elkaar gestort , bijgevolg dat ik 6 weken thuis heb gezeten. Ik dacht ook dat ik het allemaal zo kon volhouden maar je ziet mijn geest wou niet meer mee. (ondanks dat ik een sterke persoonlijkheid heb)
Heb toen een psychotherapeute opgezocht en zij heeft mij dan ook de goede raad gegeven om toch wat meer gevoelens te laten zien en te praten over de ziekte en de angsten. Sindsdien gaat het met mij beter en is mijn moeder ook niet verlegen als ze een slechte dag heeft. Moet wel zeggen dat het niet altijd even gemakkelijk is hoor. Maar stap voor stap gaat ook he. Je moet weten dat een moeder niet graag heeft dat jij op je eentje met je eigen zorgen blijft zitten ondanks dat zij je grootste zorg is. Jullie moeten elkaar helpen om deze periode op zo'n aangenaam mogelijke manier door te komen , met ups en downs.
Ook naar vrienden toe ben ik opener geworden. Ben zelf heel sociaal , maar niemand kent mijn eigen ik. En moet zeggen dit lucht ook al veel op he. Het spijtige is dat ze niet alles kunnen begrijpen.
Maar allez als je nood hebt om met een lotgenoor eens een babbel te slaan of uit te huilen dan staan mijn deuren zeker open.
Sterkte he meid
Katrien
hallo,
Gisteren weer naar t ziekenhuis geweest voor de chemokuur, dit was een erg lange dag van 9 uur tot half 4!!! Ook krijgt hij Avastin toegediend, ik heb hier al verschillende reacties over gelezen en ze zijn niet allemaal positief
!
Zijn er misschien mensen die hier wel goede ervaringen mee hebben?
Hij heeft vandaag hoge koorts en moet nu chemo tabletten thuis slikken, hij gaat erg achteruit en dat terwijl hij nog 2 weken tabletten moet slikken!!!
Gelukkig hoeft hij met de kerstdage niets te slikken en kunnen we er hopelijk nog iets leuks van maken!!
Liefs
Gisteren weer naar t ziekenhuis geweest voor de chemokuur, dit was een erg lange dag van 9 uur tot half 4!!! Ook krijgt hij Avastin toegediend, ik heb hier al verschillende reacties over gelezen en ze zijn niet allemaal positief
!
Zijn er misschien mensen die hier wel goede ervaringen mee hebben?
Hij heeft vandaag hoge koorts en moet nu chemo tabletten thuis slikken, hij gaat erg achteruit en dat terwijl hij nog 2 weken tabletten moet slikken!!!
Gelukkig hoeft hij met de kerstdage niets te slikken en kunnen we er hopelijk nog iets leuks van maken!!
Liefs
Hoi,
Hoe gaat het nu met je vader? Mijn moeder zit in hetzelfde schuitje, geen kans op genezing. Het is een harde mededeling! En af en toe zie je het helemaal niet meer zitten. Probeer zoveel mogelijk te maken van de tijd die je nog hebt, en probeer je te richten op de dingen die wel goed zijn in je leven! Het is een heel hulpeloos gevoel, en ik hoop dat je er goed doorheen komt! Veel sterkte toegewenst!
groetjes, Ellen
Hoe gaat het nu met je vader? Mijn moeder zit in hetzelfde schuitje, geen kans op genezing. Het is een harde mededeling! En af en toe zie je het helemaal niet meer zitten. Probeer zoveel mogelijk te maken van de tijd die je nog hebt, en probeer je te richten op de dingen die wel goed zijn in je leven! Het is een heel hulpeloos gevoel, en ik hoop dat je er goed doorheen komt! Veel sterkte toegewenst!
groetjes, Ellen
Hoi Ellen,
Het gaat niet zo heel geweldig, zijn bloedwaarden zijn te laag zodat hij een bloedtransfusie nodig heeft. Dit zal morgen (woensdag) gebeuren. 3 zakjes krijgt hij
Hij is erg lusteloos en moe maar hij heeft gelukkig ook zijn goede dagen en daar genieten we ook erg van.
Donderdag begint zijn rustweek en volgende week donderdag begint hij weer met een nieuwe chemokuur van 2 weken, hierna gaat hij door de scan en krijgen we eindelijk te horen of deze ellende niet voor niets is geweest, een heel erg spannende periode dus.
Hoe is het met jou moeder??
Met mij gaat het verder wel goed, woon wel nog thuis en wil ook graag op mijzelf maar aan de andere kant voelt dat alsof ik mijn ouders in de steek laat, dit vind ik erg moeilijk!!
Jij ook heel veel sterkte!
knuffel
Lisette
Het gaat niet zo heel geweldig, zijn bloedwaarden zijn te laag zodat hij een bloedtransfusie nodig heeft. Dit zal morgen (woensdag) gebeuren. 3 zakjes krijgt hij
Hij is erg lusteloos en moe maar hij heeft gelukkig ook zijn goede dagen en daar genieten we ook erg van.
Donderdag begint zijn rustweek en volgende week donderdag begint hij weer met een nieuwe chemokuur van 2 weken, hierna gaat hij door de scan en krijgen we eindelijk te horen of deze ellende niet voor niets is geweest, een heel erg spannende periode dus.
Hoe is het met jou moeder??
Met mij gaat het verder wel goed, woon wel nog thuis en wil ook graag op mijzelf maar aan de andere kant voelt dat alsof ik mijn ouders in de steek laat, dit vind ik erg moeilijk!!
Jij ook heel veel sterkte!
knuffel
Lisette
Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten